Good/Evil

Deze ochtend heb ik de good twin van Manuel gezien. ;-)

Een beetje teleurgesteld

In de fotografiecursus waaraan ik deze maand vier avonden lang drie uur van mijn kostbare tijd besteed heb. Het bleef voor mij allemaal een beetje te theoretisch. Te veel (saaie) powerpointpresentaties, te weinig praktijk. Ik had gehoopt dat de cursus iets meer hands-on zou zijn. Pas op, ik ben ervan overtuigd dat je een theoretische basis moet hebben om goeie foto's te nemen, maar de theoretische uitleg had beperkt kunnen blijven tot één avond. Fotograferen leer je toch voornamelijk door het te doen. Trial and error. Waarom niet wat uitleg over flitsen geven en dan de mensen dit laten proberen? Ter plekke, onder begeleiding.

Enfin, geen kwaad woord over de mensen van Foto gamma, een bende enthousiaste amateurfotografen die echt hun best gedaan hebben om er iets van te maken. Misschien verwachtte ik gewoon te veel. Misschien heb ik al te veel over fotografie gelezen om iets uit een basiscursus te kunnen halen. De tips en tricks die ze meegaven over portretfotografie, landschapsfotografie, architectuurfotografie, enzovoort kende ik al. En vaak zijn de beste en origineelste foto's degene die de conventies aan hun laars lappen. De als voorbeeld getoonde foto's vond ik vaak ook maar gewoontjes. Klassieke landschappen, portretten die photshopgewijs wazig gemaakt zijn en waarvan alleen de ogen scherp zijn, tja, echt aanspreken doen zulke foto's mij niet. Maar hier speelt natuurlijk het aspect persoonlijke smaak.

Waarmee ik totaal niet gezegd heb dat ik vind dat ik goeie of originele foto's maak. Ik vind van mijn eigen foto's dat ze maar al te vaak blijven steken in clichébeelden. Ik mis een originele invalshoek, die sprankel die een gewoon onderwerp kan optillen tot een geweldige foto. Mankeer ik talent? Moet ik gewoon blijven oefenen? Ik weet het niet. Dit alles zal mij echter niet tegenhouden een keuze te maken uit de lijst van activiteiten die foto gamma het komende jaar nog organiseert, maar ik zal enkel aanwezig zijn als ik er zeker van ben dat het programma mij aanspreekt.

Teken de petitie

Stop geweld tegen vrouwen!

"Uwe man"

Beste mensen, laat het voor eens en voor altijd geweten zijn: mijn vriendje is níet mijn man en zal ook nooit mijn man worden. Ik hecht geen enkel belang aan een ouderwetse en (naar mijn mening) achterhaalde instelling als het huwelijk. Als andere koppels wel graag zo'n boterbriefje willen, geen enkel probleem mee. Meer nog, ik kom zelfs graag dansen op jullie trouwfeest, maar mij zal u nooit geringd zien rondlopen. Spreek mij dus alstublieft niet aan met mevrouw "vriend van yab", want daar krijg ik het van op mijn heupen. Ik heb een (zeer fijne, dankuwel) relatie, maar getrouwd, neen dat ben ik niet.

Plaxo Pulse

Het is zover, ik ben gezwicht. Na talloze uitnodigingen genegeerd te hebben, kon ik de sociale druk niet langer meer naast mij neerleggen.

Unicum

Vandaag heb ik iets heel bijzonders meegemaakt. Zo bijzonder dat ik mezelf even moest knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet droomde. We zaten in vergadering (niks nieuws tot zover) met een externe consultant. Een consultant waarvan we veel verwachtten (en die we ook genoeg betaalden voor zijn expertise). We zetten ons probleem uiteen. Toonden hem welke voorbereidingen we reeds getrofen hadden en waar we vastgelopen waren. Zegt die consultant doodserieus: "Ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om jullie problemen op te lossen".

Jullie hadden de gezichten van de mensen rond de tafel moeten zien tijdens de doodse stilte die toen viel. Openhangende monden, ongeloof, ja zelfs schok. Een consultant die zijn eigen onkunde toegeeft. Nog nooit meegemaakt. Hij stelde voor iemand anders van zijn bedrijf te sturen die beter onderlegd was in de materie, verontschuldigde zich en klapte zijn laptop dicht. En daarmee was de vergadering afgelopen. Een eerlijke consultant, maak dat mee!

Hey!

Is het al iemand opgevallen dat we NOG STEEDS geen (federale, met dank aan Peter) regering hebben? Sorry, meneer Leterme, ik wil iedereen een kans geven, maar ik moet mij helaas aansluiten bij het koor dat zingt: "U kan het niet."

Gezocht: peperlikeur

In Utrecht dronken we een werkelijk geweldig aperitief: peperlikeur met cava. Dit leek ons een ideaal drankje om op toekomstige feestjes aan onze gasten te serveren. Helaas weten we niet waar we in België peperlikeur kunnen kopen. Een kleine Google-zoektocht naar peperlikeur levert bedroevend weinig resultaten op. Vandaar deze oproep: kent er iemand een winkel waar ze dit drankje verkopen? De persoon die mij de gouden tip geeft, trakteer ik op cava met peperlikeur. ;-)

Update 28/11: Aan de reacties te zien ben ik niet duidelijk genoeg geweest in mijn omschrijving. Het drankje dat ik zoek is een roodachtige likeur. Een likeur met aan de smaak te oordelen (en aan de decoratie op het glas) als basis die kleine, pikante rode pepertjes die in veel Aziatische gerechten gebruikt worden. Het leek mij een soort drankje dat je in een Aziatische winkel zou kunnen vinden.

