Squash

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het sinds gisteren meer dan drie maanden geleden was dat ik nog eens een squashracket ter hand genomen had. De zomermaanden zijn meestal geen drukke squashmaanden, maar om de één of andere reden lieten mijn squashpartners het deze zomer massaal afweten.

Gisteren heb ik echter de draad weer opgenomen. Ik had afgesproken om tien uur 's avonds afgesproken met N. Een beetje te laat op de avond naar mijn goesting, maar er was op geen enkel vroeger tijdstip nog een veldje vrij. Nu moeten jullie weten dan N erom bekend staat nooit, maar dan ook nooit op tijd te komen. Het is ook al meermaals gebeurd dat hij niet kwam opdagen op een squash- of andere afspraak. Dus ik had mij er zo wat half en half bij neergelegd dat ik waarschijnlijk een gans uur tegen de muur zou mogen spelen.

En ja, mijn voorgevoel leek bewaarheid te worden: de minuten tikten voorbij en nog steeds geen N te zien. Meestal erger ik mij dood aan zulke situaties. Ik ben iemand die nogal gesteld is op stiptheid en ik vind niets ergelijker dan mensen die beloven dat ze zullen komen, vervolgens niet komen opdagen en dan nog niet eens het fatsoen hebben om zich achteraf te excuseren. Maar gisteren was ik totaal zen. Behoorlijk atypisch voor de eerder heetgeblakerde yab. En toen N na een dik kwartier dan toch eindelijk kwam opdagen (hij was te laat vertrokken en vond vervolgens de squashzaal niet), heb ik zelfs geen enkele stekelige opmerking gemaakt!

En het squashen. Wel, d'r zat een beetje roest op, maar 'k heb toch maar gewonnen en da's het belangrijkste. ;-)