Cadeautjes kopen

't Is niet gemakkelijk om een cadeautje te vinden voor mijn vriendje. De jongen heeft al alles om gelukkig te zijn (een gloednieuw appartement en mezelf ;-) ). Toch heb ik deze middag een poging gedaan om een geschikt cadeautje te vinden. Ik heb het bij iets niet te duur gehouden waar we nog alletwee plezier aan zullen beleven. Benieuwd wat hij ervan vindt. :-)

Feestje

Gisteren zijn mijn vriend en ik naar het verjaardags- annex doctoraatsfeestje van vriend M geweest. Het feestje ging door op zijn appartement, dus het aantal genodigden was beperkt. Niet dat mij dat stoorde: als er minder volk is, heb je de tijd om meer diepgaande gesprekken te voeren. Er waren een aantal nieuwe gezichten bij, maar ongemakkelijke stiltes vielen er nooit. De aanwezigen hadden natuurlijk allemaal een IT-achtergrond, dat schept een band. ;-) Vooral met genodigde U had ik een "klik". Lang geleden dat ik nog zo hard gelachen heb. :-)

Als afsluiter kregen we het trouwalbum van M en L te zien. Een kunstwerkje van fotograaf Jos Verhoogen. M en L hebben er lang op moeten wachten, maar het resultaat was dit zeker meer dan waard. Prachtige foto's verwerkt in een bijzonder mooi album. Een aandenken dat de eeuwigheid kan trotseren.

Alleen een beetje spijtig dat het feestje in het midden van de week viel, waardoor niemand het echt laat kon maken. Ach ja, volgende week legt vriendin U haar doctoraat af en zie ik de mensen die ik gisteren heb leren kennen weer terug. Ik kijk er al naar uit!

We geven hem nog een kans

De man uit Oostrozebeke. Hij is mij deze ochtend uit bed komen zetten (ik met slaapoogjes, nog in pyama en met mijn bril op mijn neus vloekend op zoek naar de sleutels van de voordeur) om te zeggen dat hij vandaag échtentéchtig de plintjes komt bevestigen. Maar dat hij de sleutel van onze voordeur niet vond. Die sleutel lag natuurlijk gewoon op de afgesproken plaats. Zoeken kunnen ze niet goed, daar in West-Vlaanderen. ;-)

Happy birthday schatje!

Morgen gaan we eens goed vieren, he! ;-)

Geloof nooit mannen uit Oostrozebeke

De plinten zijn nog steeds niet in orde... Tsss.

Onze eerste zelfgemaakte smoothie

Is een feit. Een fijne manier om te vieren dat al onze rommel nu nog maar over drie plaatsen verdeeld is (mijn ouders, zijn ouders en ons appartement). Alles wat nog bij nonkel K stond, zijn we vandaag gaan ophalen. De mens zal gelukkig zijn.

De man uit Oostrozebeke

Ook wel gekend als de parketman met het onverstaanbare accent, is hopelijk op dit moment bezig met het bevestigen van de laatste losse plintjes in de slaapkamer.

Ik ben de parketman dit weekend tegen het lijf gelopen in ons appartementsgebouw (ik kom elke ochtend wel één of andere werkman tegen). Hij heeft een hele uitleg gedaan over hoe mooi hij ons laminaat wel niet vond en dat die mannen van de deuren toch maar prutsers waren. Een observatie waarmee ik volmondig instemde, want doordat die van Imabru zo stom geweest zijn een te groot gat in de deur van het toilet te boren (daar waar het slot hoort te zitten), zullen ze waarschijnlijk de ganse deur moeten vervangen. En oja, hier en daar rammelt er een deurklink. En de afvoer van de afwasbak in de keuken lekt (maar dat is niet de schuld van de mensen van Imabru).

De man uit Oostrozebeke heeft mij vervolgens ook nog gratis en voor niets voorzien van kleuradvies voor de toekomstige schilderwerken. Geel mochten we onze muren van de slaapkamers zeker niet schilderen (niet dat we dat van plan waren), want dat paste niet bij ons laminaat, maar zo één bruine muur, ja dat zou toch wel geweldig zijn. En dan spotjes in de hoeken. Fantastisch! En hij heeft ongetwijfeld nog een boel extra interessante dingen verteld, die ik helaas gewoon niet begreep. Ik vraag mij nu toch echt af of dat aan zijn Westvlaams ligt of dat de mens gewoon een licht spraakgebrek heeft.

Lang leve de squash aan de Vaart!

't Is er gezelliger, de veldjes zijn beter, het is er minder duur én het stinkt er niet. Hoera voor de Sportopolis!

Mijn nieuwe schoenen!

