Jeugdsentiment

Bij een recent bezoekje aan het thuisfront pikte ik een stukje "Zo is er maar één" mee (mijn vriend en ik zijn nog steeds die-hard géén-tv-kijkers), waarin Daan een zeer mooie vertolking van Lichtjes van de Schelde ten beste gaf. Ik kreeg zowaar heimwee naar de onvervalste kleinkunst van enkele jaren geleden (Boudewijn de Groot, Bram Vermeulen, Herman Van Veen, Wim De Craene, enzovoort). U weet wel, klassiekers uit de complete kleinkunstcollectie van Radio 1.

Mijn toenmalige beste vriendin (onze wegen zijn daarna op iets minder vriendschappelijke wijze uit mekaar gegaan) en ik draaiden die kleinkunstcollectie grijs. Ons favoriete nummer, mét stip, was Paarse schoenen van de Berini's. Schitterende tekst gebracht met een pittig Hollands accent. Ideaal om met z'n tweetjes in licht beschonken toestand mee te brullen. :-)

En nu heeft vandaag iemand mij heel gelukkig gemaakt door mij dat liedje in mp3-formaat te bezorgen. 'k Heb het al een stuk of tien keer achter mekaar gespeeld. Mijn vriendje, de anti-kleinkunstliefhebber, is er niet, dus ik heb het rijk (lees: de kamer van nonkel K) voor mij alleen. Paarse schoenen, met paarse veters all the way!

In memoriam Karel Svoboda

Die naam zegt jullie waarschijnlijk niet veel. Maar als ik zeg dat hij de componist is van dit liedje gaat er zeker een belletje rinkelen:

Sardientjes

Als sardienen in een blikje, zo stonden wij vanmorgen in de trein. Een hele hoop treinen had een gigantische vertraging, andere waren zelfs helemaal afgeschaft. Gevolg: treinreizigers die zich normaal over drie treinen verdelen, zaten nu allemaal samengepropt op één treintje. 't Was gezellig.

De kapotte spiegel

Mijn vriendje belt net om te melden dat één of andere onverlaat ín Brussel de linkerspiegel van zijn wagen heeft afgereden (terwijl mijn vriend aan het rijden was) en zomaar zonder te stoppen is doorgereden. Een minivluchtmisdrijf!

Da's nu al de tweede keer dat die spiegel afgereden wordt. De vorige keer was de schuldige echter zo eerlijk om een briefje met zijn telefoonnummer achter de ruitenwisser te steken met de melding dat hij de spiegel van onze geparkeerde wagen gemold had. Gelukkig zijn er ook nog eerlijke mensen op de wereld.

Nuja, ik lig er niet echt van wakker. 't Is een bedrijfswagen en 't is maar blikschade. Ik hoop gewoon dat mijn vriend niet te lang moet wachten in het politiebureau en dat het opstellen van het procesverbaal vlotjes verloopt. Ben meer benieuwd naar het resultaat van zijn meeting met de "man van Greenpeace".

Begrafenis

Begrafenissen. Niemand gaat er graag naartoe. Niemand wordt graag geconfronteerd met de dood. Toch denk ik dat het goed is een soort van ritueel te hebben om afscheid te nemen van een geliefd persoon. Een moment waarop iedereen samen komt om even stil te staan bij een leven dat plots veel te ruw is afgebroken. Een leven dat nog zoveel moois in petto had.

Vandaag werd de vader van mijn vorige vriend begraven. De kerk zat stampvol. De man was tandarts in een onooglijk klein dorpje en had jaren in het verenigingsleven meegedraaid. Ik denk dat ongeveer het ganse dorp in de kerk was.

Het was een mooie mis. De lector was een goeie vriendin van de overledene en dat gaf de viering een persoonlijke toets. Ik heb veel bewondering voor de kracht die de twee zonen van de overledenen vonden om een stukje voor te lezen. Bij het groeten (wat in West-Vlaanderen ná de mis gebeurt), kromp mijn hart ineen toen ik de tranen in de ogen van mijn ex-vriend zag. Het verdriet in de ogen van zijn moeder en broer, het liet me niet onberoerd.

