Two ducks

Mijn duckie heeft een nieuw vriendinnetje!



Als daar maar geen kleine duckies van komen. ;-)

Zwangere buikjes

Gisterenavond hadden wij (o originaliteit) bezoek. Natuurlijk hebben mijn vriend en ik weer ons uiterste best gedaan om een lekkere en voedzame maaltijd op tafel te zetten, maar ik ga jullie hier niet lastig vallen met de menu en de bijhorende aangepaste wijnen uit de doeken te doen. Er zijn andere en beter blogs die het over de geneugten van een goeie maaltijd hebben. Het volstaat te zeggen dat het heel lekker was, we veel complimentjes gekregen hebben en ik mij ditmaal niet verbrand heb. Met dank aan mijn vriendje die de hete ovenschotels uit de oven gehaald heeft. ;-)

Neen, waar ik het écht over wilde hebben: ik heb gisteren voor de allereerste keer een baby in de buik van een mama voelen schoppen. Nu denken jullie misschien, hoe kan dat nu, met die legioenen zwangere vriendinnen? De waarheid is dat ik het nog nooit heb aangedurfd om aan een zwangere vrouw te vragen of ik eens aan haar buik mocht voelen. Ik denk dat veel vrouwen dit toch als een aantasting van hun privacy zien en ik ben thuis opgevoed met bijzondere aandacht voor goeie manieren en zo. Gelukkig nam vriendin F zelf het intiatief door te vragen of ik niet eens wilde voelen hoe de baby de hik had. Waarvoor dank. Alweer een levenservaring rijker.

In mijn dromen vannacht

Heb ik drie verschillende mannen gekust en geen van die drie was mijn vriendje. Op het einde van de droom ben ik alles braaf gaan opbiechten tegen mijn vriendje. En weet je wat? Hij vond het niet eens erg. Heb ik geen droomvriendje? ;-)

Nummer drie

F en T hebben er sinds gisteren een broertje bij om hen te helpen decibels te produceren. Dat belooft voor hun volgende bezoekjes. ;-) Chapeau voor de mama en de papa trouwens. Drie kindjes, dat vergt de nodige energie.

Een fijne zondag

Fijn. Met z'n vieren rond de tafel zitten. Genieten van het eten. Een glaasje wijn in de hand (niet voor haar, want zij is zwanger). Bijpraten voor een jaar. Felicitaties krijgen voor het lekkere eten. Gelukkig zijn dat het iedereen zo smaakt. Fruit in warme chocolade doppen. Genoeg onderwerpen hebben om een week mee vol te praten. Te horen hoe gelukkig ze zijn, daar in hun pas gekochte huis in Den Haag. Hoe ze uitkijken naar de baby. Dat ze het geslacht al weten. Dat de jobs boeiend zijn. En dat het klikt. Gewoon. Fijn.

Teleurstellend

Gisteren zijn mijn vriendje en ik nog eens in de bioscoop geraakt. In mijn ideale wereld zouden we wekelijks een film op groot scherm zien, helaas, in de echte wereld worden we hiervan weerhouden door banale trivialiteiten als tijdgebrek. En die ene keer dat we dan in de bioscoop geraken, valt de film toch wel niet tegen, zeker.

Misschien komt het doordat we de boeken niet gelezen hebben (ik heb mij altijd wat afzijdig gehouden van heel die Harry Potter-heisa, simpelweg omdat ik de hype rond dat boek moeilijk kon geloven), want ik had moeite om mij in de personages in te leven en soms gewoon moeite om de film zelf te volgen. De eerste drie Harry Potter-films hebben we gezien op dvd (met dank aan de vriendin van mijn broertje voor het uitlenen) en de vierde film zijn we daarna in de bioscoop gaan zien. Over de eerste drie films was ik matig enthousiast, maar de vierde vond ik echt goed. De vijfde daarentegen. Ik kan niet meteen de vinger op de wonde leggen, misschien komt het doordat ik het gevoel kreeg dat de film samenhang miste, te veel uit losse fragmenten bestond en te veel personages bevatte, maar zowel mijn vriend als ik kwamen uit de filmzaal met een was-dit-het-nu-gevoel. Als Harry Potter in deze film doodgebliksemd werd door Lord Voldemort himself, zou het mij steenkoud gelaten hebben.