Op ons balkon:

:-)

Babel

Gisteren ben ik met vriendin U naar de film geweest, in een poging nog snel snel wat potentiële oscarkandidaten te zien. "Babel" dus. Een kaleidoscopische film van mensen, plaatsen en talen met als rode draad een soort "six degrees of separation", maar dan world wide. Ik moet zeggen dat ik erg onder de indruk was. "Babel" is een film over een imperfecte wereld. Een wereld waarin we vaak overgeleverd zijn aan de speling van het lot. Pech of geluk, het is hoe het dubbeltje rolt. Als iemand struikelt en valt, dan is dat pech, maar in deze wereld gebeurt het maar al te vaak dat mensen verantwoordelijk zijn voor de ellende van hun medemensen. Zeker gaan zien. En ik hoop dat "Babel" een paar oscars mee naar huis mag nemen.

Na de film zijn we nog wat cocktails gaan drinken in de Kosmopol. Volgens mij denkt die ober dat ik een crush op hem heb. Da's al de derde keer in een week tijd dat ik daar iets gaan drinken ben en telkens met ander volk. Nu moet ik zeggen dat hij qua looks zeker bij mij in de smaak valt, maar op zijn ober-skills valt toch nog het één en ander aan te merken. ;-)

Nu nog wat kuisen en dan straks iets gaan eten met de mannen van FOSDEM.

3 maart

Is niet alleen de dag van de ongetwijfel formidastische BlogMeet in Leuven, 3 maart is het ook de jaarlijkse Nacht van de duisternis. Dat belooft een spannende avond/nacht te worden!

Ik heb nieuwe schoenen gekocht!

Een impulsaankoop van jewelste en dan te bedenken dat ik helemaal niet zoveel kleren heb die bij mijn nieuwe schoenen passen. Maar dat zal de pret zeker niet drukken! Nieuwe schoenen, hoera!

PS: Als ik vanavond nog wat tijd heb, zet ik een fotootje van mijn nieuwe aanwinst online.

Food week

Na de food day, nu ook de food week. 't Was echt wel erg deze week en dan te bedenken dat er elders op deze aardbol mensen honger lijden. Decadentie ten top:
- zaterdag Indisch met L en D (veel en lekker);
- maandag teppanyaki met de broer en zus van mijn vriend (zeven gangen, dat zegt genoeg);
- woensdag een stevige boerenmaaltijd in Bokrijk;
- en gisteren een uitgebreide diner in de Earth Shake met de collega's (partners inbegrepen) van mijn vriend.

Dit weekend ga ik een beetje vasten en kuisen (naar het schijnt verbrandt dat calorieën), denk ik zo.

De efficiënte sloddervos

Voila zie, bij deze zweer ik plechtig de chaos op mijn bureau te blijven negeren. Da's gewoon mijn eigen supergesofistikeerde klassificatiesysteem.

Business in Bokrijk

Vergeet die poepsjieke hotels met de blitse (en dure) vergaderzalen, het kasteel van Bokrijk is de nieuwe place-to-be voor al uw vergaderingen. Gisteren heb ik er de kick-off meegemaakt van een groot project met meerdere partners. Origineel, toch wel.

Ik kan er niets aan doen, maar Bokrijk maakt in mij een zekere weemoed naar mijn onbezorgde jeugd los. Uren heb ik daar doorgebracht in de speeltuin en het openluchtmuseum. Mijn favorieten waren: de klimtouwen (in de speeltuin), dat kleine lemen huisje met de aangestampte aarde als vloer en de boomstam al eettafel (ik had altijd medelijden met de mensen die in dat donker hol geleefd hadden), de windmolens en de mandenvlechter. Elk jaar gingen we meerdere keren naar Bokrijk. En altijd gingen we kijken of de windmolen uit ons dorp al heropbouwd was. Meer dan tien jaar hebben we daar op moeten wachten.

En nu zat ik in datzelfde Bokrijk te luisteren naar een hoop hippe IT-termen, web 2.0 was er niks tegen. Na de voorstelling van het project en de eerste afspraken, volgde het diner: degelijke boerenkost op zijn Limburgs, voorafgegaan door een jenevertje (aja). En om elkaar nog wat beter te leren kennen, volgde daarna nog een "event". Ik had al zo'n vermoeden wat dit "event" zou zijn en dit vermoeden klopte als een bus.

Na de maaltijd kropen al die IT'ers samen in een treintje om zich het verhaal van de dwaallichtjes en de alvermannen te laten vertellen. En zelfs al kon ik het verhaal nog bijna woordelijk navertellen, ik heb er toch van genoten.

Een fijne namiddag/avond.

