Ardennen here we come!

Nog een paar uurtjes en we zitten in de Ardennen! (Ja, 'k weet het, het verslag van het vorige weekend is nog niet eens af, maar ik doe mijn best!) Ik heb er alvast zin in. In totaal zijn we met z'n twaalven en 't zijn allemaal toffe mensen (kan niet anders, want allemaal nichtjes en neefjes van mijn vriend). Nu alleen maar hopen dat het weer niet te veel spelbreker komt spelen.

Vervuilende koeien

Hoog tijd dat we allemaal vegetariër worden, dan kan onze veestapel afgebouwd worden. Totdat het zover is, voeren we ons Bella maar sojascheuten.

Vrouwen in IT

Deze namiddag heb ik een presentatie bijgewoond van een zwarte, vrouwelijke computerwetenschapper. Meteen de allereerste keer dat ik iemand tegenkom die deze eigenschappen in één persoon verenigt. En reken maar dat de mannen in de zaal aan haar lippen hingen (het waren dan ook heel sexy lippen). Alleen spijtig dat haar Engels zo slecht was. Ze had haar presentatie beter in het Frans gegeven. Nu moest je echt moeite doen om te verstaan wat voor interessante dingen ze zoal over IPv6 te verkondigen had.

Mijn Weekend (zaterdagavond)

Ok, hier komt dus het verslag van de laatste uurtjes van mijn zaterdagavond. Nog steeds gelukkig door het compliment van onze oud-voorzitter, doe ik mijn ander paar schoenen aan (tja, ik moest nog een heel eindje terugstappen naar het centrum van Leuven), geef iedereen nog een kus en vertrek.

Na een deugddoende wandeling kom ik bij ons appartementje aan en wat blijkt: sleutel vergeten. Nu, dat overkomt mij wel vaker (ik ben nogal verstrooid), maar meestal is mijn vriendje dan thuis of bevindt hij zich ergens in de buurt van Leuven. Nu zat hij dus in Nijle, toch een uurtje rijden.

Daar sta ik dus rond middernacht voor gesloten deur, in het weekend. Niemand in de omgeving bij wie ik even kon gaan aanbellen. En helemaal terugwandelen naar Heverlee zag ik ook niet direct zitten. Dus ik gebeld naar mijn vriendje om mij uit de nood te helpen. En gentleman die hij is, stond hij natuurlijk dadelijk klaar om mij te komen redden. Hij moest er wel zijn role playing buddies voor in de steek laten.

Nu moest ik alleen nog iets vinden om dat uur wachten te overbruggen, want een uur voor de deur blijven staan, leek me maar niks. In een plotseling helder moment herinnerde ik mij dat café de Reynaert niet al te ver van ons appartementje was. Dus heb ik voor het eerst in mijn leven een avond alleen op café doorgebracht, in het goeie gezelschap van twee margarita's. Troost gezocht in de drank. ;-)

Eerste les Italiaans van het nieuwe schooljaar

Djezus. Onze nieuwe juf zit volgens mij aan de peppillen. Nog nooit zo'n hyperkinetisch mens meegemaakt. Heel tof dat ze het allemaal superinteractief wil maken en alles met handen en voeten uitlegt, maar haar energetische optreden had een averechts effect op mij. 'k Werd bijna depri van de hoeveelheid energie die onze juf op overschot had. Ik wou dat ik nog zo kon rondhuppelen na een dag hard werken. Sorry, maar na vier uur Italiaans is mijn pijp toch bijna uit, hoor. Veel interactiviteit moet je dan niet meer van mij verwachten.

Yet another baby

En jawel, voor de maand september staat de kersverse-babyteller nu op drie. Dat wordt volgende week weer baby's bezoeken en cadeautjes kopen. En het ging al zo slecht met mijn financiën. :-(

Lang leve de trein

Artikel in de Standaard:

De trein is het meest milieuvriendelijke vervoermiddel, gemeten per reiziger en per kilometer. Het Nederlandse statistische bureau meldde dat gisteren en het wordt ondersteund door gegevens van het Leuvense studiebureau Transport & Mobility.

Meer info: www.tmleuven.be en www.cbs.nl

Dit wetende nemen we die vertragingen er graag bij.

IT-jargon

Artikel in de Standaard over één van mijn stokpaardjes. Ik ben al jaren overtuigd van het belang van een begrijpelijk taalgebruik in de IT-sector. Het is misschien eenvoudiger om terug te vallen op je vakjargon, maar daarmee ga je geen zieltjes winnen bij de onkundige eindgebruikers. Op het werk probeer ik hieraan zelf elke dag mijn steentje bij te dragen. Gewoon even de moeite doen om een technisch concept uit te leggen in gewone mensentaal. Alle beetjes helpen om de digitale kloof te overbruggen.

Mijn Weekend (zaterdag)

Zaterdagochtend rond acht uur uit mijn bed gestrompeld, rap een ontbijtje binnen geduwd en in marstempo naar de tekenles vertrokken. Thema deze keer: perspectief of de uitdaging van het tekenen van heel veel doosjes... 't Was niet zo eenvoudig, want een klein foutje tegen het perspectief en je hebt een tekening die er totaal verkeerd uitziet.

Daarna in snelwandel tempo naar de Panaché in de Tiensestraat om de bestelling broodjes voor de medewerkers van mijn studentenvereniging op te halen. Dit weekend stond namelijk helemaal in het teken van onze studentenvereniging. Stonden op het programma: het evalueren van onze dienstverlening voor de leden, het herbekijken van onze missieverklaring en het verbeteren van onze diensten. Ik had een heel programma uitgewerkt voor zaterdag. En ter compensatie van de heel serieuze zaterdag, gingen we zondag dan naar Walibi. Samen gillen tijdens het overkop gaan, is altijd goed om de groepsgeest te stimuleren. ;-)

En omdat er in de voormiddag al druk gebrainstormd was, moest ik de nodige brandstof voor de hersencellen van onze medewerkers voorzien. Ik ben trouwens erg tevreden over de kwaliteit van de Panaché-broodjes. Stipt op tijd klaar, mooi ingepakt, op elke verpakking de naam van het broodje en ze waren erg vers. Mijn zoektocht naar een broodjeszaak die open was op zaterdag heeft dus een gunstig resultaat opgeleverd.