We waren beter naar The Simpsons geweest.

Winkelen

Net terug van inkopen doen voor een heel leger. Allez, 't is te zeggen voor twee zwangere vrouwen en hun respectievelijke echtgenoten. Ja, er zijn dus nog steeds mensen die ons appartementje nog niet gezien hebben. Ik ben momenteel al afspraken aan het maken voor oktober. En zo blijven we bezig. Niet dat ik klaag: bezoek krijgen is plezant! Ik kijk al uit naar morgen en overmorgen.

't Doet toch een beetje zeer

Die vakantieberichtjes op de Vlaamsche blogs. Die vakantiefoto's op flickr. De verhalen over hoe tof het wel niet was of hoe tof het wel niet zal zijn. En wat nog het meeste zeer doet, is de steeds wederkerende vraag: "En wanneer ga jij op vakantie?" Wel, euh, niet, dus.

De Tour en doping

Het beste wat in mijn ogen de organisatoren kunnen doen, is die wedstrijd gewoon stopzetten. De wielersport is elk greintje geloofwaardigheid dat nog overbleef na al de voorgaande affaires, nu wel definitief kwijt. Vroeger volgde ik de mooiste wedstrijd van het jaar met bijzondere aandacht. Nu kan het me niks meer schelen wie wint. Volgens mij zijn er weinig renners die géén boter op het hoofd hebben. Ik word niet graag bedrogen.

Overschotjes wegwerken

Gisteren hadden we twee vrienden uitgenodigd in een poging om de overschotjes van vorig weekend weg te werken. Ze hebben erg hun best gedaan, maar hebben jammerlijk gefaald.

Iemand zin in een stukje oudbakken appeltaart?

Vallen en opstaan

Heb ik de laatste week al letterlijk meer gedaan dan mij lief is. Met als gevolg dat ik er behoorlijk geblutst en gebuild uitzie. Hopelijk zoeken mijn collega's niet te veel achter mijn bont en blauwe benen.

Gentse Feesten

'k Heb door het goed gevulde weekend (inkopen doen, kuisen, de was doen, bezoek ontvangen, eten maken, spelen met de kindjes, babbelen, slapen, kuisen, de was doen, bezoek ontvangen, spelen met de kindjes, eten maken, foto's online zetten, slapen) niet veel tijd gehad om een verslagje online te zetten. Ondertussen zijn anderen mij al voor geweest, dus houd ik het bij een kort maar krachtig berichtje:

Dankjewel Joke, Peter, Lynn, Pieter, Vincent, Peter, Jeroen, Sigrid, Stefanie en special guest Gypsy voor de fijne avond. Volgend jaar blijven we overnachten in Gent en zorgen we dat we genoeg drank binnen hebben om de Duveltent te trotseren, beloofd! ;-)

PS: Moeten er nog Zwan-worstjes zijn?

Straffe kotverhalen

Bij de Standaard. Ah, sweet memories.

Onze fatboy

Is het ideale kinderspeelgoed. Dit weekend hebben we in totaal vijf kinderen op bezoek gehad en die hebben de fatboy aan een serieuze stresstest onderworpen. Springen, klimmen, slapen, koprollen, onze fatboy doorstaat het allemaal met de glimlach.

Overschot

De overschot van dit rijkelijk gevulde weekend: 3 quiches, een halve rijsttaart, een stukje chocomoussetaart, een stukje frambozentaart, een volledige appeltaart en een grote peperkoek met kokos. Dit alles onder het motto: beter te veel dan te weinig. Het mag gezegd zijn: als u bij ons op bezoek komt, zal u zeker niet omkomen van de honger. ;-)

Decibels

Amai, drie kindjes kunnen verdorie veel lawaai produceren. 't Was plezant om met het klein grut te spelen, maar 'k was toch blij toen ze in hun bedjes lagen en we op ons gemak konden bijpraten met de papa's en de mama's. Hun aanwezigheid heeft wel voor een unicum gezorgd in ons appartementje. Voor het eerst heeft er iemand in de badkamer geslapen. Tja, als je maar twee slaapkamers hebt en de kindjes laten mekaar niet slapen, dan moeten er drastischere middelen gezocht worden. ;-)

Winkelen

Opgestaan om elf uur (aja, we moesten toch een beetje uitslapen na ons avondje Gentse Feesten), gaan winkelen (lang leve de GB Express aan het station van Leuven die altijd open is als alle andere winkels dicht zijn), naar de markt in de Brusselsestraat, naar de bakker op de Naamsesteenweg en hey, opeens is het al half twee en moet er nog in sneltreinvaart gepoetst en opgeruimd worden, want binnen twee uur staan onze gasten hier. Vier volwassenen en drie kindjes tussen anderhalf en drie jaar op bezoek. Benieuwd wat dat zal geven.

