Weg

Nog een paar uurtjes en ik zit op een vliegtuig richting Warschau, maar eerst moet ik mij nog met mijn zwaar hoofd (te laat gaan slapen, te veel gedronken, te vroeg opgestaan) door een vergadering van drie uur worstelen.

En dan ben ik lekker negen dagen vergaderingvrij! Ha!

Too much

Saké. Really.

Vergaderingen

Die langer dan twee uur duren, zouden ze moeten verbieden!

24-urenloop: een terugblik

Geen overwinning voor VTK dit jaar, helaas. Nuja, het was te denken dat de sportieve mannen en vrouwen van Apolloon zich geen tweede keer in de luren zouden laten leggen door de burgies. Toch heeft VTK geen reden om te treuren: de prijs voor het mooiste standje én die voor het lekkerste eten leverde twee vaten op die zeker voor de nodige overwinningsroes gezorgd zullen hebben in 't Elixir.

Wat mij betreft, was dit jaar een voltreffer. Dinsdagavond heb ik de opening meegemaakt, samen met Peter (ondanks de gemiste bus waren we toch nog mooi op tijd). Ulla Werbrouck die het startschot moest geven, had wel even een probleempje met het pistool dat dienst weigerde, maar gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. ;-) Tijdens het eerste uurtje konden we ook genieten van de snedige commentaar van Mark Uytterhoeven die her en der standjes bezocht en interviews afnam. Om acht uur was er nog niet veel volk, maar zo rond tien uur (toen bleek dat de weergoden de 24-urenloop gunstig gezind waren) begon het volk toe te stromen. Fijne sfeer, mooie standjes, veel bekend volk en groene pannenkoeken. Een perfect recept voor een toffe avond.

Voor mijn studentenvereniging was het ook een geslaagde editie. Veel volk in onze tent en goed wat reclame kunnen maken voor de goeie zaak (open source) en onze diensten. Alleen de mannen van de teltent hadden wat klachten. Hun tent, cruciaal voor het automatische telsysteem, werd veel te laat opgesteld waardoor hun opstelling maar nét op tijd klaar was voor de start en er van de geplande testen niets meer in huis is gekomen. Gelukkig is verder alles goed verlopen. Toch denk ik dat daar voor volgend jaar betere afspraken gemaakt moeten worden.

Woensdagavond ben ik dan rechtstreeks van mijn werk naar een (verplicht) seminarie geweest, nog even bij de cursusdienst binnengewipt (alwaar de cursussen die ik nodig heb, alwéér uitverkocht waren) en daarna linea recta naar de 24-urenloop, met een kleine pit-stop bij nonkel K om wat overbodig materiaal af te zetten. Tijdens de eindceremonie begon het natuurlijk te regenen, maar niemand die daar veel last van had. Er werd gefeest dat het een lieve lust was onder begeleiding van vuurwerk en de Leuvense studentenfanfare.

We zijn na de eindceremonie nog wat blijven plakken tijdens de afbraak. Napraten, evalueren, u kent dat wel. Om tien uur 's avonds zijn mijn vriend en ik nog snel iets gaan eten bij de ViaVia, want ik had al van 's middags niks meer gegeten. En een hongerige maag slaapt slecht.

Tot volgend jaar!

Promo-acties op en rond de trein

Vanmorgen was er in het station een ware invasie van Ethias-promo-mannetjes en -vrouwtjes. Ik kon geen twee stappen zetten of er werd mij wel van ergens een plastic zakje toegestoken om mij de geneugten van een goedkopere autoverzekering uit de doeken te doen. Beleefd als ik ben (hey, ik heb ook ooit nog van die foldertjes staan uitdelen) heb ik telkens vriendelijk bedankt met de snedige zin: "Neen danku, ik heb geen wagen." Toch vind ik het redelijk absurd om die foldertjes te komen uitdelen in een bastion van het openbaar vervoer en was ik niet echt gecharmeerd door deze actie.

Waar ik dan weer wel door gescharmeerd wordt, is het leuke kleine oranje boekje dat ik kreeg van een vriendelijke jongedame op de trein. Ik draag de actie Iedereen Leest een warm hard toe. Zelf heb ik ook altijd iets bij om te lezen. Heel handig als je zoals ik een bloedhekel hebt aan wachten. Nooit meer het gevoel dat je zonder reden je tijd zit te verdoen. Lang leve het leesboek, altijd en overal!

