Wii!

Mijn vriend en ik waren gisteren uitgenodigd op een barbecue bij één van zijn collega's. De gastvrije collega was al meer dan een jaar verhuisd en had zijn collega's (zo gaat dat in van die kleine, gezellige bedrijfjes) eindelijk uitgenodigd om zijn nieuwe stekje te bewonderen. Het barbecueplan werd trouwens snel opgeborgen wegens gebrek aan barbecueweer.

Gelukkig gaat er niks boven een lekkere fondue om het een beetje warm te krijgen. Alhoewel dat warm krijgen toch te wensen overliet. Het was bepaald kil in het nieuwe huis. Ik heb de ganse avond zitten bibberen en mijn handen voelden als ijsklompjes. Zelfs dicht bij het fonduestel kruipen, bracht geen soelaas. De collega was vergeten de chauffages op te zetten en die werden blijkbaar niet snel genoeg warm om de temperatuur wat behaaglijker te maken. Een schoonheidsfoutje.

Verder was het een mooi huis, met een prachtige living gekoppeld aan een veranda met glazen dak, waardoor je op mooiweerdagen de sterrenhemel kunt zien. Het huis had ook een prachtige tuin omzoomd door mooie, grote bomen die al een beetje herfstkleuren vertoonden. Alleen jammer van al de trapjes en niveauverschillen in het huis. Het huis was vroeger een fermette waaraan met stukjes en beetjes verbouwd is. Op het bovenverdiep waren er maar liefst vier niveauverschillen. 'k Zou nogal vaak op mijn gat gaan, 's nachts als ik half slapend naar het toilet moest. ;-)

Op het einde van de avond, om het eten te verteren, werd de Wii boven gehaald. Na een tennispartijtje of twee kwam mijn bloedsomloop weer op gang. Echt plezant, zo'n wii. De enige spelconsole die mij kan bekoren. Wie weet, als we ooit eens een tv hebben. ;-)

Mijn eerste les Russich

Mijn eerste indruk: Russisch is een leukere taal dan Japans. Maar dat kan ook aan de juffrouw gelegen hebben die ongeveer een triljoen keer enthousiaster was dan onze juffrouw Japans. De groep was ook veel kleiner: 12 leerlingen versus 35 leerlingen, het is net iets gezelliger in de les Russisch dan in de overbevolkte les Japans. De juffrouw Russisch is een rasechte Russische, die nog maar negen jaar in ons land woont, waardoor ze met een schattig Russisch accent praat. 't Is een echte babbelkont bovendien die ook de nodige aandacht besteedt aan het overbrengen van de Russische cultuur. Ik mocht haar van bij de eerste oogopslag. Heb trouwens al een leuk gesprek gehad met haar over democratie in Rusland en de positie die Poetin (volgens mij zo'n beetje de nieuwe tsaar) daar nu inneemt. Ik heb het gevoel dat ik zaterdagochtend met plezier vroeg zal opstaan om de les bij te wonen.

PS: Er zaten meisjes bij mij in de les die op foto's Lenin en Stalin niet herkenden. Ik viel bijna van mijn stoel.

Das? Welke das?

En zo is nog maar eens bewezen dat je niet alles moet geloven wat je op 't internet leest. ;-)

PS: In 't echt is Lies nog veel mooier en liever dan ze op de foto lijkt. En dat buikje, is toch ondertussen al echt wel een flinke dikke buik geworden. Benieuwd naar het baby'tje dat er binnenkort zal uitkomen.

PS: Goya weet nu eindelijk wat een smoothie is. Hoeft hij daar geen vieze gedachten meer bij te hebben. :-P

Op zoek naar een unieke sport?

Misschien vindt u hier wel uw gading tussen.

Via.

Toeval

Jaja, het bestaat. Begin deze week kocht ik een nieuw kookboek met recepten voor smoothies. Voor de schappelijke prijs van vier euro was ik in één klap 46 mooi geïllustreerde smoothierecepten rijker. Daar kan een mens niet voor sukkelen, denk ik dan.

Donderdagavond was ik in dit boek op zoek naar een geschikt recept voor een dessert. Mijn oog viel op de banariosmoothie. Een simpele smoothie met banaan en Oreo-koekjes. Het klonk lekker, maar Oreo-koekjes, daar had ik nog nooit van gehoord. Een snelle internetzoektocht leverde mij echter meteen een berg informatie van Oreo-liefhebbers op. Omdat ik echter niet zeker was dit soort koekje in de winkel te kunnen vinden, besloot ik op safe te spelen en toch maar voor de tropicanasmoothie te gaan.

En nu de clou van mijn verhaal. Deze ochtend heb ik mij nog maar net achter mij bureau genesteld of mijn lieve collega U vraagt of ik geen zin heb in een koekje. Jawel, jullie raden het al, een Oreo-koekje. Blijkbaar stond er één of ander promoteam in het Centraal Station pakjes koekjes uit te delen. Jammer genoeg had ikzelf het team gemist, maar dankzij mijn collega heb ik toch een koekje kunnen proeven. Ik ben nu geen Oreo-leek meer. ;-)

En zo werd mijn culinair begrippenkader weer een klein beetje uitgebreid.

Squash

Toen ik daarstraks hijgend en puffend bij de squash aankwam (ik was de tijd wat uit het oog verloren omdat ik aan het kuisen was, we verwachten morgen namelijk hoog bezoek), bleek het veldje dat ik mooi op tijd telefonisch gereserveerd had, helemaal niet gereserveerd te zijn. Was ik helemaal voor niks door de regen gekomen. :-( Gelukkig kwam er snel een veldje vrij en konden we toch nog twintig minuutjes spelen, op kosten van de zaak natuurlijk, want zij hadden een fout gemaakt. En na die twintig minuutjes kwam er een ander veldje vrij en zo hebben we in totaal toch mooi vijftig minuten volgemaakt voor de prijs van een half uur. 'k Vond het helemaal niet zo erg dat ze ons vergeten waren op te schrijven. ;-)

En toen zat ik opgesloten...

Om iets voor zeven besloot ik het totaal uitgestorven gebouw waar ik mijn dagen al werkend doorbreng, te verlaten. Nu weet ik wel dat de voordeuren gesloten worden om zeven uur, maar ik dacht nog net op tijd te zijn om door de voordeur te kunnen glippen. Dat vermoeden werd bevestigd toen ik zonder problemen de eerste deur passeerde door op zo'n knop te drukken om het slot te openen. Vervolgens stond ik in het voorportaal met de grote glazen deuren die uitgeven op de straat. Ik spoed mij naar de glazen deur en ja, gesloten. Na alle deuren geprobeerd te hebben, zat er niets anders op dan terug te keren naar de ontvangsthal en via één of andere achteruitgang het gebouw te verlaten.

