Ik heb een blaar

Van het kuisen. Ik háát kuisen. Binnenkort: dienstencheques!

Uitbollen op vrijdag?

Dan toch niet vandaag. De ganse voormiddag (en een klein stukje namiddag omdat de bus te laat was om ons te komen ophalen) geluisterd naar wisselend interessante uiteenzettingen over digitaal archiveren. Vooral onthouden dat het meeste werk kruipt in het voorbereiden van de documenten (lees, de nietjes eruit peuteren en de post-its eraf halen).

Prijs voor de meest boeiende uiteenzetting gaat naar de projectleider van het digitaliseringsproject in Alsace-Moselle. Men is daar volop bezig met het inscannen en digitaliseren van alle grondboeken (een systeem voor de registratie van eigendomsrechten op onroerende goederen). Een monnikenwerk voorwaar, omdat alles wat in die boeken staat met de hand geschreven is en na het inschannen overgetypt moet worden door typslaafjes in Madagascar. Ik heb wel even geslikt toen het prijskaartje vermeld werd.

De broodjes en de wijn die we na de uiteenzettingen kregen, vielen zeer in de smaak. Alleen het half uur ronddrentelen op de stoep voordat de bus kwam opdagen, mocht wat mij betreft overgeslagen worden. Door deze vertraging was ik natuurlijk te laat terug op het werk om de geplande vrijdagnamiddagvergadering bij te wonen (wie plant er nu in hemelsnaam een vergadering op vrijdagnamiddag, euh ja, ikke dus). Gelukkig was er nog een stukje bavarois over om te vieren dat ons departement na de Grote Hervorming net één jaartje bestaat. Elke reden is goed om een stukje (of twee of drie) bavarois te eten. ;-)

En straks moet ik gaan eten bij vrienden in hun nieuwe stulpje, hopelijk heb ik tegen dan weer wat honger...

Onze nieuwe buur

Hij is geel, groot en nogal vernielzuchtig.

De stadswinkel

Daarstraks zat er voor de verandering nog eens een boete voor fout parkeren onder de ruitenwisser van de wagen van mijn vriendje (allez, technisch gezien is het de wagen van zijn bedrijf). Hoog tijd om naar de stadswinkel te gaan om ons een bewonerskaart aan te schaffen. 'k Was die bewonerskaart eerlijk gezegd een beetje uit het oog verloren en aangezien ik mij meestal bekommer om de praktische zaken, was mijn vriendje het ook vergeten. ;-)

Toen we de stadswinkel binnenstapten, voelde ik mij meteen enkele tientallen jaren teruggekatapulteerd in de tijd. Ik denk dat het hele stadswinkelconcept louter en alleen in het leven geroepen is om beide heren achter de balie een job te geven. Man, man, zulke volkse figuren, niet te doen. Ik was niet gehaast, dus vond ik het best nog wel charmant. Mijn vriend iets minder, want die verstond niet wat de meneer achter de toog zei. Met als gevolg dat ik bijna elk zinnetje van de meneer moest herhalen tegen mijn vriendje. Nochtans is het plat Leives niet mijn moedertaal. ;-)

Toen we een bewonerskaart rijker de stadswinkel buiten kwamen, hoorden we opeens luid snikken. Aan de ingang van de bib en de dienst bevolking stond een schattig blond meisje van een jaar of acht de ziel uit haar lijf te wenen. Aangezien wij beiden niet zo goed tegen traantjes van kleine schattige meisjes kunnen, snelden we haar te hulp. Bleek dat ze haar papa kwijt was. Ze was samen met haar papa naar de bib gekomen en nu vond ze hem niet meer. Drama, drama! Aangezien ik zelf, toen ik tweeënhalf was, eens verloren ben gelopen in de grote stad, kon ik me levendig de paniek van het meisje voorstellen. Al is een papa kwijtraken in de bib natuurlijk iets minder erg dan een mama en een bomma kwijtraken in de grote stad als je je nog niet zo goed kan uitdrukken.

Ik het meisje dus bij de hand genomen en de papa gaan zoeken. Eerst binnen bij de dienst bevolking, want daar was hij ook geweest, maar daar was hij nu niet meer (die papa's toch!). Waarna de vriendelijke mevrouw van de dienst bevolking ook mee kwam helpen zoeken. Ondertussen had ik het meisje al wat verder ondervraagd en wisten we hoe ze heette, hoe haar papa heette en waar ze woonde. De kans op een goede afloop nam zienderogen toe. En ja, wie bleek er gewoon nog in de bibliotheek rond te lopen. De papa, die nog niet eens gemerkt had dat zijn dochtertje weg was. Het meisje is recht naar haar papa gelopen en heeft hem zeker vijf minuten niet meer losgelaten. Eind goed, al goed. ;-)

Tot zover onze goed daad van vandaag.

Zonsondergang (bis)

Geen paniek, ik zal het binnenkort wel beu worden.

Die Denen toch ;-)

Originele manier om snelheidsbeperkingen af te dwingen.

Via.

Ander

Vraag in een enquête voor een project waarbij ik zijdelings betrokken ben:

Geslacht: man/vrouw/ander

En toen had ik toch even moeite om een glimlach te onderdrukken. Er bestaat ook zoiets als te veel politieke correctheid.

PS: Mijn excuses aan alle transseksuele en transgender lezers van deze blog. Ik zie jullie allemaal even graag!