Bewaarengel

Gisteren heb ik Heel Veel Geluk gehad. Ik was met de bus onderweg naar een werkbezoek bij een grote IT-dienstenleverancier. Ik zat gezellig te kletsen met mijn collega's toen mijn lens opeens een sprong naar de vrijheid waagde. Nu moeten jullie weten dat ik al jaren tot mijn grote tevredenheid harde zuurstofdoorlatende lenzen draag. Enig nadeel aan dat soort lenzen is, dat die soms uitspringen als je per ongeluk je oog aanraakt. Dat is niet erg als dat ergens binnen gebeurt, dat is heel erg dat als op een stampvolle bus gebeurt die net aan de halte stopt waar jij moet afstappen.

Nu, het is niet de eerste keer dat mij dit gebeurt en ik heb thuis een paar reservelenzen, maar op dit moment zou een verloren lens mij wel bijzonder slecht uitkomen. Vrijdag vertrekken mijn vriend en ik voor acht dagen naar Warschau en mijn reservelenzen hebben niet meer de juiste sterkte. Op vakantie gaan terwijl je maar half ziet: niet leuk.

Gelukkig had mijn beschermengel gisteren geen dagje vrijaf genomen. Eerste reflex bij wegspringend lenzen: "Freeze!" roepen en vragen dat de collega's mee zoeken. Niets te vinden, natuurlijk. Ondertussen waren we dus aan onze afstaphalte gekomen en wrong de dikke man op de bank naast mij zich uit zijn zitje. Zonder ook maar op of om te kijken. In mijn gedachten hoorde ik al een ijselijke gil van mijn lens die onder zoveel gewicht verpletterd werd.

Toen de persoon naast mij vertrokken was, heb ik snel mijn kleren uitgeschud, in de hoop dat mijn lens daar ergens was blijven plakken. En jawel, wat lag daar opeens te blinken op de grond? Mijn lens, nog helemaal ongeschonden. En ik happy natuurlijk. ;-)

Dank u, beschermengel!

Straks

Ga ik samen met Peter naar de 24-urenloop. En het mag regenen al dat het wil, ik ben van plan mij geweldig goed te amuseren daar. (Maar 'k zal toch maar een paraplu meenemen.)

Het regent

Ocharme de jongens en de meisjes die op dit moment bezig zijn met de opbouw van de 24-urenloop. Er zijn plezantere dingen te bedenken dan sleuren met planken en buizen voor stellingen in de gietende regen.

Going out with a bang

Een wegwerker is maandag op de Duitse snelweg A3 om het leven gekomen toen een bom uit de Tweede Wereldoorlog ontplofte. De man was aan de slag met een machine toen de bom explodeerde. Delen van de machine werden meer dan honderd meter ver teruggevonden.

Dit bericht in de Standaard, deed mij even stilstaan bij al die bommen die Israël boven Libanon gedropt heeft. Hoeveel jaren na datum zullen deze moordtuigen nog slachtoffers maken?

Planning

Mijn plannen voor vandaag: eindelijk eens verder werken aan die #§!à@&"# webpagina voor mijn werk. Helaas jammerlijk doorkruist door een vergadering die plots in mijn agenda verschenen is en het schrijven van een Super Dringende tekst.

't Zal voor morgen zijn.

Studiedag

Ik wil graag nog even terugkomen op de studiedag van vorige week vrijdag. Deze studiedag ging door in gebouw De Minne van de universiteit van Antwerpen, een splinternieuw gebouw in het hartje van de stad met kunst en poëzie erin verwerkt. Daar kunnen de betonnen bunkers van de universiteit van Leuven nog een puntje aan zuigen. Ik was werkelijk onder de indruk van de mooie architectuur en het gevoel van licht en ruimte dat je in het gebouw kreeg.

De voormiddag moesten we vechten voor een plekje in de aula waar de algemene uiteenzettingen plaats vonden. De organiserende prof had namelijk al zijn studenten half verplicht om aanwezig te zijn op de studiedag. Blijkbaar hebben proffen tegenwoordig meer gezag dan vroeger. ;-) De ruimte in de aula werd optimaal benut door een ingenieus systeem met draaistoeltjes die wegklappen onder de bank. We zaten daardoor allemaal gezellig dicht bijeen. Er waren zelfs mensen genoodzaakt op de trappen te zitten.

