Ongekende talenten

Gisteren zijn we gaan dineren bij bevriend koppel U en S. U is een ex-studiegenootje van mij, een vlotte prater die altijd zegt wat hij denkt. Recht voor de raap, dat kan ik wel waarderen. Daarom wist ik in het begin ook niet goed wat ik moest denken van zijn vriendin. Zo'n stil en bedeesd meisje, helemaal het tegenovergestelde van U. Gelukkig is S met de jaren (en ook met het afstuderen vermoed ik, ze had nogal wat last van studeerstress) helemaal opengebloeid.

Zo gebeurde het dat we op een trouwfeest aan de praat raakten over het lange-haren-fetisjisme van mijn vriendje. ;-) S heeft namelijk superlange haren, zo lang dat het eigenlijk niet meer praktisch is. Vandaar dat ze haar lange haren altijd opsteekt. Nu wilde mijn vriendje (en ik eigenlijk ook wel) dolgraag zien hoe lang de haren van S precies waren. En al snel werd er afgesproken dat we eens bij U en S zouden gaan eten. U zou koken en S zou showen met haar haren.

Zo gezegd, zo gedaan. En gisteren was het dus zover. U had zichzelf overtroffen op kookgebied. Hij had me al gezegd dat hij zijn best ging doen en ik geloofde hem wel, maar ik was toch zeer aangenaam verrast. Op ons bord kregen we varkenshaasje in portosaus met drie verschillende soorten puree (aardappel-, wortel- en peterselie) en daarbij koude groenten met een mosterddressing. Het smaakte niet alleen verduiveld lekker, U en S hadden ook nog eens werk gemaakt van een mooie bordschikking. En laat bordschikking nu net iets zijn waar mijn vriendje en ik niet veel kaas van gegeten hebben.

We deelden de maaltijd met nog twee flatgenoten van U en S. Twee die-hard workaholics. Eentje kwam pas thuis rond half negen en ging alweer slapen om tien uur. Jawadde, dat zou ik toch niet kunnen opbrengen. Werk is één ding, maar ik heb ook nog een heel leven daarbuiten dat ik moeilijk zou kunnen opgeven. Tragisch was dan nog eens dat hij helemaal geen waardering kreeg voor al dat harde werk en die vele overuren. Man, ik zou snel mijn boeltje pakken en elders gaan solliciteren.

Na de maaltijd zijn we gaan kijken naar de treincollectie van U. In zijn vrije tijd knutselt hij met modeltreintjes en hij heeft allerlei grootse plannen om een heel parcours uit te werken en programma's te schrijven om zijn treintjes aan te sturen via de pc. Een hele leuke hobby, maar wel nogal kostelijk. Zo'n treintje kost gauw al meer dan honderd euro.

En de haren van S? Wel, dat was een spektakel op zich. Als ze haar haren los laat hangen komen ze verder dan haar zitvlak. Nu snap ik waarom ze haar haren altijd opsteekt. Stel je voor dat je haren tussen je fietsketting raken als je je slot probeert los te maken. Mijn vriendje was alleszins zwaar onder de indruk. 'k Zal mijn plannen om nog eens naar de kapper te gaan, maar even uitstellen. ;-)

Swingend!

Club swing ging smoooooth vandaag. Zelfs de hiphop begint er al minder olifanterig uit te zien. ;-)

Kortfilmfestival

Ben net onze tickets voor het Kortfilmfestival gaan halen. Comedy Shorts DATE : LOVE : SEX, here we come!

Nog in de categorie "oink"

Minister Daerden maakt CD. Owkee, dat noemen ze dan zeker het ijzer smeden als het heet is?

Oink?

Dedecker naar de N-VA? Ik ben gewoon even sprakeloos.

The Illusionist

De gratis film gisteren was een groot succes. Als restaurantje kozen we voor Hémisphères, een gezellig restaurant waar de menukaart samengesteld is uit gerechten uit alle uithoeken van de wereld. De inrichting is overheersend rood en doet Arabisch aan. Mijn vriend was vooral gefascineerd door het grote tableau dat een tafereel uit een harem voorstelde. Ik vermoed dat die blote borsten en billen daar voor iets tussen zaten. ;-)

Het eten was heel lekker. Ik had pasta met scampi uit Guadeloupe gekozen en mijn vriend een currie van rundsvlees. Mijn pasta smaakte zoet en toch wat pikant. Heel bijzonder. Minpuntje: mijn vriend was niet te spreken over de toestand van het sanitair. En aangezien ik een klein beetje last heb van smetvrees, was ik dus verplicht mijn dringende kleine boodschap op te sparen tot in het cinemacomplex.