Deze ochtend

Heb ik voor de verandering nog eens een werkman binnengelaten die voor gesloten deur stond. Ik deed het slaapkamerraam open om de nieuwe dag te groeten toen er iemand beneden op de stoep naar mij begon te roepen of ik hem kon binnenlaten. Dus ik in badjas met warrig haar en mijn bril met confituurpotglazen op mijn neus de trap af om de werkman in kwestie binnen te laten.

Enfin, ondertusen ben ik het al gewoon. Een mens went aan alles.

Stadsvlucht in Leuven

Geen wonder, met de prijzen die ze hier tegenwoordig voor een huis met een tuintje durven vragen...

Zonsondergang in Leuven

Zicht vanop ons balkon met op de achtergrond de tonen van de beiaard. Nice.

Première

Toen ik en mijn collega's gisterenmiddag langs de UGC De Brouckère kwamen, vielen ons de dranghekkens en de vele posters van de film "Music & lyrics" op. Al grappend zei ik: "Jaja, dat zal zeker zijn omdat Hugh Grant vanavond naar de première komt."

En 't was nog waar ook.

Hell has frozen over

Gewezen aartsvijanden die tot een vergelijk komen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Gordijnen

Hoera! We hebben eindelijk gordijnen in onze slaapkamer! Allez, 't zijn geen klassieke gordijnen, 't is zo'n rolding wat je met een touwtje naar boven en naar beneden kan op- en ontrollen, geen idee hoe zoiets heet. Hopelijk worden we nu niet meer te vroeg wakker omdat de zon op ons gezicht schijnt. Jammer voor de buren die nu niet meer naar binnen kunnen gluren. ;-)

50 jaar Europa

Happy Birthday Europa! En aan al de negativisten: iets meer dan zestig jaar geleden lag de helft van Europa in puin. We've come a long way, baby.

Lees ook de interessante tekst die Bart Bleyaert geschreven heeft ter gelegenheid van 50 jaar Europa.

Diefstal!

Alsof er sowieso al niet te weinig uren in een dag zijn, moeten we het vandaag met nog een uur minder stellen. Als ik de vuile dief te pakken krijg die dat op zijn geweten heeft...

Bwards 2006

In eerste instantie was ik niet van plan naar de bwards te gaan. Te druk, te veel werk. Op het laatste moment besloot ik echter de drukte te negeren en tóch naar de bwards te gaan. Gelukkig maar, want het was een zeer plezante avond, bijna even plezant als onze eigenste BlogMeet Leuven. ;-)

Laat me beginnen de minpuntjes:
- De luide muziek maakte het erg moeilijk om elkaar te verstaan. Niet ideaal om nieuwe mensen te leren kennen.
- Er waren enkele technische probleempjes met het afspelen van de filmpjes, maar die werden goed opgevangen door de twee presentatoren. Ik denk dat Clo haar roeping gemist heeft. ;-)
- Het eerste optreden van één of andere pipo was archislecht. En afschuwelijk luid. Of het optreden van Gerrit goed was, ik zou het niet weten, want toen was ik net in een heel leuk gesprek verwikkeld. (Sorry Gerrit.)
- Ik hou niet van rap. Zeker niet van luide rap.
- Ik vond de Crokidos niet zo lekker, maar ja, ik ben dan ook geen fan van chips.
- Ik moest veel te vroeg naar huis vertrekken onder zachte dwang van mijn vriendje. Natuurlijk had hij overschot van gelijk, want anders zou ik me vandaag een wrak gevoeld hebben. Maar toch, veel te vroeg!

De (veel talrijkere) pluspunten:
- Leukste gadget van de avond: de pen annex bellenblazer van Skynet. Bellen zijn geweldig! Kathleen, Peter, mijn vriendje en ik, hebben ons dan ook geweldig laten gaan bij het bellen blazen. :-)
- De ruimte was rookvrij.
- Ze hadden in HETPALEIS de grootste toiletpictogrammen die ik ooit heb gezien. Heel handig voor mensen met een kleine blaas als ikzelf.
- Kathleen is speciaal voor de bwards helemaal uit Amsterdam gekomen. En dat allemaal voor een doos mignonettes.
- Joke is gewoon een vent met lang grijs haar. Who knew? (Of is dit een minpunt?)
- Ik heb een muis van Creative gewonnen met het belspel! Totaal aantal muizen waar we die avond mee naar huis gegaan zijn: drie. Een mens kan nooit genoeg muizen hebben. ;-)
- Gentblogt heeft oververdiend gewonnen in de categorie beste groepsblog.
- De grappige filmpjes van STEW.
- Ik heb hopen leuke, interessante, lieve, aangename en toffe mensen leren kennen. Bestaan er ook onsympathieke bloggers?
- We hebben zoveel gratis drankbonnetjes gekregen dat we ze bij het weggaan hebben moeten weggeven aan de absoluut geweldige Gypsy_eyes.

Het beste heb ik voor het laatste bewaard: de close encounters met (in willekeurige volgorde) Anne, Peter, Joke, Gipsy_eyes, Dikkie, Tom, Anneke, Kathleen, Peter, Gerrit, Pieter, Matthias en Bruno.

Verder waren er nog blitzgesprekjes met i., Sandra, Michel, Pieter, jarige Sam, Greet, Frédéric, WebsterMC, Rikea, Tantieris, Peter, Stefan, Bart, de mannen van STEW, Els en ongetwijfeld nog mensen die ik vergeten ben (waarvoor mijn excuses).

Ik kijk al uit naar de volgende editie.