Gentse Feesten

Straks gaan we naar de Gentse Feesten. Maar als ik hier nu uit het raam naar buiten kijk, heb ik er niet zoveel zin meer in. Nattigheid en koude, niet mijn favoriete element. Bovendien ben ik er gisteren in geslaagd mijn mooie rode fleece te vergeten op de trein en heb ik dus niks om mij vanavond warm te houden. :-( Stupid me.

Met dank aan de Standaard

Eindelijk een goeie reden waarom ik al die verlofdagen opoffer aan een tweede universitair diploma waar ik hoogstwaarschijnlijk toch niks mee zal doen.

Elk extra jaar dat een vrouw gestudeerd heeft, verhoogt aanzienlijk de levensvreugde van haar echtgenoot.

Niet dat we getrouwd zijn, maar ik twijfel er niet aan dat het bovenstaande ook opgaat voor feitelijk samenwonenden. ;-)

Mijn werkpc is aan het sterven

Snik. Bijna vier jaar heeft hij mij trouw gediend, maar vlak voor de eindmeet begint hij tegen te sputteren. Ik krijg geheugenerrors en da's geen goed teken. Ofwel is er een geheugenlatje kapot ofwel begint het moederbord er de brui aan te geven. Het ziet er alleszins naar uit dat onze wegen vroeger zullen scheiden dan voorzien. Lang treuren zal ik daarom niet, want dat wil zeggen dat hier op mijn bureau sneller een splinternieuwe pc zal staan te blinken!

Waimes

Schattenjacht:


Koninginnepage:


Reinhardstein:


Het meer van Bütgenbach:


Wafel met ijs:


De Kapel van de Verrijzenis in Malmédy:


Zonsondergang:

Een heet etentje

Tot gisteren zijn alle etentjes op ons appartement mits een paar schoonheidsfoutjes zeer goed verlopen. Dat was totdat ik gisteren gloeiendhete saus van de overigens voortreffelijke sint-jacobsschelp over mijn hand kreeg. Een welgemeende "aaaaw" ontsproot aan mijn mond. Verdorie dat deed zeer. 'k Heb op aandringen van onze gasten vervolgens ongeveer een half uur met mijn hand in koud water gezeten, al moet gezegd dat dit de groei van de brandblaren geenszins verminderd heeft.

Het bereiden van de tweede gang van ons diner (ook een ovengerecht) heb ik maar wijselijk aan mijn vriend overgelaten. Die zwierde gezwind de witte wijn, de tijm, de paddenstoelen, het klontje boter en de kipfilets in vier zakjes van aluminumfolie, liet deze een twintigtal minuten gaarstoven in de oven om vervolgens zonder ongelukken en brandwonden het bakblik uit de oven te verwijderen en de kip op ons bord te poneren. Een supereenvoudig, maar superlekker gerecht.

En omdat ik een beetje verbrand en daardoor zielig was, was er speciaal voor mij chocoladefondue als dessert. Ok, ok, zonder dat spijtige voorval zou er ook chocoladefondue op het menu gestaan hebben. ;-) De chocoladefondue smaakte alleszins even lekker met verbrande vingers. Al paste ik toch wel op voor het vlammetje onder het fonduestel.

Deze ochtend ben ik dan maar direct flammazine gaan kopen bij de apotheker. Hoe lang duurt het eer zo'n brandwonde geneest?

Battle scars

Gelukkig was het eten lekker. ;-)

Even winkelen in de Delhaize

Of dat was toch de bedoeling. Blijkbaar is maandagavond dé winkelavond bij uitstek in onze kennissenkring. We kwamen maar liefst zes bekenden tegen, met wie we natuurlijk allemaal een babbeltje moesten slaan. Op die manier zullen we er nooit in slagen ons record snelwinkelen te verbeteren.