Na nog wat presentaties kwam voor mij het beste moment van de dag. Ik had de twee eerste voorzitters van onze studentenvereniging opgetrommeld om een uiteenzetting te geven over het ontstaan van onze vereniging. Erg interessant om de stichtende leden hun ding te horen doen. En ongelooflijk hoe fel de wereld van de informatica veranderd is op tien jaar tijd. Goed om hier eens bij stil te staan.

Na de presentaties van de twee oud-voorzitters kwam de honger alweer opzetten. Vooruitziend als ik ben, had ik gereserveerd in The Lodge. De reservatie op zich was al een hele bevalling en toen bleek dat ze niet in Brasserie The Lodge de nodige plaatsen gereserveerd hadden, maar wel in de Oude Kantien aan de overkant van het Kantineplein. Nuja, zal me leren af te gaan op de informatie van de Leuven site.

Het eten was lekker, dus al bij al geen ramp. Iets duurder dan voorzien, maar de drank werd betaald door de kas van onze vereniging om de arme student-medewerkers een beetje te ontzien. Heel leuke gesprekken gehad met de oud-voorzitters. En één van de beste complimenten in lange tijd gekregen. De tweede voorzitter noemde mij "Miss X" (in plaats van X de naam van onze studentenvereniging, natuurlijk) en zei dat het toch wel bewonderenswaardig was dat ik mij al zovele jaren voor onze vereniging inzette. Ok, hij was wel een beetje aangeschoten, maar ik was toch erg blij met het compliment, zo blij dat zelfs het in mineur eindigen van de avond, mij niet zozeer kon deren.

Maar daarover meer in de volgende aflevering van dit spannende vervolgverhaal.

Mijn Weekend (vrijdag)

En een hoofdletter is hier echt wel op zijn plaats. Het was een supergevuld weekend met tal van activiteiten. Een verslagje.

Vrijdagavond ben ik mijn mijn vriendin T, een ex-studiegenootje, naar de film geweest. We kozen voor l'Enfant van de gebroeders Dardenne. Goed voor een Gouden Palm in Cannes. Een zeer realistische film die mij soms de indruk gaf dat ik naar een documentaire over mensen van vlees en bloed aan het kijken was. Een sterk verhaal, beklijvend in beeld gebracht door zeer geloofwaardige acteurs. Geen zwartwit tegenstellingen, maar lekker veel grijze schemerzones om stof tot nadenken te leveren.

Na de film zijn ze we iets gaan drinken op het terras van de PurPur. T proefde de overheerlijk smoothies en ik waagde mij aan een caipirinha en een frozen margarita (ik had nog niet de tijd gehad om mijn goeie uitslag fatsoenlijk te vieren, dus een beetje decadentie was hier wel op zijn plaats).

T en ik waren gezellig aan de babbel toen er een marginaal figuur kwam zitten op het tafeltje naast het onze. Geen voortanden meer, duidelijk zwaar aan de drank, enfin u kent het type wel. Gelukkig was hij geen kwaadaardige dronkaard. In tegendeel, hij barstte spontaan uit in een dichterlijke lofzag op mijn mooie tanden en mijn mooie haar. En tja, toen wilde hij natuurlijk ook graag weten hoe oud ik was. ;-) Ik was in een goeie bui, dus ik kon er wel mee lachen. Heb hem zelfs enkele keren van repliek gediend. Eigenlijk was hij gewoon een eenzame mens op zoek naar wat aanspraak. Alleen jammer dat hij nogal wat lawaai maakte waardoor het geprek met T iets minder vlot verliep.

Nu, we hebben het niet al te laat gemaakt, want ik had zaterdag nog een zware dag voor de boeg. Het was alleszins goed om nog eens met T onder vier ogen te kunnen spreken. Door mijn drukke bezigheden, probeer ik altijd met een groep vrienden tegelijkertijd af te spreken, maar in groep zijn de gesprekken natuurlijk altijd wat oppervlakkiger. Dus even wat quality time met T doorgebracht.

Lees alles over mijn belevenissen van zaterdag in het volgende stukje!

Mijn Weekend (grmbl)

Aaaaaah!! Net een superlang verslag getypt over mijn vrijdagse activiteiten en om één of andere reden was ik uitgelogd geraakt en pats, al mijn schrijfsels naar de eeuwige jachtvelden. Grbml, grmbl. Al die moeite voor niks.

Enfin, niks aan de doen, tweede poging dan maar.

Censuur in blogland

En hoe dit te omzeilen.

Wereldkampioen Tom

België is een wereldkampioen rijker. Een dikke proficiat voor Tom die deze overwinning dubbel en dik verdient.

Kermis

Net terug van een avondje Leuven kermis. D'r gaat niks boven een ritje in de botsauto's en fijn verdwalen in het spiegeldoolhof om je weer even jong te wanen. ;-) En gelukkig was er daarna nog een plekje vrij op het terras van de Werf (hoera voor het schitterende nazomerweer!) om de avond met een lekkere warme chocomelk af te sluiten.

Arm New Orleans

Het ziet ernaar uit dat Rita een even grote bitch wordt als Katrina.

De Koeheide in Bertem

Opera vanaf nu gratis!

Yep, yep, jullie lezen het goed. Gratis ende voor niks! Gaat dat downloaden!

Stem Steels!

Bleh, nu gaan ook al wielrenners de politiek in.

Fotograferen

Toen ik mijn eerste fototoestelletje kreeg voor mijn plechtige communie (een Minolta, zo'n volledig automatisch dingetje), was ik meteen verkocht. Elk uitstapje en elke reis ging mijn camera mee en schoot ik plaatjes. Bij voorkeur foto's met mensen op, want ja, die filmrolletjes waren duur en als je mooie foto's van landschappen of vergezichten wilde, kocht je beter een ansichtkaart. Met als gevolg een hele collectie foto's van yab met steeds variërende achtergronden.

