Tandarts

Mijn vriend en ik zijn weer voor een jaartje gaatjesvrij verklaard. Ik kijk niet bepaald uit naar die jaarlijkse inspectie-met-het-haakje, maar nadien is het gevoel van opluchting des te groter. Ik heb per slot van rekening niet voor niets bijna twee jaar met een hoop ijzerwerk in mijn mond rondgelopen. Een mooi verzorgd gebit is een sieraad.

Nieuwe muis

Ik heb deze middag een nieuwe muis gekocht. Een superklassieke Logitech muis mét een draadje. Nu kan ik eindelijk die crappy muis van Creative buiten gooien. Mens, heb ik gevloekt op dat ding.

Iemand interesse in een gratis muis van Creative? Let wel, het is een draadloos geval, dus je kan er niet mee muisslingeren.

Pirates (II)

Gisteren zijn mijn vriendje en ik naar het derde deel van de piratensaga gaan kijken. (We waren halvelings verplicht door dat gigantische open einde waarmee deel 2 ons opzadelde.) Ik denk dat dit de eerste keer is sinds de verhuis dat we nog eens in een filmzaal geraakt zijn. En dan te bedenken dat we letterlijk op een paar meter van de cinema wonen.

Wat ik van de film vond? Oh well, ik vond hem beter dan het tweede deel. Hier en daar heb ik toch mijn mondhoeken een beetje kunnen vertrekken in iets dat op een glimlach leek. (Nah, ik overdrijf, ik heb wel een paar keer gelachen.) Een verpletterende indruk heeft Pirates deel III echter niet gemaakt. De film duurde te lang en deed iets te veel moeite om al de losse eindjes van de vorige films aan mekaar te knopen. Ik blijf met het gevoel zitten dat ze beter hadden kunnen stoppen na de eerste film. Maar goed, toch drie uur mijn gedachten kunnen verzetten. (Met dank aan kameraad L voor het uitlenen van zijn honderddagenkaart waardoor we geen astronomisch hoog bedrag voor deze film hebben moeten neertellen.)

Priceless

Het gezicht van onze onverwachte gast toen het tot hem doordrong waar dat schattige eendje in zijn handen wel niet voor diende. ;-)

Onverwacht bezoek

Altijd goed voor een rondje vliegensvlug opruimen. Gelukkig hebben we in ons nieuwe appartement veel meer kastruimte om zulke opruimacties tot een succesvol einde te brengen. Ik denk dat ik zonet het record snelstofzuigen verbroken heb. Al een geluk dat het onverwachte bezoek belde dat hij eraan kwam. ;-)

Waar blijft de zon?

'k Vind dat het de voorbije dagen maar triestig weer was. De blok is nochtans begonnen, meestal een garantie voor een stralend zonnetje en zalig warm weer. D'r zijn geen zekerheden meer in het leven.

Het Fotomuseum in Antwerpen

Gisteren zijn we dus naar het Fotomuseum in Antwerpen geweest. Ons bezoekje verliep echter anders we in gedachten hadden. Daar aangekomen bleek dat er maar een heel klein gedeelte van het museum te bezoeken viel, met de name de tentoonstelling "Jean-Paul Deridder-CINEMA". Wij vielen een beetje uit de lucht, maar de personen aan de balie hielden vol dat het op de site stond. En ja, bij nadere inspectie staat er inderdaad zoiets op de site. Maar ik vind dat de site toch wel wat duidelijker kon vermelden dat er maar één klein zaaltje te bezichtigen valt van het héle museum. Dat vonden de mensen aan de balie ook wel een beetje want, en ik citeer: "Ja, het staat blijkbaar niet zo duidelijk op de site, want er zijn nog al mensen langsgekomen die niet wisten dat het museum eigenlijk dicht is." Ja, hallo?

Maar goed, we laten ons niet zo snel ontmoedigen dus vroegen we wat het Filmmuseum te bieden had. De filmzalen van MuHKA_media bevinden zich in hetzelfde gebouw als het Fotomuseum, maar daarvan is natuurlijk totaal niks terug te vinden op de site van het Fotomuseum. (En voor de mensen die de moeite doen om op de links te klikken, de site van het MUHKA suckt.) De persoon aan het onthaal wist ons te vertellen dat er een film van Martin Parr speelde. Maar waar die film juist over ging, dat wist hij ook niet. De andere dame aan het onthaal zei dat het waarschijnlijk wel grappig zou zijn en over Britten ging. Ok, wij zijn niet vies van een experimentje, dus tickets gekocht voor de film. Tickets die ons 6 euro het stuk kostten, maar volgens het ticketje eigenlijk 6.20 euro kostten. De overbodige .20 was zeer professioneel doorgehaald met zo'n Pritt correctieroller. :-) En dan hadden we blijkbaar nog teveel betaald, want twee minuten later kwam de mevrouw van de balie ons achterna om ons nog twee euro terug te geven, want de tickets kostten maar vijf euro. Euh ja, ok, geld terugkrijgen is altijd fijn.

(Voor de mensen die nu druk aan het zoeken zijn op de MUHKA site naar informatie over die film van Martin Parr, doe geen moeite, ik heb zelf ook Google en mijn beste zoekskills moeten gebruiken om die info te vinden. Een mens zou denken: dat zal wel gewoon op de kalender met de programmatie staan. Maar dat zou toch echt veel te eenvoudig zijn. We willen de mensen toch zeker niet op een snelle manier correcte informatie bezorgen?)

Goed, de film zelf dan: Think of England. Echt, een supergrappig filmpje. Vooral de interviews met halfweggeblazen mensen in stormachtig weer. "So what do you think of England?" "Lovely, just lovely." En die kerel op het strand met zijn trampolines: "Can't get any better than this. You get food poisoning in all those foreign countries like Spain." Haha, subliem. En nog: "We beat those bloody Germans in two World Wars en one World Cup." Martin Parr had een duidelijke voorkeur voor het interviewen van stereoptypen, want ik kan me niet voorstellen dat de gemiddelde Engelsman of -vrouw zich kan terugvinden in het beeld dat in deze film geschetst werd. Maar we hebben goed gelachen en da's het voornaamste.

