Efficiënt

Daarstraks (na lang zeuren en zagen) ben ik erin geslaagd mijn vriend zover te krijgen om (zeer tegen zijn zin) een kledingszaak te betreden. Resultaat: na welgeteld twintig minuten winkelen drie nieuwe broeken, een t-shirt, een polohemdje en een gewoon hemd. Allemaal in de solden. (En voor mij een nieuw rokje en een nieuwe bloes, nieuwe collectie, of course.)

Met dank aan de supergoeie winkelmevrouw. ("Wel een klein maatje, he meneer.")

Visualiseren

De oorlog in Libanon.
Via.

Eigenlijk

Is mijn stopwoordje en het wordt hoog tijd dat ik daar vanaf geraak.

Rustig weekend

Ha, eindelijk eens een weekend waarin wat uitgerust kan worden. Ok, gisteren wel naar een trouw geweest, maar we lagen toch al om drie uur in bed én we konden vandaag lekker uitslapen (tot we om kwart voor elf wakker gemaakt werden door het onaangename geluid van een slijpschuif). Straksjes naar de barbecue voor mijn bomma haar verjaardag en dat is het voor dit weekend. Eigenlijk moesten we vanavond nog naar een andere trouw, maar wegens de dubbele boeking met het verjaardagsfeest van mijn bomma heb ik dat afgezegd.

En morgen doe ik de hele dag niks! Behalve...

Bult

Op mijn hoofd. Een ongelukkig gevolg van een passionele ontmoeting tussen mijn hoofd en de rand van de openstaande kastdeur, zonder dat ze hiervoor mijn toestemming gevraagd hadden. Tsss.

United 93

Na lang zeuren heb ik dan toch iemand bereid gevonden om gisteren met mij United 93 te gaan zien. Natuurlijk is het verhaal bekend en natuurlijk weet je hoe het zal aflopen, maar dat neemt niet weg dat deze film je helemaal meezuigt in zijn maalstroom. Feiten zijn honderd keer angstaanjagender dan fictie. Een film met impact. Gaat dat zien.

Libanon

Ja mensen, het is daar nog steeds oorlog. Het kleine meisje in mij dat vroeger zo enthousiast in de mis over vrede zong (jaja, we hebben allemaal van die fases in ons leven) en er rotsvast van overtuigd was met eigen handen mee te werken aan het bewerkstelligen van die vrede, sterft elke dag een beetje meer.

Tourwinnaar tuimelt van zijn voetstuk

Tourwinnaar Floyd Landis heeft tijdens de Tour positief getest op het hormoon testosteron. Dat heeft zijn ploeg Phonak bekendgemaakt.

't Zat er natuurlijk aan te komen...
De site van Phonak heeft het ondertussen blijkbaar begeven.

Moerasmuggen

Ik loop al een dag of vier rond met twee enorme dikke rode bulten op mijn kuitbeen. Dat op zich zou nog niet zo erg zijn, ware het niet dat die rotbulten ook nog eens verschrikkelijk hard jeuken. Ben zelfs al een keertje 's nachts wakker geworden van de jeuk.

En wat lees ik nu in dit artikel van de Standaard?

De huismug steekt thuis, dan krijg je een doorsnee muggenbult. Ben je in het bos of op de camping, dan kun je gestoken worden door een andere soort, die bijvoorbeeld in een moeras woont. Daar kun je veel meer last van hebben. Je krijgt een schijf onder de huid of een veel grotere bult dan normaal.

De vermoedelijke schuldige is een moerasmug! Wat doet die in mijn slaapkamer in hartje Leuven? Meestal laat ik mij gewoon steken, als je niet te hard jeukt is dat bultje na een dagje weg. En van het gezoem heb ik niet zoveel last omdat ik met een chronisch slaapgebrek worstel en daardoor meteen als een blok in slaap val.

De bulten die ik dit jaar al verzameld heb, zijn echter van een ander kaliber. Een ganse week krabplezier en het duurt meer dan twee weken voordat de bult en de bijhorende rode plek volledig verdwenen zijn. Not funny.

Dus heb ik de grove middelen bovengehaald en smeer ik mij elke nacht in met een anti-muggenproduct met DEET. Tot hier en niet verder!