Daar aangekomen stond er al een lange rij aan te schuiven. Blijkbaar komen er wel meer mensen uit hun kot voor een gratis film. ;-) De filmzaal was gigantisch groot en deed door het stukwerk en het aanwezige balkon ietwat ouderwets aan. Heel anders dan die high tech zalen van de Kinepolis. De charmante zaal kon echter niet verdoezelen dat de beeldkwaliteit niet zo goed was. Het beeld trilde lichtjes. Iets wat vooral opviel als de camera stil stond. Vervelend.

The illusionist is trouwens een echte aanrader. De film speelt zich af in één van mijn favoriete steden, het magnifieke Wenen. Alles draait om een goochelaar die de grenzen tussen werkelijkheid en fictie doet vervagen. En natuurlijk komt er ook een liefdesgeschiedenis aan te pas. Meer ga ik niet vertellen, want het zou zonde zijn de clou van het verhaal te verklappen. Ik heb the illusionist gezien zonder voorkennis en ik denk dat je zo het beste kan genieten van de magie van de film.

En de cocktails na de film? Wel, die bleken zich vermomd te hebben als glazen wijn en schuimwijn. Maar wij klagen niet. De wijn was heel lekker en de bediening droeg om de haverklap nieuwe hapjes aan. Honger had ik na de mijn pasta met scampi nog niet echt, maar tegen sushi en loempiaatjes kan ik toch geen neen zeggen, nietwaar?

Meer van dat!

Het voordeel van de opwarming van de aarde

Is dat je tegenwoordig nog eind november buitenseks kan hebben. ]:-)

Gratis! Film!

Twee van mijn favoriete woorden in de titel! Mijn avond kan bij voorbaat al niet meer stuk. Nog twee uurtjes en ik zit op kosten van een groot IT-bedrijf naar The Illusionist te kijken. Om te vieren dat ze verhuisd zijn, of zoiets. Van mij mogen ze daar vaker verhuizen.

Maar eerst gaan mijn vriendje en ik de Brusselse horeca verkennen. 't Moet niet altijd Leuven zijn, he.

Sommige dagen...

Gaat gewoon alles naar wens. En vandaag was zo'n dag.

Vanavond ben ik speciaal vroeger gestopt met werken om nog voor sluitingstijd in de Acco te zijn. Ik was er namelijk in geslaagd mij twee identieke bronnenboeken aan te schaffen ipv één bronnenboek en één handboek. (Don't ask, die twee boeken leken nu eenmaal als twee druppels water op mekaar en ik heb last van een chronisch slaapgebrek.) Ik had mijn twee bronnenboeken gekocht bij de cursusdienst en die nemen geen boeken terug. Bovendien was ik het kassaticketje ergens kwijt geraakt.

Maar goed, wie niet waagt niet wint. Ik dus naar de Acco om te proberen dat bronnenboek om te ruilen. Voor een boek van 35 euro, kan je al eens wat moeite doen, nietwaar? Dus ik naar de infobalie van de Acco. Ik had geluk, de infobalie werd bemand door een manspersoon en meteen zag ik mijn kansen op succes stijgen.

Met mijn beste ik-ben-toch-zo-zielig-blik heel de kwestie uitgelegd. De vriendelijke meneer aan de infobalie wees mij erop dat het normaal niet de policy van de Acco is om boeken zonder kassaticket te ruilen, maar allez vooruit, voor één keer. En moest hij dan ineens het handboek voor mij bestellen, want dat was momenteel uitverkocht. Resultaat: een glunderende yab en een bon van 35 euro van de Acco, waar ik binnenkort mijn handboek mee kan betalen. :-)

Na deze succesvolle transactie ben ik nog even op het secretariaat van het CLT binnengesprongen om mijn opleidingscheques binnen te doen. Twee dagen voor de deadline. Ik ben een vurige aanhanger van het just-in-time-principe. ;-) Twee minuutjes werk en het was geregeld. En binnen twee weken zou het geld op mijn rekening staan.

Anyway, de service van de Acco rocks! Als't goed is, mag het ook gezegd worden.

He's back!

Nonkel K. Sinds gisteren. Mijn vriend is hem in Zaventem gaan ophalen. Ondertussen hebben we al wat foto's van zijn reis naar de Kaapverdische eilanden mogen bewonderen. En ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat hij stiekem hoopte dat we ondertussen al naar ons appartement verhuisd zouden zijn. Niet dus. Sorry, nonkel.

Leroy aka Scarlett

Gisterenavond zijn mijn vriend en ik naar een optreden in het Rock Café op de Oude Markt in Leuven geweest. Een kennis van ons speelde basgitaar (correctie: gitaar) in het groepje dat optrad en we voelden ons moreel verplicht om onze steun te betuigen. ;-) (En natuurlijk waren we gewoon nieuwsgierig naar zijn muzikale kwaliteiten.)