De eerste uiteenzetting over de virtuele projecten van het V&A vond ik het interessantste. Daarna werd er (voor mij) niet meer veel nieuws verteld. Ik mocht wel vaststellen dat de digitale kloof nog steeds in full effect is. Zo zaten er in de namiddagworkshop die ik volgde, mensen die niet wisten wat een PDA is en zelfs nog nooit van web 2.0 gehoord hadden (stel je voor!).

Niet veel bijgeleerd dus, maar wel wat kunnen netwerken. Onder andere met deze jongeman van Antwerpen blogt. Al bij al een geslaagde studiedag.

Time vs yab

Time is winning.

Shoppen!

Ha, een vruchtbare ochtend achter de rug! Redelijk op tijd uit bed gekropen en na het ontbijt naar het winkeltje van de neef van mijn vriend gereden. Allez ja, voorlopig werkt neef S daar nog als verkoper, maar hij heeft grootse plannen. ;-) Neef S is toevallig ook de zoon van nonkel K. We zijn ons helemaal aan het inwerken in dat deel van de familie. ;-)

Een paar interessante koopjes gedaan: twee rode fleeces (eentje voor mij en eentje voor mijn vriend), een paar nieuwe sportschoenen om te gaan squashen voor mij, nieuwe schoenen voor mijn vriend en een zwembrilletje om het chloor uit de ogen van mijn vriend te houden. En dan zag ik nog mijn favoriete ondergoed-van-het-moment (Sloggi Hot Hips, stomme naam, sexy ondergoed) aan de kassa liggen in een hip, groen kleurtje (limited edition!). Dat kon ik toch niet laten liggen. ;-)

Redelijk veel geld uitgegeven, maar die fleeces en schoenen zullen zeker nog goed van pas komen in Warschau. Jaja, een vruchtbare ochtend.

Saturdagy night

Gisterenavond hadden mijn vriend en ik een diner date met een bevriend koppel K en R. We zien K en R gemiddeld twee keer per jaar, dus is het steeds een plezier om bij te babbelen. Onze levens zijn zeer verschillend. K en R hebben al twee kindjes en zijn helemaal gesettled. Toch klikt het geweldig goed en gaan de gesprekken over veel meer dan alleen maar kindjes.

Ik kan me de eerste keer dat ik K zag nog levendig herinneren. Dat was op FOSDEM, nerd-event bij uitstek. Ik zat naast hem aan tafel en hij heeft toen in geuren en kleuren de bevalling van zijn vrouw uit de doeken gedaan. Ik was er even niet goed van. ;-)

Anyway, het was heel erg gezellig gisterenavond. Na lang nadenken (er zijn ook zoveel restaurants in Leuven) hadden we een tafeltje voor vier gereserveerd bij het Afrikaans restaurant Isimbi. Voor maar twintig euro aten we daar een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. En het smaakte voortreffelijk. Je moet wel beetje een knoflookliefhebber zijn, want toen ik vanochtend opstond, proefde ik de smaak van knoflook nog steeds in mijn mond. ;-)

Een wijze uitspraak van K, die ik jullie niet wil onthouden en waar ik me wel in kan vinden: "Veel mensen leven hun leven, in plaats van dit te controleren. Als er dan iets mis gaat, is het altijd de fout van iemand anders, nooit hun eigen fout. Terwijl je zelf mogelijkheden genoeg hebt om je leven te veranderen, als je dit wil." Een interessante avond, voorwaar.

Italiaans

Vanochtend in de Italiaanse les zijn we aan een nieuw hoofdstuk begonnen met als onderwerp het beschrijven van mensen. Om een beetje op te warmen, moesten we in groepjes van twee praten over een persoon waar we goed mee kunnen opschieten en uitleggen wat we net leuk vinden aan die persoon. Na zo'n groepsgesprekje pikt de juffrouw er meestal een paar leerlingen uit om in het algemeen wat fouten te kunnen verbeteren.

En wie is haar favoriete slachtoffer? Jawel, mijn allerliefste vriendje, natuurtalent Italiaans. :-) Dus vraagt de juffrouw aan hem: "Con chi vai molto daccordo?" Evident antwoord van mijn vriendje (voor de slechte verstaander: mijn vriendje vindt mij wel een toffe, ja). Volgende vraag van de juffrouw: "Perché?" Mijn vriendje: "Euh, perché parla molto..." Stilte. En dat was het enige wat hij wist te verzinnen!