Orgaandonor

Toen we gisteren op het gemeentehuis waren, hebben we ons laten registreren als orgaandonor. Aan iedereen die twijfelt om zich te registreren: gewoon doen, die registratie is een procedure van twee keer niks en je kan er maar andere mensen mee verder helpen. En zo blijft er misschien een stukje van jou verder leven na de dood. ;-)

Straks

Gaan we naar een feestje in Antwerpen. 't Zal niet laat worden wegens verplichtingen op zaterdag, maar hopelijk wel plezant.

Déjà vue

't Is weer zover! De toiletten hier op het werk zijn weer afgesloten, omdat er ergens in het gebouw een lek in de waterleiding ontstaan is. En het enige waar ik nu aan kan denken zijn stromende rivieren, watervalletjes en ruisende zeeën. Ik hoop dat het snel opgelost raakt voordat mijn waterreservoir overstroomt.

Krukjes

We hebben na een lange zoektocht eindelijk geschikte (en betaalbare, mens, de prijzen dat ze tegenwoordig voor die dingen durven vragen) krukjes gevonden om aan ons keukenblad te zitten. Dat wil zeggen dat we naast onze twee bureaustoelen nu ook ander zitmeubilair hebben. Oja, we hebben ook nog twee rotan zetels, maar die zijn zo overladen met kleren dat we daar zelf niet meer bij kunnen. Hoog tijd dat die kleerkast er komt. :-)

't Is officieel!

De laatste administratieve formaliteiten zijn vervuld: het adres op mijn elektronische identiteitskaart is aangepast. Ik had drie pogingen nodig om mij mijn pincode te herinneren. But hey, derde keer, goeie keer. ;-)

Woehoe! Nu ben ik officieel een inwoner van Leuven!

Pensioen

Deze namiddag hadden we bezoek. Een vroegere collega die nu op pensioen is, kwam even gedag zeggen en kijken hoe het ons verging op onze nieuwe werkplek. Ik was erg blij hem terug te zien. Een zeer bekwame man, perfect van alles op de hoogte en supersympathiek. We hebben wat zitten babbelen. Blijkt dat hij in 68 (!) al één van de eerste computers (nuja, computer, automatische rekenaar eerder) binnen ons bedrijf gebruikte. Een fortuin moet dat ding toen gekost hebben. Hij zei dat een gelijkaardig exemplaar nu in het Museum of Science in Boston stond.

We vroegen hem of hij zijn dagen goed gevuld kreeg en zijn spontane antwoord: "Druk jongens, niet te doen." En ik die dacht het na mijn pensioen een beetje rustig aan te doen. ;-)

Proficiat, Karel!

Grote veranderingen op til ten huize webpalet. Een eieuwe look voor de webstek, een nieuwe woonplaats én nieuw leven op komst. Jawadde. Dat worden drukken tijden ten huize Titeca.

Maltesers

Toen ik gisterenavond van de trein stapte, werd ik plotseling overvallen door een zoete trek. Omdat ik altijd (nuja, bijna altijd) toegeef aan impulsen, repte ik mij naar de dichtsbijzijnde krantenkiosk annex snoepwinkel en kocht mij een pakje Maltesers. Van zodra ik mijn eerste Malteser in mijn mond gestopt had: flashback.

De allereerste keer dat ik Maltesers at, was op de boot van Zeebrugge naar Hull in het vierde middelbaar. Met een veertigtal studenten maakten we een veertiendaagse reis naar Schotland. Een reisgenootje had in één van de tax free shops aan boord een gigantische doos Maltesers gekocht en was zo gul zijn aankoop met ons allen te delen.

Eens in Schotland aangekomen, bleek de natuur schitterend te zijn, de kastelen prachtig (elk kasteel had natuurlijk zijn eigen spook), het weer slecht en het eten niet te vreten. Na een week lang telkens dezelfde menu gekregen te hebben (fried fillet of Haddock, kidney pie en slecht gewassen slaatjes, tja we bezochten natuurlijk niet de meest uitgelezen restaurants), schakelden mijn beste vriendin F en ik over op een menu bestaande uit koekjes en Maltesers.

Die Maltesers waren ook onze troost toen we uit rebellie, na een conflict met één van de reisbegeleiders-leerkrachten, wilden weglopen. Verder dan honderd meter tot aan het dichtsbijzijnde snoepwinkeltje zijn we natuurlijk niet geraakt. ;-) Ik herinner me nog levendig mijn gevoel van woede en onmacht. Al kan ik het nu allemaal wat meer in het juiste perspectief plaatsen.

Het zat namelijk zo dat wij (de vier meisjes van de latijn-griekse) een paar dagen apart moesten logeren, weg van de rest van de groep. De eerste keer vonden we dat nog wel leuk, want toen zaten we in een soort appartementje dat aangebouwd was aan het hotel en konden we onze vrienden bij ons op de kamer vragen. De tweede keer zaten we met z'n vieren ergens op een pension terwijl de rest van de bende samen in het hotel plezier zat te maken.

Dat vonden wij natuurlijk niet leuk. Waarom moesten wij altijd gescheiden worden van de groep? Alsof "die van de Latijnse" al niet sowieso een beetje scheef bekenen werden. Al bij al hebben we altijd beter gelogeerd dan de anderen, maar dat neemt niet weg dat ik dit een foute beslissing van de leerkrachten vond. Ok, dat er niet genoeg kamers vrij waren, dat wilde ik nog wel geloven, maar waarom steeds hetzelfde groepje afzonderen? Omdat de dochter van de directeur lid was van ons groepje, misschien? Of omdat wij als fragiele meisjes onze plan niet konden trekken? Absoluut belachelijk.