Toch was de relatie tussen zonen en vader niet altijd even goed. De vader was streng en recht door zee. En veeleisend voor zijn zonen. Té veeleisend, vond ik persoonlijk. Wat maakt het uit welk diploma je kinderen hebben, als ze maar gelukkig zijn. Hij legde zoveel druk op hun schouders dat ze het soms moeilijk hadden dit te kunnen dragen. Gelukkig zijn ze allebei op hun pootjes terecht gekomen. Ik ben blij dat ook dit, zij het zijdelings, in de mis vermeld werd.

Het is goed dat mijn vriend en ik naar de begrafenis geweest zijn, zelfs al moesten we er helemaal voor naar West-Vlaanderen rijden en zaten we even in de cipiersfile. Zelfs al hebben we er ons mondeling examen Italiaans voor moeten verzet (gelukkig hebben we een superlieve juffrouw van Italiaans). Ik denk dat het belangrijk is dat je op zulke momenten het verdriet van je vrienden kan delen. Hopelijk heeft mijn ex-vriend iets gehad aan de talrijke opkomst van zijn vrienden. Ik denk het wel.

Wuif eens een collega uit

Maandag vertrekt één van de collega's waarmee ik het beste opschiet, voor een half jaar met vrouw en kind naar het buitenland. Zijn zeer geleerde vrouw heeft namelijk een beurs voor een postdoc in Frankrijk gekregen. En hij gaat met haar mee.

Vrijdag na het werk organiseerde hij een kleine afscheidsdrink. Binnen acht weken is hij alweer terug in het land, dus het afscheid valt nogal mee. ;-) Niet dat je mij hoort klagen over zijn voortreffelijke initiatief. 's Ochtends een examen, daarna enkele uurtjes gaan werken en vervolgens onder het genot van een drankje en een goed gesprek dat examen doorspoelen. Dat kan deugd doen. Zo deugd dat ik natuurlijk weer ben blijven plakken en daardoor de planning voor 's avonds wat in de war raakte en we veel te laat bij mijn ouders in het verre Limburg waren. Shame on me.

Ben trouwens benieuwd of dat telewerken zal meevallen. We schaffen ons alvast een headsetje aan om collega C skypegewijs op de vingers te tikken. ;-)

Belgen zijn niet blog-minded

't Is maar dat u het weet.

Je bent wat je eet

En dat ziet er volgens Test-Aankoop niet al te best uit. En dan te bedenken dat ik al eens graag een broodje of een stukje quiche van de Exki verorber. Een mens kan tegenwoordig niks meer eten.

Duiding

Misschien toch een beetje uitleg bij het gedicht hieronder. Dit gedicht wordt geciteerd in twee boeken van Tonke Dragt: "Torenhoog en mijlenbreed" en "Ogen van tijgers". In die tijd droomde ik al eens graag weg bij ruimtereizen, buitenaardse wezens en onderwerpen als telepathie. Vooral "Ogen van tijgers" heeft toendertijd enorm veel indruk op mij gemaakt.

Groot was dan ook mijn vreugde toen jaren later bleek dat mijn goeie vriendin M - ik leerde haar kennen op mijn eerste jaar aan de unief - ook een fan was van dit boek en dit gedicht.

Nog later heb ik de Nederlandse vertaling van het gedicht van Walter De La Mare gebruikt in mijn openingswoord voor haar huwelijk met C.

En blijkbaar zijn er nog mensen die mooie jeugdherinneringen aan dit boek hebben. Jammer dat haar laatste berichtje dateert van september vorig jaar.