Ik was dan ook dolblij toen mijn vriend een aantal jaar geleden, toen we nog studenten waren, thuis kwam (allez, 't is te zeggen, op kot kwam) met een digitaal fototoestel. Een Kodak DC3400, een toestel dat stralend blauwe luchten net dat tikkeltje blauwer maakt dan in werkelijkheid, maar voor de rest, oerdegelijk. Ik moet toegeven dat mijn vriend zijn Kodak niet vaak heeft kunnen gebruiken. In beslag genomen door zijn fotogekke vriendin. ;-)

Onze Kodak heeft meer dan drie jaar dienst gedaan. Meer dan zestienduizend foto's in totaal. Niet meer gelimiteerd door dure filmrolletjes en ontwikkelingskosten, kon ik fotograferen wat ik wilde. Met als gevolg dat mijn vriend en ik een ongelooflijk goed gedocumenteerd laatste deel van onze studententijd hebben. Uitstapjes, reizen, feestjes, beestjes, kerken, landschappen, you name it.

Drie jaar is natuurlijk een lange tijd en de ontwikkelingen in de digitale fotografie stonden niet stil. Ik vond dat het zo langzamerhand tijd werd om een nieuw toestel te kopen. Een beetje met spijt in het hart, want onze Kodak had nog nooit dienst geweigerd en we hadden samen al zoveel meegemaakt: een ritje op een Thaise olifant, een vlottentocht, waden in de Middellandse zee, een cruise op de Nijl. Ach, sweet memories.

Op zoek naar een nieuw toestel dus. Eerst wilde ik een digitale reflex camera kopen, maar deze denkpiste verliet ik al snel. Als je je zo'n duur toestel aanschaft, moet je ook tijd hebben om je er echt in te verdiepen en gezien mijn drukke bezigheden, kan ik daar niet de nodige aandacht aan besteden. Dus ging ik weer voor een point and click camera, maar dan eentje die de fotograaf toch nog de mogelijkheid biedt om zelf wat instellingen te veranderen. Een Canon Powershot s60, een leuke compacte camera, gemakkelijk om overal mee naartoe te nemen. Eén zwak punt toch wel: het mechanisme om de lens in en uit het fototoestel te laten komen.

En ja, ondertussen heeft de Canon zijn vuurdoop ook al lang achter de rug. Meer dan zesduizend foto's heeft dat dingetje ondertussen op zijn palmares. Er is echter iets dat mij stoort. Ik vind in het algemeen mijn foto's niet slecht, maar ze zeggen zo weinig. Een beetje standaard kiekjes van een goeie amateur, zeker niet meer dan dat. Op mijn strooptochten langs het web kom ik hobbyfotografen tegen wiens foto's van een heel ander niveau zijn (enkele voorbeelden: Herman, Pietel, Manuel, Perre...). Ok, ze hebben wel een betere uitrusting dan ikzelf, maar hun foto's bezitten een vonk die ik mis in de mijne. Ik heb geen idee waaraan dit kan liggen. Gebrek aan techniek? Gebrek aan talent? Nood aan beter materiaal?

Anyway, binnen een jaar of twee (als mijn rechten studies achter de rug zijn) ben ik van plan een serieuze cursus fotografie te volgen en dan ook een deftig toestel te kopen. En dan zullen we wel zien of ik erin slaag mijn niveau op te krikken of dat ik blijf steken op het niveau van kiekjestrekker.

In Memoriam Simon Wiesenthal

Een groot man is vandaag gestorven.

Politician spotting

Kijk eens wie ik deze middag tijdens mijn lunchpauze tegen het lijf gelopen ben:

Roest

Op mijn squashprestaties. Amai, 't was te merken dat het meer dan drie maanden geleden is dat ik nog eens gespeeld heb...

Uitslapen!

Ha! Vandaag tot twaalf uur 's middags in bed gelegen! Wel een paar keer wakker geworden vanaf half acht 's morgens, maar ik ben koppig in bed blijven liggen totdat ik opnieuw in slaap viel. Met als gevolg dat ik mij vandaag na zovele weken eindelijk nog eens uitgerust voel. Slapen kan soms toch fijn zijn. :-)

Binnen een half uurtje vertrekken we om te gaan wandelen op de Koeheide in Bertem. In het tijdschrift van Natuurpunt stond een tijd geleden een heel artikel over de Koeheide en nu gaan we dit natuurgebied eindelijk zelf eens bewonderen. 't Is dat mijn lidmaatschap van Natuurpunt bij gebrek aan tijd tot nu toe beperkt gebleven is tot het betalen van het jaarlijkse lidgeld en het lezen van hun tijdschriftje. Maar misschien komt daar dit jaar beterschap in.

En daarna rijden we door naar de familie van mijn vriend.

Tot vanavond dus.

Raar

Normaal moesten mijn vriend en ik vanavond naar een feestje van onze kameraad M. Nuja, kameraad... Ik moet toegeven dat de verstandhouding met M niet altijd even goed geweest is. Hij heeft een tijd verzekeringen van Hamburg Mannheimer verkocht en viel toen iedereen in zijn omgeving daarmee lastig. (En sorry, ik vind het niet leuk als vrienden mij iets proberen aan te smeren. Dat doe je gewoon niet.) Bovendien deed hij niets anders dan pochen met zijn geld. Nu heb ik niks tegen geld, helemaal niet zelfs, ik geniet graag van het leven en daarvoor heb je nu eenmaal geld nodig. Maar sorry, ik ben helemaal niet geïnteresseerd in hoeveel je nieuw aangekochte leren jas, dure wagen, sjieke horloge, nieuwe knappe-griet-van-de-week, enzovoort kost. Echt wel niet.

Nu, hij had ongeveer iedereen tegen zich in het harnas gejaagd met zijn gedrag, toen hij finaal instortte. Heel erg allemaal, opgenomen in een instelling en zo. Enfin. Om een lang verhaal kort te maken. Hij was sinds een tijdje weer aan de beterhand. Had ingezien dat zijn gedrag de mensen afstootte en ik was bereid hem een tweede kans te geven. M is geen slechte jongen, alleen zeer beïnvloedbaar en een beetje te zeer gesteld op uiterlijk vertoon.

Dus toen M ons uitnodigde voor een feestje op zijn appartementje met de belofte dat één van zijn vele Chinese vriendinnen zou koken, vond ik dat een goeie gelegenheid om de banden weer wat strakker aan te halen. Dus mijn vriend en ik ons mooi opgetut, twee flesjes wijn mee als cadeautje en hup, op pad. M woont gelukkig niet zo ver van ons, want eens daar aangekomen, was hij in velden nog wegen te bekennen. We hebben zeker een kwartier voor zijn deur gestaan, tien keer aangebeld, hem op zijn GSM gebeld (kregen antwoordapparaat), helaas geen spoor van M.

