Vertragingen

Toen ik daarstraks op de trein naar huis zat, vol ongeduld uitkijkend naar een bijslaap-weekend, bleef onze trein langer dan normaal stilstaan in het station van Schaarbeek. En dat is meestal geen goed teken... Nu dus ook niet. Na een tiental minuutjes stilstaan riep de treinconducteur het "goeie" nieuws af: een ongeval in Sint-Truiden, waardoor onze trein omgeleid moest worden via Vilvoorden en ongeveer een half uur later in Leuven zou aankomen. Nu, ik snap niet goed waarom die trein over Vilvoorde omgeleid moet worden als er in Sint-Truiden een ongeluk gebeurt, maar wie ben ik om aan de professionaliteit en goeie intenties van de NMBS-verkeersleiding te twijfelen?

Maar eigenlijk wilde ik het helemaal niet over treinproblemen hebben. Ik was niet echt gehaast om op tijd in Leuven te zijn en ik had een boekje van Salman Rushdie bij om mij bezig te houden, dus mij maakte die vertraging niet zoveel uit. Het viel me alleen op hoe iedereen nog geen seconde na de mededeling van de conducteur naar zijn of haar gsm greep en druk begon te bellen of sms'en met het thuisfront. Toch ongelooflijk hoe snel dat kleine toestelletje ingeburgerd geraakt is. Iets meer dan tien jaar geleden zouden al die forenzen met vertraging gewoon knarsetandend hun lot hebben moeten ondergaan zonder ook maar iemand op de hoogte te kunnen brengen. (De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik zelf ook lang weigerachtig stond ten opzichte van de gsm. Vooral het aspect "altijd bereikbaar zijn" schrok mij af.)

Enfin, ik kijk al uit naar de dag waarop al de treinen met een internetconnectie uitgerust zullen zijn. ;-)

Friends

Gisteren ben ik iets gaan eten met een goeie vriendin van mij die, net als ik, ook geen afscheid van het studentenleven kan nemen. En al gauw zaten we onder het genot van een overheerlijke paëlla en een goed glas sangria jeugdherinneringen op te halen.

Bleek dat mijn vriendin een behoorlijk onstuimige pubertijd beleefd heeft en eigenlijk een beetje een crimineeltje in de dop was. Dit in tegenstelling tot mezelf die tot mijn achttiende eigenlijk een modelkind was. Enfin, je kent het soort wel: braaf opletten in de klas, altijd goeie punten, niet drinken, niet roken, niet geïnteresseerd in de jongens,...

En toen begon ik aan de unief te studeren en toen was het allemaal om zeep. ;-) (Gelukkig rook ik nog steeds niet, een bijzonder wijze beslissing, vind ik zelf.) Met mijn vriendin is het gelukkig allemaal goed gekomen. ;-)

AIDS campagne

Als die geen pakkende AIDS-campagne is, dan weet ik het ook niet meer...

Voor hem en voor haar.

PS: Ik ben zelf een schorpioen.. ;-)

Ugh

Je in het holst van de nacht overgeven aan je dierlijke instincten en zo nog wat afpitsen van een toch al veel te korte nacht, beklaag je je altijd pas de dag erna. Oef, mijn hersencellen hebben beslist nog slaap nodig. :-(

Grrr afwas

Laat één ding duidelijk zijn: ik háát afwassen (en bij uitbreiding alle aanverwante huishoudelijke karweitjes waarbij water en een zeepsopje te pas komt). Dit is dan ook één van de voornaamste redenen waarom mijn vriend en ik zo vaak uit eten gaan. Een totale ende complete aversie voor het schoonmaken van borden, bestek en andere potten.