Toen we de leerkracht in kwestie hiermee confronteerden, vond hij natuurlijk dat er totaal niks achter school en dat er beslist geen verschil gemaakt werd tussen ons en de rest van de groep. Yeah, right.

Buiten dit kleine conflict, was het natuurlijk een fantastische reis. We hebben genoten van de schitterende meren, gezocht naar Nessie, de Ben Nevis vanuit de verte bewonderd, een bezoek gebracht aan de whiskystokerij van Glenfiddich en nog veel meer. Hoogtepunt voor mezelf was het bezoek aan Edinburgh, de eerste grote buitenlandse stad die ik in mijn leven bezocht. Ik herinner mij vooral de gele paasklokjes die overal in de stad de kop op staken en het bezoek aan de burcht die boven de stad uittorende. Ik denk dat daar mijn liefde voor het citytrippen ontstaan is.

Leuke vooruitzichten

Deze ochtend stond er een grote vrachtwagen vlak voor onze deur. De vrachtwagen stond zó dicht bij de deur dat ik me tussen vrachtwagen en muur moest wringen om op het voetpad te geraken. Deze avond stonden bordjes "verboden te parkeren" op de parkeerplaatsen voor onze appartementsblok én voor het bouwvallige huis naast ons.

Dat wil zeggen dat we binnenkort kunnen genieten van de afbraakwerken van het huis naast ons. Het huis dat rechtstreeks grenst aan onze slaapkamer en in de plaats waarvan binnen een jaartje een gloednieuwe appartementsblok zal verrijzen. Een jaartje wakker worden met geboor en geklop (iedereen weet dat het favoriete lawaaiproduceertijdstip van bouwvakkers half zeven 's ochtends is, de rest van de dag is het schaft). Ik kijk er al naar uit!

Poolse herinneringen

Soms kom je tijdens het uitpakken van dozen vol met eindeloze hoeveelheden spulletjes en prulletjes leuke herinneringen tegen. Toffe ontdekking van vandaag: een authentieke Poolse Playboy uit 2001. Sweet memories. :-)

Rampen in Rusland

In een mijn en in een bejaardentehuis. Twee rampen waarvan het dodental mits de nodige beveiligingsmaatregelen niet zo hoog had hoeven te liggen of die zelfs voorkomen hadden kunnen worden. Triestig.

Ik wil ook...

Gratis naar de film.

Sneeuw in Brussel

Zoals voorspeld. Een maartse sneeuwbui. I like it. :-)

Zucht

Zeven offertes op mijn bureau van gemiddeld 60 pagina's per offerte. Te lezen tegen morgenochtend. Fun! Fun!

Foutje

Mja, terug naar de Ikea ermee, zeker?

Housewarming

De uitnodigingen zijn verstuurd! Benieuwd hoeveel volk er komt opdagen en of we tegen dan al meubels hebben en zo. :-)

Shoppen

Deze namiddag hebben mijn vriendje en ik doorgebracht in de gezelligste winkelketen van het land (yeah, right). Het was er naar goeie gewoonte weer pokkedruk. Gelukkig waren mijn vriend en ik al eerder op verkenning geweest en wisten we goed wat moesten hebben. Het was wel een beetje wringen om al onze aankopen in de auto te krijgen en dan vervolgens mezelf daar nog ergens op de achterbank bij te wringen, maar we zijn zonder ongelukken thuis geraakt.

De buit: vier boekenkasten (in diverse formaten), een kastje voor in de badkamer, een wasmand, wat opbergdozen, geurkaarsjes en een geweldig schattige cactus die ik gewoon niet kon laten staan. Cactussen zijn naar het schijnt ideale planten voor mensen zonder groene vingers. En nu maar hopen dat al die plantjes een beetje met elkaar kunnen opschieten.

Alweer een plantje extra

Gisterenavond (na de elektriciteitshock) hadden we afgesproken met vrienden E, T en hun schattige poppendochter M, omdat ze ons appartementje eens wilden zien. En ja, ze hadden een plantje en een kaartje bij om ons te feliciteren met onze verhuis. Een kleurrijke orchidee siert nu het aanrecht van onze keuken. Dit legt een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders, want ik heb niet echt groene vingers. Planten hebben in mijn aanwezigheid de gewoonte om zielig weg te kwijnen. Maar ik heb gezworen dat ik het deze keer beter zal aanpakken. Ik zal de twee plantjes die we hebben gekregen, vertroelen en verzorgen en ze zullen groeien en bloeien (althans dat hoop ik).

Na de ronleidingen in ons appartementje, zijn we met z'n allen een uitgebreide, superlekkere menu gaan eten in restaurant Himalaya. Leuk gebabbeld. Gepraat over de toekomstplannen van E en T, nu E's doctoraat bijna achter de rug is en hij een postdoc in het buitenland ambieert. Gespeeld met M, die gisterenavond een echt modelkindje was. Nog geen één jaar oud en ze is de hele avond mooi op de schoot bij mama en papa blijven zitten (de Himalaya had geen kinderstoeltjes). Iets voor het dessert gebracht werd, viel ze in slaap in de armen van mama T en blijkbaar lag ze daar goed. ;-)

Heel leuke avond. Goed gezelschap en lekker eten, meer moet dat echt niet zijn.