Dus zijn we maar onverrichter zaken naar huis teruggekeerd, hebben we onze flesjes wijn mooi terug bij de collectie gezet en zijn we gezellig iets gaan eten in de Turquoise aan de Naamsepoort (ok, de site stelt nog niet veel voor). Blijkbaar is dat restaurant er al een half jaar, maar mijn vriend en ik hebben het pas een tweetal weken geleden ontdekt. Een zeer goed restaurant, met zeer verzorgd Turks eten. Vooral de Meze Tepsisi (een soort Turkse tapas) zijn een aanrader voor wie eens wat nieuwe smaken wil uitproberen.

Ondanks het slechte begin nog een gezellige avond gehad dus. En eens vroeg in bed duiken, heeft zo ook zijn voordelen...

Ik vraag mij alleen af wat er met M gebeurd is. Hopelijk is hij niet hervallen.

Warm aanbevolen

Ben na de tekenles deze morgen nog even gepasseerd langs het supergezellige zaterdagse marktje in de Brusselsestraat. Voor wie houdt van heerlijke ambachtelijke producten is dit marktje een echte aanrader. Voor wie houdt van Vietnamese loempia's, ook. ;-) De buit: een bloemetje voor de jarige oma van mijn vriend, een tros overheerlijke Royal druiven uit Overijse en wat studentenhaver.

En tja, de Brusselsestraat kruist de Parijsstraat, dus nog even binnengesprongen in het Besloten Land om mijn goeie uitslag te vieren met wat nieuwe stripjes. En jawel, d'r lagen drie nieuwe albums van reeksen die ik trouw volg in de etalage. Voor de kenners: het vijfde album van Betelgeuze, het vierde album van De Heer Vastenavond Van As en het derde album van Isaac de Piraat. Drie zeer verschillende strips, maar alledrie zeker aanraders. (Het hoeven niet altijd webcomics te zijn, nietwaar?)

Bloot!

Mijn vriend en ik zijn net terug van een bezoekje aan de sauna (lang leve de persoon die de geschenkbon heeft uitgevonden). En geloof mij, d'r gaat weinig boven in je blootje rondlopen en stoute dingen doen in een hete omgeving. En het risico om betrapt te worden, maakt het nog eens dubbel zo leuk. ;-)

I'm a big girl now

Vanaf vandaag doe ook ik aan pensioensparen! Nu ben ik écht écht écht volwassen. En dat suckt toch wel een beetje. :-(

Digitale televisie, the saga continues

Artikel uit de Standaard:

Niet meer dan tweederde van Vlaanderen kan digitale televisie krijgen via Telenet. Nochtans was het de bedoeling van Telenet om met het aanbod heel Vlaanderen te dekken. Telenet moest daarvoor een akkoord sluiten met Interkabel, de vereniging van de kabelmaatschappijen Interelectra, Integan, WVEM en PBE.
Die onderhandelingen zijn echter afgesprongen. Interkabel bekabelt een derde van Vlaanderen.

Door die mislukte onderhandelingen is de kans groot dat Interkabel met een eigen product komt. Daardoor is het niet ondenkbaar dat kijkers in de regio's van Interkabel een eigen decorder moeten kopen en een ander programma-aanbod krijgen dan in de regio's van telenet. Wie van de ene regio naar de andere verhuist, moet dan de hele opstelling opnieuw aanpassen.

Voor telefonie en internet had Telenet wel al een akkoord met Interkabel, waardoor overal in Vlaanderen kan gesurft en getelefoneerd worden op een Telenet-contract.

iPod slecht voor het gehoor

Ik heb dan wel geen hippe witte oortjes, maar met mijn gehoor is beslist niks mis.

Alweer een nieuwe Google bèta

Google lanceert Google blog search. Ze lijken de laatste tijd wel bezeten van het heilige vuur, daar bij Google.

Ssssst

Dit vind ik nu eens een goed initiatief.

Goed nieuws!

Mijn vriendje heeft mij zonet telefonisch laten weten dat ik geslaagd ben. De arme zieligaad heeft een dag verlof moeten opofferen om in mijn plaats op de deliberatie en proclamatie te staan wachten. Aangezien mijn eigen verlof allemaal opgesoupeerd is, werd ik via de telefonische hotline op de hoogte gebracht. En nu ben ik best wel een beetje blij. :-)

Ik had deze uitslag wel een beetje verwacht (en heel hard gehoopt, natuurlijk), want ik moest niet veel examens opnieuw doen en als je al een andere opleiding achter de rug hebt, dan leer je beter inschatten of je een examen goed of slecht gedaan hebt. Maar ja, meerkeuzevragen, het blijft toch altijd glad ijs om je op te begeven.

Anyway, vannacht heb ik werkelijk zalig geslapen, dus mijn onderbewustzijn was er ook redelijk gerust in. Straks ga ik thuis het goeie nieuws (en een berg was) brengen. Denk niet dat we iets speciaals gaan doen om het te vieren, want er staat de komende weken al meer dan genoeg op het programma.

Nog nooit vertoond!

We zijn net terug van een bezoekje aan de pasgeboren baby van een collega van mijn vriend. En het onmogelijke is gebeurd. De trotse ouders hebben mijn vriend effectief zo ver gekregen dat hij de baby even heeft vastgehouden! Mijn vriend heeft hem niet laten vallen, heeft geen paniekaanval gekregen en de baby sliep rustig verder. Tot onze grote verbazing is de wereld zelfs niet gestopt met draaien!

Jaja, wie had dat ooit gedacht? ;-)

WTF??

Krokodillen in de huiskamer, het is eens iets anders.

Pffft

Gisteren zijn we gaan eten met vrienden uit Antwerpen bij de Samourai in Leuven. Voor wie houdt van Japans is dit een echte aanrader. Dat onze vrienden echte Japan-liefhebbers (van kimono's, over manga tot katana's) zijn, was natuurlijk mooi meegenomen.

Het was behoorlijk gezellig met zijn allen rond de kookplaat. Ik had de vismenu genomen. Superlekker, maar ook superveel. Na de gang met noedels zat ik eigenlijk al vol en toen moest de kabeljauw en het dessert (ijs natuurlijk!) nog komen. Voeg hierbij nog een rijkelijk vloeiend wijntje en je begrijpt dat ik mij vandaag suboptimaal voel.