Waar is de romantiek?! ;-)

Hoera!

Nonkel K zit voor een paar dagen in het buitenland. Hoera! *Evil grin*

Werkonderbreking

Nadat we gisteren meer dan een halve dag zonder water gezeten hebben, gaf vandaag onze netwerkconnectie de geest. Eén uur zonder netwerk, het gezucht en gesteun was niet van de poes. ;-) Benieuwd wat er morgen defect zal zijn...

Het zal mij eerlijk gezegd worst wezen, want morgen ben ik lekker op verplaatsing naar een studiedag. Een beetje netwerken om de week af te sluiten. Plezant. :-)

Ramp, ramp!

De watertoevoer is nog steeds niet hersteld en nu kan er geen koffie meer gezet worden! De productiviteit daalt hier zienderogen. ;-) (Al een geluk dat ik geen caffeïne nodig heb om mijn motor draaiende te houden.)

Update: Rond een uur of half drie was het probleem opgelost. En het leven ging weer zijn gewone gangetje.

Een dag te laat

Maar toch wil ik nog even de aandacht vestigen op de voorbije Werelddag van Verzet tegen extreme armoede. Extreme armoede is niet alleen een zaak van ontwikkelingslanden, ook in België zijn er mensen die tussen de mazen van het verzorgingsnet doorglippen, die op straat leven, die van dag tot dag (over-)leven omdat ze geen andere keuze hebben.

Armoede is een onrecht dat de wereld uit geholpen moet worden. Voor het grootste deel is dit natuurlijk werk voor beleidsmakers, maar ook als individu kan je je steentje bijdragen. Door je ogen niet te sluiten voor de ellende van anderen. Of door bijvoorbeeld deel te nemen aan de 16de voedselinzameling van de Voedselbanken. Deze actie loopt nog tot en met vandaag (18 oktober). Wat rijst, een beetje pasta en blikvoer, meer hoeft die bijdrage niet te zijn. Een paar euro's om de minderbedeelden aan eten te helpen. Een mooi initiatief, toch?

Mijn arme blaas

Vannacht of vanmorgen is de hoofdleiding gesprongen in het gebouw waar ik werk. Gevolg: de watertoevoer is afgesloten en het is verboden naar het toilet te gaan. U kan zich de ontzetting bij de vrouwelijke werknemers hier al levendig voorstellen, zeker? Gelukkig kwam er snel een bevredigende oplossing uit de bus: we mogen met z'n allen naar het toilet in het hotel hier tegenover en als troost voor het geleden ongemak krijgen we gratis fruitsap en cake van de Grote Baas.

En zo weten jullie meteen wat hier het gespreksonderwerp van de dag is.

Club Swing

Vanavond begaf ik mij blijgezind naar de Sportoase voor mijn tweewekelijkse groepsles Club Swing. Jaja, die verdomde pasjes beginnen zowaar te lukken. Dat wil zeggen dat ik net iets minder op een dansende olifant lijk. ;-)

Wie stond daar echter tot mijn grote verbazing een paar plaatsen achter mij in de (veel te lange) rij aan de kassa te wachten op een ticketje (het betaalsysteem van de Sportoase is zwaar voor verbetering vatbaar)? Tante L, de ex-vrouw van nonkel K en nonkel K zijnde de bereidwillige ziel die mijn dakloze vriend en ik opgevangen heeft.

Ik moet zeggen, het doet toch wel wat raar, in het bijzijn van een (schoon-)tante met je bips staan draaien ende zwaaien. Maar goed, ik wen er best aan, want ze vond het plezant en was zeker van plan om meer te komen.

Hip!

Nieuw tv-programma

Naar 't schijnt is er iets nieuws op tv. Iets met Willy's en Marietten (An heeft mij in het oor gefluisterd dat het eigenlijk Marjetten is). De jongens van mijn werk geraakten er gisteren tijdens de lunchpauze maar niet over uitgepraat.
"Dat met die aliens, joh, niet te doen. En die ontrouwe vent."
"En dat met Fata Morgana."
Hilariteit alom. Ze hebben ongeveer de hele aflevering nagespeeld, vermoed ik. En ik, ik voelde mij vereerd getuige te mogen zijn van deze schitterende live-opvoering.

De eID is hip!

Wist u dat nog niet?

