Droom

Vannacht vloog ik in mijn dromen. En daar ben ik heel gelukkig mee, want het moet jaren geleden zijn dat ik nog eens een vliegdroom had. Vroeger verkende ik droomgewijs wel vaker het luchtruim. De laatste jaren bleef ik helaas in mijn dromen met beide voeten op de grond. Dat er in mijn droom vannacht ook een kerkhof voorkwam, stoort me niet. 't Zal mijn morbide kantje wel zijn, want ik heb kerkhoven altijd rustgevende plaatsen gevonden.

Kinderen

Dit weekend kwam er onverwacht een spook uit het verleden op mijn IRC-kanaaltje binnengewaaid. 't Was al jaren geleden dat ik nog iets van haar gehoord had en de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik haar al die tijd geen milliseconde gemist heb. Maar blijkbaar zijn sommige spoken moeilijk weg te jagen. Apetrots wist ze te vertellen dat ze onlangs moeder geworden was. En het enige wat ik kon denken was: "Sommige mensen zouden toch echt beter geen kinderen krijgen."

Enfin, ik hoop voor dat kindje dat ze ondertussen medicatie of zoiets neemt om zichzelf wat in de hand te houden. Of misschien is ze met de jaren wijzer geworden. Miracles do happen.

Een nieuw vriendje!

Hij is zwart, knap en ligt goed in de hand. ;-)



Toch effe reclame maken voor topfoto.de. Onze Canon Powershot G7 was er in recordtempo.

Ontsnapt

Omdat ik morgen moet gaan werken en mijn vriendje niet (de gelukzak), hadden we afgesproken dat hij maandagavond voor mij zou koken. Ik keek er al naar uit: thuiskomen van een lange en vermoeiende werkdag (al zal dat wel meevallen, want bijna al mijn collega's maken de brug) en direct mijn beentjes onder tafel kunnen schuiven. Krijgen we gisterenavond, net als we op punt staan te vertrekken, toch geen telefoontje, zeker. Of we zin hebben in een barbecue op maandagavond. Tja, daar zeggen wij geen neen tegen, natuurlijk. Dus is mijn vriendje aan het koken ontsnapt. Jammer.

Smullen

We zijn gisteren op het diner bij onze vrienden ongelooflijk hard in de watten gelegd. Er werden ons zowaar culinaire hoogstandjes voorgeschoteld als mousse van parmesaan, espuma van frambozen, schuimbereidingen, enzovoort. Ik was zwaar onder de indruk. Op zo'n momenten vind ik het jammer dat ik zelf niet in staat ben tot het creëren van zulke heerlijkheden. Ik raak al in paniek als ik twee dingen op hetzelfde tijdstip moet klaar krijgen (lang leve de éénpansgerechten).

Een impressie van wat we zoal voorgeschoteld kregen.

Een hapje met aardappel en scampi:



Het voorgerecht met verse tonijn, witte asperges en advocadomousse:



Het hoofdgerecht met speenvarken, mini-shiitake paddenstoelen, aardappeltjes en twee sausjes:



En last, but not least, het prijswinnende dessert:



Voor herhaling vatbaar!

Geen housewarming vandaag

Maar dat wil niet zeggen dat er niet gefeest zal worden! Vanavond zijn mijn vriend en ik uitgenodigd op een diner bij vrienden in Limburg. Ik heb torenhoge verwachtingen, want de twee koks van dienst volgen allebei als hobby kokschool en één van de twee heeft zelfs al een receptenwedstrijd van de Knack gewonnen. Het menu dat we voorgeschoteld zullen krijgen is nog een verrassing, maar ik twijfel er niet aan dat het lekker zal zijn.

Een zwangere wereld

Italiaans is blijkbaar een vruchtbare taal. Onze lieve juffrouw is nu iets meer dan drie maanden zwanger, een pas moeder geworden leerlinge doet niets anders dan over The Baby (uit te spreken met dik Spaans accent) babbelen, een andere leerlinge is hoogzwanger en nog een derde medeleerling wordt binnen een maand vader. Tijdens de pauze is het al baby- en bevallingsverhalen wat de klok slaat. Joy!

Herhaling

Ik val in herhaling, maar echt, vergaderen op een vrijdagnamiddag, verbieden moesten ze dat.

Brandoefening

Nog twee minuutjes en dan wordt er hier een brandoefening gehouden. Iedereen heeft zijn kostbare spullen al klaar liggen om mee te grissen als we moeten evacueren. Nog een laatste keer naar het toilet en laat dan het alarm maar beginnen loeien.

Het einde van een tijdperk

Gisteren heb ik voor de allerlaatste keer vergaderd samen met de andere leden van mijn (ex-)studentenvereniging. Gezellig buiten op een bankje in het park voor het Arenbergkasteel. Ik heb iedereen bedankt voor de fijne tijd en als er vragen of problemen zijn, mogen ze natuurlijk altijd bij mij aankloppen. Na de vergadering zijn we nog iets gaan drinken op een terrasje, genietend van de zachte avond. Een waardige afsluiter van bijna acht jaar (wow, zo lang?) inzet. Ik mag mij nu officieel alumnus noemen.

Ik had verwacht dat het afscheid mij zwaarder zou vallen, maar het deed me niet zoveel. Ik was het laatste jaar toch al aan het uitbollen en het werd tijd om de fakkel door te geven aan de jongere generatie. Als alles een beetje goed gaat, is dit ook mijn laatste jaar als student. Misschien komt het door het feit dat we nu eindelijk onze eigen stek hebben, want ik heb het gevoel dat er een nieuw tijdperk in mijn leven is aangebroken. De heimwee naar het studentenleven is ook veel minder fel dan vroeger. Niets duurt voor eeuwig, al zouden we dat soms wel willen.

Tijd om iets nieuws te zoeken om mij voor te engageren. Er staan nog zoveel dingen op mijn TODO-lijstje, dus dat kan geen probleem zijn.