Om in de ontvangsthal te geraken, moest ik echter terug door de tussendeur die ik zonet met de knop geopend had. Klein probleempje. Die tussendeur was van buitenaf niet te openen. Ook niet met mijn badge, want die werkt niet meer na zeven uur. Dus daar stond ik. Even voelde ik een golf van paniek opkomen toen ik besefte dat ik geen belwaarde meer op mijn gsm had en ik dus niemand van mijn penibele situatie (opgesloten tussen twee deuren) op de hoogte kon brengen. Ik zag me in gedachten al de nacht doorbrengen in het voorportaal van ons gebouw, wachtend op de eerste noeste werknemers van de volgende dag om mij te bevrijden.

Gelukkig wist ik de initiële paniek te onderdrukken en besloot ik een beetje logisch na te denken. Normaal is er een nachtwacht in het gebouw. Die moest ik toch op één of andere manier kunnen bereiken. En ja, aan de tussendeur stond een knop om het onthaal te bellen. Dus besloot ik daar maar eens op te drukken. Groot was mijn opluchting toen aan de andere kant van de lijn bijna meteen werd opgenomen. De redding was nabij! De vriendelijke nachtwaker heeft mij zonder morren buiten gelaten. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe geweldig opgelucht ik was. Al bij al heb ik maar een aar minuten opgesloten gezeten. Ik heb zelfs nog de trein gehaald die ik oorspronkelijk wilde nemen.

Moraal van het verhaal: overwerken is nergens goed voor.

Leeg

Het is hier leeg. Al de bureaus rondom mij zijn verlaten. Het enige geluid dat de stilte doorbreekt, zijn mijn vingers op het toetsenbord van mijn pc. Het ziet ernaar uit dat ik hier nog wel even zit. Ik haat korte deadlines en nog meer in combinatie met lang uitlopende vergaderingen. Een mens moest op twee plaatsen tegelijkertijd kunnen zijn.

De eerste les Japans

De eerste les Japans zit erop. Gisteren moeten hollen om mijn trein te halen. Ik zat voor de verandering weer eens in een vergadering die zwaar aan het uitlopen was. En toen ik zei dat ik écht écht weg moest, omdat ik mijn eerste les Japans niet wilde missen, begon één van de aanwezigen spontaan Japanse zinnetjes op te dreunen. Bleek dat die ooit nog een jaar Japans gevolgd had. Zijn spontane aanbod om me privéles te geven, heb ik toch maar vriendelijk afgeslagen. ;-)

Onze juffrouw van Japans is een schattig ros meisje met bijhorende schattige sproetjes. En zo verlegen, aiai. Nu is voor een klas van 35 personen staan, niet te onderschatten, dat weet ik wel, maar in avondschool zijn alle leerlingen gemotiveerd, er zal heus niemand haar neus afbijten. Technisch onderlegd is ze ook al niet. Eerst had ze problemen om de tv weer aan te zetten die in stand by was gesprongen, vervolgens is ze erin geslaagd het registratiesysteem van het taallabo om zeep te helpen. Ik kreeg bijna medelijden met al dat gesukkel. Bijna, want eigenlijk ben ik van het principe dat een goeie leerkracht op voorhand leert omgaan met zijn of haar leermiddelen. Maar goed, 't was de eerste les en de juffrouw is een lieve, daar kan ik niet boos op zijn.

En hoe viel het Japans zelf mee? Wel, het was toch even slikken, die eerste keer dat de juffrouw een videoband instak. Niks van te verstaan. Even dacht ik, ai, dat wordt hier een ramp. Maar na de vierde keer (en nadat de juffrouw had uitgelegd was ze zeiden en de woorden op het bord geschreven had), kon ik al goed de verschillende woorden en klanken onderscheiden. We hebben meteen al acht letters uit het kana geleerd. Het schrijven gaat mij, als routineus typiste niet meer zo vlotjes af, maar met de nodige oefening komt dat wel terug. Het ziet ernaar uit dat Japans mij toch iets meer inspanning zal kosten dan Italiaans. Nuja, dit jaar kan ik effectief verlof nemen om mijn talen te studeren. Woehoe! Ik kan het zelf nog altijd niet goed geloven. ;-)

En aan alle studenten:

Welkom in Leuven! Fijn om jullie (terug) te zien!

Gisteren, zondag

Donderdag is het dochtertje van F, mijn beste vriendin uit het middelbaar, geboren en omdat we natuurlijk heel nieuwsgierig waren naar dit nieuwe leventje, spoedden we ons zondagmiddag naar het Sint-Trudo ziekenhuis in het verre Limburg. F zag er moe, maar gelukkig uit. En kersverse papa K was duidelijk in de wolken met zijn prachtige dochter. Ze hadden ons wel mooi bij de neus, want bijna iedereen dacht dat het een jongen zou worden. Na veel kusjes en gelukwensen uitgedeeld te hebben, was het tijd voor de traditionele bevallingsverhalen. Ondertussen ben ik al bevallingspecialist zonder zelf ooit een bevalling meegemaakt te hebben. ;-)

't Was gezellig, maar omdat we een afspraakje hadden met de ouders van mijn vriendje konden we niet zo lang blijven. We kregen een doosje doopsuiker en een doopkoekje in de vorm van bloem met gekleurde suiker mee, deelden nog wat kussen en complimentjes uit en hup, daar zaten we al in de wagen richting Dessel. Aldaar aangekomen verorberden we met smaak een dikke pannenkoek (die achteraf wel wat op mijn maag is blijven liggen, maar kom), beklommen we de Sas 4 Uitkijktoren en maakten we als afsluiter een mooie wandeling langs het kanaal, dat er erg rustig bij lag in het avondlicht. Meer moet dat niet zijn.

D's salad

Dit stond deze avond na de fitness (ik haat fitness) op mij te wachten:



Danku, schatje!

Beschermengel

Daarnet toen ik terug kwam van mijn werk een oude kennis tegengekomen. Hij droeg een nekbrace, dus mijn voor de hand liggende eerste vraag was: "Hey, wat is er met jou gebeurd? Heb je een ongeluk gehad?" Hij, doodserieus: "Ja, ze hebben mij omvergereden op een kruispunt. Ik liep op het zebrapad en had groen licht. Mijn nek was vier keer gebroken en mijn knieschijf verbrijzeld." Ik kreeg koude rillingen van zijn verhaal. Lange revalidatie. Alleen thuiszitten. Zijn hoofd en nek vastgezet met zo'n harnas. Hij liet me de littekens zien. Brrr. En dan besef je dat het toch allemaal snel gebeurd kan zijn. En dat N ongelooflijk veel geluk gehad heeft. Voor hetzelfde geld had hij het niet overleefd of zat hij nu in een rolstoel van de nek af verlamd. Man, ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk.