Squash

Man, zo'n uurtje hard tegen een balletje meppen, kan toch deugd doen. Nu fijn het zweet van mij afspoelen onder een warme douche en we kunnen er weer voor een weekje tegen.

Balletjes!

't Is niet wat u denkt, maar wel een bezoekje waard!

balletjes.blogspot.com

Babbelfeest

Gisteren voor de verandering nog eens naar een trouwfeest geweest. De ondertussen al bekende formule van een dansfeest met dessertenbuffet. Ideaal voor een zoetebek als ik en die extra calorietjes kan je er vervolgens fijn afdansen.

Alleen verliep het stramien van de avond anders dan ik gewoon ben. Er was zoveel bekend volk (hopen ex-studiegenootjes die ik al een tijd niet meer gezien had) dat ik na het verorberen van mijn dessert ben blijven zitten aan tafel. Ipv mij gezwind naar de dansvloer te begeven en daar de rest van de avond te blijven plakken, heb ik bijna de ganse avond gebabbeld. Te veel interessant volk is slecht voor de danskunst (en de lijn).

Gelukkig hebben we alweer een uitnodiging voor een volgende trouwfeest op zak. Daar zal ik mijn dansschade dan wel inhalen. ;-)

Interessant om weten

Mensen die mijn blog lezen, denken dat ik een klein, tenger en onzeker meisje ben.

Haha! Fooled you!

Moe

Vannacht nét dat tikkeltje te laat gaan slapen en dat heb ik vandaag tijdens de vier uur durende Italiaanse les toch wel gevoeld. Gelukkig wordt dat slaapgebrek ruimschoots gecompenseerd door het fijne gezelschap en de toffe gesprekken van gisterenavond. Alleen jammer dat sommige gesprekken wat te kort waren naar mijn goesting, maar dat halen we op een later tijdstip nog wel eens in.

Leuk

Een paper die ik geschreven heb, wordt opgenomen in een kennisbank. Fijn om weten dat iemand nog iets heeft aan al dat bloed, zweet en tranen dat ik in die paper gestoken heb. ;-)

Vergaderen (the sequel)

Echt, volgens mij heb ik deze week records gebroken. Elke dag stond er minstens één vergadering op de agenda. Vergaderingen die dan ook nog eens keer op keer meer dan een uur langer duurden dan gepland. Pfft, hoog tijd dat het weekend is!

yab - netwerkprinters

3-0! Ha!

Frustraties

Administratieve rompslomp bij een zeker faculteit van de KUL en tegensputterende netwerkprinters die collectief zelfmoord plegen.

Bye bye Jean-Marie

Persoonlijk heb ik nooit begrepen wat de VLD in meneer Dedecker zag. Al van bij het begin van zijn politieke carrière heb ik hem een ordinaire relschopper gevonden. 't Is nu eenmaal eenvoudiger om mensen tegen de schenen te schoppen dan op een constructieve manier iets te verwezenlijken. De enige positieve verwezenlijkingen die meneer Dedecker in mijn ogen op zijn naam mag schrijven, heeft hij gerealiseerd toen hij nog bondscoach judo was. Als politicus vond en vind ik hem een dikke nul.

De VLD heeft groot gelijk dat ze hem buiten schopt. De blauwe partij had zich veel onderling gekrakeel kunnen besparen door dit al veel eerder te doen. Opgeruimd staat netjes, wat mij betreft.

Supergezellige avond

Soms hoeft je echt geen spectaculaire dingen te doen om je geweldig goed te amuseren. Een etentje met mijn kleine broertje en zijn vriendin in de Muy Sapore bijvoorbeeld (bij deze heb ik mijn maandelijkse plicht om jullie restaurant te vermelden op mijn blog weer vervuld, jullie kennen mijn rekeningnummer ;-) ). Gezellig babbelen over Pixies, jeugdboeken (Roald, I love you), pedagogische stages en nog veel meer. En als afsluiter een lekkere smoothie. Ter compensatie van weer maar eens een uitgelopen vergadering deze namiddag.

Life can be good.

't Is nazomer

And I love it!

Vergaderen, vergaderen

Toen ik deze ochtend op mijn werk aankwam (met vertraging want de trein die ik normaal neem, was afgeschaft), heb ik mijn pc opgezet en ben ik bijna onmiddelijk vertrokken naar de eerste vergadering van de dag. 's Middags ben ik even naar de stad geweest om een broodje en heb ik daarna verder vergaderd tot het tijd was om naar huis te gaan. En gisteren heb ik ook al tot zeven uur 's avonds in vergadering gezeten (godzijdank niet van 's ochtends vroeg).