Na drie kwartier (en niet anderhalf uur zoals ons verkeerdelijk verteld werd aan het onthaal) was de film al gedaan. Een beetje een abrupt einde, ik was nog lang niet uitgekeken op die rare Engelsen. Maar de magen van onze gastheer en gastvrouw waren al aan het rammelen en de gastvrouw had nog werk aan het avondeten, dus besloten we de Sinksenfoor maar te laten waar wat het was. En zo werd het nog een heel gezellige avond, met superlekker (maar veel te veel) Thais eten, een mooie fotoreportage over Thailand, nog eentje over Finland en de reiskriebels die bij mij steeds luider de kop op staken. Hopelijk kunnen mijn vriend en ik binnen een jaar of zo ook eens een grote reis maken.

De nieuwe buren

Sinds vandaag (allez sinds gisteren om exact te zijn) wonen er mensen in het appartement naast ons. Ik was net helemaal gewend geraakt aan de luxe van een burenloos leven. Geen buren naast ons (behalve een luidruchtige graaf- of boormachine zo nu en dan), geen buren boven ons, geen buren onder ons. Zalig. De muziek keiluid zetten met de deuren naar het balkon wagenwijd open, luidruchtige feestjes tot in het kot van de nacht, het kon allemaal en zónder schuldgevoel. Voorbij zijn ook de tijden dat ik ongegeneerd in mijn négligé op het balkon kon gaan staan. Je weet nooit of die nieuwe buren niet net hetzelfde moment gaan uitkiezen om een luchtje te scheppen. Jammer. :-(

Liefde is...

Samen op een Vedett-flesje staan.



Dit is natuurlijk enkel en alleen een doorzichtige poging om bepaalde verborgen boodschappen te ontkrachten. ;-)

Procrastineren

Het is een discipline die ik helaas maar al te goed beheers. :-(

Het eerste slachtoffer

Van onze (niet meer zo) nieuwe wasmachine en droogkast is gevallen. Mijn mooie gehaakte cache-coeur is zo'n centimeter of twintig gekrompen in de lengte. Het ding lijkt nu eerder op een bolero. :-( Blah.

Verzonken verleden

Een week geleden kreeg ik een mailtje van Schoolbord.be in mijn inbox. 'k Was eerlijk gezegd al helemaal vergeten dat ik daar op een blauwe maandag een account aangemaakt had in de hoop wat oude schoolkameraadjes terug te vinden (quod non). Nadat ik via de link "paswoord vergeten" mijn paswoord gerecupereerd had, voelde ik mij opeens zomaar zonder reden aangesproken om mijn steentje bij te dragen in de vorm van een oude klasfoto.

Het toeval wil dat ik hier op ons appartement één fotoalbum van mijn kindertijd heb liggen (iets met een discussie over smurfin). Dus hup, na heel wat gepruts de klasfoto van het eerste leerjaar uit het album verwijderd gekregen, ingescand en geüpload naar Schoolbord.be. 'k Werd bij het terugzien van die oude foto's zowaar een beetje nostalgisch en ja, toen begon ik mij af te vragen wat er van mijn ex-klasgenootjes geworden zou zijn. Hoe zou het hen vergaan zijn in de grote boze wereld? Zou ik ze nog herkennen als ik ze op straat tegenkwam?

Bij zulke acute aanvallen van nieuwsgierigheid kan maar één medicijn helpen. Google to the rescue! Gelukkig heb ik een fenomenaal geheugen voor trivialiteiten. Ik kende nog van alle kindjes in mijn klasje de voor- en achternaam en dat terwijl ik de meesten sinds het zesde studiejaar nooit meer gezien heb. De Google-zoektocht leverde echter bijzonder bedroevende resultaten op: van slechts vijf van de éénentwintig vond ik een spoor terug (mezelf inbegrepen) en die sporen waren bijzonder magertjes. Al de rest is gewoon onbestaande in het online wereldje (of blogt anoniem, wie weet). Jammer, want nu is mijn nieuwsgierigheid nog steeds niet bevredigd.

Knock, knock

Who's there? Iemand met een klopboor die op een ontieglijk vroeg uur op een paar meter van het hoofdeinde van ons bed nog wat overtollige stenen aan het loskloppen is van de scheidingsmuur. Not funny.

Bezoekje Fotomuseum

Komende zondag gaan we met vrienden naar het Fotomuseum in Antwerpen. Zijn er mensen die dit museum al bezocht hebben en mij kunnen vertellen hoeveel tijd we best uittrekken voor ons bezoek?

Een beetje verbrand

Deze middag met mijn cursus Italiaans even op het terras gezeten. Het zonnetje scheen feller dan verwacht, want nu begint mijn rechterarm verdacht rood uit te slaan. Alléén mijn rechterarm helaas, al de rest ziet nog spierwit. Ik heb er maar goed veel aftersun opgesmeerd, in de hoop dat het rood morgen wat weggetrokken is. Het is echt geen zicht zo.

SWAG

Vandaag was het weer zover: tijd voor ons jaarlijkse uitstapje naar de outsourcer. Het eten en de drank waren, naar goeie gewoonte, tot in de puntjes verzorgd en de sessies in de namiddag waren voor een keertje niet slaapverwekkend. En natuurlijk werden alle aanwezigen met een rugzakje vol cadeautjes naar huis gestuurd. Een overzichtje van de buit:
- een USB-key van 512 MB van Microsoft;
- een USB-key van 1 GB van HP (eat that, Microsoft);
- een blauw LED-zaklampje van EMC;
- een klokje (analoog, stel u voor) van Cognos;
- pennen van Xerox, CISCO, EDS en Telindus (dat kan beter, jongens en meisjes!);
- een mok van ESRI BeLux;
- een Microsoft Office Professional 2007 trial version (waar ik niks, nul de botten mee ben, maar kom);
- een draagbaar radiootje met oortje van EDS en Telindus.