Gedichtendag

Under the Rose (geschreven door Walter De La Mare, in het Nederlands vertaald door Tonke Dragt)

Niemand, niemand heeft mij verteld
Wat niemand, niemand weet,
Maar ik weet nu waar het eind van de Regenboog is,
IK weet waar er groeit
Een boom die Boom des Levens heet,
IK weet waar er vloeit
De Rivier van de Vergetelheid
En waar de Lotus bloeit
en ik - ik heb het Woud betreden, waar
In vlammen, roze en goud,
Verbrandend - en herrijzend steeds
De Feniks zich ophoudt.

Niemand, niemand heeft mij verteld
Wat niemand, niemand weet.
Verberg je gezicht in een waas van Licht,
Die met zilver schoeisel treedt -
Jij bent de Vreemdeling die ik het best ken,
Van wie ik het meest hou.
Je kwam van het Land tussen Waken en Droom,
Koud van de Morgen-dauw.

En u?

Bent u al ingeschreven voor de Leuvense BlogMeet?

Heisa in het wielerwereldje

De maskers zijn aan het vallen. En stiekem zit ik me daar toch een beetje over te verkneukelen. Ik haat schijnheiligen.

Slecht geslapen vannacht

En 't schriftelijk examen van Italiaans ging ook al niet zo vlot als ik gehoopt had. Ik zou het kunnen steken op de twee lessen die ik gemist heb in de loop van het jaar, maar de vocabulaire zat er gewoon niet zo goed in als andere jaren. 'k Had wat meer Italiaans moeten blokken op de trein in plaats van in slaap te vallen. Ach ja, 't zal zeker meer dan goed genoeg zijn, maar, mits wat meer tijd om die Italiaanse woordjes te studeren, had er meer in gezeten.

Op naar het volgende examen morgen. Dat zal nog een ander paar mouwen zijn, vooral na deze slechte nacht en wetende dat ik de dag voor het examen nog ongeveer 70 procent van de leerstof erdoor ram.

Hup, hup, genoeg getreuzeld, aan het werk.

Museeuw bekent dopinggebruik

Waarom verbaast mij dit niks?

And the nominees are...

U vindt het volledige lijstje hier. Tot mijn grote spijt moet ik vaststellen dat ik dit jaar geen énkele film uit het lijstje genomineerden voor "best picture" gezien heb. Schande, schande. Hoog tijd dat de examens achter de rug zijn en ik mijn cinematografische schade kan inhalen.

Vandaag

Komen ze ons bed leveren. Dan staat er al één meubelstuk in een voor de rest leeg appartement. Het einde is in zicht.

Squash

Vanavond ben ik met ons vaste groepje gaan squashen. Dat was er in 2007 nog niet van gekomen met al dat gefeest en die examens en zo. Het squashen verliep voor allevier wat stroef. Wat niet verwonderlijk is na zo lang stilgezeten te hebben.

We hadden trouwens een interessant gesprek in de squashpauze. Het ging over het studentenleven en dat je dat na verloop van tijd toch wel wat beu wordt. "Er is een tijd voor alles," formuleerde vriendin M het. Misschien heeft ze wel gelijk. Misschien heb ik het studentenleven nooit echt kunnen loslaten omdat ik na mijn eerste diploma op een flatje tussen de studenten ben blijven wonen en omdat ik, tja, nog steeds studeer. Het feit dat mijn vriend en ik geen plek voor onszelf hebben, zal daar ook wel wat mee te maken hebben.

Misschien heb ikzelf nog steeds heimwee naar het studentenleven omdat ik mijn draai in het werkleven niet goed gevonden heb en ik geen duidelijk toekomstperspectief voor mezelf heb uitgetekend. Ik wil alles en dan liefst nog tegelijk. Dat is niet mogelijk en het onmogelijke willen bereiken heeft nog nooit iemand gelukkig gemaakt. Dus moet ik stoppen met achteruitkijken en mijn blik proberen te fixeren op één vast punt voor mij.

Eerste doel: dit jaar mijn tweede diploma behalen. Ik ben niet zo goed bezig, dat besef ik. Ik heb een beetje last om mezelf te motiveren voor het studeren. Tweede doel: na het behalen van dat diploma eens heel hard en heel diep nadenken over waar ik mijn prioriteiten wil leggen.