Zo krijgt een mens niet veel gedaan, natuurlijk. Al een geluk dat het deze keer interessante vergaderingen waren.

Squash!

Na bijna vier maanden inactiviteit, ben ik deze avond eindelijk nog eens aan squashen toegekomen. 't Moet gezegd, d'r is wat roest op mijn spel gekomen, maar vanaf nu ga ik mijn best doen om mij aan die wekelijkse squashafspraak te houden. Kwestie van dat laagje roest er zo snel mogelijk af te krabben.

Hamai

Die Pieter De Crem is een arrogante lul.

Hey Tobback!

Waar is het vat vanavond?

PS: Vergeet zeker niet Patricia uit te nodigen, denk dat ze wel wat alcohol kan gebruiken om haar verdriet te verdrinken.

De kloof

Ik kan het niet langer ontkennen, de kloof tussen mij en mijn vrienden die mama of papa zijn geworden, wordt langzaamaan breder. Vorige zaterdag werd ik nog maar eens met de neus op de feite gedrukt. We zijn toen met twee bevriende koppels en drie kindjes naar de speeltuin geweest. 't Is vaak moeilijk om een gemeenschappelijke grond voor een gesprek te vinden. "Hoe is't op het werk?" "En met de verbouwingen?" En dan zijn we uitgepraat. Zij willen natuurlijk dolgraag praten over hun kindjes en de vorderingen die ze maken. En voor een deel kan ik daar wel in meegaan. Ik speel met de kindjes, feliciteer ze als ze iets goed doen en lach met hun gekke bekken.

Maar de kloof blijft groeien. En die kloof wordt alleen maar groter met dat de kindjes ouder worden en een eigen willetje krijgen. Mijn leefwereld en de leefwereld van mijn vrienden-ouders is zó verschillend. De dingen die mij boeien en passioneren, zijn voor hen vaak niet te vatten. Vreemd is dat. Ze gaan ook niet meer op stap of een avondje naar de film. Ze nemen geen uitgebreid diner in een goed restaurant. Ze gaan niet op city trip. De wondere wegen van het internet, mijn tweede thuis, verkennen ze niet. Dat gaat niet, daar is geen tijd voor als je kinderen hebt. Studentenverenigingen zijn ze al lang ontgroeid.

Misschien ligt het voor een deel ook aan mezelf. Ik blijf me maar student voelen en geen werkmens. Ik geraak niet gewend aan de routine van een "volwassen" bestaan. Ik heb voorlopig geen behoefte om mezelf voort te planten. Mijn vriend en ik vormen een fijne twee-eenheid en dat mag, wat mij betreft, zo blijven.

Misschien wordt het beter als hun kinderen wat ouder en zelfstandiger zijn.

Check it out

An heeft een gloednieuwe weblog!

Sport

Het voordeel aan zo'n abonnement bij de Sportoase is dat je veel verschillende sporten kan uitproberen. Zo ben ik deze week al twee keer naar de Club Swing geweest. (Ja, ik weet het, niet bepaald de meest hippe naam.) Tijdens de les krijgen we verschillende choreografieën aangeleerd. Een manier om op artistiek verantwoorde wijze wat aan je conditie te werken.

Probleem is dat ik pas in de derde les ingevallen ben, met als gevolg dat ik de helft van de tijd naar links draaide als de rest naar rechts draaide enzovoort. :-) Maar! Ik vond het heel erg leuk (leuker dan nordic walking, alleszins) en ben van plan de komende maanden twee keer per week naar de les te gaan zodat ik mijn achterstand kan wegwerken en de les wat intensiever wordt, want nu sta ik te vaak te koekeloeren omdat ik de pasjes niet goed ken.

Je zal mij binnenkort nogal zien swingen op de dansvloer. ;-) I'm a maniac, maniac on the floor!

Het leven van een buschauffeur

Respect. Deze ochtend was het weer van dat. Stampvolle bus, fietsende studenten die plots voor, achter en naast de bus opduiken, vrachtwagens die de weg blokkeren, omgevallen fietsen die half op straat liggen, voetgangers die zonder omkijken de straat oversteken, wegenwerken, strakke tijdschema's,... Ik stond vanochtend helemaal vooraan in de bus en ik kan u zeggen, ik schrik mij elke keer een hoedje als er opeens een fietser uit het niets verschijnt. Ja, echt, respect.