Het onveiligheidsgevoel

Hier op het werk is aan het pieken. Een half uurtje geleden is er een paneel uit het plafond naar beneden gekomen. En dan heb ik het niet over een licht gyproc paneeltje, neen, maar wel over een ijzeren paneel met daaraan bevestigd het systeem waardoor het water voor de airco loopt. Zo'n tweeëneenhalve meter lang en loodzwaar, ik ben er zelf aan gaan voelen. Het paneel is vlak naast een collega naar beneden gekomen. Het arme mens zag lijkbleek. Als je zoiets op je hoofd krijgt, kan je alleen maar hopen dat je een dikke schedel en een goede engelbewaarder hebt.

En nu zit iedereen hier naar het plafond te kijken.

Lekker

Duur, maar z'n geld waard. En dat smaakt dus echt naar rozen, he!

Bron van licht en leven

De zon.

Electricity

Vandaag heeft de stroom weer uitgelegen in ons appartement. De mannen van Electrabel zijn vanochtend nog wat testjes komen doen om de oorzaak van de zichzelf opblazende apparatuur te vinden en blijkbaar zijn ze vergeten de hoofdschakelaar van ons appartement opnieuw op te zetten. Bleh.

Het goede nieuws is dat de oorzaak van de elektriciteitsproblemen gevonden zou zijn (na drie keer een reparateur langsgestuurd te hebben, mag dat ook wel). Ik ben benieuwd.

Werkmannen upgrade

'k Vind het eventjes niet zo erg dat er hier in het gebouw nog steeds gewerkt wordt. Daarnet stond ik in de lift samen met twee Poolse werkmannen. Twee werkmannen in bloot bovenlijf bovenlijf dan nog.

Samen in de lift met twee jonge, knappe gespierde halfnaakte mannen, neen dat overkomt mij niet elke dag. 't Is alvast een gigantische verbetering ten opzichte van de normale werkmannen die hier rondlopen. Hopelijk wordt het morgen nog warmer zodat ze die jeansbroekjes ook nog uitspelen. ]:-)

Thank God voor lang haar

Als je 's ochtends nog slaapdronken in de spiegel van de badkamer kijkt en merkt dat je nek duidelijke sporen van nachtelijke uitspattingen vertoont, dan ben je blij dat je lang haar hebt om het boeltje wat te camoufleren. Want zeg nu zelf, het is echt geen weer voor sjaaltjes.

Vuil

Fotootje van de bedrijfswagen van mijn vriendje. Soms is hij toch een beetje een viezerik. ;-)

Boris Jeltsin is niet meer

Ik associeer Jeltsin met twee zaken: boven op tanks kruipen en overmatig alcoholgebruik. Toch heeft hij zijn stempel op het huidige Rusland gedrukt. Een kleurrijk figuur is heengegaan.

Spoorloos

Vermist sinds een week of twee na de verhuis: mijn tussenseizoenjas (nieuw van vorig jaar september) en de mooie rode fleece van mijn vriend. Het vreemde is dat we er allebei honderd procent zeker van zijn dat deze twee kledingstukken zich wel degelijk in ons nieuw appartement bevonden ná de verhuis. En nu zijn ze dus weg. Verdwenen. In rook opgegaan. We hebben al overal gezocht, maar niet te vinden.

Dan had ik eindelijk eens een geschikte tussenseizoenjas gevonden en dan gebeurt zoiets. Waarschijnlijk loopt nu één van de werkmannen rond met een mooie rode fleece en zijn vrouw of minnares met mijn jas. Ofwel is er ergens op ons appartement een doorgang naar een parrallel universum en zijn trui en jas daar nu grote zwier aan het houden.

Deze ochtend in de brievenbus

Een stuk of dertig (grote en dikke) reclamefolders voor een opticien. Nu zie ik wel slecht, maar één folder is toch wel voldoende om mij te informeren. Waarom dat de postbedeler net onze brievenbus uitgekozen heeft om zijn spam in te dumpen, geen idee. Wat een papierverspilling.

Update: Ik heb ze geteld: vijftig boekjes van die opticien, 24 van de post.

Vandaag

Is het Erfgoeddag, Vlaanderendag en Earth Day, maar voor mij is het vooral zit-op-uw-vermoeid-gat-dag. Achja, een dagje thuiszitten zo nu en dan kan best gezellig zijn.

Housewarming nummer twee

Was een groot succes! Wel een beetje spijtig dat er op het laatste moment nog mensen hebben afgezegd of gewoon niet zijn komen opdagen (foei!). Maar niet getreurd, meer drank en hapjes voor de personen die wel gekomen zijn. ;-) En eerlijk, ik vond het wel gezellig dat er wat minder volk was. Nu kon ik wat meer tijd uittrekken om te babbelen met de gasten.

Ik ben blij dat de kleur van de keuken zo goed in de smaak blijkt te vallen. 't Was een beetje een gewaagde keuze, maar tot nu toe hebben we alleen maar positieve commentaar gekregen (ofwel waren onze gasten te beleefd om toe te geven dat ze de kleur maar niks vonden). Zelfs de beruchte groene kamer kon er nog mee door volgens sommigen.

Opvallend: er is véél meer drank verzet dan vorige week. Dat volk van Gent kon er wat van. ;-) Vooral de cocktails vielen goed in de smaak. 'k Heb meermaals de shaker mogen bovenhalen en onze bar butler is ook goed gebruikt geweest. De ice crusher hebben we moeten verplaatsten naar de badkamer. Crushed ice is onontbeerlijk voor cocktails, maar damn, dat ding maakt veel lawaai. Specialiteiten van het huis zijn caipirinha en margarita. Niet toevallig mijn twee favoriete cocktails. ;-) Vraag ernaar als u bij ons op bezoek komt.

Wijn is trouwens helemaal niet meer populair. Op de twee feestjes die we al gehad hebben, is er geen enkele fles rode wijn gedronken en ocharme één flesje witte wijn. Champagne, cava en gewone schuimwijn (voor de cocktail maison) daarentegen gingen er wel vlotjes in.

Meest gehoorde opmerking: "Tiens, jullie bed staat in het midden van de kamer." (Wat trouwens ideaal is om rondleidingen te geven: een toertje rond het bed.) We hebben dat bed zo gezet om de muren van de slaapkamer te schilderen en na de werken is dat daar blijven staan.