Pfft, ik hoop dat de werkdag snel voorbij is.

Klantvriendelijkheid

Een half uur geleden stond ik aan te schuiven aan het loket van het station van Leuven omdat ik elf tickets wilde kopen voor een b-dagtrip naar Walibi (uitstapje met mijn studentenvereniging). Heel vriendelijk vraag ik aan de meneer achter het loket of het mogelijk is om tickets voor elf personen naar Walibi te kopen. De uitstap zelf was gepland voor 25 september, dus ik was ruimschoots op tijd.

De heer kijkt mij aan alsof hij nog nooit van B-dagtrips gehoord heeft, haalt vervolgens een boekje met B-dagtrips boven, geeft mij dat boekje en zegt: "Hier naar dit nummer moet je bellen. Je kan ook via internet reserveren." Ik: "Ach, och, ok..." In de overtuiging dat je dus geen B-dagtrip tickets aan het loket zelf kon kopen.

Nu kom ik thuis en wat staat er vier regels onder het telefoonnummer van de B-dagtrips in datzelfde boekje? Ik citeer: "Zo u dat wenst, kunt u uw biljetten ook contant betalen in het station." Blijkbaar is het personeel van de NMBS niet goed ingelicht of rammelen ze graag met de voeten van hun klanten. Nu kan ik morgen nog eens terug gaan en hopen dat er dan wel een bekwame mens achter het loket zit.

/me boos dat ze zich met een kluitje in het riet heeft laten wegsturen.

Birdies in Bornem

/me loves birdies.

Open Monumentendag in Bornem

Foto's van de Notelaer, het voormalig jachtpaviljoen van de familie d'Ursel en het kasteel d'Ursel (van dezelfde familie, bien sûr):






Pittig detail: Koning Albert zou, in de tijd dat hij nog prins was, menig weekendje overgoten met een vleugje decadentie in de Notelaer doorgebracht hebben.

Al vier jaar geleden...

11 september 2001. De wereld zou nooit meer hetzelfde zijn.

Het kerkje waar zij trouwden

Het prachtige kerkje van Oud-Heverlee.

Kim

Wint haar eerste grand slam en is daarmee in één klap 2,2 miljoen dollar rijker (dat is verdorie heeeeel veeeeel geld). Proficiat Kim!

Veel te vroeg wakker

Zeker als je bedenkt dat ik de nacht van zaterdag op zondag veel te weinig geslapen heb en er deze nacht pas om kwart na drie in lag. Ik zit blijkbaar nog te zeer in het ritme van vroeg opstaan.

Het trouwfeest was erg leuk. Een hele hoop oude bekenden terug gezien. En het moet gezegd: Tafel Tango was the BEST! Het eten was goed, maar ook niet meer dan dat. Een beetje te gewoontjes voor mij, maar ik ben dan ook verwend geweest de laatste tijd. De desserts daarentegen waren magnifiek! Die flensjes met Grand Marnier! Die chocomousse! Die rijstpap! Dat ijs! Ach, ik ben een veel te grote zoetekauw! En dat terwijl ik eigenlijk op mijn lijn zou moeten letten...

Mijn vriend en ik maken er trouwens een erezaak van om (indien mogelijk) tijdens elk trouwfeest dat we bijwonen, er in de late uurtjes even tussenuit te knijpen. Dit keer leenden de faciliteiten zich hier geweldig goed toe. Prachtige tuin met veel donkere hoekjes. :-) Open lucht sex met een balkende ezel en der Anton aus Tirol op de achtergrond. It was fun! ;-)

Nieuw kapsel

44 euro heeft dat grapje mij gekost! Al goed dat ik hoogstens één keer per jaar naar de kapper ga. Ik ben nu een dikke vijftien centimeter van mijn haar kwijt. De kapster heeft er laagjes in geknipt en het daarna werkelijk prachtig gebrusht (spijtig dat ik dat zelf niet kan).

Mijn vriend zegt dat hij het wel mooi vind, maar ik weet dat hij mij eigenlijk het liefste ziet met haar dat bijna tot aan mijn bips reikt (wat is dat toch met mannen en lang haar?). Persoonlijk vind ik mijn nieuwe kapsel heel erg geslaagd (mag ook wel voor die prijs). 't Is weer eens wat anders.

Een woordje van troost voor mijn vriend: mijn haar groeit bliksemsnel, dus over een paar weken zal het alweer een stuk langer zijn.

Say "no" to "Say yes"

Net terug van de trouwmis met het slechtste muziekgroepje aller tijden. Manmanman, de heer aan de synthesizer en zijn drie zingende vrouwen die zichzelf aan de wereld presenteerden onder de bijzonder originele naam "Say yes", slaagden erin klassiekers als "Bridge over troubled water", "Always on my mind" en "Annie's Song" vakkundig de nek om te draaien. Het was echt beschamend. Hopelijk waren bruid en bruidegom toondoof.

Mijn voorleesstukje daarentegen was werkelijk een wonder van articulatie en expressie. De kerk hing aan mijn lippen. ;-) (PS: Ze hadden mij waarschijnlijk nog niet vaak openlijk om vergiffenis horen vragen...)

Nu kruip ik voor een uurtje in bed, want mijn hoofd voelt aan alsof mijn hersenen uit mijn schedel willen springen.

Drukke dag voor de boeg

Pfft, niet genoeg geslapen, geen goed begin voor deze zaterdag.
Staan achtereenvolgens op het programma:
- Om 9.00u: examen gerechtelijk privaatrecht (tja, kleine misrekening in eerste zit, waardoor ik toch nog een tweetal examens aan mijn broek heb in tweede zit).
- Examen is normaal gedaan om 12.00u. Mijn vriend komt me dan ophalen om rechtstreeks door te rijden naar een trouwmis waarin ik moet lezen. De trouwmis begint om 13.00u. Spannend. :-)
- Na de trouwmis plan ik toch een uurtje of twee een uiltje te knappen.
- Daarna naar de kapper en hup vertrekken om rond 19.00u op het avondfeest aan te komen.

Het tweede gedeelte van de dag klinkt erg aanlokkelijk, nu alleen die eerste paar uur heelhuids doorkomen.

Do it yourself post

F16, vliegtuig, vallen, lucht. You know the drill by now.