Drie uur is veel te weinig

Om voor drie jaar bij te praten. Mijn lieve vriendin L was er woensdag om vijf uur en moest alweer weg om acht uur. Drie uur, net genoeg om een lekkere vegetarische maaltijd in mekaar te draaien, een flesje schuimwijn te ledigen en vast te stellen dat ze nog steeds dezelfde was. Een beetje vermagerd omdat haar gezondheid haar wat parten speelt, maar zoals gewoonlijk boordevol plannen. Vandaag vertrekt ze alweer naar Qatar om daar voor een jaar op de ambassade te gaan werken. Het zal voor haar een blij weerzien worden met haar Syrische vriend die ze een jaar heeft moeten missen.

Drie jaar valt niet samen te vatten in drie uur en ik moest haar nog zoveel vertellen. Maar ik mag niet klagen, niet iedereen heeft het geluk gehad haar te zien tijdens haar blitzbezoekje in België. Hopelijk moet ik geen drie jaar wachten op een volgend weerzien.

Zoef

Dat was het weekend. Zoals gewoonlijk weer veel te snel voorbij. Onze achttienkoppige bende heeft zich geweldig goed geamuseerd, het weer was schitterend, de omgeving prachtig en de organisatie vlekkeloos (al zeg ik het zelf). Misschien zet ik vanavond een paar foto's online.

En nu zal ik maar eens aan de werkdag beginnen. Een beetje koffieklets op maandag, dat mag al eens, he?

De zon

Een beetje aarzelend, maar ze komt erdoor. En da's maar goed ook, want binnen een uur of drie vertrekken we met een bende van achttien man op weekend. Tijd voor wandelingen in een glooiend groen landschap, pannenkoeken, wie weet een verfrissende duik in een meer, barbecue, wijn, spelletjes en goeie gesprekken. Waimes, here we come!

Herdenking van de slag bij Passendale

Vandaag is het 90 jaar geleden dat jonge mannen, amper de kinderschoenen ontgroeid, hun leven lieten in de slag bij Passendale. In de drassige modder die overbleef na de slag werden vele lijken nooit teruggevonden. Van Passendale bleef niets meer over. Ik heb ze bezocht, de plaatsen in en rond Ieper waar die jonge mannen stierven in het gevecht om enkele meters grond. Ik stond daar onder een stralend blauwe hemel en kon het niet bevatten.

't Mineraal

Aan onze housewarming party in drievoud hebben we een fijne collectie Bongobonnen overgehouden. Helaas was het er door ons drukke bestaan nog niet van gekomen deze bonnen te verzilveren. Maandagavond hebben we daar verandering in gebracht.

Weg met de examen-, werk-, verhuis- en andere stress. Sauna 't Mineraal was onze bestemming voor een avond gezellig genieten van sauna's, zwembaden en van elkaar. En het moet gezegd, na een eerste aanpassingsperiode (ik moet altijd een beetje wennen aan zoveel blote piemels ;-) ), hebben we ons geweldig kunnen ontspannen. Ik hield vooral van de erg sfeervolle Himalaya Grotte. We hebben, de nodige rustpauzes in acht nemend, bijna alle sauna's uitgeprobeerd. Aan het stoombad zijn we niet toegekomen. Dat zal voor een volgend bezoek zijn (er ligt hier nog zo'n Bongobon).

Minst leuke moment van de avond: de opgietsauna met Japanse kruiden. Wij heel happy dat we nog net op tijd waren om deze ceremonie mee te maken. Het was de eerste keer dat we zoiets deden en we waren erg benieuwd. We hadden geluk, er was in een zee van naakte mensen op het hoogste verdiepje nog net een plaatsje voor ons twee. En toen gooide de ceremoniemeester (?) de eerste schep water met kruiden op de saunastenen. Yikes. Ik dacht even dat ik ging stikken. Men had ons gewaarschuwd dat deze Japanse kruiden erg sterk konden zijn, maar dit had ik toch niet verwacht. Het voelde aan alsof iemand een heel potje Vicks in mijn neusgat had leeggesmeerd. Ik probeerde rustig door mijn neus te blijven ademen en na een minuutje ging het weer beter.