Zo nu en dan krijgen we het echter in ons hoofd om vrienden te eten te vragen en tja, dan wordt er natuurlijk afwas geproduceerd. VEEEEL afwas. Afwas die we momenteel met de moed der wanhoop aan het wegwerken zijn, want morgen verwachten we opnieuw gasten. Afwas die we (het moet gezegd worden) hebben laten staan sinds het vorige etentje zo'n anderhalve week geleden. Tja, what can I say. D'r zijn nu eenmaal zoveel leukere dingen te doen... (Het begint met een s en eindigt op een x.)

Enfin, de laatste potten wegen het zwaarst. Nog even doorbijten en dan kruipen we gezellig in bed. :-)

Wereldrecordpoging kussengevecht

In het geval mijn vijf trouwe lezers op 3 mei in de buurt van het Leuvense passeren, een interessant berichtje:

Hallo !
Op 3 mei organiseer ik samen met een hoop vrienden een wereldrecordpoging kussengevecht op het Ladeuzeplein te Leuven. Hiervoor moet er een serieuze hoop volk op de been gebracht worden en hierbij komt u in het spel. Aangezien hiervoor geen publieke reclame uit onze naam mag gebeuren en aangezien persoonlijke contacten handig zijn vraag ik u concreet het volgende:
-Maak u vrij op dinsdag 3 mei (tegen 20.00u verzamelen op het Ladeuzeplein)
-Nodig zo veel mogelijk vrienden uit (van thuis, in de les, broertjes, zusjes)
-Zendt zelf een 'persoonlijke' mail waarin u hetzelfde doet (het kettingsysteem, maar vermijdt het nodeloos forwarden) en vraag hen ook dit systeem te blijven voortzetten

Wat krijg je in return?
-Een kussen (je hoeft geen mee te brengen, er liggen verse kussens te wachten op u ;-)
-Een T-shirt als herinnering aan een spetterende avond
-Een drankje (om een droge keel tijdens het eventueel wachten te vermijden)

Bij vragen of bedenkingen: Mail naar: wereldrecordkussengevecht@gmail.com
Roeland

Ik ben alvast van plan om op 3 mei na de Italiaanse les een kijkje te gaan nemen naar de aangerichte pluimenravage. ;-)

Zwaar weekend

Oef, ik dacht nooit dat ik de maandagochtend heelhuids zou halen. Maar kijk, ik onderschat mezelf steeds weer. ;-)

Het begon al goed op vrijdag. Eerst een lekker etentje in één van mijn favoriete restaurantjes (de Earhshake in het Leuvense, een dikke aanrader voor wie van fusion cooking houdt!). Wel een beetje te veel gegeten. Achja, de voorgerechtjes zagen er zo lekker uit... En tja, als je de uitbater kent, doet die natuurlijk altijd nét iets meer zijn best. Gelukkig hebben we de overtollige calorieën er na het diner allemaal (allez, dat hoop ik toch) vanaf gedanst op een galabal. Mijn vriend en onze respectievelijke broers en zussen (jaja, een echt familie-uitstapje, zowaar) hebben tot in de vroege uurtjes het beste van onszelf gegeven.

Dan zaterdag. Normaal werd ik braaf om negen uur in de tekenles verwacht. En waarschijnlijk zou ik ook nog wel zo zot geweest zijn om te gaan als er de rest van het weekend niks meer op het programma gestaan had. Dat was dus niet het geval. Een vriend van mij trouwde. En om 's avonds nog goed te kunnen feesten, zijn we toch maar wat langer in bed blijven liggen. En tja, zaterdagnamiddag om twee uur, zaten we met een kater in de mis. De huwelijksviering was redelijk saai. De teksten vielen nog wel mee, maar de lezers waren ronduit slecht. Nog nooit zoveel gestotter gehoord in één mis. Gelukkig zorgde de pastoor voor een grappige noot door zomaar de helft van de kerk te vergeten van een hostie te voorzien. Tsss, hij mag al blij zijn dat er eens volk in de kerk zit en dan nog die arme gelovingen het sacrament van de eucharistie ontzeggen! Schandalig! ;-)

Anyway, daarna vlug vlug naar huis om ons om te kleden en wat koud water in ons gezicht te petsen en daarna was het alweer tijd om te vertrekken naar het avondfeest. Goed feest, goed gezelschap, goeie muziek, lekker eten. Meer moet dat niet zijn. Vroeg in bed liggen, valt helaas niet te verenigen met de hiervoor opgesomde elementen.