Yet another hurricane?

Een orkaan genoemd naar één van Shakespeares bekendste vrouwelijke karakters vormt momenteel een bedreiging voor Florida.

Go Fuck Yourself, Mr. Cheney!

Niet iedereen is een even grote fan van vice-president Dick Cheney.

Relletje op irc

Pfft, mij daarnet irc een beetje boos gemaakt op mijn vriend W. Op 25 september maakt mijn studentenvereniging een uitstapje naar Walibi en ik was aan het zeggen (allez typen) dat ik het spijtig vond dat het Walibi-uitstapje samen viel met de ledendag van Erfgoed Vlaanderen. De ledendag staat dit jaar in het kader van militair erfgoed, iets wat mij erg interesseert.

Nu had ik al eerder discussies gehad met W over Erfgoed Vlaanderen en monumenten in het algemeen. W vindt monumentenzorg maar niks en wil dan ook niet dat daar belastingsgeld naar gaat. Het nut van het onderhouden van ons cultureel erfgoed ontgaat hem volkomen. Dus we kwamen weer op hetzelfde punt uit, waarop ik (sarcastisch) de volgende uitspraak deed:

[yab] ja, we kunnen best die militaire kerkhoven maar platgooien, he W
[yab] al die mensen die gevochten hebben voor onze vrijheid, wat een dikke bullshit
[W] Zelfde regels als voor een ander kerkhof
[yab] de bulldozer erover
[W] 25 jaar
* W was kicked by yab (idioot)

Ik was zo boos, dat ik een beetje mijn zelfbeheersing verloren ben. Not good.

De digitale kloof

Staatssecretaris Peter Vanvelthoven heeft een nieuw ideetje om de kloof kleiner te maken.

Lees ook het persbericht van Vanvelthoven.

Muntjes tellen (2)

Tijd om nog eens muntjes te tellen!

De oogst van vandaag:

België: 7 x 1 cent, 7 x 2 cent, 3 x 5 cent, 2 x 20 cent, 1 x 1 eero
Nederland: 1 x 2 euro
Frankrijk: 1 x 1 cent, 1 x 10 cent
Italië: 1 x 5 cent

Mijn nieuwe gemiddeldes:

België: 79,2%
Nederland: 7,3%
Frankrijk: 5,7%
Duitsland: 3,5%
Spanje: 1,6%
Italië: 1,4%
Luxemburg: 0,8%
Portugal: 0,3%
Griekenland: 0,3%

Conclusie: Vreemde muntjes zien mij niet graag. :-(

Horror in New Orleans

Ik heb nog niet veel geblogd over de situatie in New Orleans, gewoon omdat ik geen woorden vond om de situatie daar te omschrijven. Die mensen zijn alles kwijt. Alles. De beelden zijn te gruwelijk voor woorden. Lijken die in de straten drijven. Bodemloze ellende.

Het stoort mij bovendien te moeten vaststellen dat een supermacht als Amerika niet beter voorbereid was op deze catastrofe. Een catastrofe die voorspeld was. Dijken waarvan men wist dat ze niet in staat waren een orkaan van deze sterkte te weerstaan. Hulporganisaties die niet klaar stonden om dadelijk na de storm in te grijpen.

Het stoort mij nog veel meer om te moeten vaststellen dat de arme zwarte bevolking het grootste slachtoffer is. Zij hadden niet de middelen om het natuurgeweld te ontvluchten. Zij bleven in hun ondergelopen huizen of trokken naar schuilplaatsen zoals de Superdome waar ze dagen in de meest mensonterende omstandigheden geleefd hebben. Ik vraag mij gewoon af of de hulpverlening sneller op gang gekomen zou zijn indien de slachtoffers een ander kleurtje hadden. Omdat ik (gelukkig) nog een tikkeltje geloof in de mensheid heb, zal ik dit maar wijten aan incompetentie en gebrek aan vooruitziendheid.

Enfin, ik wilde er niet echt over bloggen omdat ik vond dat mijn woorden ontoereikend waren en misschien zijn ze dat ook wel. Maar toen ik dit artikel las op de BBCnewe-site, kon ik niet anders dan een stukje wijden aan al die mensen die in de ellende zitten.

Belgische voornamen

Lees het volledige artikel in de Standaard.

Ik citeer uit het bewuste artikel:

En dan zijn er nog de bijzondere voornamen. Van de pasgeboren jongetjes kreeg 7,9 procent een unieke voornaam. Bij de meisjes is dat 9,4 procent. Onder meer Beer, Beckham, Peppi, Queen en Zoem hebben zich in 2004 bij de Belgische bevolking aangesloten. Ook Pommeline, Blessing, Bries, Lava en Helfred-Prospère werden als voornaam gekozen. Andere ouders zadelden hun pasgeboren kind dan weer met de naam Janwolf, Vlassie, Netel of Punkie op.

WTF? Wie noemt er zijn kind nu "Punkie" of (godbetert) "Helfred-Prospère"??? Wat voor een geschifte ouder moet je zijn om je arme kind met zo'n naam op te zadelen? "Hoi Netel, wat heb je vandaag zoal op school geleerd?" "Dat een netel een plant is die prikt, mama."

Gelukkig is de procedure om van voornaam te veranderen gevoelig versoepeld. Maar wie helpt die kinderen over de opgelopen trauma's?

Sterven

Tja, we moeten er allemaal ooit eens aan geloven. Maar niemand staat graag stil bij dit feit. En ik moet toegeven, er zijn plezieriger dingen in het leven.

Vanavond zijn mijn vriend en ik naar de gebedswake geweest van de vader van J, onze vriend en mijn ex-studiegenoot. De kerk zat stampvol. We waren wat te laat omdat we een beetje problemen hadden om de juiste kerk te vinden (derde keer, goeie keer), waardoor we de rijen rechtstaanden achteraan in de kerk moesten vervoegen.

De gebedswake was redelijk snel gedaan en daarna ging het in een lange stoet van auto's naar het funerarium om de dode te gaan groeten. Een zeer droevig moment. De vrouw van de gestorvene één en al tranen en de twee zonen ook, natuurlijk. En wat zeg je dan? Wat doe je dan? Ik heb J eens goed vastgepakt en hem sterkte gewenst. Maar je staat in die lange rij aanschuivende mensen en je moet verder. Eigenlijk heb ik een hekel aan gebedswakes, begrafenissen en al wat daarbij hoort, maar ik vind het erg belangrijk om er te zijn. Gewoon om te laten weten dat je meeleeft.