Tot de ceremoniemeester een tweede schep bovenop de gloeiend hete stenen goot. Mijn arm ademhalingsorgaan kreeg het zwaar te verduren. Ik probeerde door de handdoek te ademen om de felle kruiden te filteren, maar veel hielp het niet. Ik was blijkbaar niet de enige met problemen, want er verlieten nog een paar mensen de saunaruimte. En toen hield ik het ook maar voor bekeken. Bijna stikken is niet bepaald mijn idee van ontspannen. Mijn vriend is een paar minuten later naar buiten gekomen. Hij zei dat hij het nog wel kon uithouden, maar hij wilde mij zeker niet alleen laten rondlopen tussen al die blote venten. ;-) Misschien moet ik zo'n opgietceremonie nog een tweede kans geven of beginnen met wat minder straffe kruiden, maar maandagavond vond ik het heel erg onaangenaam. Ik ben een opgietkruidensaunawussie. :-)

Feit is dat ik maandagnacht geslapen heb als een roosje.

Met dank aan Goya om ons 't Mineraal aan te raden.

Straks...

Komt mijn lieve vriendin L naar ons appartementje. Spannend! Want ik heb haar al meer dan drie jaar niet meer gezien. Haar omzwervingen hebben haar achtereenvolgens in Washington, Qatar, Washington en nu weer in België gebracht. Ik kijk uit naar het weerzien en ben benieuwd of ze fel veranderd is. Ik denk van niet.

L'Etoile d'Or

Vanavond zijn mijn vriend en ik iets gaan eten in een nieuw restaurantje op de Tiensevest tussen het Martelarenplein en de Diestsestraat, vlakbij het busstation. L 'Etoile d'Or is een mooi ingericht restaurantje en zo nieuw dat het nog naar verf ruikt. We aten er voor een schappelijke prijs konijn met pruimen (mijn vriend vond wel dat er meer pruimen bij mochten) en tomaat garnaal. Twee klassiekers die altijd goed smaken.

Grappig: we vroegen brood bij onze maaltijd en de piepjonge dienstertjes kwamen telkens één broodje brengen die ze met een broodtang uit een grote mand visten. Dat staat chic, maar voor mij hadden ze evengoed een mandje met brood op tafel mogen zetten, 't is nogal vervelend om telkens een extra broodje te moeten bijvragen. De tweede keer dat ze langskwamen hebben we dan maar meteen twee broodjes gevraagd. Volgende keer toch maar frieten nemen, da's makkelijker. ;-) Als dessert nam ik een beker ambachtelijk bereid ijs met verse aardbeien en een cava om alles door te spoelen.

Voor herhaling vatbaar.

Zoutleeuw

Een impressie van ons zondags bezoek aan zwangere vriendin F en haar man K, uitgeweken naar Zoutleeuw omdat de huizen in Leuven en omgeving nu eenmaal niet te betalen zijn voor jonge tweeverdieners.

Romance op het werk

Al een half jaar of zo koesterden een (vrouwelijke) collega en ik vermoedens dat er iets moois bloeide tussen collega U van onze afdeling en ex-collega J die nog niet zo lang geleden naar een andere afdeling verhuisd is. Wij spreken 's middags nog geregeld af met ex-collega J en het viel op dat J en U toch wel erg vaak na het eten samen een wandelingetje gingen maken. En hun verlofperiodes kwamen ook verrassend vaak overeen. En ja, zoiets geeft natuurlijk aanleiding tot de nodige speculatie en het speuren naar signalen die onze vermoedens konden bevestigen dan wel weerleggen.

Vandaag heeft collega U toegegeven dat hij al een tijdje samen is met J. Al veel langer dan wijzelf vermoedden. Ik vind het echt geweldig. Twee toffe vrijgezellen-op-leeftijd die mekaar leren kennen op het werk. Ik gun ze het van harte.

Stapelbed

Vrijdagavond bleven medebeleuvenisgangers en all round toffe mensen L en U bij ons slapen. Meteen de vuurdoop voor ons stapellogeerbed. Zou het bed overeind blijven staan? Had mijn vriendje wel alle schroeven goed genoeg vast gedraaid? We zouden het snel genoeg weten.