't Was de eerste keer dat ik in het Rock Café kwam en 't moet gezegd, ik had het mij allemaal net iets grootser voorgesteld. Het Rock Café is een beetje klein uitgevallen, waardoor er maar een man of veertig binnen kon voor het optreden. Ik was aangenaam verrast door de kwaliteit van de gebrachte muziek. Stevige rock die mij beslist kon bekoren. Het enige wat nog ontbrak was een knappe zanger of zangeres om de zangpartij voor zijn of haar rekening te nemen.

We zijn niet gebleven tot het einde van het optreden, want we waren in het gezelschap van een bevriend koppel dat we al lang niet meer gezien hadden en praten als er loeiharde muziek uit de luidsprekers schalt, is niet echt evident. Dus hebben we het Rock Café achter ons gelaten en zijn we verhuisd naar de Mezzanine. Beetje reis- en werkverhalen uitgewisseld. Beetje gedronken, beetje gelachen. Gewoon een gezellige avond gehad.

Oja, het groepje in kwestie waar we naar gaan luisteren zijn, heette toen nog Leroy, maar kondigde tijdens het optreden een naamsverandering aan. Voortaan gaan ze als Scarlett door het leven. Men zegge het voort.

Aanvulling: Scarlett is ook op My Space te vinden.

An inconvenient truth

An inconvenient, but very scary truth. Ik wil hier geen doemscenario's uitschrijven over smeltende ijskappen, wereldwijde overstromingen en rampen. Ik onthoud van An inconvenient truth vooral de positieve noot op het einde. Het is níet te laat om het tij te doen keren. De publieke opinie wordt zich langzaam maar zeker bewust van het probleem dat de opwarming van de aarde vormt. Bovendien kan ieder van ons een steentje kan bijdragen om het probleem te verminderen door energiezuiniger te leven. Spaarlampen, groene stroom, zuinigere wagens, het openbaar vervoer nemen, bomen planten, het zijn allemaal stappen in de goede richting.

En oja, mocht je dat nog niet gedaan hebben, ga dan vooral de film zien! We hebben maar één thuisplaneet, laten we er een beetje zuinig mee omspringen.

Tot zover deze boodschap van algemeen nut.

Even snel winkelen

Of dat was althans de bedoeling. Het toeval besliste daar echter anders over. Zaterdagnamiddag is blijkbaar het uitverkoren moment voor onze kennissen om de nodige levensmiddelen in te slaan. Het liep in de Delhaize vol met bekenden. En tja, dan moet je natuurlijk een praatje slaan, want 't was toch al lang geleden dat we elkaar gezien hadden en zo. Door dat alles hebben we wel drie keer zo lang over onze winkelbeurt gedaan dan normaal.

Sociaal doen, is een leuke, maar tijdrovende bezigheid. ;-)

De hamvraag

Zal het nog lukken om vóór 2007 in ons appartementje te trekken? Ik begin er eerlijk gezegd sterk aan te twijfelen.

Een kleine troost: deze week werd eindelijk onze keuken geïnstalleerd.

De tijd vliegt

En dat is verdorie beangstigend. :-(

Treinproblemen

Problemen tussen Aarschot en Leuven tijdens de vrijdagavondspits. Een vernielde spoorwissel en een hoop ellende voor de treinreizigers. Mijn trein had een achttal minuten vertraging. Niets om van wakker te liggen. In het station van Leuven was het daarentegen chaos troef. Afgeschafte treinen, gestrande studenten met grote rugzakken, gepakt en gezakt voor het weekend, 't was me wat. Alleen de Panos kon zich in de handen wrijven, want veel van die uitgehongerde studentjes hadden wel zin in een broodje of een koffiekoek.

Mijn vriend, die uit de richting van Antwerpen komt, zat ook vast in Aarschot. Beetje vervelend, want we hadden afgesproken om vanavond gezellig te gaan dineren in restaurant Himalaya. Gelukkig kreeg ik al snel een berichtje van hem dat er extra bussen ingelegd werden tussen Leuven en Aarschot. Dus maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat tussen de sms'ende en bellende studentjes rond te lopen en de vooruitgang van de eeuwigdurende werken aan de overkapping van Leuven station te inspecteren. Niemand van de gestrande reizigers scheen écht zwaar te tillen aan het ongemak, want ook hier kwam snel het bericht dat er bussen ingelegd werden naar Aarschot.

Mijn vriend was al bij al maar een half uurtje later thuis dan gewoonlijk, waardoor we een klein beetje meer honger hadden en het eten nog dubbel zo hard smaakte. (Wonton soep en Himalaya Thali, mmm.)

Een pluim voor de snelle reactie van de NMBS.

Je vous aime

Daarstraks zei er op straat zomaar iemand "Je vous aime" tegen mij.

En ik? Ik heb zijn liefdesverklaring onbeantwoord gelaten.