Enfin, veel dingen waar ik niks mee kan doen, maar ongetwijfeld kan ik er nog andere mensen mee gelukkig maken.

Ik mis...

Mijn vorige bakker in de Parkstraat. Van Huyck-Vandenplas heeft volgens mij het beste brood van heel Leuven. Mijn favoriete brood daar, nog steeds ongeslagen op één: het Siroccobrood. Absoluut jummie. Zelfs nog lekker en zacht als het al twee dagen oud is. Een heel verschil met het brood van de bakker aan het station dat vaak al oudbakken is als je het 's avonds koopt. De winkel aan het station kan wat mij betreft ook een facelift gebruiken. De winkel heeft een afgeleefde uitstraling en nodigt niet bepaald uit tot het kopen van gebakjes en zoetigheden. Maar ja, door luiheid en gemakzucht gedwongen, halen we nu daar ons brood.

Ik moet mij dringend eens een fiets aanschaffen.

Mijn eerste vriendje

Nog altijd even knap als vroeger:



Gelukkig is mijn huidig vriendje niet jaloers van aard. ;-)

28 februari '05

De vervaldatum op het blikje Nestea dat wij hier zonet hebben teruggevonden tussen alle verhuisrommel. 'k Heb het toch maar in de gootsteen leeggegoten. ;-)

De allerlaatste les Italiaans

Vandaag was het de laatste les Italiaans van het jaar en waarschijnlijk de laatste les Italiaans in ons leven. Volgende week nog een mondeling en schriftelijk examen overleven en dan gaan voor mijn vriend en mezelf de boeken toe. We hebben gezamelijk besloten een punt te zetten achter onze studie Italiaans. Dit wil niet zeggen dat we het CLT voorgoed de rug toekeren. Integendeel, volgende jaar schrijven we ons in voor een nieuwe taal.

Waarom dan de beslissing om te te stoppen met Italiaans? Wel, het bleef een beetje een dode taal voor ons. De enige gelegenheid die we hadden om Italiaans te spreken, was in de les zelf (en ok, één keer met het Italiaanse vriendje van een vriendin). We zijn één keer in Rome op reis geweest, maar daar verkozen de inboorlingen Engels tegen ons te spreken, dat ging sneller. Dan volg ik liever een taal die ik ook buiten de lessen nog kan gebruiken.

Welke taal we juist gaan volgen, zeg ik nog niet, want onze taalkeuze hangt samen met reisplannen in de toekomst en die toekomst is momenteel nog zo ver verwijderd dat ik toch een beetje voorzichtig ben. Je weet nooit wat er in tussentijd allemaal kan gebeuren. Wat ik wel kan zeggen is dat het een nogal exotische taal is. Ik ben benieuwd wat dat zal geven.

Rode wijn

Mijn vriendje maakte vandaag de brug. Een schitterende gelegenheid om een tweede poging te wagen om voor mij te koken (jaja, we zijn ons leven aan het beteren). De eerste keer was hij er nogal gemakkelijk vanaf gekomen, maar tweede keer, goeie keer, zoals ze zeggen. De voorbereidingen liepen vlotjes totdat opeens een ijselijke kreet weerklonk: hij had in zijn duim gesneden. Veel bloed en bloed gaat niet zo goed samen met eten maken. Onhygiënisch, weet u wel. Snel een plakker erop geplakt om het bloed te stelpen en een kusje om het weer beter te maken.

'k Vond hem zo zielig dat ik de rest van het werk op mij heb genomen. Maar ere wie ere toekomst, buiten de paprika's die aan de oorsprong van het accidentje lagen, waren alle groenten mooi in stukjes gesneden. En het voorgerechtje heeft hij helemaal alleen gemaakt. Het enige wat ik nog moest doen was één paprika snijden en alles bij elkaar gooien in de wok.

En gesmaakt heeft het.

Voorgerechtje: spiesjes van tomaat, fetakaas en basilicum met een pestosausje.



Hoofdgerecht: roergebakken tofu met groenten en rijst (op de foto zien jullie de paprikasnoodaards rechts bij de rijst).



Mijn vriendje was echt in een onhandige bui, want toen we na het eten nog wat aan het nagenieten waren met een glaasje gedecanteerde wijn, een geschenk van mijn broertje, vond hij het nodig mezelf en het takenlaken te dopen met diezelfde wijn. Wat een verspilling van een lekker glas rode wijn! En natuurlijk waren er wijnspetters op mijn nieuwe rok terechtgekomen. :-( Enfin, rap rap uitgewassen en gelukkig valt de schade nog mee. Mijn vriendje mompelde iets van: "Haha, zo rap heb ik u nog nooit uit de kleren gekregen." Ik vond hem meteen al een pak minder zielig. :-P

Fashion victim?

Toen ik tijdens mijn middagpauze bij de Exki een fris en gezond (allez, dat hoop ik toch) slaatje aan het binnenwerken was, vergat ik even te slikken. Een vrouw en haar bizarre outfit waren mijn gezichtsveld binnengedwarreld. Met het gedeelte boven de gordel van haar outfit was niks mis: een trui met kap in een neutrale kleur. Het was het gedeelte onder de gordel dat mij even van de wijs bracht. Ze droeg een jeanskleurige broek waarvan het kruis lager dan haar knieën hing. En neen, het was niet zo'n rappersbroek die twintig maten te groot gekocht wordt en waarbij een flink stuk ondergoed onbedekt gelaten wordt. Deze broek pastte, was zelfs niet te lang of zo, alleen leek het alsof de naaister (of naaier, ik wil geen stereotypen propageren) in kwestie nog een rol stof te veel had en dacht: laat ik dat nu eens allemaal in het kruis verwerken. Het was echt geen gezicht. Ze zag eruit alsof ze een grote blauwe pamper tussen haar benen had hangen.

Some people.

Google analytics in het nieuw

Jawadde, een spectaculaire verbetering.

