De dood

Net het nieuws gekregen dat een collega overleden is. Nu, dit nieuws komt niet echt onverwacht. De man in kwestie sukkelde al jaren met een slechte gezondheid, had al een niertransplantatie ondergaan en moest regelmatig een nierdialyse laten doen omdat zijn getransplanteerde nier er de brui begon aan te geven. Hij zag er echt wel slecht uit. Vel over been, wallen onder de ogen. Hij was ook heel vaak afwezig van het werk.

Maar toch had ik het niet verwacht. De laatste keer dat ik hem gesproken heb, was na de begrafenis van de moeder van een andere collega. Hij was toen zo vriendelijk om mij een lift naar het werk te geven en praatte honderuit over zijn hondje Barry. Het klinkt cliché, maar dat hondje was ongeveer het enige wat hij nog had op de wereld. Zijn moeder was enkele jaren geleden overleden, met de rest van zijn familie lag hij overhoop en een relatie had hij niet.

Het doet me pijn te weten dat hij in het ziekenhuis moederziel alleen gestorven is, zonder vrienden of familie. Ik denk dat zijn collega's zowat de enige mensen waren met wie hij nog contact had. Hij heeft ongetwijfeld veel afgezien de laatste week en misschien had hij gewoon geen zin meer om nog maar eens te vechten. Maar wie zal er nu voor zijn Barry beest zorgen?