Hoog tijd dat nonkel K terug komt uit vakantie

Niet dat we hem zo geweldig missen (nog nooit zoveel in mijn blootje rondgebanjerd in huis als de laatste twee weken), maar ons slaapgebrek begint te wegen. Nonkel K is een stipte mens met vaste gewoonten. Elke avond gaat hij mooi om elf uur slapen. En omdat wij ons bevinden in de kamer naast hem, durven wij geen lawaai meer maken na elf uur. We zijn ten slotte te gast in zijn huis. Dus passen wij ons aan en gaan we mooi slapen wanneer nonkel K gaat slapen.

Maar nu is de kat al twee weken van huis en de muizen dansen elke avond op tafel. En aangezien dansen fijn is en slapen voor watjes, liggen we dus elke avond veel te laat in bed.

Dus nonkel, kom terug, 't is niet voor mij, 't is voor mijn slaapgebrek.

Conclusies uit de Club Swing

Ik ben echt wel meer een Latin girl dan een hiphop girl. Hiphop is so not my kind of music.

Water of het gebrek daaraan

Vandaag hebben we weer een paar uur zonder water gezeten, hier op het werk. Reden: een lek in de waterleiding. Gelukkig was ik bijtijds op de hoogte zodat ik nog snel een spurtje naar het toilet kon plaatsen om aldaar mijn blaas te ledigen en in één moeite het laatste water uit het reservoir en de laatste druppels uit de kraan te persen. Een hele opluchting. :-)

In memoriam Volkswagen Vorst

Misschien een beetje voorbarig, maar het lijkt me evident dat de huidige aangekondigde ontslagen de eerste stap naar een volledige sluiting zijn. Op papier klinkt het natuurlijk droog: saneren, herstructureren, maar achter deze woorden schuilt veel menselijk leed. Werkloosheid is een drama.

Klaarkomen voor de vrede

Onder het motto: baat het niet, dan was't toch plezant. ;-)

Update: Wij hebben gisteren alvast ons steentje bijgedragen. En u? ;-)

Gezocht: mensen met overtuigingskracht

Want ik zit hier zwaar te twijfelen of ik wel naar dat bewuste feestje op 8 december in de Carré zou gaan. Naar 't schijnt was dat vorig jaar maar een sof. Weinig ambiance en vroeg gedaan en zo. Komt daar nog eens bij dat ik al een andere afspraak heb op 8 december die ik niet graag voor een slap feestje verzet.

Dus mensen, overtuig mij.

Begrafenissen zijn niet leuk

Maar dat wist u waarschijnlijk al. Zaterdagochtend ben ik naar de begrafenis van de vader van mijn vriendin geweest. Ik was eerst niet van plan om er iets over te schrijven, want de laatste tijd staan er nogal veel zwaarmoedige berichtjes op deze blog. Maar leven en dood zijn nu eenmaal twee kanten van dezelfde medaille, onlosmakelijk met elkaar verbonden.

We zijn dus naar de begrafenis geweest. De kerk zat afgeladen vol. Er bleef geen stoel leeg. De mis heeft mij, als ongelovige ketter, zeer ontroerd. Zo'n afscheidsritueel, die plechtige manier om afscheid te nemen van een mens, ik denk dat het niemand koud laat. Vooral op de momenten dat zijn vier dochters aan het woord kwamen, kreeg ik het even moeilijk. Heel triest, maar ergens toch ook mooi. Verdrietig mooi. Ik denk dat de dochters en de mama die nu zonder hun rots in de branding verder moeten, zich door veel mensen gesteund voelden in deze moeilijke tijd.

Na de begrafenis zijn we met de aanwezige vrienden nog iets gaan drinken op de gezondheid van de overledene. Op een mooi leven dat veel te vroeg geëindigd is. En mijn leven, tja, dat ging gewoon verder.

Gruwelijk

Dit berichtje in de krant deed me huiveren:

In de Luikse gemeente Otrange (Oreye) heeft een 44-jarige vrouw vrijdagmiddag zichzelf in brand gestoken. De wanhopige vrouw hield een kind van twee jaar - het jongste van haar zes kinderen - in de armen. Beiden zijn overleden.

Wat gaat er om in het hoofd van iemand die zichzelf en haar eigen kind in brand steekt?

Azijn is a bitch

Allez, toch als je een rol film bent, opgeslagen in de duistere kelders van het VRT-archief. Ik heb het met mijn eigen neus kunnen ruiken. Gelukkig zijn er moedige ridders die film na film restaureren, de lassen die geplakt zijn met plakband losmaken, de beelden opnieuw aan mekaar plakken en redden wat er te redden valt.

Nadat zo'n film gerestaureerd is, wordt hij gedigitaliseerd. De VRT gebruikt daarvoor een zeer vernuftige aartsengel, eentje die meteen ook de meeste krasjes en onzuiverheden van de beeldband verwijdert. Het resultaat van zo'n opkuisactie is bepaald verbluffend.