Ik heb zelf al meer dan eens over mijn eigen dood nagedacht. Misschien een beetje een morbide kantje, maar ik weet hoe ik het zou willen. Indien ik in een ongeval of zo om het leven kom, hoop ik dat ze met mijn organen iemand anders een nieuwe kans kunnen geven. De huidige wetgeving over orgaandonatie is opgevat als een opt-out systeem. Alleen de familieleden kunnen zich na het overlijden tegen de orgaanwegneming verzetten. Zo gauw ik mijn domicilie in Leuven heb, ben ik van plan om mij officieel te laten registreren als orgaandonor. Voorlopig heb ik alleen nog maar mondeling aan mijn vriend en familie laten weten dat ik niet wil dat ze zich tegen een eventuele orgaanwegneming verzetten, maar ik zou dit graag officialiseren.

Verder gruwel ik van het idee dat mijn lijk in een open kist zou liggen. Ik wil niet dat het laatste beeld dat de mensen van mij hebben dat van een verstijfd lijk is. Ik wens ook niet begraven te worden, maar gecremeerd zonder al te veel poespas. Geen tranerige diensten of zo. Over wat er met mijn assen moet gebeuren, ben ik nog niet helemaal uit. Misschien is gewoon verstooien nog wel het beste. En daarna hoop ik dat degenen die mij overleven een fijn feestje ter mijner nagedachtenis geven. Want ik wil op een vrolijke manier herinnerd worden.

Enfin, ik hoop natuurlijk nog heel lang in een goede gezondheid te leven, maar ik vind het belangrijk om toch op alles voorbereid te zijn. Daarom ga ik binnenkort eens werk maken van een testament. Dat maakt het ook voor de nabestaanden gemakkelijker.

Tot zover dit morbide onderwerp, morgen hopelijk vrolijker nieuws.

Alle onheil komt van boven

Vergeet niet naar boven te kijken als je buiten komt, want je weet tegenwoordig maar nooit wat er uit de lucht komt vallen...

Schoonfamilie

Door de examens heb ik de laatste tijd verstek moeten laten gaan voor de familiebijeenkomsten van mijn vriend, maar gisteren is het nog eens gelukt om erbij te zijn. De organisatie was dit keer in de handen van een nonkel die onlangs zijn huis in het Leuvense gerenoveerd had. Erg mooi gedaan trouwens. Ze hadden er een licht en open huis van gemaakt met een moderne inrichting. Moest ik geld hebben, ik zou ook zo'n huis willen.

Zo'n familiebijeenkomst verloopt meestal volgens hetzelfde stramien. Wat babbelen, Chinees eten, hard schreeuwen opdat het stamhoofd ons zou verstaan en veel kusjes uitdelen aan de verschillende leden van de schoonfamilie. Wel gezellig dus.

Dit keer kwamen er ook wat praktische afspraken bij kijken, want het weekend van 1 en 2 oktober gaan we met alle kleinkinderen en bijhorende aanhansels naar de Ardennen. En omdat ik toch nog niet genoeg te doen heb, heb ik de organisatie van het weekend op mij genomen. Nu, veel komt er niet echt kijken bij die organisatie. Gewoon een huisje vinden en ervoor zorgen dat er zeker genoeg drank voorhanden is. ;-) Ik kijk er al naar uit!

Vliegen en zo

Ja, ik weet het, het begint eentonig te worden, maar er is weer een ijzeren vogel gevallen. Het vliegtuig is neergestort in een dichtbevolkte woonwijk in Medan op Sumatra waardoor er ook op de grond doden te betreuren vallen.

Ik begin de sterke indruk te krijgen dat er tegenwoordig veel schroot rondvliegt in ons luchtruim. Misschien is het geen slecht idee om in de toekomst toch maar wat meer betalen voor een vliegtuigticket, want het lijkt erop dat de bodemprijzen die sommige lagekostenluchtvaartmaatschappijen hanteren ten koste gaan van de veiligheid. En betaal ik toch liever nét iets meer om in één stuk ter plekke te geraken.

Ben je ervaren?

Een grappig fast food boekje voor wereldreizigers (of net niet) van William Sutcliffe. Geleend van een collega en hoewel ik me heilig had voorgenomen tijdens de examenperiode niks te lezen, kon ik het toch niet laten. Een tiental pagina's maar... 't Was na een paar treinritten (en de rit van Leuven naar Brussel duurt echt niet lang) al uit. Hap, slik en weg. Soms hoeft dat echt niet meer te zijn.

Yet another...

Het lijkt wel alsof ik de krant van vorige week zit te lezen.
Alweer een brand in een Parijs pand waarbij onschuldige mensen het leven gelaten hebben.
Alweer een gijzeling in Brussel door één of andere geflipte vent.
Komt daar nog eens bij dat ik opnieuw afgesproken heb om morgen tijdens de middag te gaan lunchen met mijn vrienden van de politie. Ik had net nog een mailtje naar haar gestuurd waarin ik schreef dat ik hoopte dat er niet weer een gijzeling een streep door onze afspraak zou trekken. Ik had mijn grote mond moeten houden...

UPDATE 14.53u: De gijzeling is zonder bloedvergieten beëindigd.

Terug naar school...

Naar de academie om exact te zijn. Vandaag mijn eerste tekenles gehad van het nieuwe schooljaar. Het was fijn om de tekenspullen weer boven te halen en mijn lieve tekenjuffrouw terug te zien.

Dit is het derde jaar dat ik tekenles volg en dus ook mij laatste. Normaal kan je maar twee jaar de middelbare graad waarnemingstekenen volgen, maar ik heb mij laten buizen zodat ik nog een jaartje langer kribbels op papier kan zetten. Alleen jammer dat ik nu niet meer kan uitslapen op zaterdagochtend.