Bush versus stamcelonderzoek

Sharon naar intensive care

Hopelijk geeft hij de pijp nu voorgoed aan Maarten. (Of eender welke uitdrukking joden hiervoor gebruiken.)

Fijne blog

Ik maak niet vaak reclame voor andere blogs, simpelweg omdat er zoveel blogs de moeite waard zijn om te lezen en ik niet wil discrimineren.

Maar soms kom je een blog tegen die je even doet stilstaan. Dit is er zo eentje.

Thoughts from the girl next door. Yeah right, naast mijn deur woont toch geen jongedame die al zoveel van de wereld gezien heeft.

't Is weer voorbij dat mooie weekend

Jaja, het laatste weekendje-weg voor de vakantiemaanden zit er weer op. En naar goede gewoonte vlogen de uren veel te snel voorbij. Stop achttien personen (en een baby) in een huisje ergens in de Ardennen, in een dorpje vlakbij de grens met Frankrijk (Momignies genaamd), doe er wat schitterend zomerweer (afgewisseld met wat lokale onweders), een hoop spelletjes (Weerwolven!), wat geocaching, veel drank, gigantische hoeveelheden vlees voor op de barbecue (ik ben altijd te enthousiast als ik zoiets organiseer, met als gevolg dat we twee dagen hebben kunnen eten van de hoeveelheid vlees die ik had besteld) bij en je hebt een recept voor veel plezier.

Alleen jammer dat ik tijdens de weekendjes die ik zelf organiseer, zo weinig slaap. 'k Wil altijd tot het laatste opblijven, maar ben 's ochtends dan weer veel te vroeg wakker omdat ik nog vanalles wil doen voordat de rest wakker is. Maar ik kan tevreden zijn: het weekend was een daverend succes. We hebben meteen onze afspraak vernieuwd voor volgend jaar!

Pool

Of toch niet? 't Is hier veel te warm en te benauwd, was ons eerste gedacht toen we de Downtown Jack binnenstapten, gisterenavond iets na achten. Gelukkig dachten onze vrienden C en M er ook zo over. Het poolidee werd snel begraven en vervangen door een terrasje-met-een-cocktailidee. Mmm, Strawberry Daiquiri.

Paëlla

Net een superlekkere paëlla achter de kiezen, mij voorgeschoteld op het terras van Charly's aan het Martelarenplein. Paëlla lijkt zo'n simpel gerecht, maar de écht goeie paëlla's zijn zeldzaam. En dit was er zo eentje. Met échte stukken kip, de rijst perfect gekookt, zacht en plakkerig en mooi bruinig geel. En als top of the bill: kreeftenscharen.

Nu moet je weten dat ik op restaurant liefst mijlenver weg blijf van kreeft, niet omdat ik het niet lekker vind, maar omdat ik een beetje opzie tegen dat gevecht met het exoskeleton. Maar nu kon ik moeilijk anders. Ik kreeg een tang en een visvorkdingetje bij mijn bestek en hup, prutsen maar. Al bij al heb ik al te grote ongelukken weten te vermijden en is het merendeel van het kreeftenvlees in mijn maag beland. Lekker. :-)

En nu ga ik poolen.

Het non-leven van Sharon

Nieuwe update. To be continued?

Vorige afleveringen in deze reeks:
Sharon
De gezondheidsproblemen van Sharon
Hersenbloeding
Hoe...
In onze reeks...

Den Haag, een terugblik

Ik ben al meer dan een week van plan om een kort samenvattinkje te schrijven van ons bezoek aan vrienden in Den Haag, maar het kwam er niet van. Bij deze is dat dus rechtgezet.

Zaterdag op tijd vertrokken vanuit Leuven en twee uurtjes later stonden we al aan het huurhuisje van onze gastheer en gastvrouw. Zelfs de omleiding was er niet in geslaagd ons van de wijs te brengen. Gezellig samen gegeten, al dadelijk een flesje wijn gekraakt en de stemming zat er goed in. 't Was ondertussen al bijna een jaar geleden dat we L en E nog eens gezien hadden. Tja, een ritje naar Den Haag, dat onderneem je natuurlijk niet elke dag.