Het viel mij trouwens op dat de werknemers van de VRT die ons van uitleg voorzagen, overliepen van enthousiasme voor hun vak. Het restaureren en digitaliseren van oude beeld- en geluidsbanden is een tijdsintensief werkje, maar ik kan me voorstellen dat zo'n werk ook veel voldoening geeft.

Tijdens het theoretische gedeelte van de dag kregen we een leuk filmpje te zien met allerlei fragmenten uit de oude doos. Vervolgens moesten we op een vragenlijst aanduiden welke personages we zoal herkend hadden. Aangezien de meeste filmpjes dateerden van voor mijn geboorte, bakte ik er niet veel van. Maar we kregen op die manier wel een idee van de schatten dat er nog in dat archief liggen. Het zal echter een jaar of vijf duren voordat heel het archief gedigitaliseerd is en ondertussen moet er voortdurend over gewaakt worden dat de azijnvorming in het archief zich niet uitbreidt. Een aangetaste film kan ook andere besmetten.

Het eten bij de VRT was anders ook dik in orde (koud buffet, warm buffet en fruit of taart als dessert). Tijdens de eet- en koffiepauzes had ik de gelegenheid om wat interessante gesprekken te voeren over thesaurussen, de evolutie in de beeldbewerking en de kracht van het internet en zo. 'k Heb zelfs een handje gekregen van Piet Van Roe en eentje van mijn allerliefste vriendin Patricia. Mijn dag kon alvast niet meer stuk. ;-)

Ségolène for president!

Haar koninklijke naam heeft ze alvast mee. ;-)

Jui!

Morgen mag ik een bezoekje brengen aan het archief van de VRT. Jui!

Stripjes!

Daarstraks ben ik de stripbon (voor stripboeken, you dirty minds!) die ik voor mijn verjaardag gekregen had, gaan verzilveren. De oogst bestaat uit acht nieuwe strips. Ik vermoed dat ik daar toch minstens twee dagen mee zoet zal zijn. ;-) Om de uitbreiding van onze stripcollectie te vieren, zijn we vervolgens iets gaan eten in de PurPur. Mijn reclamecampagne voor dit gezellige rookvrije restaurant begint zijn vruchten af te werpen, want we zijn er drie bekenden tegen het lijf gelopen. ;-) Een tafeltje is snel bijgeschoven en zo werd ons dineetje voor twee, een dineetje voor vier.

De derde bekende was in het gezelschap van een jongedame die ik alleen maar van ziens kende en zag er duidelijk een beetje betrapt uit. Zij hadden elkaar vast belangrijke dingen te zeggen, want ze zijn niet bij ons komen zitten. ;-) Jaja, wie weet zijn we wel getuige geweest van het ontluiken van een prille romance. Zal hem er binnenkort eens over aan de tand voelen...

Update 17/11: Miskoop van het jaar: Twee albums uit de Cyberkiller reeks van Plumail - Godard, uitgeverij Vinci. Een album dat zoveel fouten bevat dat het ongewild grappig wordt. Voor de liefhebbers van camp.

Nonkel K is op vakantie

En we hopen dat het hem goed gaat. En nonkel, als u dit leest, doe er gerust nog een weekje bij. Uw huis is in goeie handen en uw sofa ook. Grin. ]:-)

Club Swing

Drie weken geleden dat ik nog eens naar Club Swing geweest ben en 't was te merken. Ik was de helft van de danspasjes vergeten en de andere helft ging met horten en stoten. Al een geluk dat er donderdag opnieuw een les is. Kan ik er weer wat inkomen.

Yab is genomineerd

Gisteren vond ik in mijn mailbox het bericht dat dit bescheiden blogje genomineerd is in de categorie 'Blogsites' bij de Clickx-verkiezing van site van het jaar. Geen idee hoe ik in dat lijstje beland ben, want ik vind niet dat ik een bijzonder grappige schrijfstijl heb of veel mooie foto's online zet en 't is ook niet dat deze blog massa's bezoekers trekt. Misschien zochten ze gewoon een blog om het lijstje vol te maken of is dit stiekem een complot om achter mijn (niet meer zo geheime) identiteit te komen.

Wat mij meer interesseert, is dat event in de Carré waarop de prijzen worden uitgereikt. Voor een goed feestje ben ik altijd wel te vinden! :-) Alleen spijtig dat ik die avond al andere plannen heb, maar misschien valt daar wel een mouw aan te passen.

World Usability Day, today!