Vermoeden bevestigd

Het was enorm rustig op de trein, zelfs de dagjestoeristen lieten het afweten vandaag. Misschien zat de grauwe ochtend daar voor iets tussen?

Ik heb zo'n vermoeden

Dat het vandaag weer extreem rustig gaan zijn op de trein.

Say cheese

Impressie van de kaastafel gisterenavond:



Regal de Bourgogne aux raisins was mijn persoonlijke favoriet. Natuurlijk had mijn vriendje weer veel te veel in huis gehaald (niet alle kazen staan op de foto). We zullen nog een tijdje kaas en druiven mogen eten. ;-) Het avondje was alleszins een groot succes: de kazen waren zeer lekker, de wijn vloeide rijkelijk, het gezelschap was uitmuntend (ik heb mijn Frans nog wat kunnen oefenen, hoera!) en we hebben als cadeautje een overnachting in een kasteel gekregen. Wat wil een mens nog meer?

Net niet helemaal

Dus ja, gisteren brachten de mensen van de meubelwinkel de eetkamer en de slaapkamer. We konden natuurlijk niet verwachten dat alles van de eerste keer piekfijn in orde zou zijn, dat zou een beetje té optimistisch zijn. Gelukkig viel er op de eetkamer en de slaapkamerkast niets aan te merken. Het bed bleek echter een maatje te klein te zijn voor onze lattenbodem en matras. Fout geleverd. Kan gebeuren. Het enige wat je kan doen, is daar zen bij blijven, de juiste stukken houden en over een drietal weken de ontbrekende stukken gaan ophalen in de meubelwinkel. Benieuwd of we één of andere kortingsbon krijgen ter compensatie voor het geleden ongemak. Per slot van rekening is het toch een afstandje rijden naar die meubelwinkel.

Maar goed, niet veel aan te doen. Voor de rest zijn de geleverde stukken piekfijn in orde. En ik ben ongelooflijk blij met de eetkamer. Ze is echt prachtig en past heel goed in ons interieur. Het is een heel ander zicht. De leefruimte is meteen een pak voller en de stoelen zitten superconfortabel. Een goeie keuze, al zeg ik het zelf.

Bomma op bezoek

Vandaag is mijn bomma in ons nieuwe appartementje op bezoek geweest. Met dank aan mijn broertje die zo vriendelijk is geweest haar een lift te geven vanuit het verre Limburg. We hadden voor koffie en taart (geen Limburgse vlaai, maar het leek er toch op) gezorgd, want een bezoekje van de bomma is niet compleet zonder koffie en taart. Al een geluk dat mijn vriendje gisteren het koffiezetapparaat na jaren inactiviteit heeft uitgekuist. ;-)

Toen ik nog een mini-yabje was, zorgde mijn bomma voor mij wanneer mijn mama er niet was. Ze woonde naast mijn ouderlijk huis en daar woont ze nu nog steeds. Vroeger waren we erg close, maar helaas is die band in de loop der jaren verwaterd. Ik probeer haar nog steeds te zien als de energieke oma met wie ik samen kleurwedstrijdjes hield (en ja, natuurlijk won ik altijd...), maar de tol der jaren valt van haar gezicht af te lezen. Het lichaam sputtert tegen, allerlei kleine en minder kleine (ouderdomssuikerziekte) kwaaltjes steken de kop op. Het ergste is echter dat ze geestelijk fel achteruit gegaan is. Ze is in de war, weet soms niet meer goed wie ik ben en ziet mensen die er niet zijn. Ze vraagt twee tot drie keer hetzelfde en beseft van zichzelf niet dat ze in herhaling valt.

En ik moet bekennen: het hele ouderdomsproces jaagt mij angst aan. Het lijkt me vreselijk te beseffen dat je lichaam niet meer mee wilt. Of te merken dat je vergeetachtig begint te worden. Niet meer zelfstandig te kunnen zijn en voor de gewoonste zaken (een bad nemen, eten klaarmaken) op een ander aangewezen te zijn. Gelukkig kan mijn bomma met externe hulp (dienstencheques, familiehulp, de nabijheid van familie,...) in haar eigen huis blijven wonen. Maar ik weet dat er een dag zal komen dat thuiszorg niet meer mogelijk is. En ik vrees dat het haar hart zal breken om het huis te moeten achterlaten waarin ze geboren is, waarin ze haar kinderen heeft grootgebracht en waar haar man gestorven is.

Ik ben blij dat we samen deze gezellige namiddag hebben kunnen doorbrengen. En dat mijn bomma ons appartementje mooi vond. "Amai, zoiets heb ik nog nooit gezien. Amai, je hebt toch wel geluk dat je zo mooi woont." In sappig Limburgs dialect, natuurlijk. Want wie weet is ze er binnenkort niet meer. 87 worden, het is niet iedereen gegeven.

Werkmannen

Ja, deze ochtend hebben we weer de dagelijkse portie werkmannen moeten binnenlaten. "Ja, we hadden gebeld naar de verantwoordelijke van de bouwfirma, maar hij nam niet op." Tja, dat verbaast ons al lang niet meer. Je moet het toch maar durven. Afspraken maken met mensen om in het gebouw te komen werken en dan vervolgens die mensen voor gesloten deur laten staan en niet eens je telefoon opnemen. Wat als mijn vriend en ik nu in het buitenland zaten? Dan konden die werkmannen gewoon rechtsomkeer maken. Ben ik nu de enige die vindt dat zoiets niet kan?

Het goeie nieuws is dat we vanavond een trapleuning in de trappenhal zullen hebben. Maakt de tocht omhoog en omlaag weer een beetje minder spannend. ;-)

Het appartement

Vandaag brengen ze EINDELIJK de slaapkamer en de eetkamer! Op ditzelfde moment zijn de mensen van de meubelwinkel waarschijnlijk de tafel aan het ineen steken. (Allez, dit in de veronderstelling dat alles zonder problemen met de verhuislift langs het raam binnen geraakt is.) Ik kan niet wachten tot ik vanavond thuis ben om het resultaat te bewonderen. 't Zal handig zijn om een kleerkast te hebben. Kunnen we onze kleren eindelijk op een vaste plek verzamelen. Tot nu toe lagen ze her en der verspreid over het appartement (tot in de keukenkasten toen). En de eettafel komt net op tijd voor het bezoekje van de collega's van mijn vriend, vanavond. We gaan hen een kaastafel voorschotelen en dan is een tafel toch wel praktisch. Jaja, de inrichting vordert, langzaam, maar zeker.