In de categorie "wat ben ik deze keer vergeten te serveren": de zwamworstjes. Nochtans één van de lievelingshapjes van mijn vriendje. Gelukkig heb ik ditmaal wel aan de pizza's gedacht. ;-)

Een dikke dankjewel aan iedereen die is komen meefeesten. Een écht goed feestje wordt gemaakt door de feestvierders.

Klein minpuntje: ik was deze ochtend alweer wakker om negen uur. Grmbl.

Salsa!

Ik kan het zelf amper geloven, maar mijn vriendje en ik zijn vanavond naar een proefles salsadansen geweest. 't Zal wel bij die ene proefles blijven, maar hey, baby steps. ;-) Mijn vriendje is zó schattig als hij danst: hij trekt er een blik bij alsof hij verwacht dat hij elk moment door de goden kan neergebliksemd worden. Échte, onversneden angst straalde uit zijn ogen: "Ojee, ik zal toch geen pasje fout zetten?" Neen, dansen is zijn roeping niet, o neen. ;-)

Maar hij heeft het toch maar geprobeerd! Ha! Dus mag ik bij deze een klein applausje vragen voor mijn vriendje omdat hij zijn natuurlijke afkeer voor dansen-met-twee overwonnen heeft. Wie weet, misschien geven we morgen op het feestje wel een demonstratie. ;-)

Mon Français sucks

Ik zat daarstraks samen met de Franstalige collega van mijn vriend op de trein naar Leuven. Hij was in het gezelschap van zijn vriendin en nog een vriend. De heel rit van Leuven naar Brussel werd er natuurlijk niets anders dan Frans gesproken. Hun gesprekken verstaan was geen probleem, maar spreken, aiaiai. Ik schaamde mij dood dat mijn Frans zo slecht was. Zelfs over de meest basic woordjes moest ik nadenken en ik hoorde mij fouten maken tegen de passé composé die thuishoorden in het derde middelbaar. Jongens toch. Tegenwoordig kan ik beter Italiaans dan Frans en dat is bijzonder pijnlijk, want ik volg nog maar drie jaar Italiaans. Dat komt ervan als je een taal niet meer onderhoudt: je actieve woordenschat verdwijnt en de grammatica gaat behoorlijk stroefjes.

Volgend jaar misschien eens werk maken van het opfrissen van mijn Frans. Of wat meer gaan shoppen in Brussel. ;-)

Geboor

's Ochtends. Vroeg. Héél vroeg. Reutel.

Iemand een idee?

Wat er met de nieuwe website van de KUL gebeurd is? Gisteren was ie er nog, vandaag niet meer. 'k Heb iets horen waaien in de aard van: "bij wijze van proef activeren" en "verdere communicatie en consultatie nodig". (Oink??) Klinkt mij als een flauw excuus in de oren. Vond iemand in de hogere regionen de makeover niet geslaagd? Miste de rector de oude pagina's? Wie kent de dirty details? Wat is er mis gegaan? Karel?

Pleiten

De traditionele pleitoefening zit er weer op voor dit jaar. Ach ja, in feite is dat pleiten niet veel meer dan op een geanimeerde manier voorlezen wat op je blad staat. Er gaat echter niks boven het gevoel van ontlading dat je ervaart als je je ding gedaan hebt. Daarna kan je gelukzalig een beetje wegdromen terwijl de medestudentjes hun argumenten afhaspelen. Toch ben ik blij dat het weer achter de rug is, al begin ik de hete adem van de examens al een beetje in mijn nek te voelen.

Mijn geheime carriére

Lees het bericht in de krant.
Nu weten jullie meteen waarom ik altijd zo moe ben. ;-)

Voor wie ook eens in de krant wil staan: http://www.voorpaginanieuws.be

Een geluk bij een ongeluk

Onze eetkamer en onze slaapkamer laten op zich wachten en dat is volledig te wijten aan de eetkamertafel die niet meer in voorraad is. We hebben al onze meubels bij dezelfde winkel besteld, kwestie van maar één keer de kosten voor de huur van een meubellift te moeten betalen. Vandaag heeft de meubelzaak ons laten weten dat de tafel pas op acht mei klaar is en dat de meubels dus pas op negen mei geleverd kunnen worden.

Dat wil zeggen dat we nog een tijdje zonder kleerkast zullen zitten. Maar dat wil ook zeggen dat we wat ruimte gewonnen hebben voor het feestje van vijf mei (je weet wel, dat feestje met meer dan vijftig man). Ik ben zelfs stiekem een beetje opgelucht dat de nieuwe tafel pas na het feestje geleverd wordt, je weet nooit wie er goesting krijgt om boven op de tafel te dansen en 't is nogal een krasgevoelige tafel. ;-)

Kuisen

Daarnet is de kuisvrouw mijn bureau komen poetsen. Terwijl ik er nog aanzat! Dat is mij ook nog niet vaak overkomen.

Magnifiek

Wow, gewoonweg wow.

Elektriciteit of het gebrek daaraan

't Was dus zoals ik verwacht had: de elektriciteit heeft vandaag (opnieuw) uitgelegen in onze appartementsblok. Blijkbaar was er deze ochtend schade bij één van de buren waarop de buurman de mannen van Electrabel verwittigd heeft. Die hebben dadelijk een reparateur gestuurd en die heeft wat zitten prutsen in de hoop dat daardoor het probleem opgelost zou geraken. De reparateur zou een brug over de nulleiding geplaatst hebben (ik moet eerlijk toegeven dat ik geen flauw idee heb wat dat wil zeggen).

Bij ons was er weer geen enkel apparaat met schade. De voeding van mijn pc heeft er wel de geest aan gegeven, maar dat komt waarschijnlijk doordat de elektriciteit een tijd heeft afgestaan. 'k Heb al wel vaker meegemaakt dat voedingen van oude pc's die normaal continu opstaan er de brui aan geven na een stroompanne. Enfin, een nieuwe voeding gestoken en hij ronkt weer als voorheen. De andere pc's hadden geen problemen.

