Valentijnsdiner

Omdat we de laatste avonden veel te veel gekuisd hebben naar onze goesting, namen we gisteren een snipperavond. Mijn vriend had een tafeltje gereserveerd in een restaurantje in het Leuvense (wat niet zo eenvoudig bleek te zijn, één dag voor Valentijn). Het uitverkoren restaurant was de Etenstijd in de Muntstraat. Een restaurant dat voor ons voor eeuwig en altijd onlosmakelijk met een "hapje boter" verbonden zal zijn. ;-)

Mijn vriend had pas om acht uur gereserveerd omdat ik 's avonds nog naar een presentatie van een Fin over nieuwe media wilde gaan. Big mistake van mijn kant. De Fin bleek een goed spreker te zijn, maar de inhoud van zijn presentatie kon mij echt niet boeien. Ik zat niet bepaald te wachten op een opsomming van alle Finse fondsen die op de één of andere manier subsidies aan kunstenaars uitkeren. Boooooring. En ik kon er niet vroegtijdig tussenuit knijpen, want er waren maar zes luisteraars aanwezig.

Na de presentatie moeten spurten om mijn trein te halen, want de presentatie was dan ook nog eens uitgelopen. Dat spurtje bleek bij aankomst in het station trouwens overbodig te zijn. De eerste treinen richting Leuven waren aangekondigd met twintig minuten vertraging. Grmbl, het was mijn openbaar vervoer-dagje niet.

Gelukkig waren we nog net op tijd in het restaurant, dat bomvol Valentijnvierders zat. We kwamen al direct in de juiste stemming door het aangeboden aperitief. Het was trouwens een ware hekselketel in de Etenstijd. Doordat we vlakbij de etenslift zaten, konden we de obers bijzonder goed observeren. De stress steeg zienderogen. Te veel volk in een klein restaurant en te weinig personeel. De keuken die de bestellingen niet kon volgen. Een koppel dat na meer dan een uur wachten op hun eten het boos aftrapte. Animatie verzekerd. Ons kon het niet zozeer deren. We hadden de tijd en de wijn werd goed bijgeschonken. ;-)

Het eten was trouwens voortreffelijk. Vooral de zalm en tonijn met mosterdroom was overheerlijk. Ik vond het alleszins een behoorlijk geslaagde avond. Om de twee overstresste obers een hart onder de riem te steken, hebben we een deftige fooi achtergelaten. En wat bleek, een derde ober had afgezegd voor de avond. De obers waren verbaasd dat we hen een schouderklopje gaven voor het harde werk. Waarschijnlijk hadden ze die avond al veel negativiteit te verduren gekregen. Ook chapeau voor de mensen in de keuken. Dat moet daar beslist niet plezant geweest zijn.