Even onstond er een vrij hilarisch tafereel toen L een half uur te vroeg voor onze deur stond en ons deurbelgewijs nogal ruw uit het inwijden van ons stapelbed rukte. Kleren die snel alhier en aldaar bijeen gezocht en weer aangetrokken moesten worden. Bewijsmateriaal dat snelsnel weggemoffeld werd. En ja, natuurlijk had ze het door. De rest van de avond hebben we de nodige steken mogen ontvangen...

En het bed? Dat heeft zijn vuurdoop glansrijk doorstaan.

Duits

Daarnet een telefoongesprek gehad met de mevrouw die ons voor volgend weekend een huisje in Waimes verhuurd. De mevrouw sprak Duits, ik ook, maar met veel haar erop. 't Is niet dat ik mijn best niet deed, maar de woordenschat en grammatica van mijn middelbareschool-Duits zat opeens mijlenver weg. En zo gebeurde het dat ik dé klassieker der fouten maakte: "bellen" zeggen ipv "anrufen". Ik kon wel door de grond zakken toen ik mezelf die beginnersfout hoorde maken. Schaamtelijk.

De zeven nieuwe wereldwonderen

De Chinese Muur: akkoord
De Petra-site in Jordanië: akkoord
De Inca-ruïnes van Machu Picchu in Peru: akkoord
De oude Maya-site van Chichen-Itza in Mexico: akkoord
Het Colosseum te Rome: akkoord
De Taj Mahal in India: akkoord
Het standbeeld 'Christus de Verlosser' in Rio de Janeiro: awoert

Bij deze roep ik hoogst persoonlijk het Paaseiland uit tot zevenste wereldwonder.

Barbecue

Gisteren gaf vriendin D een barbecue omdat ze haar tweede diploma gehaald had (D combineerde net als ik een voltijdse studie rechten met voltijds werken, maar is hier net iets efficiënter in dan ikzelf) én omdat ze ging samenwonen met haar vriend. Als dat geen goeie reden is om een feestje te geven, dan weet ik het ook niet meer.

Het was de eerste keer dat we de vriend van D zagen en die eerste kennismaking viel goed mee. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje een macho verwachtte. Vriend L zit bij de politie en is een motorrijder. (Ja, ik weet het, vooroordelen, vooroordelen.) En zoals zoveel voordelen bleken ook deze onterecht te zijn. De vriend van D was een beminnelijke gastheer en een lieve vader voor zijn kindjes. Ja, D gaat deel uitmaken van een nieuw samengesteld gezinnetje. Ik was echt onder de indruk van hoe goed de kindjes haar aanvaard hadden. D had duidelijk hun hartjes gestolen. Toch niet zo evident.

De aanwezigen op de barbecue vormden een zeer gemengd publiek. Wat vrienden, wat buren, wat familieleden. Buiten D, kenden we niet veel volk. K, met wie we eerder op de week iets waren gaan eten was er ook, ik kende nog een paar mensen van ziens en de rest totaal niet. Gelukkig was de sociale bui van Beleuvenissen blijven hangen en werd er al snel fijn gebabbeld. (Dat moest wel, want het vlees was ofwel te hard gebakken ofwel nog half rauw. Barbecuen, het is een kunst.) Het meest heb ik genoten van het gesprek met de vader van L. Een echte volksmens. Ik zag hem zo zijn levensverhaal aan de toog doen. Hij was apetrots op zijn jongste zoon, die niet op de barbecue kon zijn omdat hij in het buitenland zat voor zijn werk. Een sappig gesprek.

Doordat er veel mensen met kindjes waren, begon het eerste volk al rond negen uur 's avonds te vertrekken. Dat kwam ons redelijk goed uit, want we waren nog moe van de beleuvenisuitspattingen en konden een beetje bijslapen wel gebruiken.