En toen sloeg mijn hart een paar slagen over

Toen ik vanavond thuis kwam, bleek geen enkel apparaat, geen enkel stopcontact en geen enkel licht in ons appartementje nog te werken. Meteen doemden allerlei doemscenario's op in mijn hoofd. Spookbeelden van gefrituurde elektronica trokken voorbij aan mijn geestesoog. Ik spoedde mij meteen naar de elektriciteitskast in de berging, waar bleek dat alle verliesstroomschakelaars en zekeringen gewoon op stonden. Lichte paniek borrelde in mij naar boven. Mijn vriendje was nog niet thuis en ik kon hem ook niet bereiken, want hij had zijn gsm thuis vergeten (wat hem nog nooit overkomen is). Dus liep ik wat op mijn eentje allerlei noodscenario's te verzinnen. Met het weekend in zicht zou het niet zo gemakkelijk zijn om een hersteller te vinden. Ik zag ons al opnieuw op de stoep staan bij nonkel K.

Gelukkig is dit een verhaal met een happy end. Bij nader onderzoek bleek dat de elektriciteitsschakelaar in de kelder af stond. Vermoedelijk per ongeluk afgezet door één van de werkmannen die hier nog steeds rondwaren. Ofwel heeft er iemand ons eens flink willen kloten. Voor de zekerheid hebben we, nadat de schakelaar opnieuw in de juiste stand stond, toch maar alle apparaten één voor één getest. Groot was onze opluchting toen alles nog bleek te werken. Dat was schrikken.

Revue!

Eergisteren heb ik even een sprongetje in de tijd gemaakt. Neen, niet met behulp van de teletijdmachine van professor Barabas, maar door simpelweg naar de Revue te gaan. Laat ons zeggen dat dat laatste keer toch enkele jaartjes geleden was. Dit jaar had ik echter extra motivatie om te gaan kijken: er was mij een gratis drankje beloofd (dat ik niet gekregen heb, snif, snif) en er deden uitzonderlijk veel vrienden en kennissen mee, zowel voor als achter de schermen.

Tot mijn grote opluchting werden nog steeds the usual suspects door de studentjes geparodieerd: de prof met de voorliefde voor boerenpaarden en de zware allergie voor water en doucheproducten, zijn trouwe sidekick, gever van hetzelfde vak en spline-enthousiast, de scheikundeprof met het Franstalige accent, de architectuurprof met de seksueel getinte achternaam, de fietsende decaan met het hoge stemmetje en de éminence grise, al jaren op emeritaat, maar nog steeds niet van cantussen weg te slaan. Het lijkt wel alsof de jongere generatie proffen niet interessant genoeg is om te parodiëren. ;-) Dé sterrol van de avond was dit jaar trouwens weggelegd voor een niet-prof. Iedereen die ooit in Leuven gestudeerd heeft, zal al wel eens van Mark Peeters gehoord hebben, zeker? De man die gelooft dat ruimtevaart FAKE is en dat vrouwen maar beter de pil laten links liggen.

De regisseur van de revue was er trouwens in geslaagd de one and only échte Mark Peeters te laten opdraven. Naar het schijnt heeft hij zich te pletter gelachen met de capriolen van de proffen en zijn alter ego op het podium. Ik heb natuurlijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem aan te spreken tijdens de pauze. Ik stelde mij voor als fangirl van het eerste uur. Wat mij op een hoop achterdochtige blikken kwam te staan. Blijkbaar is de man een beetje paranoïa en vond hij het Bijzonder Verdacht dat ik wist wie hij was...

Oja, ik ben er weer in geslaagd geïnterviewd te worden. Alsof er nog niet genoeg domme filmpjes van mij op het internet circuleren.

We’re all photographers now

Schaamteloos gepikt van Webpalet.

Het elektriciteitsmysterie

Ons appartement en bij uitbreiding het hele gebouw, het blijft een bron van zorgen. Toen mijn vriend en ik vorige zaterdagavond druk aan het schilderen waren (de schoonfamilie was al naar huis), kwam de vader van de bovenbuurman aanbellen. Of onze elektriciteit nog werkte. Wij: "Euh ja, zoals je ziet." Alle pc's stonden op, alle lichten brandden, de microgolf had nog maar net aangestaan en de frigo deed zijn best om al die pintjes op temperatuur te houden. Bij de bovenbuurman werkte echter zo goed als niks meer: de lichten brandden op halve kracht en alleen de frigo gaf nog een teken van leven.

Aangezien wij de ganse dag geschilderd hadden en geen enkel probleem hadden ondervonden, gingen wij ervan uit dat er ergens een apparaat bij onze bovenbuur voor kortsluiting zorgde. Wel sneu voor de bovenbuur, dus stelden we voor een kabel van bij ons tot bij hem te trekken zodat hij toch nog wat op zijn pc kon werken. De buurman verkoos echter andere oorden op te zoeken. Ik kon hem geen ongelijk geven. ;-)

Deze week kwamen we hem tegen in de trappenhal. En wat bleek: blijkbaar had Electrabel "ergens iets verkeerd gedaan" met als gevolg dat ongeveer al zijn apparaten die aan het elektriciteitsnet hingen, gefrituurd waren: kapotte pc, kapotte verwarmingsketel, kapotte microgolf,... Electrabel had toegegeven dat ze een fout gemaakt hadden en de schade zou door hen vergoed worden. Ze wisten wel niet goed wát ze fout hadden gedaan en eigenlijk hadden ze ook niks veranderd maar de schade zouden ze wel betalen. Klinkt u dat ook niet een beetje bizar in de oren, beste lezer? Toegeven dat je een fout hebt gemaakt, maar niet weten wat die fout is...

