Drama, drama

Jawel, het is een dramatische week in yab-land. Net een telefoongesprek gehad met een vriendin (ja, ik weet het, tijdens de werkuren, shame on me) naar aanleiding van een nogal cryptisch mailtje van haar en jawel, zij en haar partner gaan uit elkaar. Dat op zich is niet zo'n drama. Als twee mensen niet bij elkaar passen, dan moet je op een gegeven moment de knoop doorhakken. Een groter drama is dat er twee kleine kindjes (één en twee jaar) bij betrokken zijn en dat hij ook nog eens schulden gemaakt heeft op haar naam...

En nog heeft ze de deur van hun gezamelijke woonst niet achter zich dichtgetrokken. Toch wil ze nog een aantal dingen uitpraten met hem. Een goeie regeling voor de kinderen uitwerken, enzovoort. Dat siert haar natuurlijk, maar let's face it: de kerel is een dikke niksnut. Is werkloos en doet ook geen moeite om geld op de tafel te brengen voor haar en de kinderen. Wat is er mis met iterimmekes doen om je gezin te onderhouden? Neen, hij solliciteert alleen maar voor jobs waarvoor hij niet de juiste kwalificaties heeft. Hij heeft ook nooit een hand uitgestoken in het huishouden. Heeft haar de toegang tot de pc ontzegd, enzovoort en zo verder. M.a.w. hij specialiseert zich momenteel in zakkig gedrag.

En het ergste van al is: ik ben niet verrast. Totaal niet. Altijd al geweten dat die kerel diep van binnen een klootzak was. Maar wat doe je eraan? Ze was smoorverliefd. Hopeloos, hals over kop. En toen vertrok hij op een mooie dag, toen hun liefde nog pril was, voor een paar maanden naar het buitenland en liet hij niks meer van zich horen. Zij totaal overstuur. Ik: dump the guy. Niet willen luisteren.

Hij komt terug en alles is weer koek en ei. Hij maakt twee kindjes samen met haar. Ik dacht, wow, misschien is hij toch veranderd, misschien heeft hij nu wat meer verantwoordelijkheidszin gekregen. Niet dus. En daarvoor is ze dus gestopt met doctoreren. Hoe spijtig. Zoveel talent, zoveel potentieel en dat vergooit aan iemand die haar niet waard is en haar bovendien ook nog eens een minderwaardigheidscomplex aangepraat heeft. De rotzak.

Maar had ik er iets aan kunnen doen? Ik weet het niet. Liefde maakt echt blind, stekeblind. En je kan dan nog honderd keer zeggen dat de kerel niet deugt, ze geloven het nooit. Het enige wat ik nu kan doen, is wat opzoekingswerk verrichten. Zien dat ze een uitkering vastkrijgt, dat ze een nieuwe plaats om te wonen vindt. En hopelijk krijgt ze haar leven zo snel mogelijk weer zelf in handen neemt.

En kijk, dan kan ik het feit dat ik vannacht tot half drie aan een &#!é&)àç paper heb zitten werken weer helemaal in het juiste perspectief plaatsen.