Shit

Net bericht gekregen dat de vader van mijn vorige vriend overleden is. Shit. Ik ben er niet goed van.

"I'm in."

"And I'm in to win." En hiermee is het officieel: Hillary heeft haar zinnen gezet op het Witte Huis. Wordt de ex-first lady de eerste vrouwelijke president van de US? Only time will tell.

Het belooft alvast een interessante race naar het Witte Huis te worden. You go, girl!

Me, myself and I

Goed, ik ben geen stokjesmens, maar stiekem moet ik toegeven dat ik altijd al een boontje heb gehad voor meneer Oogsnoep (alhoewel zijn zelfportret er bepaald scary uitziet, weet ik uit goeie bron dat hij een sympathieke meneer is). Zijn blog is één van de eerste die ik ben beginnen lezen en ik ben een fan van zijn foto's. Dus ja, nog maar eens zondigen tegen mijn principes, zeker?

Een beetje wind

Kan soms leuke effecten opleveren.

Het huis van nonkel K

Zucht en kreunt en steunt onder de stormwind. De deuren rammelen in de sponningen en een te harde windstoot doet de deur van ons kamertje met een knal openvliegen. Niet bevordelijk voor de nachtrust als dit in het putje van de nacht gebeurt. Ik tel de dagen af totdat we kunnen verhuizen...

Storm in de stad

Storm in mijn hoofd.

Hoog tijd om mijn carrièrepad eens onder de loep te nemen en na te denken over welke richting ik in de toekomst uit wil.

Het mirakel is geschied!

Ons laminaat ligt er! Nooit gedacht dat ik dat nog zou mogen meemaken. Snif.

Lijst Dedecker it is

Nu weet u ook alweer op wie niet te stemmen. ;-)

Contrasten

Deze ochtend heb ik een vergadering bijgewoond met alleen maar mannen. Het onderwerp was IT-gerelateerd. De sfeer was droog, saai en volgens mij zat de helft van de aanwezigen met hun gedachten elders.

Deze namiddag heb ik een vergadering bijgewoond met alleen maar vrouwen. Het onderwerp was IT-gerelateerd. De sfeer was collegiaal, enthousiast, open en er werd vlotjes meegediscussieerd door iedereen aan de tafel.

Een verschil van dag en nacht. Of moet ik zeggen man en vrouw. ;-)

Mijmeringen

Misschien komt het door die droom van een tijdje geleden. Waarschijnlijk is het gewoon de tijd van het jaar voor introspectie, retrospectie en mijmeringen. Feit is dat ik in gedachten een tijdsprongetje heb gemaakt naar het middelbaar.

In die tijd ging ik elk jaar samen met mijn beste vriendin en haar ouders op skivakantie. Naar een piepklein dorpje ergens in Oostenrijk, Abfaltersbach, heette het. We logeerden altijd in hetzelfde pension, uitgebaat door Frau Aichner en haar zoon, de eeuwige vrijgezel. Van douches op de kamer hadden ze daar nog niet gehoord, maar de gastvrijheid was legendarisch.

Op één van die skivakanties, ik moet net zestien geweest zijn, heb ik mijn eerste vakantieliefje opgescharreld. 't Was een Italiaan en we waren elkaar 's middags in de skihut tegen het lijf gelopen. Ik vond hem knap, met dat beetje krullende donkere haar en die donkere ogen, helemaal mijn type. Hij kon alleen maar Italiaans. Natuurlijk sprak ik geen woord Italiaans, dus babbelde ik maar Frans tegen hem. Ik vermoed dat hij geen jota begreep van wat ik hem in mijn schoolfrans zoal toefluisterde. Maar dat was niet belangrijk: wij spraken de taal der liefde en hij was een bijzonder begenadigd kusser. :-) Nu ik er zo over nadenk, ik moet nog ergens een pasfotootje van hem hebben (ik gooi nooit iets weg). Hij heette Christian of Christophe of zo.

