Terri sterft

En hiermee is dan eindelijk een einde gekomen aan een gerechtelijke lijdensweg van zeven jaar. Het recht heeft gezegevierd. Al de inspanningen van rechtse politici ten spijt.

Ik hoop dat haar ouders en familieleden erin slagen heel deze ellende achter zich te laten en hoop dat de krassen op hun ziel langzaamaan zullen helen. Ze hebben lang genoeg valse hoop gekoesterd. Terri's bewustzijn is al vijftien jaar geleden gedoofd, haar lichaam is haar bewustzijn nu gevolgd.

Impressies van Rome

Piazza di Spagna en heel veel volk (26 maart 2005)

Nog meer volk

I'm back!!

Back from outer space, errr, from Rome, I mean. ;-)

Eerste indrukken van Rome: volk, volk, volk en nog eens volk. Toeterende, verkeerslichten negerende auto's, opdringerige verkopers en duizenden handtassen.

Hopelijk heb ik morgen meer tijd om wat uit te wijden over mijn belevenissen aldaar. Momenteel kan ik jullie alleen zeggen dat de paus niet is doodgevallen tijdens ons bezoekje. Alhoewel er genoeg cameraploegen kampeerden voor zijn stulpje "in het geval dat".

Note to self: sleep is precious.

Stress!

Binnen een zevental uur zullen ik en mijn vriendje ons ettelijke kilometers boven Europa bevinden. Op weg naar Rome, de Eeuwige Stad. En momenteel zit ik boordevol reisstress. Wat niet bepaald aangenaam is voor mijn vriendje want die heeft vanavond al een paar verwensingen naar zijn hoofd gekregen. Gelukkig kent hij mijn pre-reisbuien en houdt hij zich naar goeie gewoonte heel erg koest. This too shall pass.

'k Weet het, ik hoef mij nergens over op te jagen. We hebben echt alles in onze valies zitten en Rome is nu niet bepaald een ontwikkelingsgebied. Dus wat we vergeten zijn, kunnen we daar nog altijd kopen. Het allerbelangrijkste, mijn lenzen, bril en lenzenproducten heb ik bij. Dus wat kan er nog mis gaan? Veel, volgens mijn overreagerende hersencellen. Ik leg vanalles klaar om het klaargelegde vlak daarna te verplaatsen en prompt niet meer te weten waar ik die spullen nu in godsnaam weer gelegd heb.

Stress stress stress.

En we zijn ook niet goed genoeg voorbereid! Nope, ik heb de reisgids maar één keer gelezen en we hebben helemaal nog niet besproken wat we morgen gaan bekijken. En wat als we door onze gebrekkige voorbereiding tot de conclusie komen dat een bepaald museum gesloten is net op de dag dat wij het willen bezoeken? En wat als die dag de laatste dag is? Dan heb ik dat niet gezien! Rampspoed! Geweeklaag! Tandengeknars!

En zo gaat dat maar door. 't Is echt om gek van te worden. Wedden dat ik vannacht geen oog dicht doe? Enfin, ik zal dan toch heerlijk slapen op het vliegtuig... ;-)

Recht op leven... of op sterven?

Ik volg al geruime tijd met meer dan bijzondere aandacht de zaak Terri Schiavo en ben dan ook zeer verheugd te vernemen dat federale rechter James Whittemore vandaag besloten heeft dat de voedingstube niet teruggeplaatst mag worden.

Ik mag er zelf niet aan denken dat ik vijftien jaar als een plant zou moeten leven. Het idee alleen al bezorgd me koude rillingen. Tegelijkertijd gaat mijn hart ook uit naar de ouders, die al die jaren zijn blijven vechten voor het leven van hun dochter. Hun strijd is dapper, maar ik vrees dat ze voor de verkeerde zaak vechten. Hun dochter is immers al dood, het enige wat er nog overblijft van haar is een lege schil. Ik moet ook vermelden dat ze in al die jaren juridische strijd niet één keer het gelijk aan hun kant gekregen hebben.