Ik heb zo het gevoel dat het einde van de elektriciteitsproblemen nog niet in zicht is.

Probleempjes

Jullie zullen al wel gemerkt hebben dat yab.be momenteel niet bereikbaar is. Dit wil hoogstwaarschijnlijk zeggen dat er ofwel weer elektriciteitsproblemen in ons appartementsgebouw zijn ofwel dat we de problemen aan het oplossen zijn. Dat zal ons leren geen backup-dns te voorzien. :-( Maar goed, het probleem zal dus pas tegen vanavond opgelost zijn. Sorry aan iedereen die wilde reageren op mijn laatste berichtje. Alle marketingmensen zullen hun woede over mijn heiligschennende woorden nog even moeten opkroppen. ;-)

Metablabla

Bij deze breng ik een toast uit op alle mensen (en in het bijzonder de marketingmensen) die zo graag zouden willen geloven dat het Vlaamse (nogal incestueuze) blogwereldje "invloedrijk" is. Dream on. :-)

Treintjes

U heeft het vandaag beslist gehoord, gelezen of gezien: de treinbegeleiders staakten. Een spontane staking tegen zinloze agressie op de trein. En zo komt het dat ik vandaag eventjes op de luchthaven van Zaventem ben geweest. Ik en een trein stampvol met forenzen. Onze trein zat zó vol dat de reizigers die van het vliegtuig kwamen er met hun bagage gewoon niet meer bij konden. 't Was gezellig op ons treintje.

Wij pendelaars hebben een hoge tolerantiegrens.

Columbine revisited

Wat een tragedie. :-(

Betrapt

Allez, toch bijna. We waren gisteren helemaal klaar voor de start van het feestje en toen dachtten we: hey ja waarom niet nog snel een vluggertje, vóór de eerste gasten hier staan? En ja, natuurlijk stonden de eerste gasten hier nét op het moment suprème, tien minuten voor de officiële start van het feestje. Al een geluk dat de voordeur op slot was. Nog nooit zo snel onze kleren weer aan gehad. ;-)

Tuinpaviljoentjes

Deze namiddag zijn mijn vriend en ik naar de feestelijke inwijding van de gerestaureerde tuinpaviljoentjes van de Abdij van 't Park geweest. 'k Heb niet zoveel tijd om een uitgebreid verslagje te schrijven (moet tegen morgen nog een werkje af hebben), maar dankzij het goeie weer was er veel volk. Veel chic volk ook: mensen die het zich kunnen permitteren zulke projecten te sponsoren uit pure filantropie. Waren aanwezig: burgemeester Tobback, Patricia, een handjevol professoren en erfgoedliefhebbers, een hoop vrienden van de abdij en wij, natuurlijk. :-) De prior van de abt gaf een mooie speech over "zijn" paviljoentjes (zijn veertigjarig priesterschap was onrechtstreeks de aanleiding voor de restauratie) en de architecte die de restauratie coördineerde gaf wat meer technische uitleg.

Na de speeches konden we onder het genot van een hapje en een drankje de paviljoentjes van binnen bekijken. Het viel niet mee om een drankje vast te krijgen, iedereen was dorstig en de mensen aan de toog waren nogal overrompeld door de massale opkomst. De hapjes waren trouwens de moeite: minigebakjes, koekjes, petits fours, sandwiches,...

Nog het vermelden waard: de kwinkslag op het einde van de speech van Tobback: "Ik ga de eer van het doorknippen van het lint aan de prior en de voorzitter van de Vrienden overlaten. 'k Zou het zonde vinden zo'n mooi rood lint door te knippen."

Enkele foto's:

Vruchtbare tijden

Jaja, de voortplantingsdrang neemt bezit van het blogwereldje. Proficiat, Goya en Lies!

Succes!

Jaja, ons eerste feestje-van-de-drie was een groot succes. Al die pre-partystress was nergens voor nodig. ;-)

Ondanks de foto's die ik met de uitnodiging meegestuurd had, waren er toch nog redelijk wat mensen die ons appartementje niet vonden. Mja, een huisnummer valt hier nog steeds nergens te bespeuren. Dus voor de mensen die nog moeten komen: 't is de blok met aan de rechterkant een geweldig groot gapend gat (als dat geen mooie alliteratie is).

Natuurlijk zijn we weer veel te enthousiast geweest met de hoeveelheid drank die we voorzien hadden. Al een geluk dat er nog twee feestjes volgen, want doordat er redelijk wat mensen een flesje drank als cadeautje bij hadden, is onze drankvoorraad ongeveer gelijk is gebleven. Alleen de alcoholvrije dranken zijn serieus geslonken. ;-)

We hebben trouwens erg leuke cadeautjes gekregen. De olielampjes voor buiten hebben we meteen aangestoken en op het balkon gezet. Daar gaan we de komende feestjes nog veel plezier aan beleven. Dat geldt ook voor het flessenophangding (iemand een idee hoe dat heet, da's zo'n spul waarin je de flessen ondersteboven hangt en dat rond zijn as draait) dat meteen al dienst kon doen om de cocktail maison te bereiden. (Alleen jammer dat mijn tong blauw uitsloeg na het drinken van te veel cocktail maisons. Nog jammerder is dat daar fotografisch bewijsmateriaal van bestaat.) Verder hebben we nog bonnen gekregen, een wijnrekje, fotokaders en een bakset en speciaal bakpapier (sommige mensen hebben te veel vertrouwen in mijn kookkunsten, vrees ik). Wie weet bak ik tegen het volgend feestje wel een cake. ;-)

Door het mooie weer konden we de ganse avond/nacht het schuifraam laten openstaan en volop genieten van het uitzicht op het sfeervol verlichte balkon. Dertig personen was een leuke bende, maar er kon gerust nog meer volk bij. Ik had wel gezegd tegen de aanwezigen dat ze zelf hun drank mochten nemen, want anders kon ik de ganse avond ober spelen en daar had ik geen zin in. 'k Heb nu al wat minder schrik voor die meer dan vijftig gasten op het laatste feestje.