Dus denken jullie: zondag lekker uitslapen. Mis poes. In een bui van jeugdige overmoed (ja, ik kan dat soms zo hebben), had ik mij de week ervoor opgegeven om de Vlaamse burger bij te staan op de Vlaanderendag. Dus ikke alweer om half elf uit mijn bed, rap het speciaal voor de Vlaanderendag gemaakte t-shirt aangeschoten (en toch ook maar een broek). Gespurt naar de trein en in Brussel op mijn nuchtere maag vijf uur lang een stroom ongeïnteresseerde Vlaamse burgers in de gaten gehouden. Ze waren braaf, maar erg apathisch. Maar misschien zaten de interessante mensen wel op de dag van de Aarde of op de Fiesta van het Rode Kruis.

Enfin, ik ben zelfs 's avonds nog gaan squashen. En tot mijn grote verbazing nog goed gespeeld ook. Moraal van het verhaal: slaap is zwaar overroepen. ;-)

E-mail slecht voor IQ

Volgens dit artikel in het Belang van Limburg dan toch. Nu weet ik waarom ik het vandaag zo moeilijk heb om mij op mijn werk te concentreren! En ik maar denken dat het aan het mooie weer lag! ;-)

Zelfde artikel in de Standaard.

Over kleur en smaak...

Valt niet te twisten. Maar dat je met geld geen goeie smaak kan kopen, bewijst deze blog. Onder het motto, lach eens met een beroemdheid. ;-)

Het doek is gevallen

Oef. Na vorige week behoorlijk wat avonden opgeofferd te hebben aan het beoordelen van websites en het uitdelen van puntjes, is de prijsuitreiking van onze webdesignwedstrijd zonder problemen verlopen. Een pak van mijn hart.

Voor het vierde opeenvolgende jaar heb ik deze wedstrijd georganiseerd voor onze studentenvereniging. Dit jaar waren er vier categorieën waarin prijzen te winnen vielen. En ik moet zeggen: de beste sites hebben gewonnen. Niets dan tevreden gezichten op de prijsuitreiking dus. (En één laarzenfetisjist. ;-) )

Maar de keerzijde van de medaille is dat het beoordelen van zo'n site echt wel veel werk is. Je moet toch alle onderdelen bekijken, beoordelen of de site wel toegankelijk en makkelijk in het gebruik is, paar tools erop loslaten, kijken of de geboden content wel de moeite is,... Enfin, ikzelf en de andere juryleden hebben er genoeg uurtjes aan besteed.

En ik merk bij mezelf dat ik het dit jaar moeilijker had om me voor de wedstrijd te motiveren. Het aantal inschrijvingen lag ook beduidend lager dan vorig jaar. Iets wat ik totaal niet begrijp, want ik heb nog nooit zoveel reclame gemaakt. Misschien komt er sleet op de formule? Want aan websites is er geen gebrek in de virtuele studentenegmeenschap.

Aan de ene kant ben ik blij dat ik besloten heb ermee te stoppen, weer een kopzorg minder en wat vrije tijd extra, maar aan de andere kant vind ik het ook wel jammer, want de reacties van de deelnemers op de prijsuitreiking waren zeer positief. En velen hebben gezegd dat ze volgend jaar zeker opnieuw wilden deelnemen.

Nu, mijn besluit staat vast. Het is mooi geweest. Misschien neemt iemand van de andere medewerkers van onze studentenvereniging de fakkel van mij over, maar ik vrees er voor...

Jaja, wie weet slaag ik er toch ooit in mijn volledig van het studentenleven los te weken.