Mensen, wees voorzichtig en vergeet niet te genieten van het leven.

Een dagje aan zee

Toen we ongeveer een half jaar geleden op bezoek waren bij vrienden L en D kwam op een gegeven moment een casino ter sprake. Toen mijn vriend en ik zeiden dat we in ons leven nog nooit een voet in zulk een etablissement gezet hadden, was het plan snel gesmeed om met z'n vieren naar het Casino van Knokke te gaan. Door conflicterende agenda's heeft dit plan enige vertraging opgelopen, maar gisteren was het dan zover. 's Middags sprongen we gezwind in de auto op weg naar zee. De grootste drukte was al achter de rug, geen enkele file tegengekomen in dit toeristische topweekend.

Mijn vriend en ik vertrokken uit Leuven, L en D uit Antwerpen. We hadden afgesproken om elkaar ongeveer rond twee uur aan het Casino te treffen. Het toeval wil nu dat we op exact hetzelfde moment als L en D in Knokke waren en dat we twee auto's verder dan de hunne een parkeerplaats vonden. Best wel een surrealistisch moment toen ik L twee auto's verder zag uitstappen. Van een goeie timing gesproken. En dan te bedenken dat ik mij al voorbereid had op een rondje wachten en mekaar mislopen en zo.

Om het gokverlies te beperken, maakten we 's namiddags een verkwikkende wandeling langs de zeekant. Zalig op het gemak genieten van de aangename herfstzon, de geur van de zee en de halfblote jongelingen in ondergoed die uit het ijskoude water kwamen gerend. ;-) We hebben even onze voetjes in het water gestoken, maar D vond het een beetje frisjes aan haar teentjes. Jammer dat we niet vaker de tijd vinden voor een uitstapje naar de Belgische kust, want ik kan in elk seizoen genieten van de zee. De zee is voor mij een plek vol herinneringen. Vooral Knokke dan, waar ik vroeger, voor de geboorte van mijn broertje, altijd met mijn ouders op vakantie ging. Ik herinner me vooral het vele zand: zand in mijn ogen, zand in mijn haren, zand tussen mijn tenen. :-) En de harde wind. Hoe harder, hoe liever ik het had.

Na een lekkere maaltijd (tomaat garnaal, aja, wat eet een mens anders aan zee?), togen we naar het Casino van Knokke, het hoofddoel van ons uitstapje. Ik was nog maar een paar meter binnen en ik had al boel met de dame aan de vestiaire, omdat ik mijn fototoestel niet wilde afgeven. Mijn fototoestel hing nog rond mijn hals en omdat het niet toegelaten is foto's in het casino te nemen wilde die mevrouw mijn toestel in de vestiaire opbergen. Nu geef ik mijn fototoestel liever niet af aan een vestiaire. Je hebt geen garantie dat je eigendom daar honderd procent veilig is en ik ben persoonlijk nogal gehecht aan mijn fototoestel. Dus ik zeg: "Neen, danku, ik berg het toestel wel weg in mijn handtas." Die opmerking schoot duidelijk in het verkeerde keelgat bij de vestiairemevrouw. Ze begon mij ei zo na uit te kafferen dat ik in haar een dievegge zag. Ik heb echter voet bij stuk gehouden en mijn fototoestel fijn in mijn tas opgeborgen. Ik laat mij niet intimideren door zure vestiairedametjes.

Na dit akkefietje werden we door de zeer vriendelijke liftmeneer naar boven gebracht. Het casino zelf ademde een sfeertje van vergane glorie uit. Er was weinig volk en het weinige volk dat er was, schatte ik zeker ouder dan vijftig jaar. Mijn vriend en ik voelden ons niet echt op onze plaats. We kochtten voor vijftig euro jetons en die hebben we gebruikt om te spelen aan de blackjacktafel. Het spelen zelf viel nogal tegen. Ik had gedacht dat ik meer in het spel zou opgaan, maar dat was niet het geval. Misschien omdat ik voor het eerst om echt geld speelde? Zelfs toen ik aan het winnen was en op een bepaald moment de vijftig euro verdubbeld had, zei het me niet zoveel. Helaas was het snel gedaan met winnen en zijn we geëindigd op een verlies van vijf euro. Natuurlijk is vijf euro bijzonder weinig geld voor een avondje plezier, maar het stak toch wel een beetje dat vrienden L en D erin geslaagd waren 300 euro winst te maken. Geluk in 't spel. 't Is niet aan mijn besteed.

Biebel ontmaskerd

Proficiat, Karel en Eveline, met jullie prachtige zoon Kobe!

Afscheidsfeestje

't Afscheidfeestje gisteren was wel ok, maar ook niet meer dan dat. Ik had er eerlijk gezegd meer van verwacht. Toen we daar aankwamen bleek dat we niemand van de genodigden kenden, buiten onze vrienden T en I die met ons mee naar Gent gereden waren. Op zich is dat geen bezwaar voor mij. Ik leer graag nieuwe mensen kennen, maar er moet ergens een raakvlak zijn om aan de praat te geraken en dat ontbrak gisterenavond. Het kan ook aan mezelf gelegen hebben, misschien was ik niet in goeie doen door de werkstress en de opgebouwde vermoeidheid.

Met de gastheer zelf hebben we helaas te weinig kunnen praten en dat is jammer, want ik vrees dat de kans dat we hem in Shangai zullen opzoeken erg klein is. Het contact met hem was nu al aan het verwateren omdat hij meer in China zat dan in België. We hebben wel nog een leuk gesprek gehad met de broer van de gastheer en zijn vrouw, maar verder was er niet zoveel interessant volk op het feestje. Wat opviel was de grote concentratie enorm hard opgemaakte vrouwen. Yikes. Zo lelijk. Niet dat ik iets tegen makeup heb, integendeel, ik durf mijn lippen ook wel eens een kleurtje geven. Deze jongedames zagen er echter uit alsof ze in de schminkdoos waren gevallen en vergeten waren hun gezicht af te wassen. Eentje zag eruit als een pandabeer met van die zwarte kringen rond haar ogen. Is dat sexy? Toch niet in mijn ogen.