Deze ochtend bij de Panos Rail

Nog half slapend sta ik aan te schuiven voor een dubbele chocoladekoek (jaja, ik weet het, niet bepaald een gezond ontbijt). D'r waren een stuk of zeven wachtenden voor mij, maar ik had de tijd en een Metrokrantje om die tijd te doden. En wie zie ik daar plots opduiken vanuit mijn ooghoek? Jawel, Patricia Ceysens. Zonder scooter deze keer, maar mét stoere helm. Ze wisselt een blik van herkenning met iemand twee plaatsen voor mij in de rij en begint een praatje. En terwijl ik naar de overdreven mimiek op haar gezicht kijk, kan ik met moeite een glimlach onderdrukken.

Al goed dat ze deze blog niet leest. ;-)

Gisterenavond in Leuven

Rond een uur of zeven in de Naamsestraat, zoefde ze voorbij, gezeten op een scooter met daarachter een gigantisch plakkaat met haar beeltenis en de slogan: "Verliefd op Leuven". Jawel, ons aller Patricia Ceysens. Het contrast tussen de stralende tandpastaglimlach op het plakkaat en het zure gezicht van mevrouw Ceysens zelf kon echter niet groter zijn. Zou dit iets te maken hebben met haar slechte humeur?

PS: Nog geen twee minuten later zoefde in de andere richting een SP.a'er op een bakfiets voorbij. Mijn vriend en ik lagen plat van het lachen.

0110

Neen, de eerste oktober van het gezegende jaar tweeduizend en zes was ik niet op de 0110-concerten (tja, what can I say, ik ben nu eenmaal onverdraagzaam ;-) ). Misschien heeft u even naar mij gezocht op de Open Bedrijvendag, maar ook hier was ik niet te vinden. Neen, een kleinschaliger "event" mocht op mijn belangsteling rekenen: het Burchten- & Fortenweekend van het Davidsfonds. Omdat ik nu eenmaal dol ben op hopen stenen met een historisch verhaal erachter.

We waren de dag begonnen met een initiatie nordic walking, die niet echt een onverdeeld succes was. Lees: we voelden ons nogal belachelijk met die stomme stokjes en mijn vriend was de enige deelnemer van het mannelijk geslacht. Dat laatste lijkt natuurlijk een pluspunt voor hem, maar jammer genoeg was de opkomst van fraaie vrouwelijke exemplaren niet echt massaal te noemen. ;-)

Daarna een klein spurtje getrokken naar de auto (om toch nog wat aan sport te doen) en vertrokken naar de Citadel van Diest. Een schitterende citadel, gebouwd om België te verdedigen tegen een mogelijke inval van de Hollanders. Gelukkig heeft Willem I die oorlogsplannen na 1831 opgeborgen, met als gevolg dat de citadel nooit zijn deugdelijkheid heeft moeten bewijzen. De snelle evolutie van de toenmalige oorlogstechnieken maakte trouwens dat het hele bouwwerk al achterhaald was op het moment van voltooiing.

Momenteel zijn er in de citadel van Diest para's gelegerd, die op de terreinen rondom oefeningen houden. Het leukste aan ons bezoekje vond ik de tocht door de kazematten: hier een daar een straaltje licht dat door de schietgaten naar binnen drong, maar voor de rest was het er aardedonker. Mijn vriend had zelfs last van ongewenste intimiteiten: een bezoeker die in het donker de weg kwijtraakte, zocht steun bij hem. ;-)

De rest van de dag stond in het teken van ons beider families. De familiebanden wat nauwer aanhalen bij een stukje taart en een kopje koffie (niet voor mij, neen, danku bomma, neen, echt niet) en een avondmaaltijd met te veel kip in. Gezellig.

Effe stressen

Woehoe, spannende momenten op het werk achter de rug. Ik had nog een handtekening van de big boss nodig voor een Zeer Belangrijk Projectvoorstel en de deadline voor het indienen van dat voorstel was al twee uur overschreden (gelukkig niet mijn fout). Wat van hot naar haar gehold, de big boss gaan lastig vallen in een vergadering, maar op de valreep is het toch nog allemaal in orde geraakt. Pfiew.

Bliksems!

Er zit vanavond elektriciteit in de lucht.