Habemus papam

En het is een oerconservatieve Duitser. Iedereen die hoopte dat er met de verkiezing van een nieuwe paus een vernieuwende wind door de gangen van het Vaticaan zou waaien, kan nog een paar jaartjes op zijn of haar honger blijven zitten. Hopelijk rekt hij het niet te lang en komt er dan een écht mensenvriend aan de macht. Eentje die wel een plekje in zijn hart heeft voor homo's, lesbiennes, vrouwen, getrouwde priesters en anti-conceptie.

Zolang er leven is, is er hoop. Gelukkig duurt geen enkel leven eeuwig. ;-)

Brandalarm

Aaaaaaaaaaaaaah, ze zijn hier op het werk nu al een half uur lang het brandalarm aan het testen. Als ze in Abu Ghraib nog op zoek zijn naar foltermethodes kan ik hen dit ten zeerste aanbevelen. Om de drie minuten één minuut brandalarm. En dan heb ik het niet over een vriendelijk belletje, maar over een oorverdovend geluid dat nog het meest doet denken aan een op hol geslagen tandartsboor. Mijn haren gaan er recht van overeind staan.

Denk dat ik vandaag eens wat vroeger huiswaarts keer.

Tekenen

Vandaag na veertien dagen paasvakantie (nuja wat heet vakantie, elke dag braafjes naar het werk geweest) eindelijk weer mijn creatieve ik aan het woord gelaten in de zaterdagse tekenles. De tekenjuffrouw zag er bijzonder blozend uit na een weekje snowboardvakantie. Ze had haar eerste ervaringen op het gladde bord zelfs zonder al te veel builen en blauwe plekken doorstaan. Toch wel petje af, daar waar ik totaal geradbraakt terug gekomen ben van mijn eerste poging-tot-snowboarden-vakantie, heeft mijn juffrouw het fluitend overleefd, ondertussen ook nog eens drie kinderen tussen vijf en tien op sleeptouw nemend. Mijn tekenjuffrouw is werkelijk multi-talented. ;-)

Enfin, ik ging het dus niet over skivakanties hebben, maar over tekenen. Als kind deed ik bijna niks anders. Thuis, in de les, tijdens het telefoneren, altijd was ik wel iets aan het tekenen. (Ooit zelfs eens als straf vijf bladen vol met bloemetjes moeten tekenen, maar da's een ander verhaal.) Maar ja, hoe gaat dat als je ouder wordt? Andere interesses duiken op, verantwoordelijkheden, dikkere cursussen, studentenverenigingen, een lening af te betalen, u kent het wel. En ja, dat tekenen dat kwam er niet meer van.

Maar ergens bleef het zeuren in mijn achterhoofd. En op mijn (nooit korter wordende) TODO-lijstje stond tekenles met stip op nummer één. Tot mijn vriend mijn gezaag beu werd en mij naar de kunstacademie stuurde: "Ga gewoon eens een les meevolgen en zie of het iets voor jou is." En ja, het was iets voor mij. Na de eerste les zijn er nog vele gevolgd.

En zo komt het dat ik nu elke zaterdagvoormiddag mijn broodnodige slaap opoffer om gezellig te gaan tekenen. En koffieklets te houden met de juffrouw en de andere leerlingen, natuurlijk. ;-)

Player versus Player

Een klassieker onder de webcomics. Een sobere tekenstijl zonder al te veel prullaria en een tekenaar (Scott Kurtz) die erom bekend staat om het half jaar of zo een serieus relletje in het webcomics-wereldje te ontketenen).

Player versus Player speelt zich af op het kantoor van een gaming magazine. Toch is dit geen gamer comic zoals bijvoorbeeld Penny Arcade. Geen reden tot paniek dus, je hoeft dus echt geen G4/\/\3R te zijn om de gags van PvP te kunnen smaken. (Ter illustratie: mijn gaming skills reiken niet verder dan tetris. Ik denk dat dit genoeg zegt.)