Beleuvenissen

Samengevat in één woord: zalig! We zijn begonnen met een bende van tien personen en geëindigd met een man of zestien. Onderweg kwamen we andere vrienden tegen en vrienden van die vrienden en zo groeide ons groepje gestaag aan. En wonder boven wonder klikte het met iedereen. Dit ondanks de grote verscheidenheid in leeftijd en bezigheden. Ik denk dat iedereen gewoon goed gemutst was en dat het contact leggen daarom zo vlot ging. Of misschien was ik gewoon in een supersociale bui. ;-)

We pîkten een stukje Kadril mee en het grootste deel van het optreden van Urban Trad. Ik was erg gecharmeerd door het optreden van Urban Trad, vrolijke muziek die tot dansen uitnodigd, gebracht door goeie muzikaten. En als afsluiter speelden ze natuurlijk Sanomi. De paraplu's hadden we voor niks meegesleurd, want ondanks de dreigende hemel bleef het lekker droog. De temperaturen waren aangenaam te noemen, zelfs voor een koukleum als ik.

Omdat er in onze groep enkele mensen nog niets gegeten hadden, zakten we naar de Komeet af voor een hapje en een drankje. Doordat het weer wat twijfelachtig was, bleven vermoedelijk veel mensen thuis, want er was plek zat op het niet-rokersverdiep. Na het optreden van Kadril wilden we graag nog iets drinken. Niet eenvoudig als je met een groep van zestien personen op stap bent, maar we wilden toch proberen een plekje te vinden. En ja, het geluk lachte ons toe: in de Wentelsteen, het eerste café dat we aandeden, vonden we een hoop vrije tafeltjes. Vlakbij het toilet, maar da's handig voor de grote nood.

We hebben gebabbeld en gekeuveld tot een uur of twee en vervolgens de avond afgesloten met een spelletje weerwolven. De valse beschuldigingen vlogen vrolijk heen en weer en er werden à volonté onschuldige burgers gelyncht. Een tip voor toekomstige spelletjes: mijn vriendje is bijna altijd weerwolf. Het loont dus om hem zo snel mogelijk te elimineren. Helaas heeft mijn vriendje zo'n onschuldig uiterlijk dat hij bijna altijd wint als hij weerwolf is. Niemand verdenkt hem! Nog een tip: ik ben bijna NOOIT weerwolf dus stop met mij te lynchen in de eerste ronde, alstublieft!

Cocktailbalans van de avond: mojito, frozen daquiri en white lady (bij gebrek aan margarita en dat terwijl ik geen gin lust).

Schaamteloze zelfverwennerij

Omdat ik de laatste tijd een beetje last heb van stress op en buiten het werk, besloot ik mezelf vandaag eens extra te verwennen met een hoop nieuwe strips. Ziehier het resultaat van een bezoekje aan het Besloten Land:



And there was much rejoicing.

Non food berichtje

Vanavond gaan we met een achtkoppige bende naar Beleuvenissen. Hopelijk houden we het droog.

Bruxelles

Gisterenavond ben ik met een zeer voornaam heerschap op stap geweest in Brussel. Ik zou vaker moeten weggaan in de hoofdstad van ons landje, want Brussel is een interessante stad vol tegenstellingen. Pittoreske straatjes wisselen zich af met verloederde buurten, de contrasten zijn er talrijk en liggen soms maar twee straten van elkaar af. Ik hou ook van het internationale publiek dat je in Brussel aantreft. Je hoort er talen uit alle windstreken van de wereld.

Het plan was om iets te gaan eten in een leuk Italiaans restaurantje. Helaas bleek het restaurant bij een eerste poging nog niet open te zijn en bij een tweede poging (we waren eerst nog iets gaan drinken en dan teruggekeerd om daar exact op het openingsuur aan te komen), mochten we van de uitbaters nog niet binnen. Tja, ik kan begrijpen dat de keuken nog niet volledig klaar is, maar je kan de mensen dan toch al binnen laten om een aperitief drinken? Reden genoeg om op zoek te gaan naar een alternatief.

Dat vonden we op de Vismarkt Bij den boer. Het viergangenmenu van de dag bestond uit vissoep, carpaccio van sardienen, tarbot en een caramelmousse-achtig dessert. De eerste drie gangen waren uitstekend. Het dessert viel mij wat tegen, wegens te weinig chocolade-inhoud en niet echt mijn smaak. Dus dat heb ik gewoon laten staan, ik had toch al meer dan voldoende gegeten met de eerste drie gangen. Voor die vier gangen betaalden we trouwens maar 25 euro, da's geen geld voor wat we op ons bord kregen. Wel een beetje jammer dat we in het minder gezellige achterzaaltje zaten, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door het lekkere eten en het gezelschap. ;-)