Met dank aan mijn vriendje die hiervoor speciaal een vrije dag heeft moeten nemen.

De wereld

Gezien door de lens van talrijke flickr-enthousiastelingen: flickrvision. De wereld is echt een dorp geworden.

Via.

Zielig

Mijn tong doet nog altijd pijn, mijn werkje is nog steeds niet af en mijn vriendje is iets aan het drinken op de Oude Markt. Blah.

Mijn tong doet pijn

En dat is mijn eigen stomme schuld. Ik at namelijk te veel ananas en van te veel ananas eten krijg ik pijn aan mijn tong. En 't is niet dat ik dat niet weet of zo, maar telkens laat ik mij verleiden: nog één stukje, oei mijn tong begint al een beetje te tintelen, ach nog één stukje, dat zal het verschil niet maken. En nu voelt mijn tong aan alsof ze in brand staat en het bloedt zelfs een beetje. Berouw komt na de zonde.

Attack of the marketeers

Mmm, deze blog moet beslist één of andere populariteitsdrempel overschreden hebben, want ik begin nu ook mailtjes te krijgen met de vraag of ik geen zin heb om deel te nemen aan "mond-tot-mond" campagnes (van de comment-spammers van FluzzParadise) en hey, of ik die mysterieuze "Welkom vreemdeling"-borden al gezien heb en of ik daar niets over wil schrijven en alstublieft, hier zijn nog een paar fotootjes die ik kan gebruiken.

Beste marketing guys and girls, ik ben níet geïnteresseerd om mij voor jullie kar te laten spannen. Op dit blog zal u dus nooit gesponsorde berichten, neen zelfs geen banners vinden. Zelfs geen Google adsense komt erop. Alleen mijn eigen schrijfsels volledig onbaatzuchting en zonder enig winstbejag neergepend. Misschien vindt u hier héél af en toe een link naar een leuk reclamefilmpje, maar daar trek ik dan ook de grens. Yab.be reclamevrij!

Voor de nerds

Zó grappig

Mijn vriendje die achter zijn laptop één of ander spelletje zit te spelen en bijna een halve meter in de lucht springt van het verschieten als er weer eens uit onverwachte hoek een monster op zijn scherm opduikt. :-))

Beschamend

Vandaag hebben mijn vriend en ik voor de allereerste keer écht gekookt in ons appartementje. En ja, wij wonen hier al vanaf begin februari, maar verder dan een paar gaten prikken in een microgolfovengerecht zijn we nooit geraakt. Als verzachtende omstandigheid wil ik hierbij aanhalen dat we allebei de luxe hebben om 's middags in een bedrijfsrestaurant te kunnen eten en in de weekends geven we graag de Leuvense horeca een steuntje in de rug. Toegegeven, wij zijn soms ook een beetje lui.

Omdat we niet al te ambitieus van start wilden gaan met onze eerste maaltijd, kozen we voor een pasta met een simpel sausje op basis van bruschetta (niet het Italiaanse broodje, maar wel een kruidenmengsel verkrijgbaar bij Oil&Vinegar en olijfjes. Onder het motto: less is more en experimenteren is pas leuk als er volk komt eten. ;-)

Enfin, we zijn geen van beiden met buik- en/of darmkrampen naar het toilet moeten spurten, dat maakt van onze eerste maaltijd een succes.

In 't nieuw

Zowel mijn vriendje als ikzelf. Hij een broek en twee hemdjes, ik een rokje en een bloesje. En dat in minder dan drie kwartier. Niet slecht, maar kan nog beter. De volgende keer gaan we voor het wereldrecord snelshoppen.

IRL

Daarstraks op de voorstelling van de EWI-Speurgids (een must-read voor iedereen die geïnteresseerd is in de ontwikkelingen op het vlak van O&O in Vlaanderen) voor het eerst blogger en ex-microsoftie Bruno Segers in real life gezien. Altijd grappig om iemand die je alleen maar van een foto kent, opeens te horen babbelen. Meestal klinkt een stem dan heel anders dan je je had voorgesteld, maar in dit geval kwam de stem die ik op Bruno's blog geplakt had, verbazend goed overeen met de werkelijkheid.

Ik ben er echter niet toe gekomen om een gesprek met mener Segers aan te knopen. Hij was druk in gesprek met mensen die duidelijk belangrijker waren dan ikzelf en ik ben op de voorstelling een oud-collega tegen het lijf gelopen met wie het gezellig bijbabbelen was. En voor wie het zich afvraagt: de 3%-norm van Lissabon (ieder land zou in 2010 minimaal 3% van het Bruto Nationaal Product aan O&O moeten besteden) is momenteel nog verre toekomstmuziek...

Geen gat meer

In de deur, he! (Viezerikskes!) Ze zijn vandaag de deuren komen bijregelen en hebben dan maar in één moeite het gat in de deur van het toilet gerepareerd. 'k Was er ondertussen al helemaal aan gewend geraakt. ;-)

Platte band

Zoals ik al zei, hebben we op weg naar het doctoraat van Q pech gehad. Een platte band meer bepaald. Nu wilde ik dolgraag nog een stukje meepikken van de vragen, dus parkeerden we de wagen met platte band foutief in het Leuvense, staken we een briefje onder de ruitenwisser met daarop de mededeling dat we platte band hadden en dat we de auto zo snel mogelijk zouden depanneren en vertrokken we te voet verder naar de doctoraatsverdediging.