Impressies van Utrecht

Er zijn twee dingen die Utrecht is uniek maken: de hoogste Domtoren van Nederland en de werven. De Domtoren is niet enkel uniek door zijn hoogte: de toren staat volledig los van de kerk. Op 1 augustus 1674 verwoestte een tornado het slecht geconstrueerde schip van de Domkerk. De stenen puinhoop bleef nog jaren liggen en deed dienst als een soort van steengroeve. De laatste restanten van de ruïnes werden pas in 1826 opgeruimd, waardoor het Domplein ontstond dat de toren scheidt van de rest van de Domkerk. Best wel een bizar gezicht: een losstaande toren en een halve kerk met daartussen een plein.

De werven van Utrecht zijn een ander verhaal. Utrecht is gebouwd aan een zijarm van de Rijn. Doordat men stroomopwaarts dammen op de Rijn gebouwd heeft, is in de loop der tijden het water in de grachten beginnen zakken. Hierdoor kwamen de kelders van de huizen aan de grachten gelijk te liggen met het waterniveau. Slimme bewoners kwamen op het idee om de kelders verder uit te graven onder de straten door tot aan het laagstaande water van de grachten. De handelswaar kon dan rechtstreeks vanaf de boten op de gracht in de verlengde kelders binnengebracht worden. Zo zijn de werven ontstaan. In de werfkelders zijn nu winkeltjes en restaurantjes gevestigd.

Het was een beetje frisjes tijdens ons bezoek in Utrecht, maar dat weerhield er ons niet van om de 465 trappen van de Dom te beklimmen. Boven op de toren woei een venijnig windje, maar gelukkig bleven de hemelsluizen dicht. 's Avonds maakten we een boottochtje op de grachten. Het toeval bracht ons samen met een groep Nederlanders die luidruchtig flauwe mopjes vertelden en met hun schallend gelach voor een bijzonder hartelijk sfeertje aan boord zorgden. Best wel gesjellig. Een tip voor de mensen met kinderen: bezoek zeker het spoorwegmuseum. Prachtig museum waar men door een interactieve en multimediale aanpak (ik lijk wel een reclamefolder) treinreizen en treinen van vroeger en nu in beeld brengt. De moeite.

Met dank aan de vriendin van mijn broertje. Want als zij niet in Utrecht haar stage had gedaan, zou ik deze stad waarschijnlijk nooit bezocht hebben.

U mag mij feliciteren

Ik ben zonet met eenparigheid van stemmen verkozen als voorzitter van de raad van beheer van medeëigenaars. En blij dat ik daarmee ben. (sarcasme)

Vergadering

Vanavond om half zeven. Neen, dit keer niet voor mijn werk. Vanavond is het de allereerste keer dat de heren van de bouwfirma en alle appartementeigenaars van het gebouw in één en dezelfde ruimte aanwezig zullen zijn. Ik verwacht mij aan veel verhitte discussies. Hopelijk ontaardt de boel niet in een vechtpartij, want er zijn veel misnoegde eigenaars in ons gebouw. Al een geluk dat ik niet geloof in het gebruik van geweld. ;-)

Bomma

Mijn bomma weet niet meer wie ik ben. Het begon een klein jaar geleden. Spullen die ze ergens legde en daarna niet meer kon terugvinden. Vreemde mensen die in haar verbeelding 's nachts zomaar haar kamer binnen wandelden. 's Nachts wakker worden en zich beginnen aankleden omdat ze dacht dat het tijd is om op te staan. Namen die vergeten werden, mensen die vergeten werden. Het verergde stap voor stap. Eerst langzaam, nu steeds sneller. Elke dag gaat er een stukje geheugen verloren.

Ik zeg: "Dag bomma." Ze kijkt me aan met grote verbaasde ogen. Ik zeg: "Dag, alles goed?" Mijn broer wijst naar mij en vraagt: "Weet je nog wie dat is?" Mijn bomma zegt: "Oei, ik ben het vergeten." Ik zie aan haar gezicht dat ze rondzoekt in de diepste, duistere hoekjes van haar geheugen. Ze zoekt wanhopig, maar vindt niks. Ze weet het niet meer. Ze is het vergeten. Ze glimlacht naar mij: "Je komt toch nog eens terug, he? Wanneer kom je weer op bezoek?" Ik zie aan haar ogen dat ze geen flauw idee heeft wie er voor haar staat, maar ze probeer de schijn op te houden. Ik zeg: "Ik kom gauw weer."

De tijd is genadeloos.

Tip

Als jullie toevallig eens in Utrecht zijn en honger hebben, kan ik jullie van harte restaurant Opium aanbevelen. Dit restaurant met de verslavende naam serveert gerechten geïnspireerd op de Aziatische keuken (met stokjes kunnen eten is een voordeel). We waren zeer gecharmeerd door de gezellige, maar toch trendy inrichting en het gashaardvuur. Ik persoonlijk was nog meer gecharmeerd door de bijzonder knappe en vriendelijke ober die blijkbaar nog een tijdje in Antwerpen gewoond had. Als ik nog vrijgezel was, dan wist ik het wel. ;-) Voor de heren: de diensters waren al even knap. Volgens mij kwam de ganse bediening rechtstreeks uit de catalogus van een modellenbureau. En oja, voordat ik het vergeet, het eten was zeer lekker en prachtig gepresenteerd.

Bij deze heb ik mijn belofte om in België reclame te maken voor restaurant Opium ingelost. Allen daarheen!

Terug!

Vermoedelijk hebben jullie niet eens gemerkt dat ik weg was, maar ons weekendje Utrecht is alweer achter de rug. 'k Ben doodop van de lange, donkere terugrit van Utrecht naar Limburg (waar we mijn broertje afgezet hebben) en van Limburg naar Leuven. Mijn bedje lonkt verleidelijk. Een uitgebreid verslagje en eventueel foto's zullen voor een andere keer zijn. Morpheus wenkt.