BlogMeet Leuven komt dichterbij

Gisteren hebben Goya, Karel, Bruno en ikzelf nog wat "vergaderd" (of toch gedaan alsof) over de komende BlogMeet in Leuven. Jaja, mensen, 3 maart 2007 komt met rasse schreden naderbij. Op zondag 25 februari worden de inschrijvingen voor dit schitterende event afgesloten door (dixit Karel) "de onverbiddelijke, strenge en onmeedogenloze yab". Nota: streng en onverbiddelijk ben ik misschien, maar onmeedogenloos, da's toch lichtelijk overdreven. ;-)

Dus last minute beslissers, twijfel niet langer, schrijf je snel in! En mag ik ook vragen dat mensen die al ingeschreven zijn, maar door omstandigheden (omdat ze in het ziekenhuis liggen of zo, andere excuses zijn niet geldig) toch niet kunnen komen, zich verwijderen van de lijst?

Party!!

We hebben internet! Hoezee! Meubels zijn zwaar overroepen. ;-)

Druk weekend

Het was zelfs zo druk dat ik amper (amper) merkte dat we nog altijd geen internet hebben op ons appartement.

Een overzichtje in vogelvlucht:
- Vrijdagavond zijn we naar een fijn verjaardagsfeestje geweest. Een toffe locatie in het Gentse, een overvloed aan lekkere hapjes, nieuwe mensen leren kennen en oude bekenden weergezien. Meer moet dat niet zijn. Wel jammer dat we zo vroeg naar huis moesten wegens Italiaanse les de dag nadien.
- Italiaanse les, een vast ritueel op zaterdagochtend.
- Heel de zaterdagnamiddag gewinkeld in de Ikea (Vermoeiend met een hoofdletter, ik snap niet dat er mensen zijn die daar een gezinsuitstapje van maken);
- 's Avonds iets gaan eten met vrienden in de Himalaya (níet de berg) en een eerste bloemetje gekregen voor ons nieuwe appartement. Benieuwd hoe lang dat plantje zal blijven leven;
- Zondagochtend naar mijn ouders in het verre Limburg om de microgolf en nog wat kleren op te halen;
- Zondagmiddag gegeten bij de ouders van mijn vriend in alweer een andere provincie;
- 's Namiddags een slaapkamer en een eettafel met bijhorende stoelen gekocht. Nu is het afwachten wanneer ze geleverd zullen worden;
- 's Avonds nog wat gekuist in ons appartement. It never ends;
- Gaan squashen;
- De avond afgesloten met een lekker warm bad en toen was het weekend voorbij.

Een lichtgevende verrassing

Vrijdag ben ik na het werk nog snel, snel dekbedovertrekken voor ons nieuwe bed gaan kopen. We hadden al een stijlvol zwart-wit exemplaar, dus tijd voor iets fleurigers. Afwisseling moet er zijn. Ik vond een leuke overtrek van Benetton, rood met oranje en witte stippen (bijna een vliegenzwam). Gisterenavond kropen we voor het eerst onder onze nieuwe overtrek. En wat bleek toen we het licht uitdeden? De witte stipjes geven licht in het donker. Net of we tussen allemaal kleine sterretjes slapen. Romantisch. :-)

Associaties

Leuk en wetenschappelijk verantwoord.

Awoert University Squash

Gisterenavond heb ik mij héél, héél boos gemaakt. Naar goeie gewoonte gingen we op zondagavond een balletje slaan in de University Squash. Ik kom binnen en zie (en ruik) dat één van de klanten aan de toog zit te roken. Ik merk vriendelijk op dat het verboden is te roken in sportinfrastructuur en of hij alstublieft zijn sigaret zou willen doven.

"Stoort het u misschien dat ik rook?"
Ikke (inwendig denkend: onnozelaar): "Natuurlijk."
"Maar juffrouw, ik kom hier al meer dan tien jaar en ik heb hier altijd gerookt."
Ikke: "Dat kan goed zijn, maar de regelgeving is veranderd en vanaf één januari 2007 is roken niet meer toegelaten in sportinfrastructuur."
Nog wat blabla, maar uiteindelijk is hij dan buiten zijn sigaret gaan oproken.

Ik schud het incident van mij af en begin te squashen. Een vijftal minuutjes later komt één van mijn squashparters zeggen dat de uitbater zelf ook staat te roken. Dat verklaart natuurlijk de asbak die open en bloot op de toog stond. Ik had het kunnen weten, want de uitbater is een onverbeterlijke verslaafde en dat voor een squashtrainer.

Dus ga ik naar de uitbater en zeg: "U weet toch dat het verboden is te roken in sportinfrastructuur?"
Wordt die vent lastig: "Dat is hier mijn zaak en ik doe hier wat ik wil. En honderd meter verder mogen ze wel roken. En dat is dikke discriminatie."
Ik: "De regels zijn er om u aan te houden en ik squash liever in een gezonde omgeving."