En het wordt nog vreemder: in de andere, nog onbewoonde appartementen, was er ook schade. Op verschillende appartementen was de bewegingssensor voor de lichten in het halletje doorgebrand. Zwartgeblakerd, naar het schijnt (ik heb het zelf niet gezien, dit zijn de woorden van de overbuur). Enkel ons appartement was gespaard gebleven. Geen enkel apparaat heeft schade ondervonden. Blijkbaar hebben wij ergens een speciale beschermengel die onze apparaten en computers voor schade behoed heeft. Bijzonder bizar.

Nu maar hopen dat het bij deze ene anomalie blijft, want aangezien Elektrabel niets gerepareerd heeft, kan het zijn dat dit probleem zich opnieuw voordoet. En misschien blijven wij dan niet gespaard...

Weird

Twee fotootjes die ik op 23 februari in Brussel genomen heb met mijn Treo. Ik vond het zo'n raar schouwspel dat ik dit gewoon móest fotograferen, waarna ik natuurlijk prompt vergat dat die fotootjes nog op mijn Treo stonden. Ze zijn van ondermaatse kwaliteit, maar ik wilde ze toch graag met jullie delen.

Terrasje

Het eerste terrasje van het jaar 2007 is een feit. Deze avond na het werkcollege samen met mijn vriendje genoten van een overheerlijke salade niçoise (met verse tonijn!) op het terras van de Kosmopol. Zalig om in de buitenlucht te kunnen eten na een vermoeiende dag.

D'r liep trouwens veel bekend volk rond in Leuven. Op een kwartier tijd twee mannen van drieduizend (pieter jelle en i-manuel) en een oudstudiegenootje gezien. Iedereen zag er bijzonder goed gezind uit. 't Zal de invloed van het lentezonnetje zijn. ;-)

Mijn broertje, de motard

Mijn broertje heeft een moto gekocht. Zo'n sportief geval dat eruit ziet als een racemachine (vraag me niet naar het merk, ik ben slecht in het onthouden van merken van gemotoriseerde voertuigen). In één moeite heeft hij zich ook een motorpak op maat laten maken om zijn ranke, slanke lijf (mijn broertje lijkt totaal niet op mij) te beschermen tegen eventuele valpartijen. Hij mist alleen nog een paar motorboots, wat met zijn schoenmaat niet zo evident zal zijn om te vinden.

't Is toch even wennen, mijn broertje op de moto. Diep in mijn gedachten zie ik hem immers nog steeds als die schattige peuter met de mooie blonde krulletjes. De krulletjes zijn gebleven, de kleur is drastisch veranderd. En schattig is hij al lang niet meer. ;-) Ik hou mijn hart vast als hij zijn eerste ritjes op de moto zal maken. 't Blijft toch mijn kleine broertje, he, zelfs al steekt hij ondertussen met kop en schouders boven mij uit.

De schaduw van de wind

Deze middag kocht in een nieuw boek in de boekenwinkel. Niet dat ik veel tijd heb om te lezen, maar wie weet heeft mijn trein binnenkort nog eens een monstervertraging.

The green room

Ondanks het feit dat ik érg, érg, érg blij ben dat de schilderwerken achter de rug zijn, ben ik iets minder blij met de kleur van onze logeerkamer: lichtgroen. Absoluut een foute keuze. Mijn vriend en ik hadden ook nooit groen in gedachten voor de slaapkamers. 't Is de schuld van de mevrouw in de verfwinkel die ons dat lichtgroen heeft aangesmeerd. Gelukkig zijn we begonnen met het schilderen van de logeerkamer, waarna we al snel onze foute keuze merkten en er wijselijk voor kozen om onze eigen slaapkamer in dezelfde kleur als de leefruimte te schilderen. (We zijn daarvoor wel nog wat extra potten verf moeten gaan halen.)

Dus u bent gewaarschuwd: als u bij ons komt logeren, moet u in een lelijk groene kamer slapen. Achja, tijdens het slapen merk je daar toch niet veel van. ;-)

The good life

Met z'n tweetjes in bad in ons pasgeverfde appartementje, genietend van een glaasje wijn, heel veel schuim en geurkaarsjes. Zalig!

Klaar!

Finito! No more paint! Althans toch voor een paar jaar. ;-) Ik ben superblij dat het achter de rug is. Gelukkig zorgde het zonnetje dat in ons appartementje binnenscheen voor een vrolijk sfeertje tijdens het schilderen. Al bij al waren we redelijk snel klaar (al om zes uur deze avond). Het opruimen is nog niet volledig gedaan. Maar da's een detail.

We hebben meteen een flesje Toscaanse wijn (een verjaardagscadeautje dat lange tijd in de kast is blijven staan) gekraakt om het einde van de schilderwerken te vieren.

Het is een mooie dag!

Om te schilderen...

De schoonheid van de ellende

Prachtige zwartwitfoto's genomen tijdens een bezoek van Angelina Jolie aan het vluchtelingenkamp Oure Cassoni in Tsjaad. Ik vind het bewonderingswaardig dat mensen zoals Angelina Jolie hun bekendheid gebruiken om de aandacht te vestigen op de tragedie die aan de gang is in Darfur. Na Rwanda zwoer de internationale gemeenschap dat ze nooit meer de ogen zou sluiten voor genocide. Helaas.

Current mood: tired, but happy

We hebben goed gewerkt vandaag. De twee slaapkamers, de badkamer en het toilet zijn volledig klaar. Het plafond van de leefruimte moet nog een extra laagje krijgen en dan is dat ook achter de rug. Dat betekent dat als we vandaag goed doorwerken, het ganse appartement volledig afgewerkt is.