Friendship never ends?

Gisteren hebben mijn vriend en ik de vooruitgang van baby O bewonderd. Baby O is in september ontsproten aan de lenderen van mijn beste vriendin uit het middelbaar. Omdat baby's de neiging hebben om als kool te groeien, werd het hoog tijd om met eigen ogen te aanschouwen hoeveel vooruitgang ze al gemaakt had. Baby O beschikt alvast over de nodige mensenkennis, want ze trakteerde mij zowaar op een (zij het aarzelend) glimlachje. ;-)

Een bezoekje aan vriendin F en haar man heeft altijd iets nostalgisch. Op een zeker moment mondt het gesprek steevast uit in herinneringen ophalen aan vroeger. En hoe zou het met die zijn? En die, heb jij daar nog iets van gehoord? En dan komen we telkens weer tot de vaststelling dat al die vroegere klasgenootjes uit ons leven zijn verdwenen. Foetsie, weg. Zelfs van ons vaste meisjeskliekje van vier (de meisjes van de Latijnse, neen, echt populair waren we toen niet) zijn wij twee de enige restanten. Via via hebben we vernomen dat nummer drie ondertussen al twee kindjes heeft en nummer vier is geëmigreerd naar Italië.

Vind ik het jammer dat die vriendschapsbanden verbroken zijn? Soms wel, meestal niet. Ik maak ook geen aanstalten om het contact te vernieuwen en dat zegt genoeg. Niets duurt eeuwig.

Werkongeval

Eergisteren hebben we vernomen dat er vorige week op de werf naast ons een arbeidsongeval gebeurd is. Dat verklaart meteen waarom de werf met een politielint is afgezet en er al een week niet meer verder gewerkt is aan de herstellingen. Meteen kunnen we ook de harde bonk en de luide schreeuw die we vorige week op een ontieglijk vroeg uur hoorden, plaatsen. Je hoopt natuurlijk altijd dat je je vergist hebt en dat er gewoon een werkman op zijn vinger heeft geklopt. Dat was het dus niet. We weten niet hoe ernstig het ongeval was, hopelijk valt het al bij al nog mee en is de persoon in kwestie snel weer op de been.

Ik begin zowaar te geloven dat er een vloek op de werf naast ons ligt. Kent er iemand een duiveluitdrijver?

Fotografiecursus

Mijn medecursusten en de organisatoren van de cursus vonden de foto's die ik vanavond getoond heb, allemaal geweldig. Natuurlijk streelt dat mijn ijdelheid, ware het niet dat ik een klein beetje valsgespeeld heb. In plaats van er deze week op uit te trekken om foto's te nemen voor de opdracht, heb ik een soort "best of" samengesteld van vroegere foto's die in de opdracht pasten. Minimum effort, maximum results. ;-)

Blue screen

Uitnodigingen voor de vergadering verstuurd, vergaderzaal vastgelegd, de nodige documenten klaargezet om je betoog te ondersteunen, projector aangezet, projector aan je pc gekoppeld. Poef, blue screen. Insert: improvisatie.

Assertief

Ik denk dat onze juffrouw Japans een assertiviteitscursus aan het volgen is. Gisterenavond heeft ze eindelijk de twee giechelende pubermeisje die bij ons in de les zitten op hun plaats gezet. Ik stoorde er mij al langer aan. Elke les (drieënhalf uur lang) zaten die twee minderjarige meisje te babbelen, te gibberen en te fezelen. Nu durf ik ook al wel eens een woordje placeren over niet-lesgerelateerde onderwerpen, maar er zijn grenzen. Hun gedrag was echt storend.

Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat de juffrouw Japans er iets van zou durven zeggen. Maar kijk, opeens kregen we een zijde te zien van onze juffrouw die we nog niet kenden. Ik stel me dan voor dat de juffrouw zich, voordat de les begon, heeft zitten oppeppen: "Komaan, F, je moet zeggen dat ze uit elkaar moeten gaan zitten. Komaan, F, je kan het. Laat je niet doen door twee kleine meisjes! F, jij bent de baas, jij bent de leerkracht, jij vertegenwoordigt het gezag!"

Onze juffrouw heeft dat goed gedaan. Ik ben heel trots op haar!

Inventarisatie

Dit weekend ben ik gestart met een grote inventarisatie van de strips die momenteel in onze boekenkast staan. Onze collectie is, sinds we in ons appartement wonen, sterk aangegroeid en omdat we zo nu en dan strips uitlenen, is het handig een overzicht te hebben van alle strips. Kunnen we mooi bijhouden aan wie we welke strips hebben uitgeleend.

Ik dacht mij er op een uurtje vanaf te maken, maar daar heb ik mij toch ernstig op verkeken. Want ja, ik wil de inventarisatie zo volledig mogelijk doen, dus moet ik ook scenaristen, tekenaars, uitgevers en ja zelfs inkleurders opnemen in mijn lijst. Gevolg: nog niet eens tot in de helft geraakt. :-( Misschien moet ik eens overwegen om over te stappen op een meer geautomatiseerde vorm van inventarisatie. Automatische inventarisatie met een barcodelezer lijkt me op dat vlak het summum.

Zoveel te doen...

Zo weinig tijd! Ik word er zowaar een beetje moedeloos van. Het gevecht tegen mijn todolijst ben ik glansrijk aan het verliezen. Ik heb zowaar al even overwogen verlof te nemen om eindelijk wat items van mijn lijst te kunnen schrappen, ware het niet dat ik voor dit jaar geen verlof meer heb en dat het op het werk momenteel zo druk is dat ik gewoonweg geen verlof kán nemen. Ik geraak nu al niet rond met mijn werk.