Ik consumeer PvP bij voorkeur bij het ontbijt, want ok, misschien zijn de personages wel wat cliché, vaak slaagt Kurtz er toch in een glimlach op mijn gezicht te toveren. En da's de ideale manier om de dag te beginnen, nietwaar?

Foto's van mijn Romeins vriendje

Dolfie bij de triomboog

Dolfie haalt zijn mooiste glimlach boven

Rome dus

Ok, een dikke week geleden had ik gezegd dat ik eens een verslag van onze Romereis online ging zetten. 'k Heb eindelijk eens wat tijd gevonden om mij aan mijn woord te houden.

Rome is dus een stad waar je struikelt over de monumenten en bezienswaardigheden (en niet alleen naast, maar soms ook op elkaar). Mijn vriend en ik hebben enorm veel gezien, per dag enorm veel afstanden afgelegd en ik denk dat we het recordaantal bezochte kerken in één vakantie verpulverd hebben. We hebben ook veel geluk gehad dat we net de week vóór de dood van de paus in Rome waren. Eerst had ik zoiets van: dju, een historisch moment op een haar na gemist. Maar toen ik de beelden van de chaos zag, was ik toch blij dat we daar niet tussen zaten. We zouden een stuk minder van Rome gezien hebben en eigenlijk ben ik toch niet katholiek, dus uren gaan aanschuiven om de paus de laatste groet te brengen zou ik sowieso niet gedaan hebben. En natuurlijk heb ik gigantisch veel foto's genomen.

Enkele minpunten toch: het weer viel wat tegen. Ik had gedacht dat het zonnetje meer zou schijnen, maar 't was in Rome even druilerig en bewolkt als in België. We hebben ook weinig tot geen kans gehad om ons Italiaans te oefenen, want alle Italianen in Rome bleven maar hardnekking Engels tegen ons babbelen. En ik heb de neiging om steeds terug te babbelen in de taal waarin ik word aangesproken. Dus veel meer dan ons kamernummer hebben we niet in het Italiaans gezegd. En dat terwijl iedereen mij had verzekerd dat die Italianen alleen maar Italiaans spreken! In Rome waren ze alleszins zeer goed tweetalig.

Behalve op het politiebureau dan. Dat was een iets minder aangename belevenis. Tijdens ons eerste (en laatste) metroritje hebben ze mijn portefeuille (alweer) gepikt (ja, ik heb een onverklaarbare aantrekkingskracht op zakkenrollers). Het metrostel zat echt stampvol. Sardienen in een blikje. En natuurlijk heb ik er helemaal niks van gemerkt. Nochtans waren we op voorhand gewaarschuwd voor zakkenrollers. Toen we uitstapten, vroeg mijn vriend aan mij: "Je hebt je portefeuille toch nog?" Alsof hij een voorgevoel had, want mijn portefeuille was dus wel degelijk weg.

Tegenslag. En dat nog wel op paasdag. Gelukkig zat er maar 100 euro in en voor de rest alleen mijn identiteitskaart, SIS-kaart en bankkaart. Al de rest had ik thuisgelaten. Maar toch, knap vervelend. Even vreesde ik dat ik niet op het vliegtuig zou mogen. Dus ja, wij dadelijk naar het politiebureau om aangifte te doen. Een hele heksentoer om een politiebureau te vinden dat open was. Bovendien hadden ze het te druk op het politiebureau van het station omdat er net iemand voor een trein gesprongen was.

Enfin, na wat vragen en zoeken toch in een politiebureau beland. We waren daar alvast niet alleen. 't Was duidelijk ook een feestdag voor zakkenrollers. Papiertje invullen. Twee uurtjes wachten. Twee stempels gekregen van een norse politieman en dat was het dan. Ik in mijn beste Italiaans gevraagd of ik daarmee op het vliegtuig kon. Maar dat zou dus geen probleem zijn, kon ik opmaken uit zijn gebrom. (In ons hotel toch maar de Belgische ambassade gebeld om dit bevestigd te zien.)