Na de middag zijn we wat gaan rondslenteren in Den Haag. Persoonlijk hoogtepunt voor mij: het Internationaal Gerechtshof. Vanop een afstandje bewonderd, want we mochten er natuurlijk niet in. Het was er erg rustig. Alleen een volhardende protesteerder van de Falun Gong stond eenzaam met zijn spandoek op het plein voor het Gerechtshof.

Enkele koffietjes later (niet voor mij, want ik lust dat niet, maar onze gastvrouw had een lichte caffeïneverslaging) was het tijd voor het avondeten. L en E hadden gereserveerd in restaurant It rains fishes. Een goeie keuze, want de visgerechten waren werkelijk subliem. Alleen de witte wijn viel mij wat tegen. Te zoet naar mijn smaak. We hebben het na het eten niet meer al te laat gemaakt, zodat we allemaal voor middernacht in bed lagen.

De volgende dag uitgebreid ontbeten en daarna vertrokken naar Delft, een schattig stadje met ongelooflijk veel kerken per vierkante meter. Gekuierd, een koffietje gedronken, gesjellig. 's Middags een pannenkoekje gegeten en daarna naar het strand. Lekker uitwaaien en de kitesurfers bewonderen. Dat lijkt me nu nog eens een leuke sport. Vooral die kick die je krijgt al je sprongen maakt en door de lucht vliegt. Alleen hebben we wel erg veel surfers nogal pijnlijke landingen zien maken.

We sloten ons bezoekje af met een eenvoudige maaltijd bij L en E thuis. "Eenvoudig" volgens L en E, want ik zou mij, met mijn beperkte kookkunsten, niet aan geflambeerde scampi durven wagen. Het smaakte alleszins hemels.

Een paar foto's van ons weekendje:

Hemelwater

Deze ochtend toen ik uit het station kwam, regende het zowaar. Een verfrissende gewaarwording.

Genste feesten 2007

Eén ding staat vast: volgend jaar zorg ik dat ik vrijaf heb de dag nadat ik naar de Gentse Feesten ga. En dan feest ik tot de zon opkomt. :-)

Verkild tot op het bod

'k Ga, als ik seffens middagpauze heb, wat in de zon warmte moeten gaan opzuigen. Met mijn slaapkop deze ochtend (god zij dank had de trein vertraging, want anders had ik hem gemist) ben ik vergeten een truitje mee te nemen en zit ik hier nu al de ganse voormiddag te bibberen. Lang leve de airco!

Bah

't Is weer allemaal kommer ende kwel als je de kranten openslaat. Aanslagen in India, tsunami op Java, oorlog in Libanon en Israël, kleine jongetjes die ontvoerd worden en in coma geslagen worden. Pfft, soms heb ik echt geen zin om 's ochtends de kranten door te nemen.

Geen goed idee

Die laatste cocktail op het terras van de Rodins, gisteren iets na middernacht. 'k Vrees dat ik niet echt in bloedvorm ga zijn voor ons avondje Gentse feesten met Peter, Lynn en Joke.

Babbeluurtje

Hier achter mij. Die landschapsbureaus toch.

Interessante link

Het conflict tussen Israël en Libanon gezien door de ogen van bloggers.
Opgevist uit de commentaren.

Gevaar op de weg

Deze post is opgedragen aan de buschauffeur die het nodig vond mij bijna van mijn sokken te rijden op het zebrapad. Hebben ze u tijdens de verkeersles nooit geleerd wat die witte geschilderde strepen op straat willen zeggen?

Spetteren in Spa

Zo, het weekend is naar aloude gewoonte weer voorbij gevlogen. Gelukkig hadden we ons voorgenomen het dit weekend wat kalmer aan te doen. Kwestie van nog wat energie over te houden voor de komende week (Gentse feesten + weekendje Ardennen).

Zaterdag begonnen met een lekkere brunch op het terrasje van de PurPur. Hun gegrilde broodjes zijn echt om duimen en vingers bij af te likken. Toevallig zat op datzelfde terras een oudcollega van mijn vriend, die duidelijk van hetzelfde gedacht was. Wat bijgepraat, het nieuwe kapsel van de oudcollega bewonderd (het oude was toch beter) en daarna zelf de tanden in onze maaltijd gezet.