Twee volle avonden in de week + een zaterdagvoormiddag besteden aan opleidingen, is beslist niet bevordelijk voor mijn beschikbare vrije tijd. Zeker als je daarbij optelt dat ik graag mijn sociale contacten op peil hou. Vriendschappen onderhouden vraagt nu eenmaal een zekere investering van tijd en energie. Maar goed, ik klaag niet, ik doe dit alles immers uit vrije wil. Ik ben erg blij met de kansen en de mogelijkheden die ik krijg. Al zouden twee extra uren per dag me beslist van pas komen. Of maak er meteen vier van. Kan dat, Sinterklaas?

Hoe...

Gaat het ondertussen met de inschrijvingen voor onze blogdrink? Wel, tot mijn grote verbazing zijn er al 23 mensen ingeschreven! En dat terwijl de blogdrink nog enkele maanden van ons verwijderd is. Een dikke dankjewel daarvoor!

Kookweekend

Dit weekend hebben mijn vriendje en ik voor een groot deel achter het fornuis doorgebracht. We hadden een paar weken niet meer gekookt voor vrienden. Hoog tijd voor een inhaalmanoeuvre.

Vrijdag kwamen ex-studiegenootje E en haar man H over de vloer. Door conflicterende drukke agenda's was het al meer dan een jaar geleden dat ik hen gezien had. Een beetje schandalig toch wel. Maar goed, na zo'n lange periode van abstinentie (bijzonder flauw grapje), hadden we elkaar veel te vertellen. Het gesprek ging over hun bouwperikelen en onze ingestorte muur. Dat laatste onderwerp blijft nog wel een tijdje goed voor onthutste reacties. Je ziet de gasten in kwestie dan een beetje vertwijfeld rondkijken van: "ojee, hopelijk stort er niks in terwijl wij hier zitten". ;-)

Voor de annalen geef ik nog even mee wat we vrijdag kookten. Als aperitiefhapje serveerden we yakitori, helemaal zelf opgewarmd in de microgolfoven met een portootje en een glaasje witte wijn. ;-) Daarna spiesjes van fetakaas, kerstomaatjes en basilicum en als hoofdgerecht een ovenschotel met kabeljauwfilets, advocado, basilicum, room en kaas. Een supergemakkelijk gerecht dat ik met plezier overliet aan mijn vriend, die voor kok speelde terwijl ik bijbabbelde met E en schuddebuikte van het lachen door de spitsvondige uitspraken van H. Na al dat eten was er nog net genoeg plaats voor een bolletje cookies & cream van Häagen-Dasz. De kers op de taart, om het met een cliché te zeggen.

Zaterdag kregen we onze vriendjes L en U (ja, dezelfde L en U die donderdagnacht bleven slapen) en B en M over de vloer. Zo goed en vlotjes als het koken vrijdagavond verliep, zo hakkelend verliep het naar mijn gevoel zaterdagavond. Misschien lag het aan mijn iets te ambitieuze gerechtenkeuze en aan het feit dat voor zes personen koken nét iets ingewikkelder is dan voor vier. Tot en met de voorgerechtjes verliep alles goed. De gevulde champignons met geraspte parmigiano, gedroogde tomaatjes en pesto waren overheerlijk. De andere snel-opwarmhapjes uit de Delhaize heb ik niet geproefd, onze hongere gasten waren me voor.

Maar toen begon het. Mijn stressniveau stond de hele dag al hoger dan normaal. Ons wat moeten haasten tijdens het winkelen in de namiddag, niet direct de juiste ingrediënten vinden, wat moeten rondrijden in het verschrikkelijk drukke centrum van Leuven (Leuven op een winkelzaterdagnamiddag is echt een onaangenaam om met de wagen te doorkruisen), een onverwacht bezoekje van mijn broer en zijn vriendin dat, alhoewel ze zeer welkom waren, mijn normale voorbereidingsritueel wat door mekaar schudde. Enfin, een combinatie van factoren, waardoor het in- en uitscheppen van de groenten en de eend mij lastiger leek dan anders. Het gerecht was bovendien nét niet warm genoeg bij het opdienen, waardoor ik het eten van het eerste bord heb moeten opwarmen in de microgolfoven. Niks ergs, niet ernstigs. Alles nog onder controle.

Tot de bom barstte in de vorm van een dooier die zich mengde met mijn tot dan toe mooi van het eigeel gescheiden eiwit. 'k Heb toen een paar krachttermen laten vallen die ik normaal spaar voor tegensputterende softwareprogramma's en instortende muren. ;-) Waarop onze gasten direct in actie schoten en opeens met zijn vieren spontaan begonnen te helpen, waardoor ik nog meer stress kreeg, want al die bananensnijdende, afwassende en "waar liggen de keukenhanddoeken"-vragende mensen liepen geweldig hard in de weg. Met vereende krachten werd vervolgens een poging gedaan om het met eigeel bevuilde eiwit toch nog opgeklopt te krijgen. Ik denk dat er zondag een paar mensen spierpijn zullen gehad hebben, zo driftig werd de klopper door het eiwit gehaald (ja, wij zijn sukkelaars die geen mixer hebben).

Uiteindelijk bleek natuurlijk dat al die stress nergens voor nodig was. Het eiwit raakte opgeklopt. De bananenclafoutis was perfect, zelfs al was ik vergeten een scheutje rum aan de marinade voor de bananen toe te voegen. Eind goed, al goed.

Strips!

Jaja, we hebben volop geprofiteerd van de twintig procent korting.