Enfin, natuurlijk praatte ik tegen een muur. We hebben ons squashpartijtje nog afgemaakt, maar ik heb niks meer geconsumeerd. En dat was meteen ook de laatste keer dat ik nog een voet in de University Squash gezet heb. Een squash club die een vieze en stinkende verslaving in stand houden, belangrijker vindt dan mijn recht om in een rookvrije omgeving te sporten, dat vraagt gewoon om een boycot.

Dikke awoert voor University Squash, stinkhol.

Reutel

Deze ochtend ben ik om half zeven (!) wakker geworden door zeer luid geboor in één van de appartementen boven ons. In eerste instantie probeerde ik het lawaai te negeren, maar na tien minuten heb ik het opgegeven en ben ik maar van ellende opgestaan. Met als gevolg dat ik een uur vroeger dan normaal op mijn werk ben. En de werkweek al met een serieuze slaapachterstand kan beginnen. :-(

Gezellig diner

Gisteren zijn we met een bevriend koppel iets gaan eten in één van mijn favoriete Leuvense restaurantjes. Hem kennen we al ettelijke jaren, haar zagen we pas voor de tweede keer. De eerste keer dat we J, de nieuwe vriendin van L zagen, was op een nieuwjaarsfeestje op zijn kot. Het klikte meteen met J. We hebben dan ook gemeenschappelijke roots en 't is een slimme juffrouw (twee diploma's en nu bezig aan haar doctoraat, je moet het maar doen).

't Was gisteren het eerste halfuur wel een beetje wennen aan de spraakwaterval van vriend L. Zoveel energie dat die jongen heeft, 't is niet te doen. Verder was het eten voortreffelijk, de wijn lekker, de bediening vriendelijk als altijd en waren borstpompen en relactatie de running gag van de avond. Voor herhaling vatbaar (zonder de borstpompen en de relactatie dan wel).

Vandaag is het een memorabele dag!

En niet omdat het Dikke-truiendag is. Nee, vandaag komen ze onze nieuwe wasmachine en onze nieuwe droogkast leveren! Dat wil zeggen dat we voor het eerst in ons leven volledig onafhankelijk van de ouders kunnen functioneren, want op ons vorige flatje was geen plek voor een wasmachine. Dat wil helaas ook zeggen dat we weer een flinke som geld armer zijn. En dan hebben we nog niet eens meubels...

Valentijnsdiner

Omdat we de laatste avonden veel te veel gekuisd hebben naar onze goesting, namen we gisteren een snipperavond. Mijn vriend had een tafeltje gereserveerd in een restaurantje in het Leuvense (wat niet zo eenvoudig bleek te zijn, één dag voor Valentijn). Het uitverkoren restaurant was de Etenstijd in de Muntstraat. Een restaurant dat voor ons voor eeuwig en altijd onlosmakelijk met een "hapje boter" verbonden zal zijn. ;-)

Mijn vriend had pas om acht uur gereserveerd omdat ik 's avonds nog naar een presentatie van een Fin over nieuwe media wilde gaan. Big mistake van mijn kant. De Fin bleek een goed spreker te zijn, maar de inhoud van zijn presentatie kon mij echt niet boeien. Ik zat niet bepaald te wachten op een opsomming van alle Finse fondsen die op de één of andere manier subsidies aan kunstenaars uitkeren. Boooooring. En ik kon er niet vroegtijdig tussenuit knijpen, want er waren maar zes luisteraars aanwezig.

Na de presentatie moeten spurten om mijn trein te halen, want de presentatie was dan ook nog eens uitgelopen. Dat spurtje bleek bij aankomst in het station trouwens overbodig te zijn. De eerste treinen richting Leuven waren aangekondigd met twintig minuten vertraging. Grmbl, het was mijn openbaar vervoer-dagje niet.

Gelukkig waren we nog net op tijd in het restaurant, dat bomvol Valentijnvierders zat. We kwamen al direct in de juiste stemming door het aangeboden aperitief. Het was trouwens een ware hekselketel in de Etenstijd. Doordat we vlakbij de etenslift zaten, konden we de obers bijzonder goed observeren. De stress steeg zienderogen. Te veel volk in een klein restaurant en te weinig personeel. De keuken die de bestellingen niet kon volgen. Een koppel dat na meer dan een uur wachten op hun eten het boos aftrapte. Animatie verzekerd. Ons kon het niet zozeer deren. We hadden de tijd en de wijn werd goed bijgeschonken. ;-)

Het eten was trouwens voortreffelijk. Vooral de zalm en tonijn met mosterdroom was overheerlijk. Ik vond het alleszins een behoorlijk geslaagde avond. Om de twee overstresste obers een hart onder de riem te steken, hebben we een deftige fooi achtergelaten. En wat bleek, een derde ober had afgezegd voor de avond. De obers waren verbaasd dat we hen een schouderklopje gaven voor het harde werk. Waarschijnlijk hadden ze die avond al veel negativiteit te verduren gekregen. Ook chapeau voor de mensen in de keuken. Dat moet daar beslist niet plezant geweest zijn.