Enfin, we zijn niet al te lang gebleven, want we hadden een erg drukke week achter de rug en op den duur begon ik mij een beetje te vervelen. We namen afscheid van T en wensten hem veel geluk in China. Ik twijfel er niet aan dat hij daar heel gelukkig zal worden. Hij neemt de liefde immers mee naar daar. En wie weet, ooit, geraken we nog wel eens in China.

Krappe timing

Thuiskomen. In zeven haasten eten. En hup de auto in naar Gent voor het afscheidsfeestje.

Blah

Het is bijna half zeven. Het is vrijdagavond. En ik zit nog altijd op mijn werk. Moederziel alleen. Denk dat ongeveer het ganse gebouw verlaten is. Ik stuur nog snel één mailtje met als attachment het beloofde Belangrijke Document dat Dringend af moest op vrijdagnamiddag en ik ben er ook mee weg zie. Laat het weekend beginnen!

Anciaux op de vingers getikt

Applaus voor de Inspectie van Financiën die het aandurft vragen te stellen bij het huidige en toekomstige cultuurbeleid van Anciaux (Bertje voor de bomma's). Let wel, op zich vind ik het streven naar meer cultuurparticipatie zeer lovenswaardig, maar ik denk dat de Inspectie van Financiën terechte vraagtekens stelt bij de huidige invulling hiervan. Als ik zie wie soms wel en soms niet een subsidie krijgt, dan krijg ik het gevoel dat het beslist geen kwaad kan om op goede voet met de minister te staan om wat geld toegestopt te krijgen. Terwijl naar mijn gevoel het toekennen van subsidies op basis van objectieve criteria moet gebeuren. Natuurlijk is het in de cultuursector moeilijk om objectieve criteria te definiëren, maar men moet ten alle prijze vermijden dat het toekennen van subsidies op een loterij begint te lijken. Cultuurparticipatie ja, willekeur neen.

Yikes!

Over een paar uurtjes is het al weekend! Was het gisteren niet nog maar pas maandag?

Bekentenis

Eergisteren hebben wij op ons appartement voor het eerst de chauffage aangezet. Ik kon mijn vriend niet meer verstaan, zo hard waren mijn tanden aan het klapperen. Neen, ik ben geen ijsbeer.

Poolen

Gisteren ben ik met vrienden gaan poolen. Ons groepje bestond uit zeven mannen en één vrouw, met name ikzelf. En ik ben zwaar de boot in gegaan. En neen, dat lag voor één keer eens niet aan mijn teammates ;-), want ik heb vaak genoeg van team gewisseld en telkens trok mijn team aan het kortste eind. Nu weten jullie onderhand wel dat ik redelijk competitief ingesteld ben. Alleen bij het poolen ondervind ik hier weinig tot geen last van. Ik vind het gewoon geweldig om zo hard mogelijk met mijn keu tegen die witte bal te stoten en dan vol spanning af te wachten of er een bal in één of andere pocket terechtkomt. Maakt niet uit welke kleur. Alleen jammer dat statistisch gezien de kleuren die ik het meeste pot wit of zwart zijn. En dan zwart bij voorkeur als er nog minstens tien ballen op tafel liggen. ;-)

Enfin ja, ik heb mijn geamuseerd en dat is het belangrijkste. Poolen is en blijft een cafésport.

Vraagje

Wat geef je in hemelsnaam cadeau aan iemand die een afscheidsfeestje houdt omdat hij naar China emigreert? Een doos Belgische chocolade? Een bak Belgisch bier? Of gaan voor de easy way en zorgen voor een zakcentje?

Smoothie time!

D'r gaat niks boven een lekkere smoothie na een dagje wandelen, aangevuld met een uurtje fitness. Yummie!

Koken

Het begint steeds vlotter te gaan. Waar we bij onze eerste etentjes mekaar nog vaak voor de voeten liepen, de helft nog niet klaar stond, er nog wat afwas gedaan moest worden en rommel weggewerkt, de tafel nog niet gedekt was, de kaarsjes nog niet aangestoken waren en er vanalles mis liep met de timing, zijn tegenwoordig al de ingrediënten mooi op tijd gesneden en staat de tafel piekfijn afgewerkt te wachten op de gasten. Bij het aanbellen stoppen we het voorgerecht in de oven en halen we met de glimlach het aperitief boven. Kookstress? Nooit van gehoord, meneer.

Zou het dan toch waar zijn dat oefening kunst baart?

Drie

Dat is het aantal vakken dat ik volgend jaar nog moet afleggen. Drie is ook het aantal examens dat ik niet heb meegedaan. Dat wil zeggen dat ik op al de vakken die ik wél meegedaan heb, mooi geslaagd was. Dat wil ook zeggen dat als ik in januari en juni wat beter mijn best had gedaan, ik nu waarschijnlijk een diploma rechten in handen had. Maar goed, een jaartje langer student, je hoort mij niet klagen. Misschien neem ik wel eens een dagje verlof om naar de les te gaan (yeah right, as if). Kan ik mij voor een laatste keer student tussen de studenten voelen. ;-)

Blauw

Gisteren iets te enthousiast náást het squashballetje en óp mezelf gemept. Resultaat: een mooie blauwe plek. En nu was ik net een paar dagen blauweplekvrij. :-(

Vergaderitis, the sequel

Deze week heb ik gemiddeld twee vergaderingen per dag, waaronder twee lunchmeetings. Ik heb zelfs amper tijd om al die vergaderingen voor te bereiden. Ergerlijk.

Bezoek

Vrienden op bezoek. Lekker eten. Sint-Jacobsschelp, gewokte eend, chocoladefondue. Gezellig. Babbelen. Lachen. Wijn drinken. You know the drill.

Moe, moe, moe

Terug van een weekendje Roeselare. Aanleiding voor dit weekendje was het huwelijk van E en C, a match made in scouts heaven. Ze hebben beiden lang moeten wachten op de ware, maar toen ze elkaar leerden kennen, was het meteen koekenbak. Gisteren hebben we dan ook een fijn feestje gebouwd ter ere van hun huwelijk. Omdat mijn vriend en ik niet graag in het holst van de nacht naar huis rijden (ik heb al meermaals mijn ogen voelen dichtvallen als ik achter het stuur zat, niet verantwoord), besloten we er een Westvlaamse tweedaagse van te maken. Het toeval wil dat in de vorige editie van Erfwoord een erfgoedwandeling door Roeselare stond, een fijne bezigheid om een zondag mee te vullen.

Alleen jammer dat het hotel zo lawaaierig was en de bedden zo slecht, waardoor het aantal uren dat we dit weekend al slapend doorgebracht hebben tot een minimum beperkt bleef. Qua slaapconfort gaat er toch niks boven ons eigen bedje. Ik wed dat we vannacht slapen als roosjes.