Na het eten begaven wij ons goedgemutst naar de overkant van de Vismarkt. Los Romanticos was onze (rookvrije!) bestemming. De uitgebreide cocktailkaart bracht mij al meteen aan het watertanden. Terwijl mijn stoer gezelschap het bij een frisdrankje hield, proefde ik voor de eerste keer in mijn leven een pisco sour. Kameraad E had mij dat drankje een keertje aangeraden, maar hier in België heb ik nog niet vaak pisco sour op de drankkaart zien staan. Het smaakte mij alleszins enorm. En omdat eentje, geentje is, sloot ik de avond af met een caipirinha. (Een ronde lijn is ook een lijn.)

Terwijl we van onze drankjes zaten te genieten, konden we live een salsales meemaken. Ik probeerde mijn gezelschap nog te overtuigen om samen met mij een stapje op de dansvloer te zetten, maar hij wilde niet. Had zeker schrik dat ik op zijn tenen ging staan. ;-) De volgende keer gaat hij er toch niet zo gemakkelijk vanaf raken...

Food pictures

Ik vond dat ik jullie deze foto's van ons diner op maandag beslist niet kon onthouden. Kijk en watertand:

Op zoek naar eten

Gisterenavond hadden we afgesproken om iets te gaan eten met een kennis die we al enkele jaren kennen, maar waar we niet echt close mee zijn. Om de bestaande banden wat nauwer aan te halen, stelde hij voor om een restaurantje te doen in Leuven. Wij dachten dat het op een doorsnee dinsdagavond in Leuven niet nodig zou zijn om te reserveren. Nu, dat bleek toch dik tegen te vallen. Onze eerste keuze, El Sombrero, bleek stampvol te zitten. En bij onze tweede keuze (La Stanza) was het zo mogelijk nog drukker. Gelukkig vonden we daarna een plaatsje in de Blauwe Maan, alwaar wij ons lieten verleiden tot een voorgerechtje én hoofdgerecht en dat terwijl ik de dag ervoor al zoveel gegeten had.

Het aanhalen van sociale banden is slecht voor de lijn. ;-)

Een succesvolle maar vermoeiende avond

Gisteren was het zover: nonkel K en de zijnen kwamen ons appartement bewonderen. Om toch maar de indruk geven dat wij nette en opgeruimde mensen zijn, ben ik speciaal vroeger naar huis gegaan om de schijn hoog te houden en ons appartement een blitzkuisbeurt te geven. Kuisen is mijn roeping niet, o neen, maar het mag gezegd: het zag er na twee uurtjes poetsen een pak toonbaarder uit. (Tiens, gingen wij niet iets doen met dienstencheques?)

En klein overzichtje van wat er op het menu stond:
- olijfjes en nootjes voor bij het aperitief (prosecco);
- opgerold lavashbrood met een vulling van zalm, roomkaas, selder, chilipoeder en citroensap als hapje om mee te beginnen;
- scampi in sherry als voorgerecht;
- geroerbakte eend met peultjes en groene asperges als hoofdgerecht;
- en chocoladefondue als dessert.

Ik denk dat ik mag zeggen dat het een heel geslaagde avond was, al duurde het bereiden van het hoofdgerecht wat langer dan ik had verwacht en zaten we dus nog erg laat te eten. Onze gasten waren alleszins onder de indruk van het voorgeschotelde eten en dat was natuurlijk de bedoeling. ;-)

Mijn broertje, de motard

't Is ne stoere.

Solden

Te oordelen aan de berichten die her en der op Vlaamsche blogs verschijnen, zijn 't solden. Tot op heden heb ik het gewoon te druk gehad om daar ook maar iets van te merken. Met de eerste dagen van de solden achter de rug, kan ik me waarschijnlijk de moeite besparen om zelf op koopjesjacht te gaan. Alle leuke dingen zijn ongetwijfeld al lang door koopjesjagers pur sang uit de rekken gegrist. Wat een geruststelling dat ik de solden ook dit jaar weer zalig aan mij kan laten voorbijgaan.

En toen gingen de lichten uit

Om drie na twaalf. Op de autosnelweg Lummen-Leuven. Floep en wij reden de duisternis in.