Eind goed, al goed? Ondertussen heb ik al mijn papieren alweer terug. De zakkenroller had die ergens achtergelaten onder het rolluik van een reisbureau en de vriendelijke mevrouw die ze gevonden heeft, heeft mijn papieren rechtstreeks naar mij opgestuurd. Een geluk bij een ongeluk. Want ik heb een hekel aan heel die administratieve rompslomp.

En natuurlijk hebben we tussen al het wandelen en monumenten bezoeken door ook wat tijd gehad voor hete seks op Italiaans bodem. Of wat hadden jullie gedacht? ;-)

De gebroeders Karamazov overwonnen!

Ha! Ik heb de 1163 pagina's van Dostojevski's De gebroeders Karamazov tot de laatste bladzijde doorworsteld! Na vijfhonderd pagina's filosofische, psychologische en religieus getinte karakterschetsen, kwam er dan toch uiteindelijk vaart in het verhaal. En wat voor een vaart. Hoewel je vanaf het prille begin van de meer dan duizend bladzijden durende tocht weet hoe het boek zal eindigen, blijf je tegen beter weten in toch hopen op het tegenovergestelde. Vooral de beschrijving van het proces tegen Dimitri Karamazov is schitterend.

Wat mij het meest intrigeerde aan dit boek is de manier waarop Dostojevski oppervlakkig gezien een misdaadromannetje geschreven heeft, maar dit eigenlijk meer gebruikt als een kapstok om verschillende filosofische opvattingen over de toenmalige Russische samenleving aan op te hangen (en natuurlijk zijn de kiemen van het ontluikende communisme reeds voelbaar aanwezig). Een schitterend boek wat je tot nadenken aanzet. Eigenlijk verdient dit boek een tweede lezing alleen al om de filisofie dieper tot je door te laten dringen.

Maar ja, 1163 pagina's, 't is toch wel veel, he?

Charles and Camilla

't Zijn misschien vijgen na Pasen, maar ik wilde toch nog een paar woordjes kwijt over het huwelijk van de Britse troonopvolger en zijn maitresse-op-jaren.

Als ik het koningschap rationeel bekijk, kan ik niet anders dan toegeven dat dit een totaal absurd en voorbijgestreefd instituut is. Want wie kan heden ten dagen nog blijven volhouden dat iemand louter op grond van geboorte meer rechten kan laten gelden dan een ander? Volslagen achterhaald, helemaal mee eens.

Maar toch, een mens is geen rationeel wezen (al probeer ik dat zo goed mogelijk te verbergen), want ja, ook ik laat mijn ogen graag dwalen over de roddelblaadjes bij het aanschuiven aan de kassa in de Delhaize. En welke pagina's bekijk ik met meer dan gewone interesse? Juist ja, die van de op de dool zijnde koningskinderen.

En zo heb ik vorige week mijn hartje kunnen ophalen aan het nieuws over Charles en Camilla. Hun huwelijksperikelen konden wedijveren met mening zeepverhaaltje. En dan haalden die kardinalen in Vaticaanstad het nog in hun hoofd om de paus uitgerekend op hun trouwdag-die-eigenlijk-al-dertig-jaar-eerder-had-moeten-plaatsvinden te plaatsen.

Arme Charles, arme Camilla. Maar zoals het hoort in een echt sprookje, heeft ook dit verhaal een happy end. En als je mijn mening wilt weten: die twee passen perfect bij elkaar. Camilla zag er werkelijk schitterend uit op haar grote dag-met-uitstel, ze had er dan ook lang genoeg op moeten wachten. En, laten we eerlijk zijn, eigenlijk was die Diana toch ook maar een beetje een seutje, nietwaar?