Allemaal goed en wel, maar dat betekende ook dat we (een beetje tipsy van de schuimwijn) ná de doctoraatsverdediging terug moesten om die kapotte band te vervangen. Nu moet u weten, beste lezers, dat mijn vriend en ik nog nooit in ons leven een band hebben moeten verwisselen. Wel al een paar keer platte band gehad, maar er was steeds iemand die van wanten wist in de buurt om ons uit de nood te helpen. Deze keer stonden we daar moederziel alleen. De handleiding erbij gehaald, maar die bleek toch niet zo duidelijk als we wel hadden gewenst. En die vermaledijde wieldop wilde ook al niet loskomen.

Ten einde raad, er kwam maar geen schot in de zaak en de wieldop, heeft mijn vriend één van de mensen aangesproken die ons al een tijdje stonden uit te lachen wegens verregaande onhandigheid. Gelukkig had één van de aangesprokenen medelijden met ons en wilde hij wel een handje helpen bij het vervangen van de band. Hij had de krik amper onder de wagen geschoven toen een kennis van ons passeerde. Zo iemand die bol staat van de goeie raad, maar wel mooi langs de kant bleef staan kijken hoe mijn vriend en de vriendelijke vrijwilliger de band vervingen.

Enfin, eind goed al goed. Met hulp van de vrijwilliger was de band verrassend snel vervangen. 't Was trouwens een echte altruïst, want hij wilde geen kleine bijdrage als dank voor zijn hulp aanvaarden. En de kennis vond het allemaal bijzonder grappig. En oja, nu hij ons toch tegen het lijf was gelopen, wilden we hem misschien niet een kleine lift geven. 't Regende en zo. Haha, je moet het toch maar durven. Al een geluk dat ik nog steeds schuimwijn in mijn bloed had. ;-)

Doctor Q

Vanavond ben ik na het werkcollege naar de doctoraatsverdediging van vriend Q geweest. Mijn vriendje en ik waren nog net op tijd om de allerlaatste vraag van de jury te horen (iets met een platte band en zo). Na een korte beraadslaging deelde de voorzitter van de jury ons mede dat Q zich vanaf vandaag doctor Q mag noemen. Waarmee de teller van het aantal doctoren in mijn kennissenkring op 11 komt te staan. Dat zijn toch wel een hoop geleerde mensen. Impressive.

Om eerlijk te zijn, snapte ik bitter weinig van het doctoraat van Q, maar ik ben blij dat hij vijf jaar hard werken op een mooie manier heeft kunnen afsluiten. En ik ben nog blijer dat er op de receptie vlotjes werd rondgegaan met de schuimwijn. ;-) (Gelukkig waren er broodjes om de schade aangericht door de schuimwijn te milderen.) En ik heb nog een gezellig gesprekje gehad met een paar oud-proffen. (En meteen een vraag gekregen of ik geen zin had om terug naar het departement te komen, maar daar heb ik toch eens goed mee gelachen. Onderzoek is just not my cup of tea.)

Mijn allerlaatste werkcollege

Hoef ik jullie nog te vertellen dat ik ongelooflijk blij ben dat ik vandaag mijn allerlaatste werkcollege ooit heb meegemaakt? Nooit meer denken: "Ojee, ik moet dringend mijn vinger opsteken, want er staan nog niet genoeg kruisjes achter mijn naam." Nooit meer denken: "Shit, ik ben superslecht voorbereid en die assistent gaat mij vragen waarover dat arrest gaat." Nooit meer denken: "Wat doe ik hier in godsnaam? Waarom zit ik niet op een terrasje in de zon?" I am SO happy!

blub blub

Ik ben een beetje aan het verdrinken in het werk, zowel op werk- als op studiegebied.

V-E day

62 jaar geleden, op 8 mei 1945 vierde Europa feest: Nazi-Duitsland was overwonnen, de oorlog beëindigd (althans in Europa). WOII kostte aan miljoenen mensen het leven en was het begin van een andere, koude, oorlog. Maar dat konden de feestvierders op dat moment nog niet vermoeden.

Driemaal is scheepsrecht

Vorige zaterdag was het dan eindelijk zover: onze derde en laatste housewarming party. Er waren meer dan vijftig personen ingeschreven en in totaal zijn er daarvan zevenenveertig mensen komen opdagen. Mijn schrik dat zo'n bende niet in ons appartementje zou passen, bleek ongegrond te zijn (met dank aan ER Meubelen die onze eettafel een maand later dan gepland zullen leveren). Het was druk, maar er bleef genoeg ruimte over om te kunnen ademhalen en bewegen. Wel jammer dat ik door de drukte met sommige mensen maar een paar woorden heb kunnen wisselen. Er zijn bij het afscheidnemen veel afspraakjes gemaakt voor een vervolgbezoekje. ;-)

Er is heel veel drank verzet, maar niet genoeg om onze drankvoorraad serieuze schade toe te brengen. We hebben nog genoeg voorraad voor een feestje of drie, vier, zeker als ik de drank die we cadeau gekregen hebben, meereken. Over cadeautjes gesproken, we zijn weer verwend geweest. De buit: ovenschotels van Pyrex, een plantje, een cd, boeken, mooie glazen potjes en cocktailglazen, Bongo-bonnen, Metaleuven-bonnen, serveerlepels, lekkere dingen van Oil & Vinegar, ons rubber duckie en oja, hopen drank. ;-)

Ook ditmaal was wijn de minst populaire drank van de avond (twee flessen geledigd op een hele avond). Bier en schuimwijn konden de mensen wel bekoren. Ik denk dat de mensen gewoon graag schuimwijn drinken uit de mooie glazen die we cadeau gekregen hebben op één van de vorige feestjes. ;-)

Ik denk dat iedereen zich goed geamuseerd heeft (of toch goed heeft gedaan alsof). Zelfs het feit dat ik vergeten was de cocktailshaker uit te spoelen en de margarita's verdacht blauw zagen en even verdacht smaakten als ze eruit zagen, kon de pret niet drukken. De pizza's waren ook weer een groot succes en vormden een goed tegengewicht voor de overdaad aan alcohol die geconsumeerd werd (mijn vriendje zijn nichtjes waren ZAT). We hadden ditmaal veel te veel chips in huis gehaald ofwel was het publiek van zaterdag niet zo chipsminded. We hebben nog vijf grote zakken over en mijn vriend en ik zijn niet echt chipseters. Al goed dat zo'n zak niet rap slecht wordt.