Het siert de Amerikaans rechters dat zij zich niet laten vermurwen door de politieke druk die er bestaat vanuit rechts-conservatieve hoek. Ik denk dat in dit geval gezegd mag worden dat het recht heeft gezegevierd. Hopelijk wordt het beroep van de ouders nu ook afgewezen en duurt Terri's doodstrijd niet te lang.

Need sleep

Really, really bad...

So much to do! So little time!

Slaapwel en tot morgen!

Girls with slingshots

Belofte maakt schuld. Dus hieronder volgt een lofzang op een redelijk nieuwe webcomic.

Girls with slingshots is een webcomic over de kleine dingen des levens, zoals daar zijn de liefde (of het gebrek daaraan), jobperikelen, vriendschap, babysitten, vibrators en pratende cactussen. Danielle Corsetto heeft een prachtig vloeiende tekenstijl, waar ik eerlijk gezegd een beetje jaloers op ben. De humor in de strips is fijnzinnig en de verschillende personages zijn goed uitgewerkt. Het enige minpunt is dat de strip maar twee keer per week geupdatet wordt. Dat is gewoon veel te weinig!

Gisteren

Hebben we een geweldig feestje gebouwd in bar Esperança op de Oude Markt in Leuven. En dit ter gelegenheid van de verjaardag van mijn vriendje. Fantastisch gezelschap. Weer een aantal interessant nieuwtjes te weten gekomen. En na twaalven de beentjes losgegooid. Meer moet dat niet zijn.

Ik heb er echt van genoten. En binnenkort ga ik nog meer genieten van de sauna- en welnessbonnen die mijn vriendje gekregen heeft. Want in een goeie relatie moet je alles delen, he. ;-)

Ciao.

Almost weekend!

And boy (or girl), do I need it!

En welke waardevolle les hebben wij deze week geleerd? Als je op voorhand zegt dat je na een gourmetavond dadelijk naar huis gaat, doe dat dan ook! Het is een slecht (ik herhaal: slécht) idee om daarna nog op café te gaan. Écht wel. Eer dat je lichtelijk aangeschoten in bed ligt naast je ook lichtelijk aangeschoten vriendje, is het al weer bijna tijd om op te staan. (En om het verhaal nog sappiger te maken: lichtelijk aangeschoten vriendje is erin geslaagd om de wekker een uur te vroeg te zetten. Reutel!)

Anyway, donderdag heb ik alle moeite van de wereld gedaan om wakker te blijven tijdens de workshop. Ik vermoed dat het interessant was, spijtig dat mijn hersenen in slaap gevallen waren. Gelukkig was het eetbuffet 's middags dik in orde. En wat is er beter tegen een kater dan een glaasje wijn bij een eetfestijn?

En nu: WEEKEND!

Asociaal

Ok, ik beken. Ik ben eigenlijk verschrikkelijk asociaal. Jaja, jullie dachten ongetwijfeld: die yab met haar duizend en één hobby's, haar functie als pr-verantwoordelijke bij een studentenvereniging, haar voorliefde voor het organiseren van feestjes allerhande, die moet toch echt wel een sociaal voelend wezen zijn...

Niet dus.

Vanaf het moment dat ik op een trein stap ben ik Miss Anti-sociality. Het gaat zelfs zover dat, als ik een bekende op het perron zie, ik mij snel uit de voeten maak om zover mogelijk van hem of haar vandaan te staan. Ik heb géén behoefte aan smalltalk op de trein. De 50 minuten die ik per dag in de trein doorbreng, zijn voor mij en voor mij alleen. Ik en mijn krantje of favoriete leesboek van het moment hebben écht geen extra gezelschap nodig. Dus als je mij tegenkomt in een station en me ziet wegduiken achter één of andere paal, vergeef het mij dan. Ik heb ook nood aan een beetje quality time met mezelf.

Tot zover deze ontboezeming.