Lang leve de bruid en bruidegom! God save the queen! ;-)

Wat ik mis

In het algemeen ben ik redelijk tevreden over mijn leven. Toegegeven, ik wil mij ook wel eens overgeven aan zaagbuien en elders-is-het-beter-litanieën, maar als ik objectief naar mijn eigen leven kijk, heb ik helemaal geen reden tot klagen. Ik heb een schat van een vriend, ben mede-eigenaar van een huis-in-wording, heb een goedbetaalde job zonder al te veel stress, heb heel veel vrienden, een zeer gevuld sociaal leven en bergen hobby's.

Maar toch... (Yep, dit is de maar waarop jullie ongetwijfeld allemaal zaten te wachten.) Ik mis spontaneïteit en verrassing in mijn leven. De keerzijde van een drukgevuld leven is dat je de neiging hebt om alles tot in de details op voorhand te plannen. Mijn agenda is reeds maanden op voorhand ingevuld. En er blijft tot mijn grote spijt niet veel ruimte over voor het onverwachte.

Dus compenseer ik dit gemis door wilde avonturen te beleven in mijn dromen. Vannacht weer enkele bijzonder interressante dingen beleefd. Die ik hier niet ga navertellen, want jullie zouden ongetwijfeld een verkeerd beeld van mij krijgen. ;-)

Of om het met Boudewijn de Groot te zeggen: Dus droom ik maar en vergeet.

Zucht

De paus is begraven, Charles en Camilla zijn eindelijk getrouwd en het weekend is weer voorbij gevlogen. En voel ik mij fit en uitgerust? Alles behalve. Dat belooft voor morgen...

PS: Squashen met een overvolle maag is geen goed idee.

Kindervreugd?

Gisteren zijn mijn vriend en ik op bezoek geweest bij vrienden van ons die nog niet zo lang geleden hun gezinnetje hebben uitgebreid met een extra dochtertje (ter aanvulling van het zeer schattige exemplaar dat ze al rondlopen hadden). Het was een heel gezellige avond, maar moest ik al last hebben van opkomende moederinstincten dan zijn die nu toch weer voor even onderdrukt.

Erg leuk allemaal kinderen, maar verdorie, je moet er toch wat voor opofferen. En noem het egoïstisch, daar heb ik momenteel helemaal geen zin in. Ik wil nog wat van het leven genieten. De verantwoordelijkheid die kinderen opvoeden met zich meebrengt, laat ik graag over aan anderen. Die zijn daar duidelijk veel beter voor uitgerust dan ikzelf. ;-)

Veel volk in Rome

Pfoe, als ik die foto's zie van de rijen wachtenden in Vaticaanstad en de straten daarrond, dan ben ik blij dat mijn vriend en ik niet in Rome waren tijdens en na het overlijden van de paus.

Vergelijk onderstaande foto's maar eens met de foto's in dit BBC-news artikel of met deze fotoreportage.

Of wat een verschil één week kan maken...

Leeg he?

Muiscreativiteit

Nu heb ik me toch iets verslavends ontdekt.

Een paar dingetjes die ik zonet uit mijn muis geschud heb:
pyramides
sneeuw
bergjes

Alleen jammer dat het zo'n tijdsrovend spelletje is...

Belgische blogs, waar zijn ze?

Surf om een antwoord op deze vraag te krijgen naar de blog van lvb. Mijn bescheiden blogje is vanaf nu ook lokaliseerbaar. ;-)

Geheimen

Iedereen heeft er wel een paar...

Off day

Gisteren was het mijn dagje niet. Mijn humeur schommelde zo ergens rond het nulpunt ten gevolge van een niet zo gelukkige combinatie van slaapgebrek en hormonale schommelingen ten gevolge van de opkomende rode vloed. En dan begin ik last te krijgen van gedachten als "Is dit het nu?", "Is dit het levan dat ik mij als kind wenste?", "Heb ik wel de juiste keuzes gemaak?"