Op een zalig zonnige zondagnamiddag

Onze gasten zijn de deur uit. We zitten gezellig met z'n tweetjes in bad, nog een beetje te bekomen van het drukke weekend. Veel schuim, lekker warm water, de juiste stemming... Begint het koppel in het appartement boven ons met de volumeknop op maximum ruzie te maken. Een geweldig scheldconcert van bas en sopraan waar wij van mochten meegenieten. We hebben in het warme water zitten luisteren tot het bijna afgekoeld was. Goedmaakseksgeluiden hebben we echter níet gehoord. Dus hebben wij maar ons best gedaan voor vier. ;-)

Mannen gedragen zich dommer bij blondjes

't Is wetenschappelijk bewezen! En ik maar denken dat al die venten écht zo dom waren. ;-)

Een schitterende ochtend

Toen ik deze ochtend opstond, werd ik vrolijk goeiemorgen gewenst door vrienden L en U die een nachtje bij ons logeerden. De ochtendzon scheen rozerood op de daken van de stad. De vrieskoublauwe lucht was doorschoten met witte uitwaaierende strepen van de vele vliegtuigen die over Leuven vliegen. Op sommige platte daken lag nog een beetje rijp. Ik rekte me nog eens uit, wenste L en U een goeiemorgen terug, nam een lekkere warme douche, duffelde me warm in (handschoen en sjaal niet vergeten) en vertrok met de trein richting Brussel.

Een zonnige, koude winterochtend, zo heb ik het graag.

Studiedag gaming

Gisteren was een zware werkdag voor mij. Ik was namelijk verplicht om mijn afdeling te vertegenwoordigen op de Leuvense studiedag gaming. Jullie begrijpen ongetwijfeld dat ik zwaar tegen mijn zin de Wii-controller ter hand nam en enkel en alleen vanuit wetenschappelijk oogpunt mij opgeofferd heb om de EyeToy uit te proberen. En op die mat waar je in een paar minuten zoveel mogelijk stappen/sprongen moest verzamelen, stond ik te springen omdat dit conditiebevorderend werkt. En die X-box controller hield ik enkel en alleen vast om mijn collega een plezier te doen. En dat ik 's middags mij te goed deed aan de -overigens voortreffelijke- hapjes, had enkel tot doel mijn hersencellen van de nodige brandstof te voorzien. En dat glaasje wijn diende om de tong wat losser te maken om zo in de namiddag optimaal in vorm te zijn wanneer er gebrainstormd moest worden rondom beleidsaanbevelingen. Jullie merken het, een zware, zware dag.

Voor wie het nog niet wist: games zijn niet alleen leuk, ze kunnen ook dienen voor educatieve doeleinden, conditiebevorderend werken en sociaal contact stimuleren. Niet iedereen die shooters speelt, gaat vervolgens als een gek met een geweer zwaaiend de straat op. Neen, de meerderheid van de gamers zijn gewoon goed aangepaste mensen die heus wel het onderscheid kunnen maken tussen geweld in een spelletje en in de echte wereld. 't Is maar dat u het weet.

Kleurrijk Parijs

De Schaduw van de Wind

Zonet met spijt de laatste pagina gelezen van het schitterende boek van Carloz Ruiz Zafon. Ik ben aan de Schaduw van de Wind begonnen vlak voordat we naar Parijs (oei, ik heb nog helemaal niks geblogt over onze ervaringen daar) vertrokken en heb het grootste deel van het boek gelezen wachtend in de lange, lange rij onder de Eiffeltoren om een ticketje te bemachtigen dat ons toegang tot de lift en de top zou verschaffen. Een bijzonder leeservaring.

Ik heb van het boek genoten, vooral van het prachtige, barokke taalgebruik van Fermín Romero de Torres en de herinnering aan Barcelona die het boek opriep. Ik ga hier niets prijsgeven van de plot van het verhaal, want ik wil het leesgenot van andere mensen niet vergallen. De plot zelf vond ik een tikkeltje voorspelbaar. Op pagina 300 had ik al door wat de clou was die pas op pagina 420 onthuld werd. Toch heeft dit mij het leesplezier niet ontnomen. Een aanrader om te lezen in lange wachtrijen, op de trein, in de wagen, overal waar je maar tijd hebt. ;-)

Emigreren

Berichtje in mijn mailbox: vrienden K en L vertrekken eind januari met hun drie kindjes naar Amerika. En niet voor een vakantie, neen, voorgoed. Volgend jaar heb ik dus vrienden in Italië, Amerika (Washington en LA), Australië en China. Als daar geen mooie wereldreis in zit, dan weet ik het ook niet meer.

PS: Ik vind al dat geëmigreer helemaal niet zo leuk. Afstanden hebben de neiging vriendschappen te verwateren. Zelfs al wordt er nog druk over en weer gemaild/gefacebookt/geblogt, er gaat niets boven persoonlijk contact.

Geboor

Deze ochtend, terwijl ik nog zalig lag te slapen. Vervelend lawaai. Onrustbarend lawaai. Ik wou dat we een fast forward konden doen naar een half jaar verder. Dat die bouw naast ons eindelijk af was. 't Zou beter zijn voor mijn nacht- en mijn gemoedsrust.

Blogdrink Leuven

Lime & yab presenteren:



Surf snel naar blogdrinkleuven.yab.be en schrijf in. Iedereen is welkom! Bloggers in 't bijzonder. ;-)

IBM koopt Cognos

Wel, wel, wel.