Druk

De vijf man en een paardekop die deze blog lezen hebben misschien al gemerkt dat de frequentie van mijn blogberichtjes wat is afgenomen. Dat komt doordat ik het de laatste tijd echt druk druk druk heb. Op het werk zijn we druk bezig met het testen van een splinternieuwe software-installatie en tijdens mijn schaarse vrije uurtjes hol ik van het ene etentje naar het andere trouwfeest met een tussenstop hier en daar in een gezellig cafétje. Ondertussen verzet ik nog wat werk voor mijn studentenvereniging en mijn lessen Italiaans en deze opsomming is alles behalve volledig.

Nu hoor ik jullie (zwaai naar mijn vijf trouwe lezers) al zeggen: "Dat doe je jezelf toch aan?" En natuurlijk hebben jullie overschot van gelijk. Er is niemand die mij ertoe dwingt mijn agenda zo overvol te plannen. Ik heb het nu eenmaal altijd al heel erg moeilijk gehad om "neen" te zeggen. En eerlijk is eerlijk, ik kick een beetje op volle agenda's. Soms heb ik wel wat schrik dat mijn chronisch slaaptekort zich vroeg of laat zal wreken. En dat ik dan de rekening gepresenteerd zal krijgen. Maar die gedachten waaien meestal snel weer over en dan ga ik weer vrolijk verder.

Op naar het volgende feestje!

Chinese man tilt 75 kg op met penis

Dit berichtje stond vandaag in de Standaard. Ik heb mijn vriend alvast een set gewichtjes cadeau gedaan voor zijn verjaardag. ;-)

Moe

Kom net terug van een trouwfeest van een studiekameraad ergens in het verre West-Vlaanderen. Ik heb mij enorm goed geamuseerd. Het eten was om duimen en vingers bij af te likken en d'r waren veel interessante mensen om mee te babbelen. De DJ had wel even problemen om het juiste genre te vinden, maar rond een uur of één begon het lekker te swingen. Omdat we veel te veel gegeten hadden, moesten we natuurlijk goed uit de bol gaan op de dansvloer om al die calorieën weg te werken.

Het enige minpuntje was dat het volk al erg vroeg naar huis begon te gaan. Om half één startte de grote leegloop. Mijn vriend en ik zijn ongeveer tot het laatste gebleven (een uur of drie) om vervolgens bloednuchter (ze stopten al met wijn schenken om elf uur) naar ons hotel te rijden. Alwaar we er al om negen uur uit moesten om te ontbijten...

Ik voel mij nu wel een beetje moe. (understatement)

't Is nog altijd even heet in de Hel

Mijn vorig berichtje was waarlijk profetisch. Onze hooggeëerde gasten zijn dus gewoon vergeten dat ze vanavond bij ons verwacht werden. Zoiets zou mij nu NOOIT overkomen, he! Djezus. Na twintig minuten met rammelende magen naar ons voorgerecht te zitten staren hebben, heeft mijn vriend dan maar gebeld. En ze vielen dus totaal uit de lucht. "Hoe? Etentje? Bij jullie? Vandaag?"

Ik ben super pissed!! Super, super, super, super pissed.

En 't is natuurlijk veel te laat om nu nog andere gasten te vinden. Iedereen heeft al gegeten om negen uur.

Enfin, we hebben nu dus genoeg eten om er drie dagen van te eten. En die fles champagne die we koud hadden liggen, die drinken we dan maar met z'n tweetjes op. Neh!

Hell has frozen over

We krijgen binnen een tiental minuutjes mensen te eten en ongelooflijk maar waar: alles is klaar! Geen last minute stress, geen groenten die nog gesneden moeten worden als de gasten al hier zijn. Al de kaarsjes branden. De tafel is gedekt. Het voorgerecht is klaar. Dit is te mooi om waar te zijn. Seffens ontploft de oven nog eens of zo...

Hereninging

Ik weet niet of jullie het je nog herinneren, maar een tijdje geleden is mijn portefeuille gestolen. Wel, ondertussen heb ik hem dus terug. Ik heb geen idee wie hem teruggevonden heeft, maar enkele dagen geleden lag er een brief in de brievenbus dat mijn "geldbeugel" per postpakket op de dienst bevolking van mijn gemeente was afgeleverd.

Om een lang verhaal kort te maken: er zat nog redelijk wat in, maar de dieven hebben toch een fijne slag geslagen.