Doordat ik mij zo goed aan het amuseren was, vloog de avond voorbij en ben ik gewoon helemaal vergeten de pizza's klaar te maken die we gekocht hadden om de gasten een laatavondsnack te maken. Achja, diepvriespizza's worden niet zo snel slecht. Ze zullen wel op raken.

'k Heb ook nog groot nieuws te horen gekregen. Mijn goeie vriendin F die ik al ken van in het middelbaar, is zwanger. Jaja, another one bites the dust. Al de vrouwen die vol overtuiging volhieden dat kinderen niks voor hen waren, zijn één voor één overstag aan het gaan. Alleen ik houd stand, maar het wordt hier wel een beetje eenzaam. ;-)

PS: Ik heb het slapen dan toch maar opgegeven.

Not good

Het is kwart na acht en ik ben wakker. Niet zo goed, vooral niet omdat ik gisteren pas om vier uur in bed lag. Misschien moet ik toch nog wat proberen te slapen...

Ongelijk verdeeld

Morgen houden we onze eerste housewarming party in het nieuwe appartement. De eerste van drie (een party voor elk jaar dat we op ons appartement hebben moeten wachten). En ik heb er vannacht al niet goed van geslapen. Wakker rond zes uur en dan niet meer in slaap kunnen geraken. Overdenken wat er nog allemaal moet gebeuren. We hebben nog heel wat kuis- en opruimwerk voor de boeg. Alles ligt momenteel onder een fijn laagje stof, veroorzaakt door de buurman, het is nog behoorlijk rommelig in de leefruimte en er moeten nog wat kunstwerkjes aan de muur gehangen worden om de boel wat op te vrolijken. De eetkamer die we besteld hadden is nog niet aankomen, maar da's geen ramp. Hebben we meer plaats voor onze gasten.

De verdeling van het aantal mensen over de feestjes is helaas niet echt ideaal te noemen. Morgen verwachten we 34 mensen. Dat lijkt ons zowat het ideale aantal om op een comfortabele manier te ontvangen in ons appartementje. De week erna (21 april) komen er 28 mensen, iets meer relax dus. En dan komt het: op zaterdag 5 mei komen er 52 feestvierders. Tweeënvijftig, terwijl we de limiet voor het aantal personen per feestje op 40 gesteld hadden. Er waren echter zoveel inschrijvingen voor 5 mei dat we niet anders konden dan die limiet optrekken. We hebben zelfs al mensen moeten teleurstellen die ook graag op de vijfde mei gekomen waren. Maar sorry, meer volk zie ik echt niet zitten. Nuja, ik snap het ergens wel, iedereen zoekt naar een dag met bekend volk. Maar hey, de 21ste april komen er ook heel toffe mensen! Be adventurous!

De PurPur is niet meer

Snik. Waar ga ik nu smoothies moeten gaan drinken? :-( Of heeft er misschien iemand zin om samen met mij aan een wild horeca-avontuur te beginnen? Ik heb hier thuis al geoefened met smoothies, nu alleen nog leren koken. ;-)

Rara

Waar in Ieper is dit?



PS: Ja, we waren allebei lichtelijk aangeschoten toen deze foto gemaakt werd.

Bejaarden en medicatie

Vandaag in de Morgen:

Bejaarden in rusthuizen slikken gemiddeld acht verschillende medicijnen per dag, krijgen meer antidepressiva dan nodig en nemen vaak de verkeerde pillen. Tot die conclusie komt het Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg.

Blij dat een krant als de Morgen dit op haar voorpagina plaatst. Dit bericht is naar mijn persoonlijk aanvoelen veel nieuwswaardiger dan het nog maar eens herkauwen van de dood van Joe Van Holsbeeck.

Natuurlijk is het erg dat die jongen op zo'n manier gestorven is. Natuurlijk is dit een drama dat de mensen in zijn omgeving voor de rest van hun leven getekend heeft. Maar laten we eerlijk zijn: dit soort incidenten vallen niet uit te roeien, hoeveel onbemande camera's en politiepatrouilles je ook de straat op stuurt. En heel die heisa rond het feit dat niemand hem te hulp gesneld is: pffft. Ik kom zelf dagelijks in het Centraal Station: je bent gehaast, je moet je trein halen, je loopt soms zelfs bekenden voorbij zonder hen op te merken. Zo'n steekpartij is een kwestie van seconden. Voordat je hersenen door hebben dat er iets gebeurd is, zijn de daders al gaan lopen.

En ja, ik vind ook dat Joe een schattige krullenbol had en ongetwijfeld was hij een schat van een jongen. Maar hoeveel ouders verliezen hun kind niet in het verkeer? Als we de cijfertjes van "aantal slachtoffers van steekpartijen" en "aantal slachtoffers van verkeersongelukken" naast mekaar leggen, denk ik dat de conclusie snel gemaakt is. Pas op, ik pleit niet voor permissiviteit en elke dode is er één te veel, maar we moeten de dingen niet buiten proportie opblazen. Geweld zit in de menselijke natuur en wat we onszelf ook zouden willen wijsmaken, al die beschaving is eigenlijk maar een laagje vernis. Geweld zit in elk van ons.

Terug naar de duizenden bejaarden die de laatste jaren van hun leven in een rusthuis slijten. Het bericht in de krant verbaast me niks. Ziekenhuizen, bejaardentehuizen, ik ken het wereldje beter dan me lief is. Een arts die met een zeurend oud mens (en de meeste kunnen er wat van, het is een feit) geconfronteerd wordt, zal inderdaad snel de neiging hebben om antidepressiva voor te schrijven. Echte klachten worden zo vaak over het hoofd gezien. Of de arts neemt niet de tijd voor een serieus onderzoek en schrijft te veel voor. Niemand wordt daar beter van: dit voorschrijfgedrag kost de maatschappij handenvol geld en de bejaarden worden er niet mee geholpen. Fijn om te zien dat er politici zijn die zich dit probleem, dat met de oprukkende vergrijzing alleen maar zal verergeren, aantrekken. In deze context vind ik het dubbel jammer dat mensen die in de zorgsector werken zo ondergewaardeerd worden.