Oja

Mensen die willen stemmen, mogen dit natuurlijk altijd doen. U mag zelfs kiezen op wie. ;-)

Sluit hiv uit, niet wie seropositief is

Omdat discriminatie van mensen met hiv problematisch blijft, lanceert Sensoa de solidariteitscampagne “Sluit hiv uit, niet wie seropositief is”. In België krijgen elke dag gemiddeld drie personen te horen dat ze besmet zijn met hiv. Hiv is een ziekte met een stigma, vandaar dat veel seropositieven hun ziekte verzwijgen. Hoog tijd om iets aan dat stigma te doen. Bij deze hoop ik mijn steentje bijgedragen te hebben.

Sardientjes

Deze ochtend was het weer van dat. Van de mooie, grote dubbeldekker die ik (bijna) elke ochtend neem richting Brussel en die uit zeker zes wagons bestaat, geen spoor. In de plaats daarvan stond er op spoor twee een miezerig treintje met ocharme drie wagons en dan nog niet eens een dubbeldekker. Jullie kunnen je de gevolgen zeker indenken. De forenzen moesten er met de schoenlepel bijgeduwd worden, geen vierkante centimeter bleef onbenut. Als sardientjes in een blik, zwemmend in het zweet van de medemens.

Ik heb deze beker/trein aan mij voorbij laten gaan. Ik mag dan wel een fan zijn van lichamelijk contact, ik kies liever zelf met wie ik in een innige omhelzing sta. Die paar minuutjes werktijd die ik hierdoor verlies, ruil ik met plezier in voor een gemakkelijke zitplek in een veel rustigere trein. 'k Moet tegen vanavond nog wat Japanse woordjes gememoriseerd krijgen he.

Surreëel beeld

Foto die ik een tijdje geleden met mijn Treo nam in het Centraal Station en die ik naar goeie gewoonte helemaal vergeten ben te posten.

Het klokje rond!

Deze nacht hebben we meer dan twaalf uur geslapen! Ik kan mij gewoonweg de laatste keer dat dat gebeurd is niet meer voor de geest halen. En het heeft verdorie deugd gedaan, na de vorige tumultueuze nacht.

Onthoofd

Deze post is niet gespeend van enig sadisme.

Stand van zaken

Terwijl de boel hier zo langzamerhand gestut raakt ('k heb wel compassie met die werkmannen: het is bepaald onaangenaam weer om in te werken), wordt het hoog tijd dat ik jullie een kleine update geef.

In het ochtendlicht werd de ware omvang van de schade pas echt duidelijk. Waar we oorspronkelijk dachten dat slechts een stuk gevelsteen van de achtergevel ontbrak, bleken vier verdiepingen van de gemeenschappelijk muur met de buren naar beneden gekomen te zijn. Dezelfde muur waar ooit het gat in was, is niet meer. Gewoon in mekaar gestort. Ik dacht al dat het lawaai dat wij 's nachts gehoord hadden niet in overeenstemming was met een paar ontbrekende gevelstenen. Een geluk bij een ongeluk is dat het bovenste deel van de scheidingsmuur het niet begeven heeft, omdat er een steunbalk stak die de verdiepingen hoger dan het vierde droeg. Als die steunbalk er niet was geweest, denk ik dat de ravage niet te overzien was.

Enkele foto's ter illustratie.

Het rood dat zichtbaar is op de foto is de binnenmuur, die dapper heeft standgehouden. Tegen die binnenmuur stond, met de nadruk op stond, de scheidingsmuur. De witte stukken zijn stukken isolatie tussen de beide muren. De reddende steunbalk zit bovenaan op de plek waar nog de meeste witte isolatiestukken zichtbaar zijn.



De schade aan de achtergevel bij daglicht. Het stuk dat ontbreekt is door de vallende zijgevel mee naar beneden gesleurd. Het loshangende stuk is ondertussen al verwijderd wegens veel te gevaarlijk om te laten hangen.





De gevallen muur en de werkmannen die druk bezig zijn puin te ruimen:





Een gedeelte van het al geruimde puin:



Ik ben deze ochtend dan toch nog naar de Russische les geweest. Ik kon niets bijdragen ter verbetering van de situatie en ik was toch al wakker. 't Was wel een spectaculaire reden om een uur te laat in de les aan te komen. ;-)

Vanavond moesten we normaalgezien naar een verjaardagsfeestje, maar omdat we nu niet bepaald een goeie nachtrust gehad hebben, hebben we laten weten dat we niet komen. Kunnen we de boel hier ook een beetje in het oog houden. Al is het misschien veiliger om bij eventueel instortingsgevaar op een andere plaats te zijn.

Hoe het kan verkeren

Gisterenavond waren we bij vrienden te gast. Een bijzonder fijne avond, leuke gesprekken, hard gelachen om de ochtendrituelen van de gastheer en de gastvrouw. Ik ben gisteren gaan slapen met een glimlach op mijn gezicht. Helaas schoot er een paar uur later niet meer veel van die glimlach over.

Werkmannen op ons balkon

Druk bezig de boel te stutten. Voorlopige stand van zaken: d'r is nog niks extra ingestort. Dat is bijzonder positief te noemen.

Een beetje grappig

Je had ons deze nacht rond kwart na vier eens moeten zien rondschieten om al die ballonnen van de leefruimte naar de reservekamer te verplaatsen. Kwestie van politiemannen, brandweer of bouwfirma's 's morgens zonder al te veel schaamrood op de wangen te kunnen ontvangen. Ik verwacht mij nu aan hopen gekrakeel tussen de twee bouwfirma's. Ik vermoed dat het de schuld is van de bouwfirma van hiernaast, de fameuze creatoren van het gat. Hopelijk wordt de schade snel hersteld.

Trouwens een dikke pluim voor de Leuvense politie. Zeer beleefd en correct en gisterennacht ongelooflijk snel ter plaatse.