Ontbreken: mijn identiteitskaart, bankkaart, treinabonnement, een bon de Delhaize van 5 euro, een bon van een klerenwinkel, 4 filmtickets en het sleuteltje van mijn fiets. En natuurlijk is al het geld weg.

Enfin, ik ben al blij dat ik mijn rijbewijs, studentenkaart en nog een heel rits andere dingen terug heb. Een onverwachte meevaller, want ik had de hoop al opgegeven ooit nog iets van de inhoud terug te zien.

Babbel-badminton

Ben deze avond gaan badmintonnen met een heel goeie vriend. Een schat van een jongen en een waardig badmintonpartner op de koop toe. Jammer genoeg was er veel te veel badminton-hongerig volk komen opdagen voor de training. Hierdoor hebben we meer langs de kant gewacht tot er een veldje vrijkwam, dan dat we effectief gespeeld hebben. Dus hebben we maar van de nood een deugd gemaakt en een boom opgezet over de dingen des levens. Het deed echt goed om voor de verandering nog eens een diepgaand gesprek met iemand anders dan mijn vriend te hebben. Een aangename afwisseling voor de oppervlakkige gesprekken tijdens de middagpauze op het werk.

Goeie vrienden moet je koesteren.

Inspirerend?

Ik moet vannacht beslist een esoterische droom gehad hebben, want deze morgen werd ik wakker en spookten zowaar de tien geboden door mijn hoofd. Jawel, je leest het goed! En dat nog wel voor een fervent atheïst.

Blijkbaar heb ik in mijn dromen de godsdienstlessen uit het middelbaar zitten herkauwen. Of moet ik dit nu als een teken van boven zien? Word ik geroepen om het pad van de waarheid te bewandelen? Moet ik mij bevrijden van mijn aardse ketenen en mijn leven ten dienste stellen van een hoger doel? Of misschien zat ik gewoon met dat liedje van Boudewijn de Groot in mijn hoofd:

En vergeet het vierde van de tien geboden
Die u als goed christen zeker kent

Kennen jullie ze eigenlijk nog? Die tien geboden? Allez kom, om het uit mijn systeem te krijgen:

Bovenal, bemin één God
Zweer niet ijdel, vloek noch spot
Heilig steeds de dag des Heren
Vader, moeder zult gij eren
Dood niet, geef geen ergenis
Doe nooit wat onkuisheid is
Vlucht het stelen en bedriegen
Ook de achterklap en 't liegen
Wees steeds kuis in uw gemoed
En begeer nooit iemands goed

That's all folks!

Veilig Leuven

Vandaag in de Metro: in 2004 is in de politiezone Leuven geen enkele verkeersdode gevallen. En dit zou vooral te danken zijn de verscherpte controles op overtredingen in combinatie met de beruchte flitspalen. Hopelijk stemmen deze cijfers de hardnekkige overtreders tot nadenken.

Neen, het is echt niet stoer om de snelheidsbeperkingen in de bebouwde kom te negeren. Nope, gsm-en achter het stuur hoort niet. Doe die gordel eens wat meer aan. Hoeveel spotjes met crash test dummies hebben jullie nodig om overtuigd te worden? Stop alstublieft eens wat meer aan zebrapaden. Voetgangers halen ook graag de andere kant van de weg. En een beetje hoffelijkheid heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.

Enfin, het kan het veiligheidsgevoel in Leuven alleen maar ten goede komen. ;-)

Reclame

Even wat reclame maken voor een gezellig en redelijk nieuw café in het Leuvense: de PurPur. Momenteel valt er nog niet veel te beleven op hun website, maar laat dat je vooral niet tegenhouden om eens binnen te springen voor een overheerlijke smoothie of één van de vele smaken koffie. Ik heb mij laten vertellen dat die koffie echt wel de moeite is, maar kan dit niet bevestigen, omdat ik dat bittere zwarte goedje niet naar binnen gekapt krijg. De smooties zijn echter een absolute aanrader. Zalig!