Na de vakantie heb ik hem natuurlijk nooit meer teruggezien. En bij nader inzien was hij toch mijn type niet. ;-) Maar 'k vraag me wel af, zou ik hem nog herkennen als ik hem tegenkom?

Frustratie

Deze zaterdag tijdens de pauze van de Italiaanse les een kennis van ons tegengekomen die ons vertelde dat ze, surprise, surprise, samen met haar vriend een huis gekocht had. En ja, ze woonden er al in. Ik, jaloers? Ge moogt er zeker van zijn.

"Eventjes maar, want ik moet nog blokken..."

Dat waren mijn gevleugelde woorden toen ik gisteren vertrok naar het nieuwjaarsfeestje van een kameraad. En toen was het gezelschap veel te interessant en de mojito's te lekker en er waren zelfs pannenkoeken. En dus was ik veel te laat thuis. Feesten is nu eenmaal plezanter dan blokken. Ik heb geen karakter.

Taalkwesties

Net op IRC (yep, ik ben oubollig) een gesprek gehad met een vriendin die aan haar doctoraatsthesis bezig is. Het gesprek ging over het koppeltekengebruik in het Engels. Schrijf je "application-domain-specific", "application domain specific", "application-domain specific" of "application domain-specific"? In eerste instantie ging mijn voorkeur uit naar "application domain specific", maar toen begon ik te twijfelen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de regels voor het koppeltekengebruik in het Engels niet ken.

Wat denken jullie?

Vissen in het toilet

Jammer dat het toilet in ons appartement-to-be al geïnstalleerd is, anders schafte ik mij direct dit modelletje aan.

BlogMeet Leuven

Bvlg, Karel, Goya en yab presenteren:

BlogMeet Leuven, Bloggers aan de Dijle.



Iedereen is welkom! Niet aarzelen, inschrijven!

Advokaat

Mijn vriend heeft voor zijn nieuwjaar een pot van maar liefst 70 cl (zeventig centiliter!) advokaat gekregen en nu staat dat ding hier (hier is helaas nog steeds ons kamertje bij nonkel K) geweldig hard in de weg te staan. Iemand soms goeie recepten voor bereidingen met advokaat? Ik geraak niet verder dan ijs met advokaat en pannenkoeken met ijs en advokaat. Tips zijn welkom.

Niet grappig

Weten jullie wat écht niet grappig is? De dag voor een examen tot de conclusie komen dat je naast de cursus van 1000 bladzijden (ok, ik overdrijf, het zijn er eigenlijk maar 930) ook nog eens een verplicht boek moest lezen. En dat over dat verplichte boek een essayvraag op het examen komt. Jah, dat is toch echt wel niet grappig.

En zo blijkt dat naar de lessen gaan, soms toch ook zijn voordelen kan hebben.

Het stormt!

And I love it!

Loempigheid

Hoe dom kan je zijn?

Een man die in Groot-Brittannië al jaren overheidssteun krijgt omdat hij in een rolstoel zit, heeft de marathon van Londen gelopen in minder dan vier uur tijd. De Britse krant The Sun bracht het bedrog van de ’gehandicapte’ woensdag aan het licht.

Uit de Standaard.

Driekoningen

'k Heb nog niks geschreven over het driekoningenfeestje van het voorbije weekend. Een jaarlijkse traditie die nu al aan editie 11 toe is. Het aantal aanwezige kindjes was weer met één toegenomen. Nog even en het kleine grut is talrijker dan de volwassenen. En we kunnen er alvast zeker van zijn dat er volgend jaar een koningsbaby extra bij is.