Bouwperikelen

Gisterenavond stond de vergadering met de eigenaars van de andere appartementen in ons gebouw op het programma. De vergadering was een succes: al de eigenaars, uitgezonderd één, waren aanwezig. Het was niet zo eenvoudig om de vergadering in goede banen te leiden, iedereen wilde zijn of haar verhaal kwijt en er werd druk door mekaar heen getaterd. Ik heb toch wel een paar keer mijn stem moeten verheffen om de boel wat stil te krijgen. Nuja, ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen, iedereen wilde zijn of haar hart luchten.

Het eindresultaat van de vergadering is positief. Al de eigenaars zitten op dezelfde lijn en we gaan nu (eindelijk!) de bouwfirma gezamelijk onder druk zetten om de gemeenschappelijk delen af te werken en de gebreken zo snel mogelijk te herstellen. Hopelijk is de bouwfirma onder de indruk van een aangetekend schrijven ondertekend door al de eigenaars. (Alhoewel, ze zijn daar niet snel onder de indruk.)

Uit de gesprekken bleek dat er nog gebreken zijn waarvan we niet op de hoogte waren. Het dak lekt doordat er een paar sluitstenen ontbreken en de kokers op het dak zijn niet goed afgedicht, waardoor de mensen van de hoogste verdiepingen vochtige muren hebben. Vocht in een gebouw is echt wel iets wat je ten alle tijden moet vermijden. Voor mij is het zorgen dat het vochtprobleem opgelost raakt, alvast prioriteit nummer één.

Ik ben blij dat mijn vriend en ik het initiatief genomen hebben voor deze vergadering. Eerlijk, dit hadden we al eerder moeten doen. Samen sterk en zo. Het heeft duidelijk geen zin om te wachten tot een ander iets doet, want dan blijft iedereen op elkaar zitten wachten. Ik snap alleen niet dat er eigenaars in het gebouw zijn waarvan het appartement nog steeds niet klaar is, die de bouwfirma níet in gebreke gesteld hebben. Eén jaar en drie maanden vertraging, dat laat je toch niet zomaar over je heen gaan? Wij gaan deze mensen nu een ontwerp voor ingebrekestelling opsturen. Naar de schadevergoeding voor de voorbije maanden kunnen ze natuurlijk fluiten, maar beter laat, dan nooit, nietwaar?

Duwen!

Gisteren, op weg van Lo-Reninge naar Diksmuide, stopten mijn vriend en ik ter hoogte van een brug die ons een mooi uitzicht boodt over de omringende platter dan platte omgeving. Terwijl wij op zoek waren naar de meest artistieke invalshoek voor een goeie foto, kwam een groepje jongeren (ik schat tussen de achttien en tweeëntwintig jaar) een rood krakkemikkerig autogeval voortduwend, onze richting uit.

Eén van de jongelingen (degene met het slechtste gebit) onttrok zich aan het autovoortduwen en kwam onze richting uit. Ze zaten zonder benzine en of we even met onze bankkaart een tankbeurt voor hen konden betalen, ze hadden alleen cash geld op zak en op Paasmaandag zijn benzinestations natuurlijk niet bemand. Bleek dat de jongens en meisje al anderhalf uur aan het duwen waren en dat in een tijd van moderne communicatiemiddelen als daar zijn de gsm.

De bestuurder (en vermoedelijke eigenaar) van het rode bijna-wrak legde ons uit dat er waarschijnlijk een defect was aan zijn voertuig en dat hij zijn garagist al gebeld had (hij had beter de VTB-VAB opgebeld) en dat hij nog niet zo lang geleden getankt had, maar dat de brandstof in kwestie mysterieus was verdwenen. Een snelle blik onder de rode wagen leerde mij dat er nergens vloeistof naar beneden gutste, dus hoe geloofwaardig dit verhaal was, ik zou het niet weten. Bovendien verstond ik ook maar de helft van wat de kerel zijn wegens de dikheid van zijn Westvlaams accent.

Natuurlijk hebben we deze jonge mensen tijdelijk uit de nood geholpen. Altijd bereid om redders in nood te spelen. We stelden zelfs voor dat ze wat extra zouden tanken op onze kosten, maar daar wilden ze niet van weten. Tien euro benzine, juist tot op twee cijfers na de komma en daarmee zouden ze proberen thuis of alleszins tot bij de dichtsbijzijnde garagage te geraken. Even leek het erop dat het starten niet zou lukken, maar ze zijn, druk wuivend naar ons, toch vertrokken geraakt.

Benieuwd of ze het gehaald hebben.

yab.be, nu nog interactiever!

Toen ik dit las bij bvlg, ben ik snel in de settings van blogger gaan kijken en jawel, wat vond ik daar, mooi verstopt onder de advanced settings: een comment-feed! Hoera!

Traag

Hoe komt het toch dat telkens wanneer ik langs de apotheker in Brussel moet, ik bediend wordt door de slome, trage oude vent die niks weet staan, die het computersysteem niet kan bedienen, problemen heeft met elektronische betalingen en mijn korting niet juist aanrekent. Elke keer weer heb ik prijs. En vandaag wou hij me dan ook nog eens gaan uitleggen hoe een Nuvaring werkt. Dat hoefde nu toch écht niet.

Volgende keer hoop ik op efficiënte vrouwelijke bediening.

63 miljoen euro

Voor dit. Read it and weep.

Terug in Leuven

Ons weekendje Wipers zit er weer op. Voorbij gevlogen. Helaas is de slaapachterstond eerder vergroot dan verkleind. Blijkbaar went een mens snel aan het hebben van een goed bed en slaapkamerwanden die iets dikker zijn dan een gyprocplaat. Verder geen slecht woord over Hotel Albion. Heel vriendelijke mensen, de kamer was kraaknet en het ontbijt tot in de puntjes verzorgd. Alleen dat slapen, dat wilde niet zo vlotten.

Ik zal maar snel in mijn eigen bedje kruipen, want morgen is het weer een gewone werkdag.