Antwerpse stront

Foto genomen vorige zondag op Open monumentendag.

Godsdienstwaanzin

Of: Hoe hersenspoel ik mijn kinderen?
Deel 1, Deel 2 en Deel 3.
Huiveringwekkend.

Sportief

Gisteren was voor mij denkelijk de sportiefste dag van 2007. Maar liefst drie uur gesport. Al moet ik toegeven dat dat laatste uur niet echt bijzonder intensief was.

Goed begonnen met een uurtje aerobics tijdens de middagpauze. Geen betere manier om met een frisse geest in de namiddag de werktaak te hervatten. Dan een uurtje fitness tussen zes en zeven (ik háát fitness, vraiment). En 's avonds heb ik vriendin U, die de danskriebels te pakken heeft, vergezeld naar een proefles "hedendaagse dans". Nu moet u weten dat ik op voorhand mijn reserves had bij het concept "hedendaagse dans", maar ik moet toegeven: het viel nog mee. Al zal ik nooit een fan worden van het grondwerk dat een belangrijk onderdeel van hedendaagse dans vormt. De vloer veeg ik liever op een andere manier. ;-) Ik denk dan ook dat het bij deze ene proefles zal blijven. Maar toch, leuk om eens geprobeerd te hebben.

Om jullie jaloers te maken

Gisteren hadden we bezoek van E, T en hun elfactig dochtertje M. Reden genoeg om de kookboeken nog eens boven te halen en een fijne menu in mekaar te flansen. Ondertussen zijn we al zeer goed geworden in het kiezen van gerechten die niet al te veel inspanning vragen, maar toch zeer lekker zijn.

Als voorgerecht serveerden we geplette kerstomaatjes met groene olijven, rucola en een paar blaadjes basilicum. Een recept van Jamie Oliver dat uitblinkt in eenvoud en al meermaals zijn deugdelijkheid heeft bewezen.

Als hoofdgerecht kozen we een gerecht dat we nog nooit gemaakt hadden: een eenvoudige wokschotel met rundsvlees, peultjes, taugé, minimaïs, sabal, gember, knoflook en rode pepertjes. Een tikkeltje pikant, maar niet té. De hoeveelheid die we gemaakt hadden, was net voldoende voor ons vieren. (Elfachtige dochters eten nu eenmaal niet zo veel.) Als we dit nog eens maken en we écht grote eters over de vloer krijgen, zullen we de ingrediënten maal anderhalf moeten doen, om zeker te zijn dat we genoeg hebben.



Het dessert ten slotte bestond uit aardbeien gemarineerd in balsamico en suiker geserveerd met een flinke kwak mascarpone. Het was de allereerste keer dat ik de combinatie aardbeien en balsamico uitprobeerde en ik kan jullie verzekeren dat dit een aanrader is. Zeer, zeer lekker. Gelukkig was er wat overschot zodat ik er vandaag ook nog van kon genieten. ;-)

Onze gasten vonden het alleszins zeer lekker. Zelfs T, die toch een beetje een moeilijke eter is, heeft al haar bordjes mooi leeggegeten. Een geslaagde avond.

Squash

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het sinds gisteren meer dan drie maanden geleden was dat ik nog eens een squashracket ter hand genomen had. De zomermaanden zijn meestal geen drukke squashmaanden, maar om de één of andere reden lieten mijn squashpartners het deze zomer massaal afweten.

Gisteren heb ik echter de draad weer opgenomen. Ik had afgesproken om tien uur 's avonds afgesproken met N. Een beetje te laat op de avond naar mijn goesting, maar er was op geen enkel vroeger tijdstip nog een veldje vrij. Nu moeten jullie weten dan N erom bekend staat nooit, maar dan ook nooit op tijd te komen. Het is ook al meermaals gebeurd dat hij niet kwam opdagen op een squash- of andere afspraak. Dus ik had mij er zo wat half en half bij neergelegd dat ik waarschijnlijk een gans uur tegen de muur zou mogen spelen.

En ja, mijn voorgevoel leek bewaarheid te worden: de minuten tikten voorbij en nog steeds geen N te zien. Meestal erger ik mij dood aan zulke situaties. Ik ben iemand die nogal gesteld is op stiptheid en ik vind niets ergelijker dan mensen die beloven dat ze zullen komen, vervolgens niet komen opdagen en dan nog niet eens het fatsoen hebben om zich achteraf te excuseren. Maar gisteren was ik totaal zen. Behoorlijk atypisch voor de eerder heetgeblakerde yab. En toen N na een dik kwartier dan toch eindelijk kwam opdagen (hij was te laat vertrokken en vond vervolgens de squashzaal niet), heb ik zelfs geen enkele stekelige opmerking gemaakt!

En het squashen. Wel, d'r zat een beetje roest op, maar 'k heb toch maar gewonnen en da's het belangrijkste. ;-)

Lunchdate

Deze middag lekker Thais gegeten (en mij half verslikt in een toch wel heel pikant stukje rode peper) ergens in een restaurant in Brussel en fijn gebabbeld met the Lord. Hij vertrekt bijna op vakantie (jaloers dat ik ben) en dit was ons laatste afspraakje voor zijn vertrek. Als hij daar in verre en warme oorden een knappe inboorlinge tegen het lijf loopt en beslist niet meer terug te keren naar België, heb ik tenminste op gepaste wijze afscheid kunnen nemen. ;-)

Uit mijn bed gedrild deze ochtend

En er het bijhorende ochtendhumeur aan overgehouden. En dan te bedenken dat ze op de bouwwerf naast ons nog altijd maar bezig zijn aan de kelder. :-(

Cocktails en bloggers

De ingrediënten voor een gezellige avond. Met dank aan Karel, Goya, en Bruno. Special guest: mijn immer sexy wezend vriendje. ;-) Enige valse noot van de avond: de bediening in de Kosmopol die vanavond niet echt optimaal verliep.

Back to the roots

Heel Hoegaarden juicht vandaag.

Monumentjes kijken

Mijn vriendje en ik besloten ons dit jaar richting 't Stad te begeven voor het traditionele uitstapje ter gelegenheid van Open monumentendag. In de voormiddag had ik gereserveerd voor een rondleiding in het voormalig Koninklijk Paleis op de Meir. Nog een geluk, want daar aangekomen, bleken er veel gegadigden te zijn die helaas allemaal moesten afdruipen omdat de rondleidingen volzet waren.