Het interieur van de PurPur is volledig in roodtinten uitgewerkt en de zeteltjes en oude bioscoopstoelen zorgen voor een gezellig sfeertje. En, en, en, hét grootste pluspunt van dit café: het is volledig rookvrij! Jawel, u leest het goed. PurPur is één van de twee enige cafés in Leuven waar je zonder hinderlijke sigarettenrook van je drankje of snack kan genieten.

En nu het woord rookvrij dan toch gevallen is: mensen die ook zo'n hekel aan passief roken en stinkende kleren hebben, onderteken a.u.b. deze petitie.

Softwarepatenten

De Europese Unie is weer een stapje dichter bij de effectieve implementatie van softwarepatenten. Software patenten zijn al een hele tijd een hot issue in het open source wereldje. Even de verschillende standpunten op een rijtje zetten:

De voorstanders: http://www.patents4innovation.org ; http://www.eicta.org

De tegenstanders: http://swpat.ffii.org ; http://www.softwarepatenten.be

De petitie: http://petition.eurolinux.org

Ikzelf: tot nader order, speel ik Zwitserland. Ik heb mij nog niet genoeg in de materie verdiept om hier een gefundeerde mening over te hebben. Ik vind in beide standpunten plausibele argumenten terug. Dus ik blijf voorlopig neutraal.

Die studenten van tegenwoordig...

Als eeuwige student (een tiental jaar geleden begon ik aan mijn eerste universitaire opleiding) heb ik de laatste jaren aan den lijve kunnen ondervinden hoe het studentenleven veranderd is. En zie, nu staat er een artikel in de Standaard dat mij daarin bijtreedt.

Ja, het is een feit dat de student minder weggaat en minder geëngageerd is. Ik merk dit maar al te goed wanneer ik iets organiseer voor mijn studentenvereniging. Studenten komen niet meer uit hun kot. Zelfs niet voor gratis drank! Je moet al heel goeie argumenten hebben om ze naar buiten te lokken. En ja, KotNet en internet zitten hier voor meer dan een klein beetje tussen. Je kan nu gezellig op kot zitten chatten of MSN'en (yuk, gebruik liever jabber). Pas op, ik ben zelf de eerste om van deze communicatiemiddelen gebruik te maken (behalve van MSN dan, want dat is brol). Maar toch vind ik het jammer dat het sociaal leven van de student in deze richting evolueert.

Waar zijn de tijden dat je tijdens de openingstd's van grote kringen over de koppen kon lopen? Waar zijn de tijden van de grote studentenprotesten (toegegeven die waren toen ik begon te studeren ook al lang voorbij)? De student van tegenwoordig studeert voor het diploma. Natuurlijk kan ik hem of haar daar geen ongelijk in geven, studeren kost immers veel geld en zonder diploma spring je niet ver meer in deze samenleving. Maar toch, het echt studentikoze is aan het verdwijnen.

The times they are a-changin'. Achja, nostalgie is een verschijnsel van alle tijden, zeker?

Happily Ever After

Het regent trouwlustigen in onze vriendenkring. Dit jaar staan er (voorlopige stand) al vier trouwpartijen op het programma. En vorige week nog kreeg ik een mailtje waarin een nieuwe verloving wereldkundig werd gemaakt. (Bij deze wil ik mijn medeleven betuigen aan de bruidegom in spé. Zijn bruid is een echte bitch. Run, Forrest, run!)

Eerlijk waar. Ik zie het nut van zo'n trouwpartij niet in. Voor mij is een relatie iets louter persoonlijks en ik zie de meerwaarde niet van het "ten overstaan van al je vrienden en kennissen mekaar trouw beloven". En kan ik dat eigenlijk wel "trouw beloven"? Sure, ik zie mijn vriend doodgraag, maar wie ben ik om te zeggen dat dat binnen tien jaar nog het geval zijn? En wat als hij iemand anders tegenkomt op wie hij verliefd wordt? Die dingen gebeuren nu eenmaal. De statistieken zijn er om het te bewijzen.