Afgang

Yab to the rescue, of toch iets wat daarvoor moet doorgaan. Mijn baas belt vlak voor de middag dat hij beneden in vergadering zit met een externe persoon die via UMTS wilde surfen om internetgewijs het één en andere te laten zien. Klein probleempje: UMTS wilde niet meewerken en een externe laptop op ons interne netwerk aansluiten is niet mogelijk. Dus of ik effe met een reservelaptop wilde komen opdraven.

Geen probleem, ik grits ergens een reservelaptop en een netwerkkabel mee en spoed mij naar beneden. Ik storm een beetje de vergaderzaal binnen om te merken dat niet alleen mijn baas daar zit maar ook de Grote Baas. Kuch, geen probleem, doen alsof er niks aan de hand is. Ik ga op zoek naar een bruikbare netwerkingang en speur daarbij zeer aandachtig de grond af (al onze vergaderzalen hebben aansluitingen die onder zo'n luikje in de grond verborgen zijn). De externe persoon is ondertussen helemaal afgeleid door mijn zoekgedrag. Waarop de Grote Baas mij er vriendelijk op wijst dat de netwerkaansluitingen zich - heel erg praktisch - gewoon in de muur bevinden. D'oh!

Een beetje opgelucht steek ik de netwerkkabel in en wil vervolgens hetzelfde doen met de laptop. Vind ik toch nergens een netwerkingang aan dat toestel, zeker. Ik de laptop al langs drie kanten volledig onderzocht, wanneer blijkt dat de netwerkingang verstopt is achter een zeer mooi gecamoufleerd luikje. Weer d'oh. Met een inwendige zucht, start ik het toestel op en merk vervolgens dat dit een exemplaar met kuren is. Eentje die niet op batterij wil werken en altijd in het stopcontact moet steken. Ik zucht inwendig nog een beetje luider, haast mij naar boven om de voeding en de bijhorende kabels te zoeken, spurt naar beneden, zet de laptop opnieuw aan en kan nog een vijftal minuutjes wachten tot het ding volledig opgestart is. Ondertussen probeer ik er uitwendig helemaal relax en zelfverzekerd uit te zien.

Terug boven gekomen denk ik er plots aan dat ik op die reservelaptop aangelogd ben met mijn account en de laptops hier zijn zo ingesteld dat ze na tien minuten inactiviteit automatisch gelockt worden. Aiaiai, ik voorvoel problemen. Dus besluit ik maar snel een broodje te gaan halen en dat op mijn bureau op te eten, kwestie van zeker beschikbaar te zijn als die pc gelockt is en niemand buiten ik die kan unlocken.

En ja hoor, een dik kwartier later belt mijn baas of ik de laptop even kan komen unlocken. Enfin, ik zal alleszins een onuitwisbare indruk gemaakt hebben op de externe persoon als de plaatselijke kluns van dienst. Er is dus wel degelijk een reden dat ik, wanneer ik zelf een presentatie moet geven, áltijd minstens een kwartier op voorhand daar ben. Ik heb een hekel aan dat geprul met kabels en het onder-de-tafel-kruipen dat meestal met het gesleur met pc's gepaard gaat. En dat verergert alleen maar als er een paar mensen op je vingers (of erger, op je gat, als je onder tafel gekropen bent) zitten te kijken en je foute paswoorden begint te typen of de netwerkingang niet vindt. Stressy.

Vertraging

Deze ochtend: 110 minuten, wegens een defecte locomotief op het spoor voor ons. Tja, dan kan je alleen maar wachten en blij zijn dat je interessante, zij het niet zo vrolijke, lectuur bij je hebt.

Wat ik mis in ons nieuwe appartement

Internet, internet, internet, en oja, bijna vergeten: internet.

Wat ik zeker niet mis, maar helaas (voorlopig) moet tolereren: stof, stof, stof. Bergen fijn stof dat overal tussenkruipt. Zolang er nog werken zijn in het gebouw, valt hier helaas niet veel aan te doen. We moeten nu eenmaal door de bouwwerf die de inkomhal en de trappenhal zijn om ons appartement te bereiken.

Maar ik klaag niet. Mijn vriend en ik hebben voorlopig nog helemaal geen buren (er is al één andere persoon in zijn appartement getrokken een paar verdiepingen hoger) en dus kan ik mijn muziek zo luid zetten als ik wil en zoveel lawaai maken als ik wil. Eat that, nonkel K!

