Banaliteit
Misschien ligt het aan het gure weer buiten, aan de korte dagen, de kille nachten, de examens die bijna weer voor de deur staan, maar ik heb de laatste tijd weer enorm veel last van het alom bekende "is dit het nu?"-gevoel. Ik geraak maar niet gewend aan het werkmensleven en het vroege opstaan. Ik heb niet het gevoel dat ik mij volledig kan uitleven in mijn job. Het duurt nog een half jaar voordat we in ons appartement kunnen en onze huidige verblijfplaats begint mij door het nijpend gebrek aan plaats aardig op mijn zenuwen te werken.
Als ik vanop een afstand naar mijn leven kijk, kan ik niet tevreden zijn. Ik heb zo het gevoel dat ik in niets écht uitblink, dat er mij op deze aardkloot geen bijzondere talenten zijn gegeven, of het moest het talent zijn alles een beetje te kunnen. En dat terwijl ik veel liever zou excelleren in één ding. Misschien dat ik daarom nog steeds op zoek ben naar een échte passie en ik honderd en één dingen tegelijkertijd doe. Helaas lukt het mij niet om die échte passie te vinden.
En dan die examens die als een grote donderwolk boven mijn hoofd hangen. En ja, ik weet het allemaal best wel. Ik mag niet klagen. Ik heb het goed. Een goed betaalde job die voldoende werkzekerheid biedt, een knappe en lieve vriend, binnenkort een eigen appartement. En die examens daar kies ik helemaal zelf voor, niemand dwingt mij om voor dat tweede diploma te gaan.
En toch knaagt het. Mijn vriend zegt dat ik nooit tevreden ben en misschien is dat ook wel zo. Van zodra ik iets bereikt heb, wil ik alweer iets anders. En datgene waarna ik zo gestreefd heb, wordt zo snel een verworvenheid dat ik er maar vijf minuten blij om kan zijn. En dan, hup, op naar het volgende. Hoger, sneller, beter.
Alleen heb ik niet het gevoel dat ik vooruit kom. Integendeel, ik vind dat ik ter plaatse trappel. Dat mijn leven niet boven de grauwe middenmaat uitsteekt. Dat ik de dromen die ik als kind had, nooit zal kunnen realiseren. Dat mijn leven één aaneenschakeling van banaliteiten is.
Tja, het zal het weer wel zijn, zeker?
Als ik vanop een afstand naar mijn leven kijk, kan ik niet tevreden zijn. Ik heb zo het gevoel dat ik in niets écht uitblink, dat er mij op deze aardkloot geen bijzondere talenten zijn gegeven, of het moest het talent zijn alles een beetje te kunnen. En dat terwijl ik veel liever zou excelleren in één ding. Misschien dat ik daarom nog steeds op zoek ben naar een échte passie en ik honderd en één dingen tegelijkertijd doe. Helaas lukt het mij niet om die échte passie te vinden.
En dan die examens die als een grote donderwolk boven mijn hoofd hangen. En ja, ik weet het allemaal best wel. Ik mag niet klagen. Ik heb het goed. Een goed betaalde job die voldoende werkzekerheid biedt, een knappe en lieve vriend, binnenkort een eigen appartement. En die examens daar kies ik helemaal zelf voor, niemand dwingt mij om voor dat tweede diploma te gaan.
En toch knaagt het. Mijn vriend zegt dat ik nooit tevreden ben en misschien is dat ook wel zo. Van zodra ik iets bereikt heb, wil ik alweer iets anders. En datgene waarna ik zo gestreefd heb, wordt zo snel een verworvenheid dat ik er maar vijf minuten blij om kan zijn. En dan, hup, op naar het volgende. Hoger, sneller, beter.
Alleen heb ik niet het gevoel dat ik vooruit kom. Integendeel, ik vind dat ik ter plaatse trappel. Dat mijn leven niet boven de grauwe middenmaat uitsteekt. Dat ik de dromen die ik als kind had, nooit zal kunnen realiseren. Dat mijn leven één aaneenschakeling van banaliteiten is.