Nog iemand met koninklijke interesse was minister Bourgeois. Nadat hij uitgebreid geïnterviewd was door ATV, kregen hij en zijn gevolg een rondleiding in het Paleis. Er gaat veel Vlaams geld naar de restauratie van het Paleis en de minister wou waarschijlijk met eigen ogen bekijken of dat geld wel goed besteed wordt. ;-) Te oordelen aan de prachtig gerestaureerde spiegelzaal, zijn de restaurateurs alvast goed bezig. Al zullen er nog zware inspanningen geleverd moeten worden. Het verval was overal duidelijk zichtbaar. De Vlaamse Overheid heeft het gebouw in erfpacht gegeven aan Erfgoed Vlaanderen die het gebouw na de restauratie zal beheren. Ik ben alvast benieuwd naar het resultaat van de restauratie.

Voor een klein beetje ergernis zorgde onze gids, die duidelijk starstruck was door haar eerste ontmoeting met een Echte Minister. We hadden gereserveerd voor de rondleiding van 10.45u, maar omdat de minister zijn groepje zich vlak voor ons gewrongen had, moesten we langer wachten en de gids durfde gewoon niet naar binnen gaan, want ja dan stoorden we misschien de minister. Oink? Als we in dezelfde ruimte als de minister hadden gestaan, dan had ik dat wel begrepen, maar hij was ondertussen al naar een volgende zaal. Gelukkig is de verantwoordelijk na een tijdje dan toch aan de gids komen zeggen dat ze maar naar binnen moest gaan en aan de rondleiding beginnen.

Tijdens de rondleiding was ze ook heel grappig. Soms kruisten we het gezelschap van de minister en dan stopte de gids heel eerbiedig met haar uitleg. Want ja, als ministers passeren, dan moet je toch wel stil zijn en deemoedig naar de grond staren en zo. Ministers zijn ook maar mensen, he! Ben trouwens bij het verlaten van één van de laatste zalen nog bijna tegen Bourgeois opgelopen (ik was nog een paar fotootjes aan het nemen en niet zo goed aan het uitkijken). Al goed dat de gids dat niet gezien heeft, want anders had ze zeker een hartaanval gekregen. ;-)

Na de rondleiding kregen we een Palm Royale, om van de doorstane emoties te bekomen. Aangezien ik geen bierdrinker ben, heeft mijn vriendje mijn glas ook mogen leegdrinken. En vrolijk dat hij was na twee drieëndertigers op zijn bijna nuchtere maag... We stonden trouwens bij twee zeer sympathieke Antwerpenaars aan het tafeltje. Ze gaven ons de tip om zeker een bezoekje te brengen aan het Begijnhof, wat we dus maar gedaan hebben. En ze hadden gelijk, het was de moeite. Een poëtisch stukje stad in de stad.

Omdat mijn maag ondertussen wat tegenpruttelende geluiden begon te maken, hebben we een uitgebreide maaltijd tot ons genomen in 't Brantyser. Dertig euro voor een driegangenmenu, de verleiding was gewoon te groot. Maar het smaakte voortreffelijk! 't Was soms wel een beetje bibberen op het terras als er een koud windje opstak, maar we hebben doorgebeten. (Waar blijft die schitterende nazomer?)

Voor de namiddag hadden we niet direct een programma uitgestippeld. We zijn onze neus en de blauwe open monumentendagvlaggen gevolgd. Hebben we nog bezocht: de Bontwerkersplaats en het Gesticht L.J.J Somers in de Wolstraat, De Groten Sot/ het Brantijser op de Sint-Jacobsmarkt, het Hotel du Bois de Vroylande, het Herenhuis In de Gouden Scepter van Spagniën en het Sint-Barbaragodshuis, alledrie gelegen op nummer 95 in de Lange Nieuwstraat en tot slot de Sint-Jacobskerk. Om de dag af te ronden, hebben we nog iets gedronken op het Sint-Nicolaasplein, een leuk binnenpleintje met theaters en een schattige poppenschouwburg.

En nu ben ik een beetje moe.

Dilbert over web2.0

Ik heb dus al letterlijk zo'n vergaderingen meegemaakt...

24,5 centimeter jeugdsentiment

En deze foto kon ik jullie beslist niet onthouden: yab als smurfin. :-)

Eindbalans van een namiddagje winkelen

- Twee muismatjes met een gelkussen om de pols te ondersteunen (onder het motto: beter voorkomen dan genezen);
- Twee boekjes om al die visitekaartjes in bij te houden die nu op willekeurige plaatsen in ons appartement liggen rond te slingeren;
- Magneetjes;
- Een tweede ijzeren draad om kaartjes aan te hangen;
- Schoenen voor mijn vriendje;
- Acht nieuwe grote borden, kwestie van eens werk te maken van een mooie bordschikking;
- Een groot zwart blad papier van 100x70cm;
- Twee identieke lampen voor in de slaapkamers:
- Een lamp voor in de badkamer;
- Een lamp voor in het toilet.

Ik moet er wel aan toevoegen dat ik de moed in mijn schoenen voelde zakken toen we de Massive binnenstapten. Zóveel lampen, argl. Gelukkig konden we meteen het ganse bovenverdiep elimineren. De schitterende collectie lusters met bergkristal en aanverwante versierselen zou niet echt in ons interieur gepast hebben. ;-) We hebben zowat de simpelste en eenvoudigste modellen gekozen die ze hadden. Blijkt dat noch mijn vriend, noch ik een uitgesproken smaak hebben op het gebied van verlichting. Zolang we maar zien waar we lopen. ;-)

Na al ons gewinkel hebben we even de tijd genomen om te bekomen. Overheerlijke zwaardvis gegeten in de Earth Shake en wat bijgebabbeld met T en haar vriend die ook toevallig in de Earth Shake zaten. Daarna zijn we nog even naar de kermis geweest. Natuurlijk kon ik het niet laten op die machientjes met vallende centjes te spelen. Een jeugdzonde. In vroeger tijden kon je mij uren in lunaparken terugvinden en maar zagen bij de ouders of ik niet nog één bakje centjes mocht kopen, want ja, die centjes gingen echt echt echt wel bijna vallen en kijk daar lagen punten bijna voor het grijpen. Jammer genoeg ging het ons vandaag niet zo goed af. Er vielen niet veel centjes en nog minder punten. De buit was erg mager: één Bumbasleutelhanger. Nuja, we zullen daar binnenkort wel een kindje gelukkig mee kunnen maken.

En nu gaan we straks gezellig met z'n tweetjes in bad. Wat kaarsjes, glaasje wijn erbij, megaveel schuim. Relaxen!