Een paar stripjes gekocht bij het Besloten Land als leesvoer voor onderweg (tegenwoordig heb ik geen last meer van wagenziekte en om mijn chauffeur niet al te zeer lastig te vallen, houd ik mij tijdens lange ritten bezig met lezen) en op naar Spa!

Het hotel bleek piekfijn in orde te zijn. Vlak langs de funiculaire die toegang geeft tot de splinternieuwe Thermen. De namiddag brachten we door wandelend in Spa zelf (met dank aan het plannetje ons ter beschikking gesteld door de toeristische dienst) en in de bossen rondom. Spa is best een mooie stad, maar er hangt een aura van vergane glorie rond de meeste historische gebouwen. Bovendien is het jammer dat het stadscentrum doorsneden wordt door een veel te drukke weg. Terrasjes doen tussen de uitlaatgassen is niet zo gezellig (niet dat de Hollandse toeristen zich daardoor lieten tegenhouden).

's Avonds stond er een driegangenmenu in ons hotel op het programma. Om duimen en vingers en nog wat lichaamsdelen bij af te likken. En een lekkere maaltijd is niet compleet zonder een aperitiefje en een goeie fles wijn. Laat ons zeggen dat we na het diner behoorlijk vrolijk naar onze kamer zijn gewaggeld (seffens gaan jullie nog denken dat ik een alcoholprobleem heb). Om het eten (en de drank) te laten zakken zijn we met zijn tweetjes gaan uitpuffen in de sauna van het hotel. Zalig: tussen het puffen door tot rust komen door op het dakterras de sterren en elkaar te bewonderen...

De volgende dag een beetje uitgeslapen. Tot negen uur, jawel! Toen werd ik wakker door het geluid van de funiculaire en kon ik toch niet meer slapen. Goed en overvloedig ontbeten en alles bijeengepakt om naar de Thermen, het hoofddoel van ons verblijf in Span te gaan. (Met de nodige stress aan mijn kant, slippers, geen slippers, badjas, geen badjas. Controlefreak, moi?)

Het complex van de Thermen is architecturaal een pareltje. De ligging, bovenop een heuvel die uitkijkt over het stadje Spa, is op zich al moeilijk te overtreffen. Het centrale gedeelte wordt ingenomen door een groot ovaal zwembad onder een hoog dak. Buiten is er een tweede zwembad met allerlei snufjes om het zwemmen leuker te maken. Prachtig!

Eens in het complex hebben we eerst de zwembaden verkend. Vervolgens hebben we een zetel langs het zwembad in beslag genomen. Jongens, het is eeuwen geleden dat ik nog eens met een boekje aan een zwembad heb gelegen. Zalig! Toen we het luieren langs het zwembad moe waren, zijn we het saunacomplex gaan verkennen (ja, mijn poriën zullen nu wel goed gereinigd zijn, denk ik zo). Eerst de sauna met badpak verplicht geprobeerd, maar daar was het nogal druk en bovendien doet een badpak veel van het weldadige effect van een sauna teniet.

De valse schaamte dan maar overboord gegooid (hey, we zijn toch allemaal hetzelfde, niet?) en de naturistische sauna ingestapt. Veel rustiger daar. Al viel het op dat de concentratie piemels er veel hoger lag dan de concentratie borstjes. Jammer voor mijn vriend, had hij alleen maar mij om naar te kijken. ;-) In je blootje in een panoramische sauna met uitzicht op Spa zitten, het is eens iets anders.

Na onze saunabezoekjes zijn we nog wat gaan relaxen in de speciale ontspanningsruimtes. Maar blijkbaar hebben vogelgekwetter, rustgevende muziek, aangepaste zetels en paars licht niet echt een ontspannend effect op mij. Mijn hersencellen gingen gezwind in overdrive en het todolijstje werd alweer afgemalen (mja, blijkbaar is ontspannen een kunst die niet iedereen gegeven is).