Omdat ons feestje dit jaar op driekoningen zelf viel, hadden we afgesproken om allemaal verkleed te komen. Onze vrolijke bende met kronen, beddenlakens, badjassen en rare hoofddeksels had er duidelijk zin in. En natuurlijk mocht de traditionele driekoningentaart niet ontbreken. Als ex-queen mocht ik als eerste een stukje kiezen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het stuk met de boon (euh, olifant, ja, echt tegenwoordig stoppen ze olifanten in taarten) al direct zag zitten. Ik had echter niet behoefte mezelf op te volgen, dus liet ik het stukje liggen en werd één van de medefeestvierders koningin. Het was haar allereerste keer, dus dat was wel gepast. :-)

Uit

De Helaasheid der dingen is al uit en de examens zijn nog niet eens begonnen. Not good. Ter mijner verdediging: het was echt wel een heel dun boekje en Dimitri Verhulst schrijft als een trein.

Ik blijf na het lezen van het boek wel een beetje met een dubbel gevoel achter. Welzeker, de man schrijft in een schitterend strakke stijl over de onderkant van deze samenleving. Maar hoe kijkt hij zelf terug op zijn jeugd? Met nostalgie? Of, zoals ik uit het laatste hoofdstuk meen te mogen opmaken, toch met lichtelijk misprijzen? Niet dat ik dit laatste niet zou begrijpen, veel sympathie voor zuiplappen die zichzelf het graf in zuipen, heb ik meestal niet.

Discriminatie der roze kerstbomen

Ik ga eens een boze lezersbrief moeten sturen naar de Gazet van Antwerpen. Schandalig, zo'n mooie kerstboom naast zo'n denigrerend artikel durven plaatsen!

Geen kopieerbeveiliging meer

De platenmaatschappijen zijn eindelijk bijgedraaid. Persoonlijk heb ik het altijd schandalig gevonden dat er "cd's" op de markt gebracht werden die niet eens in elk apparaat met een cd-speler afgespeeld konden worden. Let op, ik heb zo'n vermoeden dat er geen spatje altruïsme achter deze beslissing gezocht moet worden, maar het blijft een goeie zaak voor de muziekliefhebber.

Wat ik mis aan de vorige eeuw

Een klein overzichtje, op aanvraag:

- dat ik bij inkomsten op mijn belastingsbrief gewoon nul invulde en dat daarmee de kous af was;
- dat ik toen nog zalig vrij van administratieve rompslomp mijn dagen kon slijten;
- dat ik op een weekdag uit kon gaan tot de zon opkwam, vervolgens in mijn bed kroop en daarna sliep zolang ik wou;
- de vrijheid, de vrijheid;
- het gewoon op goed geluk zomaar bij vrienden binnenvallen, terwijl nu elke afspraak minstens een maand op voorhand gepland moet worden;
- dat mijn vriend en ik toen nog tijd hadden om de ganse nacht te seksen;
- de slappe lach, die toen veel meer langskwam dan in deze eeuw;
- dat ik toen nog geen appartementseigenaar was, geen ervaring had met bouwfirma's die hun woord niet houden en ook geen ervaring had met het sturen van ingebrekestellingen;
- dat gezinsuitbreiding onder mijn vrienden helemaal nog geen hot topic was;
- dat ik toen met een boek in bed kon kruipen en pas stopte met lezen tot dat boek uit was;
- de zorgeloosheid.

Ik mis...

De vorige eeuw. Verschrikkelijk hard.

Nieuwjaarke zoete...

En we blijven maar Nieuwjaar vieren. Vandaag een uitgebreide diner gehad met de collega's van het werk. Het was superverzorgd. Echt om duimen en vingers bij af te likken. Om op te warmen kregen we hapjes met champagne. Daarop volgden een voorgerechtje met scampi, een hoofdgerecht met fazant en om af te sluiten een dessertbordje met voor ieder wat wils (eerste keer in mijn leven dat ik gembermousse gegeten heb). Zo'n lekkere maaltijd verdient natuurlijk een afzakkertje: een Belgische likeur met sinaasappel en chocolade-aroma. Jummie! D'r is ook heel wat afgelachen aan tafel. (Ik had het geluk aan de prettig gestoorde tafel te belanden.) Al moet ik toegeven dat het niveau van de grapjes niet altijd even hoog was (de Flair vibrator, iemand?).