Ladiesday in Leuven!

In de Diestsestraat meer bepaald. Zonet bij de gloednieuwe bakker op het einde van de Diestsestraat (niet ver van het station, de naam ontsnapt mij even) een krakend vers chocoladebroodje gekregen. Omdat ik een lady ben. En mijn vriendje, die kreeg niks. ;-)

Same old, same old

Een half dagje terug aan het werk en 't is bijna alsof die tweeënhalve week blokverlof tot een ver verleden behoren. Ik ben er direct ingevlogen: een superdringend werkje dat vandaag nog af moet zijn. Dus niks op 't gemak de mailachterstand wegwerken. Ach, ik klaag niet, 't is fijn om de collega's terug te zien en morgen is het alweer weekend. ;-)

PS: Alhoewel niet was iedereen even blij mij terug gezien. Al direct een snauw gekregen van mijn minst sympathieke collega. Ik voelde mij meteen weer thuis. ;-)

Vroeg opstaan is ongezond

'k Heb altijd al geweten!

Lees het artikel in de Standaard.

Miskoop

't Gebeurt mij zelden, maar vandaag heb ik een miskoop gedaan. Ik was op zoek naar iets om de vakantiekaartjes die we regelmatig uit onze brievenbus vissen, op te hangen. Kwestie van mijn neus er nog eens extra op te drukken dat vakantie er momenteel niet in zit. ;-) Nu stonden al die kaartjes heel erg rommelig te wezen in onze boekenkast. Het leek me leuk om ze een eigen plekje aan de muur te geven en zo het wit wat op te fleuren. Op naar het Pakjeshuis, want voor prulletjes klein en fijn, moet je bij het Pakjeshuis zijn.

Het eerste wat ik vond was zo'n doorschijnend plastieken geval waar je kaartjes in kan steken. Lelijk en alle kaartjes moeten dan hetzelfde formaat hebben om het iet of wat toonbaar te maken. Ik informeer dus of er nog andere systemen bestaan, want ik had bij een vriendin ooit eens een draad met magneetjes gezien waaraan zij haar kaartjes bevestigde. En hoera, dat was er. Ik had de keuze uit superflashy bloemetjesmagneetjes, nog meer superflashy bloemetjesmagneetjes, superflashy hondjesmagneetjes of superflashy katjesmagneetjes. Goed, niet helemaal wat ik in gedachten had. Ik had liever iets neutraals gehad. Maar kom, nepkatjes zijn leuk.

Dus ik bij het thuiskomen direct aan de slag met mijn magneetjes. Blijkt dat er gewoon veel te weinig magneetjes in zo'n pakje zitten! Mijn draad hangt net voor de helft vol! En d'r staan nog steeds kaartjes in mijn boekenkast. :-( Ik zou andere magneetjes kunnen gebruiken, maar dat staat zo slordig. Ik zou ook terug kunnen gaan naar het Pakjeshuis en een tweede pakje kopen, maar ja, dan zit ik met een ijzeren draad op overschot. Iemand een paar flashy katjesmagneetjes te veel?

Onder het motto: alle beetjes helpen

Iemand een paar euro's veil voor een goed doel?

De eerste schooldag

Ik heb nog geen berichtje aan de eerste schooldag gewijd, omdat de derde september voor mij business as usual was. Geen spannend uitkijken naar nieuwe vriendjes, geen zorgvuldig ingepakte boekentas met nieuwe pennen en nieuwe schriften, geen bang afwachten of de klastitularis wel zou meevallen, geen bergen boeken om te kaften. Nope, niks bijzonders te melden. Toch was de derde september voor een paar mensen in mijn omgeving wel een speciale dag. De vriendin van mijn broertje is officieel aan haar stage in Utrecht begonnen en de zus van mijn vriendje is sinds maandag aan haar eerste job als lerares in het middelbaar onderwijs begonnen. Spannende momenten. Nieuwe ervaringen en indrukken in 't vooruitzicht.

En dat mis ik: het gevoel aan iets nieuws te beginnen. De spanning van een nieuw schooljaar, een nieuwe job, een nieuw begin. Mijn leven is na de verhuis naar ons appartement in een soort van definitieve plooi gevallen en soms ben ik niet zeker of ik dat wel wil. Waar is de spanning? Waar is het avontuur? Het leven wordt zo voorspelbaar. Je hebt bepaalde keuzes gemaakt die het pad dat je volgt, uitgestippeld hebben en van dat pad afwijken wordt moeilijker en moeilijker. Of misschien heb ik er gewoon het lef niet voor. Want zeg nu zelf, het vergt niet veel moed je te settelen in een bepaald patroon. Eruit breken, dat is een ander paar mouwen. Versta me niet verkeerd, het is niet dat ik ontevreden ben of zo. Maar wat is er aan de andere kant van de heuvel? Wie weet is het gras daar wel groener?

Voorlopig blijft het voor mij echter business as usual. Zelfs de studie die ik dit jaar had moeten afsluiten, zal ik volgend jaar in de vorm van een drietal vakken met mij mee blijven sleuren. En mijn agenda, tja, ik weet al tot eind november hoe ik mijn weekends zal doorbrengen. Avontuur, 't zal voor een andere keer zijn.

Buren

Berichtje in de inkomhal van ons appartementsgebouw:



'k Hoef er zeker niet bij te zeggen dat er nu op regelmatige basis volk voor de deur staat met de vraag of wij de garagepoort aub kunnen open maken want hun auto staat binnen en ze hebben geen sleutel. Helaas heb ik ze telkens moeten teleurstellen want wij hebben ook nog geen sleutel gekregen van de bouwfirma, ondanks eerder gedane beloftes. De fuckers. Gelukkig staat onze auto gewoon op straat.

Chokotoffs

Een gígántisch grote zak. Gekregen van de zus van mijn vriendje. Als dank omdat ze hier dit weekend mocht blijven slapen. Ze mag nog eens komen. ;-)

Nog wat reclame voor de Leuvense horeca

Vanavond hebben mijn vriendje en ik ons aan nieuwe culinaire ontdekkingen gewaagd. Nuja, ontdekkingen is misschien iets te spectaculair voorgesteld, we hadden gewoon zin om een restaurant dat we nog niet kenden, te bezoeken. Het werd restaurant De Klimop op het Martelarenplein. Een restaurant dat we tot nu toe om weet ik veel welke reden links hadden laten liggen.