Het was toch even wennen. Amper twee studenten die ik nog kende van vorig jaar en voor de rest allemaal nieuwe gezichten. De nieuwe leerlingen waren een stuk ouder dan ikzelf en ze zagen er heeeeel braaf en heeeel serieus uit. Nuja, misschien komen ze wel los in de loop van de volgende lessen. Indien niet, neem ik wel eens een thermosfles met Hasseltse koffie mee om tijdens de pauze te consumeren. ;-)

Begoniatapijt op de Grote Markt in Leuven

Druk in de weer met de opbouw:

Het thema van dit jaar is Poeske Scherens:

Dit meisje wilde per sé dat ik een foto van haar nam:


Mijn vriend was meteen weg van dit schattig snuitje:

Comic for geeks

Zo, 't is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens wat reclame gemaakt heb (doet mij eraan denken dat mijn vriend en ik vorige week in een erg goed nieuw Leuvens restaurant zijn gaan eten, zal ik bij gelegenheid nog wel eens de hemel in prijzen).

Webcomics dus. Vandaag serveer ik u een sneetje Ctlr+Alt+Del gekruid met een snuifje absurde humor en overgoten met een hoog geekgehalte. Qua stijl en thema is deze comic zwaar schatplichtig aan Penny Arcade, maar dat is beslist geen minpunt.

Anarchie in New Orleans

Het ziet er naar uit dat de situatie in New Orleans van kwaad naar erger gaat.

Voor zij die de vele slachtoffers willen helpen:

Bijdrages kunnen via het Belgische Rode Kruis gestort worden op het rekeningnummer 000-0000025-25 met vermelding ,,Katrina''. Voor Belgen die persoonlijke hulp willen verlenen is er informatie beschikbaar op de website van het Federal Emergency Management Agency (FEMA) en het telefoonnummer van FEMA vanuit België: 00-0-202-646-3444.

De dingen des levens

Net slecht nieuws gekregen. De vader van een goeie vriend en ex-studiegenoot is vandaag plots overleden. Ik ben er toch even niet goed van geweest. Niet dat ik die vader erg goed kende, maar ik heb toch al verscheidene keren een babbel met hem geslagen. Een sympathieke mens met het hart op de juiste plaats. Een hardwerkende landbouwer die hield van zijn stiel. Sinds een tweetal jaar was hij met pensioen. Tijd om na al het harde werk nog wat van het leven te genieten. Tja...

Het is natuurlijk het ergste voor de mensen die achterblijven. Zijn vrouw en zijn twee zonen. Ik vind het verschrikkelijk voor mijn vriend. Het ging net erg goed met hem. Een jaar geleden getrouwd met een schat van een meisje, net een huisje gekocht een nieuwe, uitdagende job. En dan zoiets. Ik weet in zo'n gevallen nooit goed wat te zeggen. Je probeert wel wat woorden van troost te spreken, maar die klinken zo clichématig. Ik heb gewoon laten weten dat we voor hem klaar staan als hij en zijn vrouw heb nodig hebben. Ik vrees dat we niet meer kunnen doen.

En op zo'n momenten besef je weer maar eens hoe vergankelijk het leven is. Dus mensen, geniet ervan, want voor dat je het weet is het voorbij.

Terug naar school

Lang, lang geleden, toen ik nog minderjarig was en daardoor volledig en algemeen handelingsonbekwaam (en wat een zalige tijd was dat), was die eerste schooldag altijd iets heel speciaals. Na twee lange maanden van ontspanning, boeken lezen, uitstapjes maken, was ik toch altijd weer blij dat ik terug naar school kon. Blij dat ik mijn vrienden weer terug zou zien, blij dat ik weer wat nieuws kon leren. Van schoolmoeheid heb ik gelukkig nooit last gehad. Mijn moeder was huisvrouw en stond samen met me op, hielp me mijn boekentas maken (ok, in het middelbaar kon ik dat al wel zelf) en zong tijdens het ontbijt "'t Is vandaag je eerste schooldag..." En ik keek al uit naar al de nieuwe boeken die ik in mijn handen zou krijgen.

Toen ik aan de unief begon te studeren verloor die magische 1 september heel wat van zijn glans. Het werd een dag als alle anderen, opgevuld met examens in tweede zit, thesis, vakantiejob of gewoon vakantie. Doordat mijn broertje toen nog in het middelbaar zat (hij was helaas een iets minder enthousiaste schoolganger dan ikzelf) bleef ik toch nog een beetje verbonden met het terug-naar-school-gevoel.

[einde flashback]

Het heden is echter een heel ander verhaal. Ik zit al enkele jaren in de routine van het leven van de werkmens. Elke dag vroeg opstaan, treintje nemen, centjes verdienen, byebye vrijheid. En die eerste september? Ach ja, het is weer wat drukker op de trein. Op het werk is nu zo ongeveer iedereen terug uit vakantie en d'r ligt wat meer werk op mijn bureau.

En weet je wat het allervervelendst is? Mijn collega's die één voor één terug uit vakantie komen en na een enthousiaste uitleg over wat ze allemaal gedaan en gegeten hebben, vervolgens de gevreesde vraag stellen: "En hoe was jouw vakantie?" Tja, hoe was mijn vakantie? Welke vakantie? Omdat ik ervoor gekozen heb mijn fulltime job te combineren met een fulltime opleiding, gaan al mijn vakantiedagen op aan blokken en examens maken. En neen, ik heb geen recht op educatief verlof.

Mijn vriend en ik maken tijdens de verlengde weekends wel eens een citytrip, maar het is al meer dan drie jaar geleden dat ik nog eens meer dan een week verlof had. Drie jaar zonder er eens echt tussenuit geweest te zijn. Drie jaar zonder eens echt te kunnen ontspannen. Soms steekt dat wel eens. Maar ja, ik heb hier zelf voor gekozen. Dat ontneemt mij meteen ook het recht om te klagen. En ik ben er mij tegelijkertijd van bewust dat er mensen in minder bevoorrechte posities zijn, die nooit vakantie hebben, die elke dag moeten werken. Kinderen die nooit het geluk gehad hebben om naar school te mogen gaan.

En toch... Als ik al die leuke verhalen hoor van vrienden en collega's, dan steekt soms het duiveltje van de jaloezie de kop op. Ik wil ook vreemde continenten gaan verkennen! Nieuwe mensen leren kennen, uitheemse gerechten proeven, wandelingen maken door een adembenemend landschap. Maar op zo'n momenten neemt de routine van het dagelijkse bestaan weer de bovenhand en sjok ik verder op de weg des levens. Stilstaan levert niets op, vooruit moeten we.