Met dank aan de schoonfamilie voor de verfhulp.

Het Europees Hof van Justitie

Ik heb nog niks verteld over mijn uitstapje van woensdag naar het Europees Hof van Justitie.

In een notendop:
- te vroeg moeten opstaan (gelukkig stond mijn vriendje mee op, gedeelde smart is halve smart),
- nog een oogje dichtgedaan op de bus (ik had een plek voor twee personen ingenomen en mijn meest ontoegankelijke gezicht opgezet zodat er zeker niemand naast mij zou gaan zitten),
- bij het uitstappen gemerkt dat vriendin D op de tweede bus zat, heel leuk om nog eens te kunnen bijbabbelen met haar, want het was maanden geleden dat we elkaar nog gezien hadden,
- een zaak bijgewoond over intellectuele eigendom en gerechtelijke samenwerking binnen de EU (saai, saai, saai, al een geluk dat er voor een deel in het Italiaans gepleit werd, kon ik mijn taalvaardigheid nog wat oefenen),
- op de terugweg gestopt in een wegrestaurant om de hongerige magen van twee bussen studentjes te vullen,
- hard meegeleefd met D die problemen heeft met de geschifte ex van haar vriend,
- blij geweest dat ik na een te lange busrit weer in Leuven was.

Enfin, ik stel het nu wel een beetje karikaturaal voor. Ik vond het best wel interessant om het Europees Hof van Justitie in het echt te zien. Maar ik had een iets imposanter gebouw verwacht en de pleidooien in de zaak bleven maar duren en ik had gewoon heel veel honger en iedereen weet dat ik niet te genieten ben als ik honger heb. Gelukkig had ik een stuk chocolade mee naar binnen gesmokkeld (het was uitdrukkelijk verboden te eten in de rechtszaal) en daar heb ik mijn suikerniveau een beetje mee op peil kunnen houden. En dat vroege opstaan en die lange busrit, dat was er toch echt te veel aan.

Alarm

Deze nacht om kwart na twee in het kantoorgebouw recht tegenover ons. Man, man, ik dacht dat de wereld ging vergaan, zo'n lawaai. Mijn vriendje en ik zijn alletwee opgestaan om te zien wat er aan de hand was, maar er viel niks te zien: geen politiewagens, geen wagens van de beveiligingsfirma, geen brandweer, noppes.

Dan was ik voor de verandering eens op tijd in bed gekropen. Uitgeslapen opstaan 's ochtends, het is mij echt niet gegund.

Yikes!

Ik stond hier zonet in ons eigenste appartementje oog in oog met één van de werkmannen die nog steeds in het gebouw rondwaren. Hij kwam iets opmeten. Ik heb niet zo goed begrepen wát hij kwam opmeten, want ik denk dat hij zo mogelijk nog meer geschrokken was dan ikzelf. Al een geluk dat hij geen vijf seconden later binnenkwam, want dan had ik hier in mijn blootje gestaan. Ik stond namelijk net op het punt een douche te nemen.

Ik hoop toch echt dat die werken hier snel gedaan zijn...

Doctor U

Mijn vriend en ik waren na het werkcollege (dat tegen alle verwachtingen in erg interessant was) nog net op tijd om de voorzitter van de doctoraatsjury te horen verkondigen dat vriendin U zich voortaan doctor mag noemen. Na het applaus van het publiek werd het woord gegeven aan haar promotor voor de traditionele speech. Een heel mooie en ontroerende speech waarin hij veel lovende woorden over had voor de eerlijkheid en bescheidenheid van U. 't Is waar, als het over haar doctoraat ging, was U altijd de eerste om haar werk te minimaliseren: 't was toch niet zo goed en eigenlijk kon dit en dat nog wel beter. Terwijl ik vind dat ze met recht en rede trots mag zijn op haar werk. Ze heeft er hard voor gewerkt en het resultaat mag gezien worden.

De receptie achteraf was plezant. Veel bekend volk en gelegenheid om toffe gesprekken te voeren. De mama van U straalde van trots en zelfs haar papa vond vandaag doctoreren toch iets minder tijdverlies dan gewoonlijk. ;-) U bleef bij dit alles haar gewone bescheiden zelve. Benieuwd welke richting ze haar carrière nu zal uitsturen.

Hoofdpijn en concentratieproblemen

Zou de vermoeidheid mij dan toch eindelijk te pakken gekregen hebben? Nah, we doen alsof we er niks van merken en werken dapper verder. Staan straks nog op het programma: een werkcollege en de receptie van de doctoraatsverdeding van vriendin U (de verdeding zelf moet ik helaas missen door dat &#§!)2ç werkcollege).

Maar ik denk dat ik vanavond toch eens een poging ga doen om op tijd in bed te kruipen.

8 maart: Internationale Vrouwendag

Eigenlijk zou het elke dag vrouwendag moeten zijn, want ondanks de vooruitgang die geboekt werd, zijn we nog ver verwijderd van een samenleving waarin mannen en vrouwen gelijke kansen krijgen. Helaas is geslacht niet het enige vlak waarop discriminatie bestaat. Toch is het goed dat op een dag als vandaag de problematiek van de ongelijke behandeling van vrouwen en mannen eens extra onder de aandacht gebracht wordt.

Breek het glazen plafond! Overbrug de loonkloof!

Way to go, Mozart!

Pijnlijke penis zorgt voor eierexplosie.