PS: Wat supergeweldig is: ik kan 's ochtends een half uur langer in bed blijven liggen en gewoon te voet naar het station! Jay!

Dringende oproep!

Dames, dit is een berichtje speciaal aan jullie gericht. Er is dringend nood aan vrouwelijke versterking op de BlogMeet Leuven! Op dit moment zijn wij vrouwen/meisjes zwaar ondervertegenwoordigd op de BlogMeet en dit terwijl er toch zeer veel vrouwen/meisjes zijn die er in hun vrije tijd een blogje op nahouden. Hoe komt dit? Spreekt dit soort events vrouwen minder aan? Of denken jullie misschien dat de gespreksonderwerpen van de avond te zeer de nerderige toer op zullen gaan? (Quod non.)

Commentaar en suggesties zijn welkom.

De eerste keer...

- Samen in bad in ons nieuw appartementje.
- Gesekst in het splinternieuwe bed, met de splinternieuwe lakens en de splinternieuwe kussens en de splinternieuwe donsdekens.
- Geslapen in datzelfde bed.

Wij zijn EINDELIJK verhuisd, mensen!!! Jaja, zondag 11 februari gaat mijn persoonlijke geschiedenis in als een Memorabele Dag. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om samen met nonkel K een flesje champagne te kraken. De fles lag al op ons te wachten sinds juli vorig jaar, een cadeautje als dank voor de organisatie van een fijn weekend. Beter laat, dan nooit.

De laatste nacht!

Dan we bij de nonkel van mijn vriend geslapen hebben. Vandaag verhuizen we! Hoera! Het appartement is nog niet honderd procent af, maar we kunnen er in leven. We hebben een bed en twee bureaus, stromend water, verwarming en elektriciteit. Er moet nog heel wat heen en weer versleurd worden, maar we zorgen dat we het hoogst noodzakelijke hebben.

Eindelijk!

Terug uit Groningen

Het was een zeer geslaagde business trip. Lekker gegeten (teppanyaki), goed gedronken (saké) en een miniwandelingetje in de sneeuwstorm gemaakt. Groningen leek me wel een leuke stad, maar door het slechte weer 's avonds hebben we niet echt van de sfeer in de stad kunnen proeven. Wel jammer dat het zo ver rijden is. Gelukkig hadden de Nederlanders gisteren speciaal voor ons een weeralarm afgekondigd, waardoor heel veel Nederlanders zich niet op de baan durfden wagen. Handig, want daardoor hebben we geen file gehad en de wegen zelf waren zeer goed berijdbaar.



Het hotel dat men voor mij geboekt had, was subliem. Ik had een junior suite, mét sterrenhemel boven het bed. Een apart bad en douche in de badkamer, volautomatisch sluitende gordijnen, flatscreen tv: dikke luxe. Jammer dat het maar voor één nachtje was en dat ik alleen in dat grote bed lag. ;-)



En niet alleen de accomodatie was dik in orde. De mensen met wie we ter plekke afgesproken hadden, kenden "hun ding". Erg verfrissend om eens gespaard te blijven van al die marketing blabla en te kunnen praten met mensen die wisten waarover ze het hadden.

Das Leben der Anderen

Dinsdagavond ben ik samen met de eminente Jeronimo naar "Das Leben der Anderen" gaan kijken. Omdat filmkijken met een lege maag voor storende nevengeluiden zorgt, zijn we eerst iets gaan eten in een Vietnamees restaurantje dat "De Blauwe Lotus" heet (jaja, ik ben in een boek van Kuifje gaan eten). Qua prijskwaliteitsverhouding zeker een aanrader. De porties waren zelfs een beetje aan de grote kant. (Al vond Jeronimo zijn kip een beetje te droog, 't was misschien al een oud beest. ;-) )

"Das Leben der Anderen" is trouwens een echte aanrader. Het verhaal speelt zich af in het vroegere Oost-Duitsland, in een tijd dat je zelfs door je partner bespioneerd kon worden. De grauwheid en lelijkheid (die vierkante autodozen, die grijze flatgebouwen,...) druipt ervan af. Vooral de figuur van Stasi-commandant Gerd Wiesler was ongelooflijk goed neergezet. Ik kende de acteur Ulrich Mühe niet, maar was onder de indruk van zijn prestatie. Langzaamaan zie je hoe deze onkreukbare mens, die eigenlijk een zielig leven heeft en alleen maar in functie van zijn job leeft, begint te twijfelen aan zijn onwrikbaar geachte overtuiging. Schitterend.