Als party animal en bourgondiër pur sang kan ik natuurlijk geen bezwaar tegen al dat gefeest hebben. Alleen kreunt de weegschaal de laatste tijd wat harder dan gewoonlijk. Achja, een paar extra vrouwelijke curven erbij, zullen we maar denken. ;-)

Deadline: 20 januari

Een tijdje geleden hadden we met twee bevriende koppels afgesproken op de kerstmarkt van Leuven. Na de wandeling langs kraampjes met prullaria allerhande, kwam achteraf bij een troostend glas rode wijn weer de never-ending-story van ons appartement ter sprake.

Er werd toen afgesproken dat, als we niet vóór 20 januari in ons appartementje zaten, mijn vriend en ik op een uitgebreid diner getrakteerd zouden worden door L en U (waarschijnlijk uit puur medelijden). Als we daarentegen wel vóór 20 januari in ons appartement zaten, moesten wij trakteren op een diner in ons kakelverse appartement.

Ik begin er een beetje voor te vrezen dat L en U zullen mogen opdraaien voor dat diner...

En toen was er licht!

Dat wil zeggen dat we na ongeveer twee weken in het donker gezeten te hebben, hier op de kamer van nonkel K, eindelijk de moed en het doorzettingsvermogen gevonden hebben om het gesprongen peertje in de lamp aan het plafond te vervangen.

En voor u ons uitlacht: dat was dus niet evident, he! Mijn vriendje stond te balanceren op het bed, terwijl ik voor enige ondersteuning zorgde (en ook een beetje misbruik van de situatie maakte, hihi). De lamp in kwestie was trouwens zo'n papieren bol, populair in de jaren zestig en zeventig. Heel fragiel. Moesten we nog opletten dat we dat ding niet scheurden.

Nuja, eind goed, al goed. The end of a dark affair.

Van de prins geen kwaad

Laurent in nauwe schoentjes? Afwachten wat het onderzoek zal opleveren.

Grmbl

We zijn nog maar pas aan het nieuwe werkjaar begonnen en ik heb mij al heel erg boos moeten maken op onze IT outsourcer. Alleen haalt het voorlopig niet echt veel uit, heb ik zo de indruk.

Vandaag gingen de solden officieel van start

En dat betekent dat je over de koppen kan lopen in de Nieuwstraat.

Het mysterie van het gevonden/verdwenen vliegtuig

Een drama voor de nabestaanden.

De eerste werkdag van het jaar zit er weer op

Nuja, wat heet werkdag. Eerder kus-, eet- en drink-dag. Al moet het gezegd dat ik vanochtend niet zoveel zin had om mij naar de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie te begeven. Gelukkig was deze tegenzin als bij toverslag verdwenen van zodra ik het eerste glaasje schuimwijn achter de kiezen had. ;-)

Gekregen

Voor mijn nieuwjaar, van mijn tante: De helaasheid der dingen. Niet meteen een boek dat ik zelf zou kopen, maar ik ben wel benieuwd. Het ziet er een dun, vlot geschreven boekje uit. Ideaal om op een verloren moment tussen wat exaampjes door te lezen.

Rookvrij 2007!

Vanaf vandaag zijn alle restaurants rookvrij! Dit geldt ook voor cafetaria's en kantines van plaatsen waar sport wordt beoefend. Dat laatste lijkt me trouwens niet meer dan normaal. Wat voor zin heeft het een gezonde activiteit te beoefenen als je daarna je longen blootstelt aan een kankerstokje?

Nooit meer vieze, stinkende sigarettenrook bij mijn eten. Hoera!

Ik heb gewonnen

't Is 2007 en we zitten nog steeds niet in ons nieuwe appartement. Een pyrrusoverwinning. :-(