Enquête-tijd

Vandaag zaten er maar liefst vier verschillende enquêtes in mijn mailbox. Nu ben ik over het algemeen dol op het invullen van enquêtes (tja, een rare kronkel die waarschijnlijk terug te voeren valt op een jeugdtrauma), maar er bestaat wel zoiets als van het goed te veel...

Yet another bomaanslag in Irak

Ik kan daar zo moedeloos van worden, he.

Knopen doorhakken

Vandaag heb ik een belangrijke knoop doorgehakt. Een knoop waarmee ik al een tijdje in mijn maag zat en waardoor mijn nachten minder kwaliteitsvol waren dan gewoonlijk. Een "carrièrebepalende" knoop om zo te zeggen. Ik had een interessante jobaanbieding op zak, maar heb het aanbod na veel vijven en zessen afgewezen. Ik voel me momenteel goed in mijn huidige job en met de stress van de verhuis en de studies had ik gewoon geen zin in nieuwe-job-stress.

De toekomst zal uitwijzen of ik de juiste keuze gemaakt heb.

Vermoeiende vooruitzichten

Net vernomen dat ik woensdagochtend om 5.00u (enfin, ochtend, da's het putteke van de nacht voor mij) verwacht wordt op het Ladeuzeplein voor een uitstapje naar het Hof van Justitie in Luxemburg. Nu, op zich ben ik dol op dit soort uitstapjes, maar jongens toch, vijf uur 's ochtends??? Hopelijk kan ik nog wat slapen op de bus.

De helft van 666

Is 333. Goya bedankt iedereen die ik in mijn vorig berichtje ben vergeten. Een dikke dankjewel aan de gulle sponsors!!

Verf, verf, verf

Zo'n dagje schilderen is verdorie vermoeiend. Maar het resultaat mag gezien worden. We (= mijn vriend, zijn ouders, zijn broer en zus en ikzelve natuurlijk) hebben erg ons best gedaan. Het ganse appartement (plafonds inbegrepen) is van primer voorzien. Om dit resultaat te bereiken ben ik deze ochtend veel te vroeg uit mijn bed moeten kruipen en dat terwijl ik er gisteren eigenlijk een tikkeltje te laat erin lag. Eigen schuld, dikke bult, moest ik maar niet nog iets willen gaan drinken in de Wentelsteen met enkele toffe mensen.

Wat mij eraan doet denken dat ik iedereen die aanwezig was op onze BlogMeet van harte moet bedanken. Ik vond het een geweldige avond, heb talloze leuke gesprekken kunnen voeren en heb in één moeite mijn hoofdrekenen wat kunnen opfrissen. ;-) (Volgende keer gaan we toch met bonnetjes proberen te werken om de afrekening op het einde wat simpeler te maken.) Een dikke dankjewel ook aan mijn vriendje, die samen met mij de blogmeute trotseerde om centjes te verzamelen. 't Is een schatje (en hij kan goed kantjes schilderen).

Nu ga ik een lekker warm bad nemen. Ik denk dat ik vannacht goed zal slapen.

Hectisch

Vanochtend Italiaanse les (het eerste kwartier was weer afzien, mijn Italiaans zat héél ver). Na de les rap rap een boterhammetje gegeten en verf gaan kopen om ons appartementje een mooier uitzicht te geven. Volgens mij zijn wij de ideale klanten: wij vragen uitleg en beslissen vervolgens op vijf minuten wat we willen. Omdat we leven in een voortdurende race tegen de klok, hebben we niet de tijd om winkels af te lopen om prijzen te vergelijken. Als wij u online vinden en uw aanbod staat ons aan, is de kans groot dat u aan ons zal verkopen.

Daarna nog snel naar de Delhaize om voldoende brandstof in te slaan om morgen de noeste schilders van voedsel te voorzien. Douche genomen en nu naar de BlogMeet! Ik heb er zin in!

Stop racisme!

Via.

Verjaardagsdiner

Gisteren zijn we, om de verjaardag van mijn vriend op gepaste wijze te vieren, gaan dineren in de Voltaire. We hadden geluk dat de zeswekelijkse Saveuravond net samenviel met zijn verjaardag. Ik ben al een half jaar aan het proberen zo'n saveuravond bij te wonen, maar telkens had ik andere verplichtingen. Deze keer hadden we geluk. Ik was er dan ook heel snel bij om een tafeltje voor ons twee te reserveren.

Het werd een behoorlijk geslaagde avond. Het concept van de saveuravond is simpel: je krijgt van elk nieuw gerecht op de suggestiekaart een klein hapje te proeven. Wat neerkomt op vijf voorgerechtjes, vijf hoofdgerechtjes en vijf desserts. Op die manier proef je van alles wat en kan je ook gerechten proberen die je misschien zelf nooit zou bestellen als ze op de kaart staan.

Mijn favoriete gerechtjes van de avond:
- Carpaccio van tonijn à la Niçoise
- Eendenfilet met appelsiensaus en gebakken polenta
- Sorbet van meloen onder bubbels

Lekkere herinneringen. En nu ga ik nog wat keukenkastjes kuisen.

De plinten zijn geplaatst!

Eindelijk!

Shutdown Day

Wie bedenkt nu zoiets?

De brandweer betoogde grimmig

Al moet ik zeggen dat ik daar bitter weinig van gemerkt heb. De brandweerlui die ik gisterenmiddag in hartje Brussel tegenkwam, zagen er best goedgeluimd uit. Met een man of dertig in vol ornaat bovenop een brandweerwagen en maar zwaaien naar alles wat knap en vrouwelijk was. Plezant, zo'n uitstapje naar de hoofdstad. ;-)