Zat op de trein

Klein opstootje meegemaakt tijdens mijn dagelijkse treinrit naar huis. In de wagon waar ik een plaatsje gevonden had (niet dat ik veel moest zoeken, het was erg kalm op de trein vandaag), lag een zatte vent met een rood baseballpetje zijn roes uit te slapen. Hij was zo zat dat zijn zak mét daarin een voor driekwart lege fles whiskey midden op het gangpad stond.

Toen de conducteur langskwam, maakte hij de man in kwestie wakker met de vraag naar zijn reisbewijs. Geen idee of hij werkelijk een reisbewijs toonde of dat het een smoes van de conducteur was, maar deze laatste zei tegen de zatte vent dat hij moest afstappen in Brussel Noord om zijn connectie te halen. Dat was duidelijk niet naar de zin van de zatlap in kwestie. Hij begon vanalles te brabbelen tegen de conducteur. Ik vermoed dat hij Frans sprak omdat de conducteur ook Frans tegen hem sprak, maar ik verstond werkelijk niets van zijn gelal.

Na even gediscussieerd te hebben (Brussel Noord kwam snel dichterbij), kwam een twee conducteur zijn collega bijstaan. Ze pakten het wel goed aan: beide conducteurs waren supervriendelijk en behulpzaam: ja dat hij toch echt in de verkeerde trein zat en best zou afstappen in Brussel Noord en ze zouden hem helpen uitstappen en hij moest zeker zijn zak en zijn jas niet vergeten.

Volgende halte: Brussel Noord. Natuurlijk wilde de rode baseballpet dragende zatte vent niet afstappen. Uiteindelijk lukte het mits een beetje aandringen toch om hem buiten te werken. (Wat mij een werkelijk indrukwekkend zicht op zijn omvangrijke spaarpot opleverde.)

Eens buitengewerkt, begon hij wat te roepen en amok te maken. Hij wilde blijkbaar opnieuw onze trein op. Al gauw kwam er versterking opdagen in de vorm van een andere NMBS-medewerker. Deze maakte echter de grote fout de zatlap een duw te geven. Een goed raad: je duwt geen lallende en roepende zatte mensen die meer dan honderd kilo wegen, zeker niet als die persoon zich in de buurt van een trein bevindt. Nu, de kerel bleef wonder boven wonder rechtstaan, maar was nu echt razend en balde beide vuisten om de NMBS-medewerker op zijn gezicht te slaan. Zijn toestand was echter zo wankel dat zelfs een bejaarde zijn slagen had kunnen ontwijken.

Geen idee hoe het verder afgelopen is, want toen vertrok onze trein. Waarschijnlijk zit hij nu ergens in een cel zijn roes uit te slapen.

Kapot

Eén van de drie Creative muizen die we aan de bwards hebben overgehouden, heeft al de geest gegeven. Geen wonder dat ze die dingen gratis weggaven. ;-)

Meer dan 20 kilometer file naar de kust

O jeetje.

De Paashaas

Is langsgeweest! En hij bracht een hoop eitjes, een chocolade paashaasje en een eendje (dat nu al gezellig zit rond te zwemmen in mijn maag).

Centraal Station

Nog bijna vergeten te zeggen. Ik heb vanuit het raampje van de trein naar Amsterdam een blik kunnen werpen op het vernieuwde centraal station van Antwerpen. Jawadde, dat zag er serieus indrukwekkend uit.

Schoolreisje naar Amsterdam

Zoals gezegd, ben ik gisteren naar Amsterdam geweest. Niet voor een plezierreisje, helaas, maar voor een werkbezoek. Allez, werkbezoek, het voelde eerder aan als een schoolreisje. 's Ochtends vroeg met een bende van twintig personen op de trein. Net een stel uitgelaten kinderen. Voor mij was het op de heenreis nog iets te vroeg om al uitgelaten te zijn, dus ik heb een uiltje geknapt. Treinen en voertuigen in het algemeen hebben een rustgevende invloed op mij, vermoedelijk komt dit doordat mijn ouders, ten einde raad, met huilbaby yab toertjes met de auto deden om mij toch maar enigzins stil te krijgen.

De studiereis zelf vond ik maar matig interessant. Alleszins niet interessant genoeg om ervoor heen en weer naar Amsterdam te gaan. Onthoud ik als pluspunten: ons bezoekje aan de Waag en aan de Brakke Grond. Al de rest hadden ze, wat mij betreft, gerust kunnen overslaan. En ik had de indruk dat sommige van mijn collega's hier ook zo over dachten, te horen aan het nogal luide geroezemoes dat tijdens bepaalde presentaties ontstond. Natuurlijk kan ik het hen niet kwalijk nemen dat ze het saai vonden, dat vond ik ook, maar beleefd is anders. Per slot van rekening ben je te gast bij mensen die de tijd nemen om je hun verhaal te doen. Je kan dan op zijn minst de beleefdheid opbrengen om naar hen te luisteren. Geen goeie punten voor ons schoolgroepje.

Gelukkig eindigde de dag met een receptie (godzijdank voor recepties) in de Brakke Grond. Goeie wijn en interessante kunst. Ik was vooral erg gefascineerd door de kerel die zo zot was om een film op zijn hoornvlies te laten projecteren. Mijn ogen begonnen geheel empatisch pijn te doen als ik alleen nog maar naar hem keek. Alles voor de kunst, zal ik dan maar denken.





Nog een kunstwerk dat mij kon bekoren: ronddraaiende luidsprekers die een soort van oerwoudgeluiden produceerden.



Niet alleen leuk om naar te luisteren, maar ook best wel fotogeniek.

Erg jammer dat er tussen de presentaties door zo weinig tijd was om van de stad te genieten. De zon scheen zo mooi dat mijn gedachten meermaals afdwaalden naar een gezellig terrasje met een lekkere cocktail. De enige foto die ik van Amsterdam zelf heb, is genomen vanuit het raampje van de trein op weg naar huis:



Tijdens de treinrit naar huis was ons clubje zo mogelijk nog luidruchtiger dan op de heenreis. Ik vermoed dat de wijn op de afsluitende receptie daar iets mee te maken had. Een beetje vervelend, want ik had een hoop lectuur bij om de tijd te doden op de trein (ik slaap niet alleen graag op de trein, ik lees er ook graag) en ik was echt niet in de mood om flauwe grapjes te maken over fuckme-botjes, (Ja, soms kan ik gewoon ook heel erg serieus zijn.) 'k Was blij toen ik 's avonds eindelijk rustig in mijn bedje lag.