Nu komt er binnenkort nog een kleine drink voor de collega's van mijn vriend en dan houden we even een partypauze.

De vorige edities: housewarming 1 en housewarming 2.

Bloggers en seks

A match made in heaven?

Acht jaar

Acht jaar, die, als ik er zo op terugkijk, voorbij gevlogen zijn. Met veel ups, maar helaas ook een paar downs. Acht jaar samen en het lijkt alsof we die eerste kus pas gisteren uitwisselden. Toch zijn we veranderd, gegroeid, ouder geworden. Onze relatie is het studentenleven ontstegen en heeft zich ontwikkeld tot een hechte partnership. Want ja, we waren niet het meest voor de hand liggende koppel en ik weet dat er menig mens gedacht heeft: "Dat blijft niet duren." Maar zie, acht jaar later en we staan er nog steeds.

Thanks, baby!

Cadeautje

Gisteren gekregen op de housewarming: I rub my Duckie. Vanavond al meteen uitgetest. 't Was gezellig, met ons drietjes in bad. ;-)

Kapper

Gisteren ben ik naar de kapper geweest. Aangezien ik het aantal keer dat ik in mijn leven al in een kappersstoel gezeten heb nog steeds op twee handen kan tellen, is zo'n bezoek altijd een beetje een belevenis voor mij. Per slot van rekening vertrouw je toch een belangrijk deel van je fysieke voorkomen toe aan een volledig onbekende.

Ik ben ook helemaal niet op de hoogte over welke haarverzorgingsproducten nu weer hip en cool zijn in het kapperswereldje. Waardoor ik als een ware haarverzoringsleek "Euhm, wat is dat?" moet antwoorden als de kapper vraagt of er een serum op mijn haar gedaan moet worden. (Ondertussen weet ik al wel wat een haarmasker is, dus totaal onwetend ben ik niet meer.)

Goed, naar de kapper dus. Mijn vriend had me alleen maar laten gaan onder de uitdrukkelijk belofte dat ik niet te veel van mijn haar zou laten afknippen. Mijn vriend is namelijk één van die hopeloze romantici die lang haar met vrouwelijkheid associeert. ;-) Eens in de kapperstoel vond ik dat er gerust nog wel een beetje meer af kon, kwestie van er weer voor een jaar of twee tegen te kunnen. Het resultaat mag er trouwens best wezen (en dat mag ook wel voor het astronomische bedrag van veertig euro). Er is zo'n goeie vijftien centimeter af en het is een beetje opgeknipt.

En mijn vriendje hoeft zich geen zorgen te maken: haar groeit!

Meisjes van achttien

Horen te giechelen met vriendinnen, te wenen om een gebroken hart, te lachen als dat hart weer gelijmd wordt, te dansen op hun favoriete muziek, te shoppen in de grote stad, te roddelen over die bitch op school, te twijfelen over wat ze morgen zullen aantrekken,... Meisjes van achttien horen te genieten van het leven. Zij horen niet levenloos op het koude blad van een autopsietafel te liggen. Hoe gruwelijk.

Exhibitionisten en voyeurs aller landen, verenigt u

Alweer een nutteloze web 2.0 toepassing erbij.

Via.

De saaiste dag van mijn leven

Of het zal toch niet veel schelen.

De dag begon met een opleiding in de voormiddag die verschrikkelijk saai was. Bij momenten zat ik me echt af te vragen wat ik daar deed. De opleiding was duidelijk gericht op IT-beginnelingen en dat ben ik toch al enkele jaren niet meer. Ondertussen weet ik echt al wel hoe zo'n webeditor werkt: bold, italic en het invoegen van links hoef je mij niet meer voor te doen. Puur tijdverlies. En nog moeten dorst lijden ook, want ze waren vergeten drank te voorzien voor de cursisten.

Maar goed, niet zo erg, want voor de namiddag stond er een (verplicht) bezoekje aan SHAPE in Mons op het programma. Ik had er echt naar uitgeleken. Leek me het ideale recept voor een boeiende namiddag. Boy, was I wrong. Mijn medestudentjes en ik werden met de ganse bus gedropt aan het SHAPE centrum en moesten vervolgens de komende drie uur in een muffe aula in jarenzeventigstijl onze broek/rok slijten. Saaie en slecht gestructureerde powerpointpresentaties gepresenteerd door een Pool en een Griek die het Engels amper machtig waren, hopen afkortingen waarmee gegoocheld werd, een uitleg over AWACS die zo saai was dat ik even vreesde dood te vallen (hoe ze erin geslaagd zijn zo'n interessant onderwerp dood te knijpen, geen flauw idee). Bij momenten kon ik mijn ogen amper open houden. Ondanks de lovenswaardige pogingen van de Griek om hier en daar een grapje in zijn voorstelling te stoppen, lachte niemand. Bijzonder pijnlijk, vooral omdat hij goed genoeg door had dat hij niemand kon boeien. 'k Had op een gegeven moment echt medelijden met hem.

Na de saaie presentaties volgde gelukkig een iets boeiender panelgesprek. Al werd er naar mijn goesting op te veel vragen geantwoord: hier kunnen/mogen wij geen antwoord op geven. Tot mijn grote opluchtig zat er een Amerikaan in het panel die in tegenstelling tot de Griek en de Pool wél verstaanbaar was (lang leve native speakers). Ik kan me voorstellen dat Babylonische spraakverwarringen daar bij SHAPE aan de orde van de dag zijn. Even had ik gevreesd dat er totaal geen vragen uit het publiek zouden komen, maar gelukkig waren er een paar assistentjes meegereisd die goed hun best deden. Kwestie van die mannen van SHAPE niet met een al te wrange nasmaak aan ons bezoek achter te laten.