Na zo'n zes uur in het complex verbleven te hebben, hadden we het wel gezien. Bovendien begonnen er rare geluiden uit onze magen op te stijgen. Geen zin om nog iets te eten in Spa, dus maar dadelijk doorgereden naar Leuven, culinair centrum van België. ;-) De dag afgesloten met een vegetarische tortilla en twee margarita's (té gezond leven kan ook niet goed zijn).

Oorlog in Libanon

Het conflict tussen Israël en de Hezbollah (en bij uitbreiding gans Libanon) is zwaar aan het escaleren. En wie is, zoals altijd, het belangrijkste slachtoffer van deze uitbarsting van geweld? De gewone mens op wiens dak per ongeluk een bom neerkomt.

Hopelijk kan er onder druk van de internationale gemeenschap zo snel mogelijk een wapenstilstand bekomen worden, want dit soort situaties hebben de neiging van kwaad naar erger te gaan, vooral in een toch niet echt stabiel te noemen regio als het Midden-Oosten. Ik houd mijn hart vast. (En ik houd mijn hart nog harder vast als ik bedenk dat de internationale gemeenschap al jaren alleen maar een beetje "foei Israël" roept en ondertussen de zaak maar op zijn beloop laat.)

Het goeie leven

Terrasje. Check.
Cocktail. Check.
Sexy gezelschap. Check.
Schitterend zomerweer. Check.

Meer moet dat niet zijn.

De nieuwe werkplek: een evaluatie

Pro's:
- Leukere terrasjes in de buurt.
- De nabijheid van de Grote Markt, die toch net iets groter is dan Leuvense Grote Markt. Japanse toeristen, massa's Japanse toeristen, met fototoestel, handschoentjes (voor de vrouwen) en paraplu's om zich tegen de zon te beschermen. Ik ben dol op Japanse toeristen!
- In een straal van tweehonderd meter zijn er zeker twintig chocolatiers. Die helaas bijna allemaal even duur zijn.
- Een Haägen-Dazs ijszaak vlakbij. (En ja, ik besef maar al te goed dat 2.60 euro voor een bolletje ijs belachelijk is.)
- Meer sociaal contact met mijn collega's.
- Mooiere ontspanningsruimten.
- Een chiller en dus is er eindelijk gratis water, het ganse jaar door.

Con's:
- De Nieuwstraat is verder. Ik mis de INNO en mijn favoriete kaartenwinkeltje. :-(
- Té veel sociaal contact met je collega's is soms ook niet alles. Ik ben nogal snel afgeleid.
- Minder privacy.
- Een kleinere bureautafel == minder ruimte voor mijn rommel.
- Tien minuten langer sporen per dag.
- Minder toiletten (toiletten zijn een levensnoodzaak!).
- Brussel Centraal kan niet tippen aan Brussel Noord, met zijn gigantische aanbod aan broodjeszaken, die naast broodjes ook slaatjes, chocomousses, fruitsla, vers geperst fruitsap en ja, zelfs sushi aanbieden. Centraal Station heeft nog niet eens een Panos. Centraal Station is bovendien een geweldig ongezellig station. Brr.
- Het bedrijfsrestaurant heeft minder keuze en is kwalitatief minder hoogstaand dan het vorige.

Edit: Was ik toch helemaal die veel te koude airco vergeten bij de con's te zetten, zeker?

Conclusie: alles heeft zo zijn voor- en nadelen, maar het is verbazingwekkend hoe snel een mens zich aanpast aan een nieuwe situatie. Nog een maandje of zo en ik zal me hier helemaal thuisvoelen.

Punten tellen

Ze points of ze jury zijn binnen. En 't mag gezegd, ze vallen beter mee dan verwacht. Er is zelfs stiekem een achttien tussen geslopen. Hoe die daar geraakt is, ik heb geen idee. Nu, mijn doelstelling om op alle vakken van deze zittijd erdoor te zijn, is ruimschoots behaald. Dus ik ben tevreden.

Een Pyrrhusoverwinning voor de mensenrechten

Bush en de zijnen hebben beloofd niet meer hun gat te vegen aan de Conventie van Genève.

Bommen in Bombay

Woorden schieten tekort. Gruwelijk.