De buurman

Is een harde werker.



Alleen jammer dat hij nogal veel stof produceert.

Hoofdpîjn

Weeral. ik heb nu al ongeveer twee weken elke avond hoofdpijn. Ik vermoed dat stress en slaapgebrek de oorzaak van die vervelende hoofdpijn zijn. Misschien helpt een paasweekendje in Ieper wel.

Amsterdam

Vandaag was ik voor mijn werk in Amsterdam. En wie kwam ik daar tegen? Jawel, Kathleen! It's a small world. :-)

Recept voor een avondje antistressen

Men neme:
- één tweepersoonsbad gevuld met lekker warm water,
- héél véél schuim (er kan nooit te veel schuim zijn),
- een stuk of dertig kaarsjes, waaronder een aantal geurkaarsjes,
- één sexy vriendje (voor de liefhebbers: meer dan één mag ook ;-) ),
- een flesje rode wijn en twee (of meer, zie hierboven) wijnglazen.

Tot zover de ingrediënten voor het voorgerecht...

En actie!

Soms is trop, te veel. De laatste factuur die de bouwfirma ons opstuurde was de spreekwoordelijke druppel. Een factuur vol met fouten, kosten die wij als kopers normaal niet moeten dragen, allez, genoeg om mij een beetje boos te maken. Tijd voor actie dus. Eerst wat gaan overleggen met de mensen die al in het gebouw wonen. De consensus was dat iedereen een beetje gefrustreerd was door de verregaande incompetentie van de bouwfirma. Dus mijn vriend en ik een actieplan opgesteld. Punt één: zoveel mogelijk kopers bij mekaar krijgen om IRL van gedachten te wisselen over dit bouwproject zonder einde. Punt twee: zwaar van onze tak maken tegen de bouwfirma.

Mijn vriendje heeft verder de rest van de avond besteed aan het opbellen van medekopers en het aanhoren van horrorverhalen alhier en aldaar: over sleutels van garagepoorten die kwijt zijn (wij hebben geen garage in dit gebouw), over vochtplekken op de muren, over zogezegde reglementen van de stad die verbieden dat er in dit gebouw een lift voor meer dan vier personen geplaatst mag worden (huh?), over de deur in de inkomhal die nog steeds mysterieus afwezig is, over verkeerd geplaatste muren, over foute deuren, enzovoort. We zijn er ook achter gekomen dat een paar van de kopers familie zijn van de mensen van de bouwfirma. Toch erg, in het zak gezet worden door je eigen familie.

Het belooft volgende week alleszins een erg leuke vergadering te worden...

Dubbel

Twee identieke exemplaren van de 20th-anniversary edition van "Gödel, Escher, Bach: an Eternal Golden Braid" (de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik nooit verder ben geraak dan pagina veertig of zo). Iemand geïnteresseerd om één van de twee exemplaren tegen een zacht prijsje over te nemen?

Gezichtsbeharing

Toen ik terugkwam van het station na een lange werkdag ben ik mijn ex-vriendje tegen het lijf gelopen. Hij zag er redelijk goed uit voor iemand wiens vader nog maar onlangs is overleden. Babbeltje gemaakt, gevraagd hoe het met hem ging, hem gezegd dat hij mijn mailtjes wel eens mag beantwoorden (en neen, dat heeft niks met het overlijden van zijn vader te maken, hij is op dat vlak altijd nogal slordig geweest) en dat hij zeker niet mag vergeten naar onze housewarming te komen.

Evil ik moest trouwens een klein beetje inwendig lachen. Mijn ex-vriendje had voor de zoveelste keer een poging ondernomen om een sikje te laten staan. Nu vind ik sikjes over het algemeen belachelijk en sikjes op het gezicht van mijn ex in het bijzonder. Hij heeft erg donker hoofdhaar, maar om de één of andere reden is dat sikje bijna lichtblond. Maar enfin, 'k ben er maar niet al te hard op ingegaan, want ik weet dat dat zijn ego kwetst. Toch blijf ik erbij: gladgeschoren all the way!

Kontjes

Met dank aan goeie vriend U, die één van de volgwagens in de Brabantse Pijl bestuurde, voor de tip.

Luie zondagochtend

Lekker uitgeslapen, gesekst, Sus proper water en een koekje gegeven, de vuile was in de wasmachine gestoken, de quiche opgewarmd die we gisteren op het marktje in de Brusselsestraat gekocht hebben en verder genoten van de mooie ochtend.

Mijn vriendje en ik hadden alletwee behoefte aan zo'n luie voormiddag. We hollen al een paar weken van hot naar haar zonder de tijd te nemen om op adem te komen. Gisterenavond op het verjaardagsfeestje van mijn kleine broertje was ik zo moe dat ik bijna ter plekke in slaap kon vallen.

Ik voel mij al enkele weken fysiek niet honderd procent en ik vermoed dat dit louter en alleen aan slaapgebrek te wijten is. Buiten het feit dat ik bijna in slaap viel, was het nog wel een leuk feestje. Vooral gepraat met mijn broertje en zijn vriendin. Ik had niet veel gemeenschappelijke aanknopingspunten met de andere aanwezigen en dan hebben gesprekken de neiging om nogal snel te stranden. Het vergt energie om een gesprek gaande te houden als je weinig tot geen dingen gemeenschappelijk hebt en gisterenavond ontbrak mij de energie daarvoor. Omdat ik zo moe was, zijn we redelijk op tijd naar huis gegaan. Kwestie van niet achter het stuur in slaap te vallen.

Logé

Sinds vrijdagavond hebben we een Zeer Belangrijke Gast op bezoek: de heer Sus van Kwettergem, Sus voor de vrienden. Gelukkig is hij niet al te veeleisend, met wat proper water, een paar zaadjes en zijn favoriete koekjes is hij tevreden.

suscam.earthshake.be