Ongelooflijk hoe het systeem van het communisme tot zulke excessen geleidt heeft. Ik kan met niet voorstellen hoe het is te leven onder een regime waar je elk woord moet wikken en wegen, waar één verkeerde uitspraak je in de verhoorkamer van de Stasi kan brengen. Brrr. Lang leve de democratie.

Het sneeuwt!

Wat natuurlijk superleuk is, ware het niet dat ik deze namiddag met de wagen naar Groningen moet voor een business trip.

In memoriam Marktrock Leuven

Jammer, erg jammer.

Nu moet ik zeggen dat ik niet echt een frequent bezoeker van Marktrock (en bij uitbreiding van festivals in het algemeen) was, maar het festival bracht in de zomermaand augustus extra sfeer (en extra frustratie voor de studenten met tweede zit) naar Leuven. Ik vond het vooral gezellig op de terrasjes in de buurt van de niet-betalende podia. Op de (betalende) Oude Markt ben ik maar een tweetal keer geweest en dan nog alleen maar omdat ik gratis toegangskaarten had. ;-) Ongetwijfeld zullen veel stadsfestivalliefhebbers het verdwijnen van Marktrock betreuren. 24 jaar een succesvol festival organiseren, het is iets om trots op te zijn. Een monument verdwijnt.

Gelukkig is er Beleuvenenissen om de fakkel (een beetje) over te nemen.

Sneeuw!

Ok, binnen een uurtje zal het wel allemaal gesmolten zijn. Maar desalniettemin: sneeuw!

Deze ochtend, in mijn mailbox

NIEUW! Windows Vista Magazine
Inspiratie voor een actieve, digitale levensstijl

En wat heeft dit splinternieuwe tijdschrift dat u de weg naar "tal van nieuwe of onvermoede mogelijkheden van je pc" zal tonen zoal in petto voor ons?

Tot slot bevat elke editie ook objectief koopadvies.

Ligt het aan mij, maar vindt u het ook niet een beetje vreemd "objectief koopadvies" te krijgen van een tijdschrift dat overduidelijk gesponsord wordt door Microsoft?

Busy day

Druk, druk vandaag. Maar ik klaag niet. Het is fijn om als vanouds van hot naar haar te hollen. Van al dat binnenzitten en studeren raakt een mens een beetje afgestompt.

Mijn dag begon met een vergadering van twee uur. Daarna heb ik een fijne wandeling gemaakt tijdens mijn (altijd te korte) middagpauze om 's namiddags fris aan de volgende vergadering te kunnen beginnen beginnen.

Gelukkig had ik daarna betere vooruitzichten: de nieuwjaarsreceptie van onze geliefde outsourcer (ik ben zó gemakkelijk omkoopbaar met spijs en drank). De drank was ok, de hapjes waren een beetje verlept en de kip-op-een-stokje was bepaald taai. De locatie was daarentegen top: de hoogste verdieping van het Sheraton. Jammer dat het zo mistig was, want het uitzicht was werkelijk de moeite.

Er was niet zo heel veel volk op de receptie, maar genoeg interessant volk om mee te netwerken en om interessante nieuwe weetjes van te vernemen. Ik heb echt mijn best gedaan om zoveel mogelijk handjes te schudden. Je weet nooit wanneer mijn toepassing weer eens de geest geeft. 't Is altijd handig om iemand rechtstreeks aan te kunnen spreken voor een probleem.

Na de receptie en lichtelijk aangeschoten na een tikkeltje te veel schuimwijn, had ik afgesproken met mijn vriendje om in de Mediamarkt een wasmachine en een droogkast voor ons bijna-klaar-appartement te kopen. Op een recordtempo onze keuze gemaakt, zodat we nog mooi op tijd in Leuven waren voor mijn afspraak.

Alweer een vergadering, deze keer niet for work maar for pleasure. In samenwerking met een aantal studentenverenigingen gaan we een lezing over een IT-gerelateerd onderwerp organiseren en dit was de eerste brainstorm. Het is allemaal nog vaag, maar we hebben al een richtdatum vastgelegd. Handig als je sprekers moet contacteren. ;-) En we zijn her erover eens geraakt dat we beslist een receptie achteraf moeten organiseren. ;-)

Anyway, een aangenaam gevulde dag.

Wist je dat..

Barkrukken verdorie pokkeduur kunnen zijn? Sorry, maar 500 euro voor één barkruk vind ik toch een beetje van het goede te veel. Je hebt voor dat geld natuurlijk wel een heel mooie design barkruk. Maar djezus, 500 euro!?

Zo

De examens zijn gedaan. Tijd om de zwartgalligheid op dit blogje wat te verlichten met een streepje zonlicht.