Dat onze gehandicapte medemens het niet altijd gemakkelijk heeft om te functioneren binnen onze maatschappij is een feit. Ook voor oudere mensen is het niet eenvoudig om hun weg te vinden in een maatschappij die steeds meer technology driven is. (Denk maar aan die veel te kleine toetsen op een gsm-toestel.) Ik denk dat bij uitbreiding iedereen al wel eens geconfronteerd werd met elektronische apparaten die slecht ontworpen zijn of user interfaces waar kop nocht staart aan te krijgen is.


World Usability Day wil de aandacht vestigen op dit probleem. Technologie moet ten dienste staan van de mens en niet andersom. Technologie biedt veel mogelijkheden om gehandicapten de kans te geven zich ten volle te ontplooien, het is jammer dat er tegelijkertijd nieuwe drempels ontstaan. En dit geldt niet alleen voor de virtuele wereld, waar flash websites nog steeds als cool en hip worden beschouwd, maar evenzeer voor de wereld van alledag.

Usability is cool, zeg dat ik het gezegd heb!

Hihi

Daarnet aan de Naamsepoort een koppel tegengekomen die hun auto niet meer vonden. Hij stond ergens op een parking met bomen in Leuven, maar waar dat wisten ze zo precies niet meer. Klein, doch onbetekenend detail: ze kwamen uit Limburg. ;-)

'k Heb ze dan maar naar de parking bij de Koning Boudewijnlaan gestuurd. Benieuwd of ze hem ondertussen al gevonden hebben.

Vergaderen...

Kan soms ook leuk zijn, op voorwaarde dat het gezelschap goed is, het onderwerp fun is en de cocktails lekker zijn. :-)

Sterfelijkheid

Hij heeft het niet gehaald. :-(

Rustig dagje

Na de kaas en wijn van gisterenavond en het vat van vrijdag, hebben mijn vriend en ik er vandaag een rustig dagje van gemaakt. Lekker uitgeslapen, fijn gesekst, nog wat in bed blijven liggen tot het bijna middag was en daarna uitgebreid gaan eten in de Voltaire. Een beetje een uitgesteld verjaardagsfeestje, want dat was er met de 24-urenloop en onze reis naar Warschau vlak daarna niet echt van gekomen.

Met een driegangenmenu achter de kiezen zijn we daarna de niet-vooruitgang van ons appartement gaan inspecteren. De plannen om in november te verhuizen kunnen we nu wel opbergen, denk ik zo. Gelukkig is nonkel K vandaag voor twee weken op vakantie vertrokken. Dat wil zeggen dat we het hele huis voor ons alleen hebben! Hoera! Kan ik eindelijk weer ongegeneerd in mijn blootje door het huis banjeren.

Verder heb ik vandaag nog wat geknabbeld aan mijn foto-achterstand. 'k Moet nog een hele reeks van een trouw bewerken en de foto's van Warschau moeten ook nog allemaal gesorteerd worden.

En vanavond heb ik dan mijn teveel aan energie kunnen uitwerken op een rubberen balletje. 't Deed goed om de squashdraad weer op te nemen.

Al 32.331.501 minuten vrede!

In België, that is. Elders op deze wereldbol is het nog steeds huilen met de pet op.

Gents vat

Fijn avondje gehad, gisteren. Met dank aan Peter, Pieter, pension Jeronimo en mijn onovertroffen vriendje. ;-)

PS: Ze hebben heel lekkere koffiekoeken, daar in Gent, maar hun vanillejenever viel me toch wat tegen.

Vandaag vrouwendag!

Dus leg ons maar eens goed in de watten...

PS: De vrouwendag-site trekt wel op niks, zeker de schuld van de digitale kloof die vrouwelijk is...

11.11.11

En, heeft u al kaartjes of kleurpotloden gekocht?

En straks

Ga ik eens goed feesten, zie! In Gent dan nog wel! Alleen maar hopen dat ik het tot een deftig uur kan rekken, want opstaan om half zeven is zo niet leuk.

Democraten aan de macht in US

Big smile. :-))

Impressies van Warschau

Nog niet echt aan toegekomen om een verslagje te maken van onze belevenissen in Warschau. Bij deze is dat rechtgezet. (Ik ga zedig zwijgen over de dag na de dag dat ik íets te veel wódka gedronken had...)

Warschau is een zeer boeiende stad, vooral door de vele contrasten: het schitterende (gereconstrueerde) historische centrum, de typische kale en lelijke oostblokflatgebouwen en de splinternieuwe, moderne glazen wolkenkrabbers. Warschau heeft het allemaal. De Polen zijn een mysterieus volkje, ze zien er een beetje zuur uit (misschien door al die jaren onder het communisme te leven?), maar zijn eigenlijk best wel vriendelijk. In alle musea stikt het van de bewakers (bij voorkeur kleine, in het zwart geklede madammetjes die alleen maar Pools kunnen) die je geen vijf minuten uit het oog verliezen. Dat gaat zelfs zover dat je soms het gevoel hebt dat er een persoonlijke bodyguard over je schouders meekijkt.