Helaas

Het was geen boze droom. :-( Daarnet stonden hier twee politiemensen (een man en een vrouw) op het balkon. 't Is eens iets anders op een zaterdagmorgen. En dat terwijl ik op dit moment gezellig in de Russische les moest zitten.

Holy shit!

Holy fucking shit! Sorry voor mijn taalgebruik, maar een paar krachttermen zijn op dit moment zeker op zijn plaats. Deze nacht, rond een uur of half vier worden mijn vriend en ik ruw uit onze slaap gerukt door een donderend geraas. Het eerste wat door ons hoofd schiet: d'r is iets naar beneden gekomen op de bouwwerf naast ons. Mijn vriend gaat kijken op ons balkon en ik lig nog een minuut of wat half versuft in bed. Tot mijn vriend roept: "Shit, shit, shit, da's aan ons gebouw. Schade aan ons gebouw." Twee tellen later ben ik uit bed en sta ik in pyama al klappertandend op het balkon te staren naar het gigantische stuk gevel dat vlak boven onze hoofden los hangt. Eerste reflex bij bouwperikelen: fotografisch bewijsmateriaal verzamelen. Tweede reflex: in het gebouw rondlopen om te zien wie er zo nog al wakker is en de brandweer bellen.

Blijkbaar had iemand van de huurders in het gebouw al de politie en de brandweer gewaarschuwd. Restte ons niet veel anders dan wachten en bidden dat de boel niet zou instorten. De politie van Leuven stond er ongelooflijk snel. Samen (ik nog steeds in pyama met ondertussen wel een jas erboven) met de politie en de overige bewoners die wakker waren de schade vanaf het dak van de garages opgenomen. Eerste verdict (voor zo goed als mogelijk vastgesteld met zaklampen): geen structurele schade, alleen schade aan de gevelsteen. Tweede verdict: holy fucking shit, hebben we nu nog niet genoeg miserie gehad met die bouw hier?

Bellen naar de eigenaars van het appartement boven ons, waar de grootste schade is, levert niets op. Bellen naar de bouwfirma die verantwoordelijk is voor onze bouw ook niet. De aannemer van de bouw naast ons (een stuk van de gemeenschappelijke muur is ook geraakt) neemt ook niet op. De brandweer wil op het balkon van het derde verdiep geraken om het nog los hangende stuk gevelsteen dat een gevaar vormt, te verwijderen. De huurders van het derde verdiep zijn niet thuis. De eigenaars van het derde verdiep nemen na wat rondbellen de telefoon op, maar hebben geen sleutel en zijn blijkbaar een beetje achterlijk of zo, want kunnen ons niet eens een gsmnummer van de huurders bezorgen.

En daar stonden we. Midden in de nacht, op straat, zielig te wezen. Samen met de Leuvense politie en de brandweer. Ik heb gezelligere nachten doorgebracht...

Het bewijsmateriaal:

Genomineerd

Voor het tweede jaar op rij kan u stemmen voor dit bescheiden weblogje. Winnen zal ik niet en er mijn slaap voor laten ook niet, maar ik voel me toch wel een beetje vereerd. Het is leuk om gelezen te worden. Punt. Al vind ik maandag een rare avond voor een prijsuitreikingsfeestje. Wie zit er graag in het begin van de week met een houten kop op 't werk? De beslissing om de prijzen in Gent uit te reiken, is dan weer geweldig evident. Clickx gunt de gedoodverfde winnaars graag een feestje in eigen stad.

Wisselvallig

In een tijdspanne van één uur zijn er aan mijn raam de volgende weertypes gepasseerd: dikke natte regendruppels vallend uit een asgrijze lucht, blauwe lucht met witte schapenwolkjes, donkergrijze, bijna zwarte lucht met stortregen, blauwe lucht met jagende witte wolken. Benieuwd wat het volgende uur zal brengen.

Mijn mening over TH

Het kan mij eerlijk gezegd geen bal schelen of de leden van één of ander groepje meisjes dan wel een jongens zijn. Androgynie is geen nieuwe uitvinding. Het belangrijkste is dat hun muziek mij tussen al die rap-, R&B-, hiphop- en andere brol door niet onaardig in de oren klinkt. Nuja, hoge bomen vangen veel wind, zeker? Hopelijk genieten ze nu met volle teugen van hun succes, want ik twijfel eraan of het een lang leven beschoren zal zijn.

Cursus fotografie

Omdat ik gewoonweg te veel vrije avonden in de week heb (haha), volg ik deze maand op woensdagavond een fotografiecursus. Gisteren was de eerste les en eerlijk gezegd, viel het mij wat tegen. Het was een heel algemene uiteenzetting over elementaire zaken als diafragma, sluitertijd, scherptediepte, witbalans, enzovoort. Dingen die ik onderhand al wel wist, maar goed, de cursus stond open voor iedereen, ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen dat ze bij de basis beginnen. We kregen op het einde van de lange en een beetje saaie uiteenzetting een opdrachtje mee naar huis. Experimenteer wat met witbalans en scherptediepte. Redelijk vaag, wat mij betreft. 'k Denk dat ik mijn eendjes nog eens ga laten opdraven. ;-)

IMEC Talent Right pendelbus

Dat stond er op het bordje dat de bevallige jongedame die in de tunnel van het station stond te wachten, in haar hand had. Even heb ik getwijfeld of ik niet in de bus zou stappen uit weemoed naar een vorig memorabel Imec-bezoek. In een ver en studentikoos verleden heeft een gelijkaardig Imec-event ons groepje een voorliefde voor caipirinha, een gewonnen digitaal fototoestel, een paar volle flesjes Desperados en ettelijke glazen uit de Imec-collectie opgeleverd, het één al legaler verkregen dan het ander. ;-) Ik hoop dat ze het ons ondertussen vergeven hebben, daar bij Imec, en ben toch maar gewoon verder gewandeld. Ik gun de échte studenten graag hun pleziertje.