Tja, het zal het weer wel zijn, zeker?
posted by yab at 4:59 p.m.
| 
7 Comments:
Allé allé zeg. Alleszins een dikke opbeurknuffel van mijn kant!
Een half jaar is toch ook niet meer zo lang? Toch zeker iets om naar uit te kijken dan?
Ik ben er overigens zeker van dat er wel iets is waar je in uitblinkt, al was het maar in bloggen ;-) 101 dingen tegelijk doen is zeker een kunst die velen je benijden! Ik zou zelf ook nog zoveel willen doen, maar heb er absoluut geen tijd meer voor. Ik zie het ook niet echt zitten, als ik nu al die mogelijke jobs zie met werkdagen van minimum 9u, met redelijk wat overuren. Ik wil daarnaast ook nog een leven hebben, met nog zoveel dingen bezig zijn.
Volgens mij liggen je eisen gewoon wat te hoog. Je zegt zelf dat je vriend zegt dat je nooit tevreden bent. Nu ja, ik ben ook wel wat zo: ik ga ook constant op zoek naar andere zaken om mij in vast te bijten. En ja, ik geniet daar best wel van en ben dan wel tevreden, ook al heb ik niet gehaald wat ik voor ogen had.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar je telkens in andere zaken vastbijten, zou ik niet ter plaatse trappelen noemen. Als je echt vooruit wil op één bepaald vlak, dan moet je andere zaken afstoten en dat zou ik zelf niet direct zien zitten. (hoewel, heb wel een en ander moeten afstoten om mij nu zoveel met de GSR te kunnen bezighouden ed)
Anyway, laat je niet kennen en blijf gewoon gaan voor wat je voor ogen hebt, zo goed als mogelijk. 't Is trouwens de enige +/-depri post die ik hier lees, dus zo slecht kan je 't nu toch niet hebben hé? ;-) Alleszins veel succes waar je ook mee bezig bent!
@Peter: Bedankt voor je bemoedigende woorden. Je hebt natuurlijk gelijk en ergens weet ik dat ook wel. Maar 'k zit effe in een dipje. De ervaring leert dat dit meestal na een paar dagen weer over waait. Dus nu gewoon even doorbijten. Had er gewoon even nood aan om mijn hart uit te storten.
Wat ons appartement betreft, eigenlijk had dat nu ongeveer klaar moeten zijn. Wat wil zeggen dat we een half jaar vertraging hebben opgelopen door allerlei omstandigheden die ik hier nu niet ga opsommen. En dat steekt soms nog wel een beetje. Maar ja, een half jaar, 't is inderdaad niet zo lang en als de dagen zo blijven voorbijvliegen als de laatste tijd, zal de verhuis snel genoeg voor de deur staan.
ik geef je geen knuffel; ik geef je gelijk! het is verschrikkelijk saai allemaal. en het appartement zal daar niets aan verbeteren.
@Anonymous: Misschien moeten we ons samen gaan bezatten om zo de saaiheid te verdrinken?
bezatten kan eens deugd doen, maar het voert -vind ik- vooral weg van een constructieve oplossing. als je echt je ongenoegen wilt vergeten, raad ik kinderen aan.
een appartement is het ook niet, ik heb mijn nieuwe flat en het helpt niet. veel verder ben ik ook nog niet gekomen (ondanks enkele doldrieste pogingen), maar dat had je waarschijnlijk al door.
Persoonlijk vind ik het geen goed idee om kinderen op de wereld te zetten, omdat je zelf ontevreden bent met je leven. Een beetje een egoïstische reden om kinderen te willen, vind ik. Als ik ooit zwanger word, dan wil ikvoor honderd procent achter die beslissing staan. Er zijn te veel mensen die 'zomaar' een kind op de wereld zetten.
En ja, ik ben er vrij zeker van dat die ontevredenheid niet zal verdwijnen na de verhuis. Daarin kan ik je wel volgen. Misschien is de enige goeie manier de lat wat lager leggen voor jezelf?
Ik weet het ook allemaal niet zo goed. Dus tot nader order hou ik het op bezatten! ;-)
Bezatten, altijd een geweldige oplossing :-)
U mag altijd een paar rondjes komen geven!
Een reactie posten
<< Home