Het nationaal museum was schitterend. Veel mooie kunst gezien in een bijna leeg museum. Géén gedrum om een glimp van een schilderij te kunnen opvangen, het is eens iets anders. Het etnografisch museum is by far het raarste museum dat ik ooit bezocht heb. Het historisch museum van Warschau op de Oude Markt was heel interessant, alleen jammer van de doordringende geur van één of ander adembenemend kuisproduct dat ons dwong onze stap te versnellen. Een bezoek aan dat museum was werkelijk een multisensorale ervaring. Het legermuseum vond ik, ondanks mijn afkeer voor de aldaar verzamelde moordtuigen, ook wel de moeite. De laatste dag hebben we het archeologisch museum bezocht, wat een onverwachte meevaller bleek. En natuurlijk hebben we zoveel mogelijk paleizen bezocht (toppers: Wilanów en het Royal Castle), allemaal minitieus in de originele staat hersteld.

Wel jammer dat door de verandering van zomer- naar winteruur het om vier uur in de namiddag al stikdonker was. Niet ideaal om nog lange wandelingen te maken. Kwam daar nog eens bij dat de meeste musea sloten om vier uur. Nog nooit zoveel geaperitiefd als in Warschau. ;-)

Het eten in Polen is trouwens superlekker. Hun chocolademelk (eerder vloeibare chocolade, veel melk kon ik in dat czekolada-drankje niet terugvinden) is to die for. Zó lekker. En ze doen er meestal dan nog een scheutje sterke drank door. Mmm. Aten we ook: eend met veenbessen en gebakken appeltjes, forel met appelsaus, borsjt, pączki, sernik (Poolse kaastaart), pierogi en natuurlijk dronken we wódka (soms een beetje te veel). Naar bigos, het nationale gerecht van Polen, gingen we tevergeefs op zoek. Duidelijk geen specialiteit in Warschau.

Heel de stad is doordrongen van herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Op elk gebouw vind je wel ergens een plakkaat dat een gestorven verzetsheld, een gesneuvelde soldaat, een bombardement of de Warsaw Uprising herdenkt. Terwijl de Polen tevergeefs de nazi's uit Warschau probeerden te verdrijven, keek het Rode Leger van Stalin zonder hulp te bieden toe hoe het Armia Krajowa in de pan gehakt werkt. Politiek niet interessant om de Polen te hulp te komen. :-( Na de Opstand van Warschau brandden de Duitsers ongeveer 85% van de stad plat. Al de historische gebouwen werden (met hulp van de Russen) in de jaren vijftig en zestig minitieus gereconstrueerd aan de hand van de originele plannen, foto's en soms zelfs schilderijen. Het "wonder van Warschau".

Wat het weer betreft, hebben we zo'n beetje van alles gehad. Zon (het eerste weekend hebben we zelfs nog een terrasje gedaan), regen, sneeuw. De vier jaargetijden in één week. Leuk om de sneeuw onder mijn voeten te horen knerpen. De regen had voor mij echt niet gehoeven. ;-)

De zus van mijn vriend (daar op erasmus en de hoofdreden van ons bezoek) was alleszins blij ons te zien. De meisje met wie ze samen stage volgt, vallen wat tegen. De stage zelf is niet interessant en haar Pools wil niet echt vlotten. En ik denk dat ze ook wel wat heimwee heeft naar België. Ze zit samen met een andere studentje op een piepklein kamertje. Ongeveer zero privacy dus. De gemeenschappelijke keuken en douche zagen er ook maar belabberd uit. Dan hebben wij in persion nonkel K niet echt te klagen. ;-)

Een geslaagde vakantie die naar goede gewoonte veel te snel voorbij vloog. Eén ding is zeker, in Polen zien ze ons beslist nog eens terug!

Gezellige ex-collega's

Gisteren had ik na het werk een afspraakje. Neen, niet dát soort afspraakje, maar wel een afspraak met de collega's van mijn vorig werk. Om mekaar nog eens terug te zien en wat nieuwtjes over leven en werk uit te wisselen. Mijn collega's waren nog niets veranderd. Hetzelfde kan ook gezegd worden van mijn ex-werk: zo te horen is het daar nog altijd een even grote puinhoop. Blij dat ik daar weg ben, denk ik dan maar. ;-)

Onder het genot van een overheerlijk Turks gerecht (jofak of jokan of jolak of nog iets anders, ben de naam kwijt, 't was iets met rundsgehakt gerold in dürüm gebakken op de gril met daarover tomatensaus en geserveerd met yoghurt) werden de laatste roddels uitgewisseld: wie zwanger was, wie gescheiden was, wie veranderd was van werk, welke projecten nu weer in het honderd liepen, welke deadlines weer maar eens niet gehaald werden, enzovoort. Stof genoeg om de avond mee te vullen.