Taalbarrière

Gisteren zijn we helemaal naar Oostrozebeke (ergens in verwegland) gereden om het parket voor onze slaapkamers te kiezen. Na een paar telefoontjes met de meneer-van-het-parket, hebben we uit pure ellende een afspraak gemaakt om het parket met eigen ogen te aanschouwen. Noch mijn vriend, noch ikzelf slaagden erin hem te verstaan aan de telefoon. Zelfs na vier keren beleefd gevraagd te hebben: "Excuseer meneer, wat zei u? Kan u dat nog eens herhalen?", slaagde hij er niet in verstaanbaar Nederlands te produceren.

Toen we de meneer-van-het-parket gisteren dan in 't echt zagen, verging het ons niet veel beter. We moesten ons nog steeds tot het uiterste inspannen om hem te verstaan. Nu moet ik zeggen dat ik wel een goed taalgevoel heb en meestal kan ik veel afleiden uit de context. Maar van het Westvlaams gebrabbel van de meneer verstond ik weinig tot niks. Al een geluk dat hij de verschillende soorten parket kon aanwijzen en de prijzen op een papiertje schreef.

Uiteindelijk hebben we naar ieders tevredenheid een mooi kleurtje gekozen. En heeft de meneer-van-het-parket ons gerustgesteld dat die vertragingen aan de bouw heel normaal waren: "Ha ja, jullie laten dat appartement bouwen door X, ha ja, die zijn altijd te laat." (Maar dan in één of ander nauwelijks verstaanbaar dialect.)

Hamai, vermoeiend, zo'n taalbarrière.

Zoete Waters

Vanmiddag zijn we ter ere van de Vlaamsche Feestdag iets gaan eten in de Zuiderse Zoen aan de Zoete Waters in Oud-Heverlee. Om onze tomaat garnaal wat te laten zakken, hebben we daarna een wandelingetje gemaakt langs de vijvers. En zo zijn we midden in het groen op een zeer charmant kapelletje gestoten, prachtig gerestaureerd met geld verzameld door de vrienden van de kapel O.L.V. van Steenbergen en Erfgoed Vlaanderen.

Een fotootje:

Opruimactie

Mijn vriend is hier aan de grote schoonmaak begonnen. Actie nummer 1: het leegmaken van de boekenkast. Stápels oude cursussen zijn daaruit gekomen. Van vakken waarvan ik me nog amper kan herinneren dat ik die vroeger ooit gestudeerd heb, laat staan dat ik mij nog een letter kan herinneren van wat erin staat.

Veel hopen papier hebben we gewoon weggegooid. Want wat ben ik nog met kopies van oefenzittingen (tja, 'k was niet zo'n ijverig studentje in mijn jonge jaren) en examenvragen uit de jaren stilletjes? Soms stoot je nog op leuke vondsten. Foto's die ergens tussen gesukkeld zijn, uitgeleende notities die nooit terug bezorgd werden aan de vriendelijke uitlener (en die die beslist nooit gemist heeft) en een prachtige Tabel van Mendeljev in kleur. Onze stapel oud papier groeit hier zienderogen.

Sjamil Basajev is dood

Het eerste wat me door het hoofd schoot bij het horen van dit nieuws was: opgeruimd staat netjes. Hoewel ik sympathiseer met de Tsjetsjeense zaak, vallen de gruwelijkheden die deze man gepleegd heeft/heeft laten plegen nooit, jamais, never ever goed te praten.

Brussel centrum

Heeft beslist mooiere terrasjes dan de omgeving van Brussel Noord. Wat is er leuker dan gezellig met de collega's tijdens de middagpauze een terrasje doen? Meer van dat!

Gejuich en getoeter

Hier in de straat. Dat betekent ongetwijfeld dat Italië wereldkampioen geworden is. Hopelijk houden ze het gefeest een beetje beschaafd.

Den Haag!

Watch out! Here I come!

Alea iacta est

Of toch bijna. De brieven zijn opgesteld, afgeprint, in enveloppen gestoken met de adressen erop. Morgenochtend gaat mijn vriend naar het postkantoor om de ingebrekestelling aangetekend te verzenden naar de bouwfirma. En dan wordt het afwachten wat de reactie zal zijn.