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik gaan dineren in restaurant Ming. Vroeger was dit het chique, maar een beetje ouderwets aandoende Ming Dynasty. Een restaurant waaraan ik trouwens goeie herinneringen heb. Mijn allereerste keer in de Ming Dynasty was een etentje met vriendin M om het behalen van mijn diploma te vieren. Een afspraak die we al jaren op voorhand gemaakt hadden. "Ooit, als we afgestudeerd zijn, gaan we daar eten." Want het leek ons studentjes, echt wel een superdeftig en heel duur restaurant.

Maar goed, ondertussen heeft de Ming Dynasty een flinke facelift gekregen. Het stijfdeftige is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor een hip en fris interieur mét zeer attente bediening. En het eten kost er niet eens zoveel geld. Wij gingen voor een chinese zuurpikante soep als voorgerecht en daarna heerlijke gesauteerde sint-jacobsvruchten. Smullen geblazen!

Na het diner haastten we ons naar de filmzaal (ik heb een heilige schrik om het begin van de film te missen en ik moet altijd nog een last minute plasje doen voordat de film begint). Omdat de examens nog fris in mijn geheugen lagen, had ik niet veel zin om een zware film te zien. Dus werd het The prestige, een film waar ik al positieve kritieken over gelezen had.

Helaas voldeed The prestige niet aan mijn verwachtingen. Misschien was het geen goed idee om twee goochelfilms vlak na mekaar te zien. (Ok, het is al een tijdje geleden dat ik The Illustionist gezien heb, maar daarna heb ik geen tijd meer gehad voor cinemabezoekjes.) Toegegeven, de beelden waren bloedmooi en de sfeerschepping was indrukwekkend. En een hoop van mijn favoriete acteurs waren behoorlijk goed aan het acteren (jammer dat Scarlett maar een bijrolletje had). Wat mij het meeste stoorde was het einde. De deus ex machina (letterlijk te nemen). Blah. Geef mij maar een échte goocheltruc.

Zakenreis

Nonkel K is weer op zakenreis. En dus hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om deze ochtend stoute dingen te doen op zijn zetel. Hihi. ]:-)

Bommen in Irak

Wie ligt er wakker van global warming als je niet eens naar de markt kan zonder angst om in stukken uiteen gereten te worden?

Stop the madness.

yab kuist haar schup af

Allez, toch op examenvlak. Vandaag mijn laatste examen van deze zittijd gehad. Denk dat het in het algemeen niet zo schitterend geweest is. Deze examenperiode kan met recht en rede de geschiedenis ingaan als de examenperiode met de minste motivatie ooit. Al een geluk dat de CLT-exaampjes wel heel goed meevielen. Een schrale troost, maar kom beter dan niets.

Nu een paar uurtjes ontspannen en dan morgen op jacht naar een wasmachine en droogkast voor ons appartement-dat-al-een-hele-tijd-bijna-af-is-maar-toch-niet-helemaal.

Opwarming van de aarde onomkeerbaar

De opwarming van de aarde van de laatste vijftig jaar is zeer waarschijnlijk veroorzaakt door de mens, staat in het nieuwe rapport van het klimaatpanel van de Verenigde Naties dat vrijdagochtend openbaar is gemaakt. In het panel zitten enkele honderden wetenschappers en vertegenwoordigers van 113 regeringen.

Het rapport concludeert dat het fenomeen global warming nog honderden jaren zal doorgaan, of de mens nu wel of niet de hoeveelheid vervuiling weet in te dammen. Het proces van klimaatverandering, het opwarmen van de aarde en het stijgen van de waterspiegel is nu eenmaal al in gang gezet. Dat proces gaat door, ook als het broeikaseffect door menselijke maatregelen wordt gestabiliseerd, zo staat in het rapport.

Uit de Standaard.

Tja, zegt de cynicus in mij, kunnen we het licht in het vervolg gewoon lekker laten branden.

Meer ergernis in de krant

Koppel weigert huwelijk door zwarte schepen.

Bah.

Voor de "eer"

Een groep mannen verkrachtte een jong meisje en dwong haar om naakt door een dorp te lopen.
Volgens de vader van het meisje werd zijn dochter door elf mannen ontvoerd en verkracht. De mannen waren boos omdat een neef van het meisje weggevlucht en getrouwd was met een jonge vrouw uit hun clan, zonder instemming van de familie. De politie maakte de gewelddaad gisteren bekend.

Dit soort berichten in de krant kan mij zo verschrikkelijk woest maken. Wat een totaal vertekend beeld van "eer" moet je hebben om een kind zoiets aan te doen. Dat meisje is voor de rest van haar leven onherstelbaar beschadigd. Denken die kerels nu echt dat de "eer" in hun familie hersteld door het begaan van één van de meest oneervolle daden die er bestaan: verkrachting? Het bruut misbruik maken van een fysiek overwicht op iemand die zwakker is dan jij? Rotzakken.