Na het eten ben ik dan samen met L, ex-collega, vriendin en mama van pluimgewichtje naar Leuven gespoord. Tijdens het wachten op de trein en de treinreis een goed gesprek gehad. Natuurlijk over pluimgewichtje, maar ook over haarzelf en haar man. Pluimgewichtje doet het beter dan verwacht. Hij zal natuurlijk steeds zwaar gehandicapt blijven, maar hij reageert op stimulansen en doet nu zelf zijn mondje open om melk en fruitpap te eten (dat was in het begin een probleem). Vorige week heeft hij even in het ziekenhuis gelegen met een virus op zijn luchtwegen, maar ondertussen is hij weer helemaal beter.

Ik heb zo'n bewondering voor L. Ze werkt vier-vijfde, is niet alleen mama van pluimgewichtje, maar ook van een zeer levendige dochter van twee die veel aandacht opeist. Het huishouden en de zorg voor de kinderen draagt ze bijna helemaal alleen. (Gelukkig heeft ze een heel lieve mama en lieve zussen die nu en dan bijspringen.) Haar man, een echte workaholic, is niet echt een huishoudelijke type en bemoeit zich niet al te veel met de opvoeding van de kinderen (boe!). Haar man heeft het ook moeilijk om de handicap van pluimgewichtje te aanvaarden en krijgt moeilijk een band met hem. Zij denkt dat dit komt, omdat er een kans van 1 op 4 is dat pluimgewichtje overlijdt voordat hij twee jaar is en dat haar man zich daarom niet durft binden.

Ik ben geen ouder, maar het op de wereld zetten van een gehandicapt kind lijkt me één van de zwaarste tegenslagen die je in het leven kan hebben. Je wil toch altijd het beste voor je kind? Dat hij of zij gelukkig is en iets van zijn of haar leven kan maken. Handicaps heb je natuurlijk in gradaties, maar de vooruitzichten van pluimgewichtje zijn op zijn zachtst gezegd niet zo goed. Hopelijk ondervindt hij iets van geluk door de liefde die hij krijgt van zijn mama en papa, zijn zusje dat dol op hem is, zijn grootouders en de familiehond die hem graag likjes geeft.

In Leuven moest L nog een half uurtje wachten om de trein naar Hasselt te nemen en zijn we nog even iets gaan drinken in de Kosmopol. Voor mij een cocktail (Sex on the beach!) en voor L een muntthee. In december komt ze met haar kindjes op bezoek bij ons in Leuven. Hopelijk kunnen we haar dan ontvangen in ons nieuwe appartement (nope, 't is nog steeds niet af).

Kwetsbaar leven

Een goeie vriendin heeft me net gezegd dat haar vader een ongeval heeft gehad. Met de fiets. Een onvoorzichtige bestuurder die zijn deur open deed en niet gezien had dat haar vader eraan kwam. Slecht neergekomen op zijn hoofd. Hij is nu in kritieke toestand. De man was net iets meer dan een jaar op pensioen en volop van zijn leven aan het genieten.

Ik heb er kippenvel van. Ik weet zo goed wat mijn vriendin en haar moeder en zussen nu meemaken. Het eindeloze wachten in het ziekenhuis. Het hopen en vrezen tegelijkertijd. De onzekerheid. De verschrikkelijk deprimerende sfeer die in zo'n ziekenhuis hangt. De onmacht. Wachten, wachten, wachten.

Ik hoop dat hij het haalt. Ik hoop het echt. Maar als de schade in zijn hersenen te erg is, dan hoop ik dat zijn strijd niet te lang duurt.

Het leven is zo kwetsbaar. We moeten er het beste van maken, want je weet nooit wanneer het gedaan is.

Digitale kloof is vrouwelijk

And that sucks.

Jongens voelen zich ook meer op hun gemak tegenover ICT, ze hebben meer dan meisjes het gevoel controle over de zaak te hebben. In de eenvoudige computertoepassingen maakt dat geen verschil. Wel voor complexere handelingen als de beveiliging van hard- en software en de ontwikkeling van websites. Dat kennen de mannelijke studenten beter dan de vrouwelijke.

Komaan meisjes, pc's bijten écht niet.

Welja

Ik ben dus terug in België, he.

We waren amper een half uur geland op Belgische bodem en we konden ons al nuttig maken. De (nieuwe) auto van de ouders van mijn vriend had na vier dagen wachten op de parking van de luchthaven van Charleroi (Brussels South, my ass) een platte batterij. Konden die splinternieuwe startkabels die mijn vriend een tijd geleden gekocht had, meteen hun nut bewijzen.

And there was much rejoicing.

Meer dan 100 miljoen websites

Dat verdient een bloemetje!