Ik ben blij dat we eindelijk tot actie zijn overgegaan. We hebben lang genoeg geduld en begrip opgebracht voor de stommiteiten en de slechte planning van onze bouwfirma. Ik werd op den duur een beetje gek van al dat wachten. Vandaar dat ik blij ben dat we nu eindelijk iets ondernemen om te krijgen waar we recht op hebben: een schadevergoeding voor het zwaar over de deadline gaan van de oplevering van ons appartement.

En nu maar hopen dat dit hen een beetje tot spoed aanzet.

Eén jaar geleden

Ontploften bommen in de Londense metro en op een Londense dubbeldekker. Die aanslagen, uitgevoerd door een paar dolgedraaide fanatici, brachten het terrorisme akelig dichtbij.

Eén jaar verder is er nog niet veel veranderd. De wereld is er niet mooier op geworden. Onbegrip en onverdraagzaamheid heerst. Iedereen strijdt voor zijn of haar grote gelijk. Het lijkt wel alsof in dit communicatietijdperk de kloof tussen mensen nog nooit zo diep geweest is. Spijtig, want ik blijf ervan overtuigd dat we diep vanbinnen allemaal hetzelfde willen: een klein beetje geluk op deze wereld. Daarom dat ik niet kan begrijpen dat er mensen bestaan die zo wanhopig/gehersenspoeld zijn dat ze niet alleen zichzelf van het leven willen beroven, maar tegelijkertijd anderen willen meesleuren in de dood.

Nuja, verbeter de wereld, begin bij jezelf. Heeft u vandaag al eens lief naar uw medemens gelachen?

X-men

Ongeveer een week geleden, in volle examenstress, had ik voor gisteren (woensdag) een uitstapje naar de Supercity gepland. We zouden met wat vrienden naar X-men, the last stand gaan kijken. Een ideaal après-examen-filmpje: gemakkelijk verhaaltje, wat special effects en een hoop mooie mensen, soms hoeft dat echt niet meer te zijn. Jammer genoeg strooide de programmatie van de Supercity roet in het eten. Vorige week stond X-men nog drie keer per dag geprogrammeerd, deze week de grote verdwijntruc: geen X-men meer. :-(

Zware teleurstelling bij mezelve. 'k Had nu toch echt mijn zinnen gezet op vliegende mensjes en ontploffingen (en neen in United 93 had ik echt geen zin). Gelukkig heeft mijn vriendje een firmawagen en is de kinepolis van Brussel niet zo ver (jaja, 'k weet het, er zit al genoeg ozon in de lucht en 't is schandalig dat we voor een folietje van mij helemaal naar Brussel rijden, maar hey, ik ben een vrouw, ik heb recht op folietjes!)

Een mailtje gestuurd naar de overige filmliefhebbers om hen van de verandering in de plannen op de hoogte te brengen en hen vriendelijk een lift aan te bieden in onze voiture met airconditioning. Alles onder controle (of dat dachten we toch). Helaas was dat gerekend buiten een paar toevalligheden als daar zijn: het in gebruik nemen van een nieuwe versie van webmail bij de KULeuven, een hardnekkig afstaande GSM en een veel te lang op Gasthuisberg blijven hangende kameraad.

Dus vertrokken we minus één persoon naar Brussel, waar het lekker rustig was in de filmzaal en ik mij heb kunnen vergapen aan de flitsende lichtjes van het Atomium. (Ik ben dol op flitsende lichtjes.) En de film zelf? Wel, die voldeed volledig aan mijn verwachtingen. Niet al te moeilijk verhaaltje (als je de gaten in het verhaal met de mantel der liefde bedekt), wat leuke special effects en de blote bast van Wolverine (hoera!). Perfect om te ontstressen. En ik ben er nu helemaal van overtuigd, ik moet mij ook een paar vleugels groeien.

Daarna zijn we nog een paar cocktails gaan drinken op een terrasje in Leuven en hebben we onze verdwaalde vierde man teruggevonden. Eind goed, al goed. (Behalve deze ochtend dan, toen ik het mij weer erg beklaagde dat ik zo laat in bed lag.)