Nu moet ik wel toegeven dat ikzelf doodgraag naar trouwfeesten ga. Een gelegenheid om eens goed te eten en te drinken, gezellig te babbelen en (als de DJ wat meezit) goed uit de bol te gaan op de dansvloer, laat ik niet graag aan mij voorbij gaan. Dus blijven jullie vooral trouwen! Maar stop a.u.b. met te vragen wanneer het onze beurt zal zijn. Want die plaat begint wat afgezaagd te worden.

Foutje

In de categorie pijnlijke vergissingen kan dit anders ook wel tellen...

Maar geen nood, katholieken aller landen, voorlopig leeft de paus nog. Of zijn leven momenteel kwaliteitsvol is, daar heb ik serieuze twijfels over. Maar als zijn toestand verergert, zal hij alleszins moeten lijden tot het einde, want euthanasie is nu eenmaal niet bespreekbaar binnen de kerk.

Collateral damage

Italiaans geheim agent komt om door Amerikaanse kogels bij het overbrengen van de pas vrijgelaten Giuliana Sgrena naar de luchthaven van Bagdad. Giuliana Sgrena zelf raakt gewond bij deze schietpartij.

Ik denk dat dit incident illustreert hoe zwaar gespannen de zenuwen gespannen staan bij de Amerikaanse soldaten in Irak. Er zal alleszins een hartig woordje over deze kostelijke vergissing gesproken worden tussen bondgenoten Italië en Amerika.

Zin

In sex. Deze morgen bij het opstaan had mijn vriendje een bijzonder mooi geval van ochtendlijke hardheid. Waar ik hem natuurlijk met plezier vanaf geholpen heb. ;-) Helaas is de klok onverbiddelijk (en die treinen van tegenwoordig wachten ook al niet meer op laatkomers) en moest ik op mijn honger blijven zitten. Dus nu loop ik al de hele ochtend met een onbevredigd gevoel rond...


Bij deze is mijn vriendje al gewaarschuwd voor vanavond. ;-)

Webcomics

Even een lans breken voor een kunstvorm waarmee velen onder jullie niet bekend zullen zijn. Ik wil het met jullie hebben over webcomics. En neen, het woord "kunst" is niet ironisch bedoeld.

Maar laat ik beginnen bij het begin. Als kind was ik al zeer geboeid door strips. Kiekeboe, Suske en Wiske (toen de strips nog door Willy Vandersteen gemaakt werden), Blauwbloezen,... Enfin, ik ga hier geen lijstje van mijn jeugdherinneringen opstellen. Dat zou mij te ver leiden. Het volstaat om te zeggen dat ik als klein meisje een onverzadigbare striphonger had. Wat zich onder meer vertaalde in een jarenlang abonnement op Robbedoes magazine.

Toen ik begon te studeren aan de universiteit doofde mijn interesse in strips een beetje uit. Ik had wel andere zaken aan mijn hoofd (knappe kerels en zo) en ik vond niet direct mijn gading in de volwassenstrips. Maar een tweetal jaar geleden kwam er een einde aan mijn onverschilligheid. Ik kreeg toen van een bevriend koppel een paar albums van Donjon cadeau voor mijn verjaardag. En zo kreeg ik de kans om opnieuw kennis te maken met een minnaar die ik wat uit het oog verloren was. Het weerzien was bijzonder passioneel. Ik begon weer regelmatig strips te kopen en werd een vaste klant bij Het Besloten Land in Leuven.

En ja, van het één komt het ander. Aangezien het internet zo'n belangrijke plaats in mijn leven inneemt, bleef mijn interesse in strips niet beperkt tot het papieren medium. Ook online bloeit er veel moois op stripvlak. Ok, toegegeven, d'r zit ook veel slecht getekende platvoerse rommel tussen. Maar laten wij op zoek gaan naar de parels.

Daarom stel ik voor wekelijks een blogberichtje te wijden aan een webcomic. Ik zal proberen een zo breed mogelijk spectrum te bestrijken. Want niet iedereen is fan van manga, bijvoorbeeld.

Een voorsmaakje om te beginnen: Count your sheep.