Een laat verjaardagsfeestje

Deze middag had ik een lunchafspraak met vriendin M in de Exki in de Nieuwstraat om onder het genot van een broodje en een lekker stukje taart (in haar geval een brownie) nog een klein beetje mijn verjaardag te vieren, want zij en haar man konden niet aanwezig zijn op mijn verrassingsfeestje.

M is één van mijn oudste vriendinnen, we go way back, en hoewel we totaal verschillende types zijn, klikte het vanaf onze eerste ontmoeting. Een eerste ontmoeting die lang geleden plaatsvond, in de tijd dat de dieren nog spraken en er nog ingangsexamens voor burgies georganiseerd werden. Ik ben dan ook heel blij dat we, ondanks een woelige periode waarin de vriendschap even in de koelkast gezet werd, nog steeds zo goed met elkaar opschieten. En dat ze zo dicht bij mij in de buurt werkt, want ik moet toegeven dat ik mijn vrienden lang niet zo vaak zie als ik wel zou willen. Er zijn gewoon niet genoeg uren in een dag en dagen in de week om alles te doen wat er in mijn hoofd zit.

Oja, ik ben sinds onze lunchafspraak de trotse bezitter van een ijsschep. Nu kan ik mijn bezoek eindelijk mooie bolletjes ijs presenteren. ;-)

It is done.

De Kamercommissie heeft de splitsing van BHV goedgekeurd.

Spannende momenten in de Kamercommissie Binnenlandse Zaken

Er wordt gestemd! Volg de live stream.

Moo!

Toen we zondagnacht thuiskwamen van Parijs lagen ze in de brievenbus: mijn kaartjes. (Ik weet het, ik ben een not-so-early adopter.) Voortaan hoef ik nooit meer vol schaamte iemand mijn lelijk (werk-)visitekaartje toe te steken. Laat de flickr-meetings maar komen, ik ben er klaar voor! ;-)

Vergeten

Ik had gisteren een squashafspraak, maar doordat mijn treo niet gesynchroniseerd was mijn pc, is dit mij dit totaal ontschoten. Gewoon glad vergeten. En nu voel ik mij superslecht, want ik mis normaal nooit een afspraak. :-(

Persbericht voor bloggers

Wel, wel, wat vind ik vandaag in mijn mailbox? Een persbericht voor bloggers en niet zomaar eentje, neen, het gaat over een actie die een aantal van mijn favoriete dingen des levens combineert: eten, lezen, chocolade en reizen met de trein. En er valt nog iets te winnen ook! Zo'n sympathieke actie verleen ik graag een forum op mijn blog. Hopelijk hebben jullie er iets aan en zoniet, carry on.

***
Iedereen Leest - Smakelijk lezen
Auteurs en topchefs promoten literatuur en boeken

Op 6 november bieden Stichting lezen en NMBS de treinreizigers 'Iedereen Leest - Smakelijk Lezen' aan, een mini-boekje met vijf kortverhalen van verschillende auteurs over smaak en eten. In dat boekje vertellen topchefs en andere culinaire persoonlijkheden over hun favoriete boeken. Vijfduizend pendelaars krijgen bovendien iets extra: een stukje chocolade met een literair citaat. Dit gebeurt om de website www.iedereenleest.be in de kijker te zetten. Op www.iedereenleest.be vertellen lezers over hun lievelingsboeken. Op die manier kunnen bezoekers van de website op zoek gaan naar boeken in verschillende genres, of ze kunnen een boek vinden dat bij een bepaalde stemming past.

Stefan Brijs (De Engelenmaker), Rodaan Al Galidi (Maanlichtmoerassen), Els Moors (Beste Debuut – Herman De Coninckprijs 20007), Christophe Vekeman (Een borrel met Barry) en Bart Koubaa (Vuur en Het gebied van Nevski) beschrijven aan de vooravond van de Week van de Smaak hun liefde voor lekker eten. Daarnaast vertellen culinaire figuren als topchef Peter Goossens (Hof van Cleve), culinair fotograaf Tony Le Duc (De basis), food-writer Tine Bral (Gentse Waterzooi) en meter van de Week van de Smaak Lut De Clercq (chef-kok Ancienne Belgique) over hun favoriete boeken.

De verhalen en getuigenissen zijn gebundeld in 'Iedereen Leest - Smakelijk Lezen', een boekje dat treinreizigers op dinsdag 6 november in verschillende stations (Antwerpen Centraal, Antwerpen Berchem, Brugge, Genk, Gent Sint Pieters en Leuven) cadeau krijgen. Voor vijfduizend pendelaars komt daar een extra presentje bij: een chocolaatje gewikkeld in een literair citaat. Het mini-boekje is vanaf 12 november ook in de bibliotheken beschikbaar.
Het boekje kunt u hier bekijken in pdf: http://www.iedereenleest.be/smakelijk_lezen.pdf

Op de website loopt een wedstrijd waar deelnemers een hele stapel boeken of tickets voor de officiële opening van de Week van de Smaak in Brussel kunnen winnen.

Stichting Lezen en NMBS
De trein is de ideale plek om te lezen. Het is er rustig en je hebt er tijd. Daarom bundelen Stichting Lezen en NMBS de krachten. Met de campagne Iedereen Leest - Smakelijk Lezen willen de twee partners treinreizigers laten proeven van mooie boeken. In samenwerking met de Week van de Smaak.

Vermoeiend

Parijs samengevat in één woord. Later meer, nu slapen.