Echt een misser over de ganse lijn. Spijtig. Voor een powerpointpresentatie hoef je niet met een groep van bijna 100 studenten helemaal naar Mons af te zakken. Het bezoek was dan nog eens een half uur vroeger gedaan dan verwacht, waardoor we nog dertig minuten konden staan schilderen in het station van Zinnik. Ik zweer het jullie: in Zinnik valt totaal niets te beleven. Ik heb even een wandeling richting centrum gemaakt om de tijd te doden en het enige wat mij matig kon boeien was de Leonidaszaak.

Bah, bah, en dan te bedenken dat ik ondertussen zoveel nuttigere zaken had kunnen doen. Enfin, ik kan dan toch zeggen dat ik SHAPE bezocht heb.

Zellik versus Zinnik

Omdat ik deze namiddag in Zinnik (oftewel Soignies) moest zijn, besloot ik 's ochtends in het station van Brussel alvast een treinticketje voor deze bestemming te kopen. Als ik mij dan 's middags naar de trein moest haasten, was mijn biljet tenminste in orde. Ik naar het loket alwaar ik bijzonder duidelijk articulerend (ik denk niet dat Zinnik zo'n voor de hand liggende bestemming is) om een biljet heen en terug naar Zinnik vroeg. Toen de meneer aan het loket zei dat dit biljet mij 4.40 euro zou kosten, leek mij dit weinig, maar hey, zoveel te beter, nietwaar? Wie weet was er stond de rit Brussel-Zinnik wel in promotie vandaag.

Ik had natuurlijk beter moeten weten, want, toch een beetje achterdochtig geworden, controleerde ik een paar minuten later mijn biljet. En wat stond daarop? Jawel, Zellik ipv Zinnik. Zucht. Ik had geen tijd om terug naar het loket te gaan, dus liet ik het maar zo. Nu, ik kan deze fout natuurlijk aangeven bij de ombudsdienst, maar na aftrek van administratieve kosten, zal er van die 4.40 euro niet al te veel meer overschieten. En eerlijk, ik heb niet veel zin om een brief te schrijven en blabla voor die paar euro. Ik zal die 4.40 euro maar zien als een kleine bijdrage van mijnentwege om de werking van de NMBS te verbeteren. God weet dat het nodig is. ;-)

Pijnlijk

Vlaamse jongeren negatief over gelijke rechten voor holebi's.

Hoe denken Belgische jongeren over gelijke rechten voor holebi's? Professor Marc Hooghe van de KU Leuven vroeg het aan 6.330 jongeren uit het vierde leerjaar in 112 middelbare scholen. De resultaten zijn onthutsend: 43,5 procent van de Vlaamse jongens en 23,5 procent van de Vlaamse meisjes neemt een negatieve houding aan tegenover holebi's. Het opleidingsniveau van de ouders speelt helemaal geen rol. De Vlaamse moslimjongeren tonen zich nog intoleranter: zes op de tien steunen gelijke rechten voor holebi's niet.

Komaan zeg? We leven toch niet meer in de middeleeuwen? Vanwaar komt toch die puriteinse reflex van de jeugd? Wat is er mis met twee (of drie of meer) mensen van eender welk geslacht die mekaar graag zien? Dat de oudere generatie nog de reflex heeft liefde tussen mensen van hetzelfde geslacht af te keuren, ok, daar kan ik inkomen. Maar ik dacht dat de tijden veranderd waren. Blijkbaar niet.

(Vr)eten

De laatste dagen hebben we weer overvloedig aan de feestdis gezeten. Maandagavond barbecue bij E, T en hun allerschattigste dochtertje. Experiment van de dag: groentenspiesjes op de barbecue (lekker!) en banaan en chocolade in zilverpapier (lekkerder!). De banaan veranderde door het stoven in bananenpulp en kreeg een licht alcoholisch smaakje. Een paar glaasjes wijn erbij en het feestje was compleet.

Gisteren zijn we op stap geweest met de schoonfamilie ter gelegenheid van de verjaardag van de pater familias. We begonnen de avond met een glaasje Chardonnay Meerdael (danku Bruno) op ons appartementje, om vervolgens de smaakpapillen van de jarige te testen met behulp van een blinddoek en shotjes uit onze uitgebreide drankvoorraad. Daarna ging het richting stad. De broer en zus van mijn vriendje hadden allerlei opdrachtjes verzonnen voor een (mini-)zoektocht door de stad met als eindpunt restaurant Samourai. Er werd aldaar weer met (gebakken) eieren gemeten en zelfs met zoutvaatjes (iets wat de broer van mijn vriend niet echt kon appreciëren, want hij heeft zo'n zoutvat tegen zijn kop gekregen). Het eten was naar goeie gewoonte voortreffelijk. De Japanse keuken behoort echt tot mijn favorieten: sushi, sashimi, teppanyaki, I love it all. Omdat ik maandag op de barbecue al redelijk wat glaasjes wijn achterover geslagen had, heb ik mijn alcoholinname beperkt tot één glaasje wijn. Overdaad schaadt, of zoiets. ;-)

In de zon op ons terras

Zalig. Heb zelfs een uiltje geknapt. Zo'n Fatboy is waarlijk multifunctioneel. ;-)

Poezelige voetjes

Lang lang geleden heb ik van mijn vriendje een cadeaubon voor een pedicure gekregen. Gisteren ben ik die bon dan eindelijk gaan incasseren. 't Is al een tijdje openschoenenweer, maar het kwam er maar niet van om een afspraak te maken.

Mijn eerste pedicure is voor honderd procent meegevallen. Ik vond het helemaal niet erg dat er iemand meer dan een uur met mijn voeten gespeeld heeft. Mijn voeten zijn nu helemaal klaar om hun beste teentje voor te zetten in al die open schoentjes en flipflops. :-)

Onze nieuwe Fatboy

Is bij deze ook alweer ingewijd. ]:-)