Grmbl

Italië verslaat Duitsland in de halve finale. Dat wil zeggen: toeterende wagens in de Leuvense straten en geen pannenkoek. :-(

Todo-lijstje

Wel, nu die vervelende formaliteiten even uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen, wordt het hoog tijd om eens wat dingen van mijn todo-lijstje te schrappen.

Laat ik maar eens beginnen met die gigantische foto-achterstand weg te werken. Ik ben er nog steeds niet in geslaagd alle foto's van Madrid te bewerken en van commentaar te voorzien. D'r komen altijd andere reeksen tussen, zoals nu de foto's van het trouwfeest dit weekend. En aangezien ik weet dat het versgehuwde koppel een beetje zit te wachten op die foto's, zullen de foto's van Madrid nog even moeten wachten. (Gelukkig niet zo lang als die blogje nog zal moeten wachten op een nieuwe layout...)

Done

De examens zitten er weer op. Spijtig dat ik niet veel tijd heb om op adem te komen, want ik moet bijna direct beginnen schrijven aan een paper. Nuja, ik heb de komende dagen veel leuke dingen gepland en de weekends van juli zien er veelbelovend uit. Dus gelegenheid genoeg om mij wat te ontspannen (wel met een zeurderig stemmetje op de achtergrond dat mij er beslist op tijd en stond aan zal herinneren dat er nog gewerkt moet worden voor tweede zit, maar dat negeren we dan maar...)

En nu ga ik iets lekkers eten op een terrasje en dan mijn hoofd nog eens binnensteken op het thuisfront. Dat ze daar weten dat ik het overleefd heb.

http://www.0110.be

Hoewel je mij met de beste wil van de wereld geen festivalliefhebber kan noemen, draag ik toch graag mijn steentje bij aan dit fijne initiatief.

Trouwpartijen

Zijn slecht voor de blokconcentratie. Zaterdagmiddag naar de huwelijksmis geweest, die ik moeilijk kon brossen, want bruid en bruidegom hadden mij gevraagd een stukje voor te lezen in de kerk. En tja, dan nog wat blijven babbelen na de mis, je weet hoe dat gaat.

En 's avonds natuurlijk naar het huwelijksfeest, want ik laat mij door zo'n beetje examens toch niet het plezier van een huwelijksfeest ontnemen, zeker? Lekker eten, goed gezelschap, veel fotootjes genomen, veel gepraat en oeps, dan is het opeens half twee 's nachts, terwijl we ons toch echt wel voorgenomen hadden om op tijd door te gaan. Veel te laat in bed zaterdagnacht. En dus zondag allesbehalve in topvorm om het geplande aantal pagina's erdoor te draaien. Waardoor ik nu in tijdsnood zit.

't Is goed dat het het laatste examen is. Mijn wit vel zou graag eens een beetje zon te zien krijgen.

Teleurgesteld

In Jan Ulrich. Voor wie ik, ondanks zijn ups en downs, altijd ben blijven supporteren en waarvan ik dacht dat hij dit jaar een serieuze kans maakte om eindelijk nog eens de Tour te winnen. Blijkt hij toch wel geen ordinaire dopingzondaar te zijn, net als de rest. :-(

'k Had het natuurlijk kunnen weten, d'r rijden tegenwoordig niet meer veel dopingvrije wielrenners rond in het peloton. Spijtig dat een mooie sport op zo'n manier de das om gedaan wordt.

Brazilië verliest

En daarmee is mijn kans op een pronostiekpannenkoek in het water gevallen. :-( Maar 'k ga stiekem een nieuwe pronostiek indienen, wie weet ziet mejuffrouw Joke dat wel door de vingers. ;-)

Waarschuwing

Bij de Villa Tempo op de Oude Markt hebben ze beestig slechte margarita. Geen idee wat ze erin kappen, maar alvast niet de normale ingrediënten. Ik heb dit zelf aan den lijven mogen ondervinden gisterenavond op het doctoraatsfeestje van een vriendin. Wat je er ook drinkt, laat de margarita aan je voorbij gaan.