Ik veronderstel dat ieder mens wel eens zulke gedachten heeft. Maar toch, soms zou ik graag de deur van mijn huidige bestaan achter mij dicht trekken, mijn rugzak nemen, de wijde wereld intrekken en zeggen: "Salut en de kost, tot nooit meer, ik begin een nieuw leven ver van hier." Maar dan zou ik het allerbelangrijkste in mijn leven moeten achterlaten: mijn grote liefde. De enige persoon op de hele wereld die mij door en door kent. En dan besef ik weer hoe goed ik het hier heb. En dus blijf ik maar. ;-)

Amerikaanse tieners willen orale seks

Ik ben er vrij zeker van dat dit niet alleen geldt voor Amerikaanse tieners. ;-) Hihi. Nuja, dit artikel is maar weer eens een treffende illustratie van het gestaag zakkende niveau van kwaliteitskrant De Standaard.

Yet another webcomic

Tijd voor een rondje reclame maken voor comic-auteurs die het waard zijn!
Klik allemaal als de bliksem op deze link (yes! I'm talking to you!) en laat jullie meevoeren in het prettig gestoorde, maar soms toch ook heel serieuze wereldje van een bende jonge meiden. Geweldige tekenstijl, leuke personages en absoluut verslavend. Gaat dat zien!

Wegwerpleger op de Grote Markt van Brussel

Deze foto's zijn het resultaat van een wandelingetje tijdens mijn middagpauze in Brussel. Ik vond ze wel geslaagd.


Trash people veroveren de Brusselse Grote Markt

Een kunstwerk van de Duitse kunstenaar HA Schult

De paus is dood.

BBC-news link.
VRT-nieuws link.

En laat ik het dan vaak niet eens geweest zijn met zijn standpunten, de dood van Karol Wojtyla laat me toch niet onberoerd. Als mens en als paus heeft hij ongetwijfeld zijn stempel op de geschiedenis van de twintigste eeuw gedrukt.

En hoe kunnen we hem beter gedenken dan door een caipirinha te drinken ter zijner ere? Niet dat hij het nodig heeft, want zijn bedje in de hemel staat ongetwijfeld al klaar.

Transparant

Meert transparante fun.

Oogjes dicht en snaveltjes toe

Maar toch niet tijdens de werkuren!! Nochtans was het daarnet bijna zover. Ik zit momenteel alleen op mijn bureau, want mijn collega heeft een dagje vrijaf. En bij het lezen van een (redelijk saai) artikel begon ik zowaar te knikkebollen. Mijn goede voornemens om elke dag op een deftig uur (lees vóór middernacht) in bed te liggen om zo wat te kunnen recupereren van de Romereis heb ik welgeteld twee dagen kunnen volhouden.

Gisteren ben ik naar een spelavond met wat vrienden geweest en aan het eind van de avond werd daar de wodkafles boven gehaald. En ja, als de drank is in de vrouw,... ;-) 't Is dus te laat geworden. (Maar 'k heb wel gewonnen met Machiavelli en 't was de eerste keer dat ik dat speelde!) Laat ons het erop houden dat ik in een behoorlijk vrolijke stemming was toen ik naast mijn vriend in bed kroop (die er weer ongelooflijk sexy uit zag) en tja, wie gaat er dan al direct slapen? ...

Niet meer zo krasse knarren

Het lijkt erop dat de uren van paus Johannes-Paulus II geteld zijn. Hij heeft gisteren de laatste sacramenten toegediend gekregen en zijn toestand wordt als kritiek omschreven. En deze morgen stond in de metro dat prins Albert de taken van zijn vader Rainier van Monaco heeft overgenomen, omdat diens gezondheidstoestand ook erg verslechterd is.

En ook al had ik soms de indruk dat deze heren het eeuwige leven gegund werd, zo blijkt maar eens te meer dat op ons aardbolletje niets eeuwig duurt. En dat is maar goed ook, want eerlijk is eerlijk: eeuwig leven, lijkt me dodelijk saai. Of zoals Queen (toen nog met Freddy) het zo mooi wist te verwoorden: Who wants to live forever?