Heisa om een stickertje

't Is weer eens wat anders dan een storm in een glas water. ;-)

artikel in de Standaard
eerste vermelding op blog van lvb
tweede vermelding op blog van lvb

Braillemuis

Tiene Nobels, die nog samen met mij in het Arenbergorkest gezeten heeft, knutselde een braillecomputermuis in mekaar en kreeg daar nog een doctoraat voor ook. Een prachtige uitvinding die het virtuele bestaan van onze gehandicapte medemens weer een beetje aangenamer maakt.

Proficiat, Tiene!

Hoofddoek of niet?

Het ziet er niet naar uit dat de controverse rond het al dan niet dragen van een hoofddoek snel ten einde zal komen. In Engeland is zopas een uitspraak gedaan door de Court of Appeal in het voordeel van een jongedame die het recht opeiste op de schoolbanken een jilbab (een soort kleed dat alle lichaamsdelen bedekt behalve het gelaat en de handen) te dragen.

Ik heb al vaak nagedacht over deze materie en persoonlijk ben ik eerder geneigd de kant van de persoonlijke vrijheid te kiezen. Mij stoort het niet als iemand een hoofddoek draagt. En toegegeven, sommige jonge vrouwen dragen zeer fijn afgewerkte stoffen, die perfect afgestemd zijn op hun outfit. Het probleem is natuurlijk dat sommige vrouwen deze kledij misschien niet uit vrije wil dragen. Maar hoe controleer je dit?

Een zeer belangrijke vraag ter zake is ook: welke grenzen stel je aan de vrije wil? Want ik kan ook wel begrip opbrengen voor de beslissing van Frankrijk, waar seculariteit een belangrijke basisprincipe van de staat is, om hoofddoeken en andere religieuze symbolen uit openbare gebouwen te bannen. Een uniform is gelijk voor iedereen. Waarom daar uitzonderingen op toestaan?

Genoeg stof voor controverse, dus.

Oorlog in kleur

Toch verbazingwekkend wat een impact een beetje kleur kan hebben. Als ik mij een beeld van WOI probeer voor de geest te halen, komen er automatisch zwart-wit beelden in mijn hoofd op. En om de één of andere reden schept zo'n zwart-wit foto voor mij meer afstand (dit is een volkomen subjectieve gewaarwording). Het lijkt ergens kunstmatiger. Net alsof de foto gedeeltelijk in scène gezet is.

Deze foto's tonen echter de grote oorlog in volle kleur. En opeens lijken de mensen en gebouwen op de foto's minder ver verwijderd in de tijd. Een document voor de eeuwigheid. Opdat we niet zouden vergeten.

Trackback

Juicht volkeren der aarde, want vanaf vandaag is mijn bescheiden blogje nu ook uitgerust met een trackback mechanisme! En zo heb ik toch wel het grootste minpunt van blogspot overwonnen.

Blogspot-bloggers die mijn lichtende voorbeeld (kuch kuch) willen volgen, verwijs ik graag naar de uitleg in het forum van haloscan. Vijf minuutjes werk et voila, ça marche!

Nu kan ik overal broodkruimeltjes achterlaten in cyberspace. ;-)

The A-team

Ach, zalig jeugdsentiment. Hannibal, B.A., Faceman en Murdock, dat waren nog eens helden! Elke aflevering eindigde gewoontegetrouw in een climax van ontploffende granaten en ratelende machinegeweren en toch vielen er nooit doden. Hier en daar had iemand misschien een beetje last van hoofdpijn door een welgemikte uppercut van B.A., maar niets dat niet met een paar asperines op te lossen viel.

The A-team is één van die mythische series uit de jaren tachtig die, hoe verder je ervan verwijderd raakt in jaren, alleen maar beter schijnen te worden. Pure kitch natuurlijk, maar wel zalig ontspannende kitch. En ja, toen ik een tijd geleden in de kranten las dat de acteur die Hannibal neerzette, overleden was, moest ik toch even slikken. Ik dacht dat helden onsterfelijk waren...

Nu, blijkbaar sta ik niet alleen met mijn jeugdsentiment, zoals dit experiment van Dave Coustan aantoont.

Met dank aan de weblog van de standaard.