Ik ging voor de tomaat garnaal en mijn vriendje wilde de vol-au-vent wel eens proberen. Jaja, ken uw klassiekers. En 'k moet zeggen, het heeft gesmaakt. Ik kreeg een groot bord met een enorme berg garnalen gepresenteerd. De tomaatjes onder mijn garnalen waren (zoals het éigenlijk hoort, maar de restaurants waar ze dat nog doen zijn niet zo talrijk) van hun pel ontdaan. Op het slaatje bij de tomaat garnaal zat een heel lekkere dressing en de groentjes waren heerlijk vers. De frietjes waren handgesneden en de mayonaise was huisgemaakt. Zelf ben ik geen mayonaise-liefhebber, maar mijn vriendje was er ten zeerste over te spreken. Over zijn vol-au-vent ook, trouwens.

De menukaart van de Klimop bestaat uit klassieke, maar degelijke gerechten. De bediening was heel vriendelijk (ze zijn ons zeker drie keer komen vragen of het lekker was) en snel. En 't is niet dat we alleen in het restaurant zaten. 't Is Leuven kermis, dus het was er behoorlijk druk. Het publiek van de Klimop is niet echt hip te noemen, tenzij jullie grijze haren hip vinden. Nu, dat zal mij en mijn vriend zeker niet tegenhouden om er vaker te gaan eten. Een aanrader.

Verrassing

Gisteren zijn mijn vriendje en ik naar het verrassingsfeestje voor de dertigste verjaardag van mijn oud-studiegenoot L geweest. D, de vriendin van L was al meer dan een maand bezig met de voorbereidingen. En ze heeft haar plannetje goed kunnen geheim houden. L had totaal niets in de gaten en de verrassing was dan ook compleet toen hij, nadat hij met een smoes door een vriend het huis uitgelokt was, bij het thuiskomen door een hoop vrienden met een vrolijk "Happy Birthday" begroet werd.

Het feestje zelf was ok. Er waren keiveel petit fourkes met marsepein die veel te dicht bij mij stonden. En ja, dan is weerstand bieden aan de verleiding niet gemakkelijk. De gasten zelf vond ik, eerlijk gezegd, een beetje saai. Ik heb wel een paar keer moeten lachen met de gesprekken, maar dan vooral als er herinneringen opgehaald werden aan de kwajongensstreken die ze in vroeger tijden op kot hadden uitgehaald. Helaas viel er over hun huidige leven niet veel sappigs te vertellen. Het leven van werkmensen kan soms frustrerend saai zijn.

Om wat leven in de brouwerij te brengen, ben ik dan maar twee keer (jawel, twéé) met mijn stomme kop tegen de glazen deur gelopen. Ik steek het op de vermoeidheid en het uitgewerkt zijn van de adrenaline. ;-) Laat ons zeggen dat ik alleszins een indruk heb nagelaten op het aanwezige volk én op de deur. Al goed dat ik de meeste van de aanwezigen toch hoogstens eens om de zoveel jaar zie. En hey, zolang er maar gelachen wordt, he. ;-)

Zaadjes sparen

Een fijn initiatief.

Via.

Muntjes tellen

Sinds 2002 tel ik regelmatig muntjes. Dit is het overzicht van al mijn telresultaten tot nu toe. Ik moet er wel bij zeggen dat ik niet elke maand trouw geteld heb. Het blijft alleszins een feit dat de Belgische muntjes graag in mijn omgeving vertoeven. ;-)

Food and shopping

Deze middag heb ik het allerlekkerste slaatje met geitenkaas ooit gegeten. Op het terras van de La Royale. Echt zalig. Met gebakken appeltjes en honing en heel veel groentjes. 't Was eigenlijk een beetje te veel voor mij, maar omdat het zo lekker was heb ik toch alles opgegeten. Liefhebbers van geitenkaas weten waarheen.

Na het eten zijn we nog even de stad in gegaan. 't Was braderie in de Diestestraat. Best wel gezellig met al die kleine kraampjes. Zelfs het zonnetje was, zij het aarzelend, van de partij. Onze belangrijkste stop was de Casa, waar we tot grote vreugde van mijn vriendje een schoenenkast op de kop getikt hebben. En ook nog wat fotokaders en een fleece dekentje.

Nu nog werk maken van de verlichting in ons appartement en dan is het inrichtingswerk zowat achter de rug.

Adrenaline

Je zou denken dat ik met mijn behoorlijk lange studiecarrière ondertussen al wel alle aula's in Leuven gezien zou hebben. Niet dus. Ik was vanochtend een tikkeltje te laat vertrokken voor het examen met als gevolg dat ik niet gewoon de groep kon volgen. En daar stond ik dan. In de gebouwenwirwar van het MTC-college. Op zoek naar lokaal 00.03 (link alleen voor de mensen met een KUL-login). Een lokaal dat na wat zoeken onvindbaar leek. Al hier en daar mensen aangeklampt, maar zelfs het kuispersoneel wist me niet verder te helpen. "Ja, d'r zijn hier nog al wat mensen gepasseerd die dat lokaal zochten. Neen, we weten niet waar dat is. Staat dat niet aangegeven?" Neen, dat stond dus niet aangegeven.

Lichte paniek. Ik was verdorie rond met de cursus, ik wilde dat examen afleggen! Dan maar een hulplijn ingeschakeld: mijn vriendje. Hij heeft nog eens nagekeken of ik mij niet vergist had van lokaal, maar dat bleek niet het geval te zijn. Ondertussen liep ik al meer dan een kwartier te zoeken, was ik op goed geluk al enkele aula's binnengestapt, maar de juiste zat er niet tussen. De moed begon me in de schoenen te zakken. Op datzelfde moment kwam ik een lotgenootje tegen. Ook iemand die op zoek was naar hetzelfde lokaal en al ettelijke minuten liep rond te dwalen in de historische gebouwen van de KUL. Gedeelde smart is halve smart, ik voelde mij al een beetje beter.

En toen kwam het verlossende telefoontje van mijn vriendje. Hij had ergens op een forum van Crimen gevonden waar het lokaal was. Recht tegenover de grote aula van het MTC, helemaal niet goed aangeduid. Een dikke grote 1 op de deur en langs de deur een minuscuul plakkaatje met 00.03 op. Onzichtbaar voor mensen met slechte ogen als ikzelf. Enfin, eind goed al goed. Een klein half uur later dan gepland toch aan het examen kunnen beginnen. En gelukkig viel dat examen goed mee en heb ik geen nadeel ondervonden van het feit dat ik een half uur minder tijd had dan de rest van de studenten. Ik had zelfs nog tijd over om mijn antwoorden na te kijken.

Moraal van het verhaal: volgende keer toch maar op tijd vertrekken naar het examen. ;-)